Αναφορά στους ταπεινούς και τους ανώνυμους της Ιστορίας ....

γράφει ο φιλίστωρ

Το πρώτο κείμενο για το 2015 θα ήθελα να το αφιερώσω στον απλό άνθρωπο, στον άγνωστο είτε στρατιώτη είτε πολίτη. Τα 9/10 των βιβλίων Ιστορίας δεν αναφέρεται ποτέ σε αυτόν αλλά η διήγηση τους περιορίζεται στις περιπέτειες και τις πρωτοβουλίες των Αρχηγών, των στρατηγών των Πρωθυπουργών, των πάσης φύσεως επικεφαλής. Η μαρξιστική Ιστορία αναφέρεται μεν μεγαλόστομα στις μάζες λίγο περισσότερο, αλλά και εκεί ο άνθρωπος πλέει μέσα σε ένα ομοιόμορφο μαζικό πολτό που επιδιώκει την ταξική χειραφέτηση του. Άλλωστε αυτό είναι και το όραμα του ολοκληρωτισμού κάθε απόχρωσης: ο άνθρωπος νοείται μόνο ως κομμάτι ενός συνόλου που αποφασίζει ομόφωνα και δρα σχεδόν σαν ένας άνθρωπος και δεν νοείται σαν αυτούσια μονάδα. Η παρουσία των πολλών στην Ιστορία περιορίζεται σε επίπεδο όχλου, ο οποίος επίσης κατά κανόνα είναι ποταπός και λειτουργεί τύφλα ακριβώς όπως περιέγραψε ο Γουσταύος Λεμπόν.
Ας σκεφτούμε την Ελληνική εξόρμηση της δεκαετίας 1912-1922. Στους Βαλκανικούς πολέμους, μπορεί το γενικό επιτελείο και ο διάδοχος Κωνσταντίνος να σχεδίαζαν επί χάρτου τις προελάσεις, αλλά ο μέσος Έλληνας οπλίτης ράντισε με το αίμα του τοποθεσίες που απλά ονοματίζονταν στους επιτελικούς χάρτες, ενώ στον Β΄ Βαλκανικό πόλεμο οι πρώτες τρεις μάχες ήταν ένα αληθινό σφαγείο. Τα ονόματα των νεκρών και των τραυματιών απουσιάζουν από την Ιστορική μνήμη και ποτέ δεν γράφτηκαν δίπλα σε αυτά του Διαδόχου και του Μεταξά και δεν αποτελεί δικαιολογία ότι ήταν πολύ περισσότερα. Ομοίως στον Εθνικό Διχασμό, οι δύο ηγέτες των δύο παρατάξεων Βενιζέλος και Κωνσταντίνος απέτυχαν να συνεννοηθούν και έσυραν την Ελλάδα στον διχασμό και τον εσωτερικό εμφύλιο. Την αποτυχία τους αυτή την πλήρωσαν οι απλοί οπαδοί τους κι όχι οι ίδιοι. Όταν γίνονταν στην Αθήνα τα "Νοεμβριανά" η Βενιζελική ηγεσία βρισκόταν ασφαλής στην Θεσσαλονίκη, ενώ στην τριετία των Βενιζελικών διωγμών, η Βασιλική οικογένεια έκανε σκι στην Ελβετία.

Ομοίως στην εξιστόρηση της Μικρασιατικής εκστρατείας το μεγαλείο της θυσίας του μέσου Έλληνα οπλίτη καλύπτεται πάντα από την εξιστόρηση των χειρισμών των ηγητόρων και των πολιτικών ταγών ενώ οι προσωπικές θυσίες ανήκουν στο πεδίο της μικρο-ιστορίας που δεν ευδοκιμεί και δεν ενδιαφέρει κανέναν. Η μακαβριότητα της τύχης των προσφύγων, το δράμα των οικογενειών που έχασαν είτε τον πατέρα είτε τον γιο στα Μικρασιατικά υψίπεδα, οι αξεπέραστες οικονομικές δυσκολίες των νοικοκυριών στα πρώτα μεσοπολεμικά χρόνια, όλα αυτά συνήθως η εθνική ημών Ιστορία τα προσπερνά βιαστικά με γενικόλογες εκφράσεις είτε τα εξετάζει επιδερμικά. Γιατί άραγε ο "άγνωστος στρατιώτης" να παραμένει πάντοτε άγνωστος και ποτέ να μην μαθαίνουμε την ταυτότητα του;

Σπανίως την τύχη των πληθυσμών την συμμερίζονται οι ηγεσίες τους ακόμη και όταν αυτές υποπίπτουν σε χοντρά λάθη και αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Σκεφτείτε π.χ. το κίνημα του 1935. Ο Βενιζέλος και η σύζυγος του μαζί με μια ευάριθμη ομάδα "αυλικών" διέφυγε στην Γαλλία, όταν οι αξιωματικοί που συμμετείχαν αποτάχθηκαν με ταπεινωτικές διαδικασίες, ενώ με έναν πρωτοφανή νόμο, απλοί πολίτες που εκδηλώθηκαν υπέρ του κινήματος έχασαν τις περιουσίες τους. Ομοίως στο κίνημα Γαργαλίδη - Λεοναρδόπουλου ο Μεταξάς διέφυγε με εμπορικό πλοίο στην Ιταλία ζητώντας πολιτικό άσυλο και ζώντας σχετικά άνετα, ενώ στην Ελλάδα οι οπαδοί του γνώριζαν φυλακίσεις και  διώξεις από την "επανάσταση του 1922". Δεν λέω ότι οι εκάστοτε ηγεσίες δεν ενδιαφέρθηκαν για τους υποστηρικτές τους. Λέω ότι δεν συμμερίστηκαν την τύχη τους που παρήχθη από τις αποφάσεις τους, ενώ πολύ συχνά οι αντίπαλες ηγεσίες μεταξύ τους ασχέτως νικητή επιδείκνυαν ένα αμοιβαίο ιπποτισμό συμπεριφοράς προς την ηττημένη ηγεσία.

αιχμάλωτος - τραυματίας του ΔΣΕ
Σκεφτείτε μόνο την δυστυχία των ηττημένων του εμφυλίου. Η κομματική ηγεσία αποφάσισε έναν πόλεμο που γνώριζε εκ προοιμίου ότι είχε πολύ λίγες πιθανότητες να κερδίσει. Η ηγεσία του ΚΚΕ υπέπεσε σε πολλά λάθη και στα "Δεκεμβριανά" και λίγο πριν ξεσπάσει ο εμφύλιος, εκθέτοντας άκαιρα τα στελέχη του κόμματος στις διώξεις του Ελληνικού κράτους. Ο μέσος στρατιώτης του Δ.Σ.Ε., αν δεν έχασε την ζωή του η δεν τραυματίστηκε αναγκάστηκε να εκπατριστεί και να ζήσει στην μιζέρια των ανατολικών δημοκρατιών, ενώ η ηγεσία του (Ζαχαριάδης κτλ) που αποφάσιζε τις επιθέσεις, στροβιλίστηκε για μια δεκαετία σε ένα παιχνίδι εξουσίας και κατάπεσε όταν η κεντρική εξουσία των προλεταριακών κομμάτων αποφάσισε ότι δεν τους χρειαζόταν άλλο.

Όπως ακριβώς και σήμερα η τραγική Ιστορία του μνημονίου είναι επενδεδυμένη με τον ατομικό πόνο κάθε οικογενειάρχη που ξαφνικά δεν τα βγάζει πέρα, κάθε άνεργου και μικροαστού που ξαφνικά βρέθηκε στο κενό, του νέου εργαζόμενου των 500€ που δεν μπορεί να παντρευτεί το κορίτσι του και να φτιάξει την οικογένεια του, ατομικές ιστορίες που ζούμε όλοι και είναι σίγουρο ότι η Ιστορία ποτέ δεν θα διηγηθεί ενώ θα απομημονεύσει και θα παραδώσει αυτούσιες στον μελλοντικό αναγνώστη τις τσιρίδες και τις οικονομολογικές αρλούμπες. Και όπως έχω γράψει στο παρελθόν, θεωρώ απαράδεκτο πολιτικοί να κρύβουν της αποτυχίες τους πίσω από την ψήφο των πολιτών και την δημοκρατική διαδικασία.  

Κάθε μεγάλο Ιστορικό γεγονός είναι επενδεδυμένο με προσωπικές Ιστορίες απλών ανθρώπων, ως επί το πλείστον τραγικές, όπως τραγική είναι η πορεία του ανθρώπου έτσι η αλλιώς καθώς πάντοτε προσπαθεί να εξισορροπεί αντίρροπες δυνάμεις που του ασκούνται στην καθημερινότητα του. Την τελική απόφαση την λαμβάνουν οι εκάστοτε οι ηγεσίες αλλά τον λογαριασμό στο τέλος τον πληρώνουν κυρίως οι απλοί άνθρωποι (*) και υπό αυτή την οπτική γωνία τελικά ίσως δεν έχουν και τόσα πολλά για να χωρίσουν μεταξύ τους. Οι απλοί άνθρωποι που πάντοτε βρίσκονται στο φόντο και στο παρασκήνιο και η εποποιία τους θα μείνει για πάντα χωρίς βάρδο. Η προσωπική Ιστορία του καθενός μας δεν αφήνει τεκμήρια, μένει άρρητη και αφορά μόνο ένα περιορισμένο κύκλο προσώπων. Ακόμη και αν άφηνε τεκμήρια, κανείς Ιστορικός δεν θα τα αναζητούσε και αυτά θα μετατρέπονταν σε σκόνη στον άνεμο. 

Όπως πολύ όμορφα έγραψε η Σώτια Τσώτου και τραγούδησε ο Κώστας Χατζής:

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Γράψε για μας τους ταπεινούς και τους ανώνυμους της πλάσης
σκαλί είμαστε για τους τρανούς οι θεατές στις παρελάσεις.

Αν δεν υπήρχαμε εμείς, πως θα ξεχώριζαν οι άλλοι;
Αν δεν υπήρχαν οι μικροί πως θα υπήρχαν οι μεγάλοι;

Μη μας περιφρονάς, μη μας περιφρονάς
γράψε βρε ιστορία δυο λόγια και για μας.

Αρνήσου το αν μπορείς, αρνήσου το αν μπορείς
από την ίδια λάσπη πλαστήκαμε κι εμείς.

Για μας δεν νοιάζεται κανείς, είμαστε τ' άγραφο το χιόνι

μας ξέρουν πέντε συγγενείς, η μάνα μας και οι γειτόνοι. 

Το σημερινό μου άρθρο είναι αφιερωμένο ακριβώς σε αυτούς τους ανθρώπους στους οποίους φυσικά ανήκω και ο ίδιος. Εύχομαι ολόψυχα καλή χρονιά σε όλους σας...

Ι. Β. Δ.


(*) Από τις λίγες εξαιρέσεις στον κανόνα αυτόν, αποτελούν οι έξι που εκτελέστηκαν στο Γουδή που πλήρωσαν και με το παραπάνω όχι μόνο τα λάθη τα δικά τους αλλά και άλλων....

Σχόλια

  1. " η Βενιζελική ηγεσία βρισκόταν ασφαλής στην Θεσσαλονίκη, ενώ στην τριετία των Βενιζελικών διωγμών, η Βασιλική οικογένεια έκανε σκι στην Ελβετία. "

    Ας μην είμαστε τόσο ισοπεδωτικοί. Η βασιλική οικογένεια στον εθνικό διχασμό έχασε έναν μέλος της ( Αλέξανδρος) και δεν επιτράπηκε ούτε στην μητέρα του να έλθει στις τελευταίες του στιγμές. Ο Κωνσταντίνος υπέφερε από πλευρίτιδα, η υγεία του χειροτέρευε και τελικά αυτό σε συνδυασμό με την θλίψη της δεύτερης εξορίας, τον οδήγησαν πρόωρα τον τάφο το 1923. Μου θυμίζει που λένε κάποιοι πως ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος ο Β' καλοπερνούσε στην εξορία μετά το 1967, επειδή σ κάποιες φωτογραφίες είναι...χαμογελαστός! ( λες και έπρεπε να μην δείχνει αξιοπρέπεια και να είναι σε μόνιμη κατάθλιψη). Ομοίως και ο Μεταξάς το 1923. Αν δεν έφευγε. πιθανόν να τον εκτελούσαν και αυτόν οι έξαλλοι επαναστάτες. Αυτός όμως επιβίωσε, επέστρεψε, πήρε την ρεβάνς από τους αντιπάλους του και οδήγησε τελικά το έθνος στην δόξα του '40. Αντίθετα οι 6 έμειναν και δολοφονήθηκαν στον βωμό πολιτικών σκοπιμοτήτων και την οργής των πρώτων ημερών. Αν έφευγαν μέχρι να καταλαγιάσει ο θόρυβος και να ηρεμήσουν τα πράγματα, θα μπορούσαν στο μέλλον να απολογηθούν με πλήθος στοιχειών και εγγράφων και να μην τους ακολουθεί η άδικη και απαράδεκτα υποκινούμενη από την κεντροαριστερά ρετσινιά της προδοσίας.


    Υ.Γ Πάντως με την γενική ιδέα του άρθρου συμφωνώ απόλυτα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Συμφωνώ απόλυτα με τον ανώνυμο σχολιαστή, όπως και με την ιδέα του άρθρου.

    Καλή Χρονιά και συνεχή δημιουργία!

    Ιωάννης Μπουγάς

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Πολύ σωστά εξυμνούνται οι θυσίες των ανωνύμων σε αντιπαράθεση με την ευκολία με την οποία οι ηγεσίες έχουν την δυνατότητα να αποποιούνται των ευθυνών τους,στην πλειοψηφία τους τουλάχιστον, στην σύγχρονη εποχή.
    Συμφωνώ με την παραπάνω τοποθέτηση στο βαθμό που υποφώσκει το μάταιο της κομματικής πόλωσης.
    Εν όψει εκλογών και με το ίδιο σκεπτικό εντοπίζω και εναν δεύτερο λόγο που συνοψίζεται στο γνωστό αρχαίο ρητό "δει δε χρημάτων και άνευ τούτων ουδέν γενέσθαι των δεόντων".(Υπάρχει ανάγκη χρημάτων και χωρίς αυτά δεν μπορεί να γίνει τίποτε απ'αυτά που πρέπει.)
    Τι έρρεισμα μπορεί να έχουν οι προσδοκίες που εγείρει η αντιπολίτευση?

    Υ.Γ.
    Συμφωνώ με τον πρώτο ανώνυμο ειδικά για τον βασιλιά Αλέξανδρο του οποίου ο θάνατος αφήνει πολλά ερωτηματικά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Υπαρχει μια πελωρια αντιφαση αναμεσα στη λογικη του κειμενου και τη γενικοτερη ρητορικη του ιστολογιου.

    Το ιστολογιο αυτό αφιερωνει ένα συγκριτικα πολύ μεγαλος μερο της θεματολογιας του στην εκτελεση των Εξι, που στο κατω κατω δεν ηταν παρα εξι μεσοκοποι πενηνταρηδες που ειχαν προλαβει να ζησουν τη ζωη τους.

    Αυτό το βρισκω ενοχλητικο, διοτι το αιμα των Εξι ηταν σταγονα στον ωκεανο του ελληνικου αιματος που χυθηκε στη Μικρα Ασια, οπου αποδεκατιστηκε ο ανθός της ελληνικης νεολαιας, και οπου σφαχτηκαν τεραστιοι αριθμοι Ελληνων, περιλαμβανομενων και γυναικοπαιδων.

    Γιατι χυνεται για αυτους πολύ περισσοτερο μελανι και δακρυα από ότι για τα νεα παιδια που διαμελιστηκαν στο Αλη Βεραν, που σφαχτηκαν στη Σμυρνη, που πεθαναν στα τουρκικα κατεργα, κατι που εγινε και εξαιτιας των δικων τους σφαλματων;

    Βεβαιως ηταν πατριωτες, ασχετα από τα τεραστια λαθη τους. Απο εκει και περα όμως ηταν απλως τα τελευταια εξι θυματα στον τεραστιο καταλογο των νεκρων εκεινου του πολεμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Όπως αναφέρω και στο άρθρο, οι "έξι" είναι η εξαίρεση στον κανόνα καθώς αυτοί πλήρωσαν για τα λάθη τους, χωρίς να την "κοπανίσουν" στο εξωτερικό. Και μόνο για αυτό είναι άξιοι σεβασμού (κατά την γνώμη μου πάντα). Η αναφορά του φίλου μου NF στο γεγονός ότι ήταν μεσήλικες, ήταν φυσικά ατυχής και είμαι σίγουρος ότι δεν το εννοούσε όπως το έγραψε.

    Γενικά το ιστολόγιο μας είναι ιστολόγιο Ιστορικών προσωπικοτήτων και όχι τόσο συλλογικοτήτων μαζικών αγώνων κτλ. Η μονομέρεια αυτή είναι όντως αδυναμία (πάντως όχι απαραίτητα λάθος), αλλά ποτέ βέβαια δεν ισχυρίστηκα ότι όσα γράφω δεν επιδέχονται διαφορετικών ερμηνειών, η ότι περικλύουν την απόλυτη Ιστορική γνώση.

    Απευθυνόμενος σε όλους τους αναγνώστες, όπως επίσης και στον φίλο NF, θα ήθελα να πω σίγουρα ότι το ιστολόγιο είναι εξελικτικό, πιστεύω ότι βελτιώνεται και γίνεται πολυσυλλεκτικότερο, καθώς εξελίσσεται και ο γράφων χάρις την τριβή του με άλλες απόψεις που κατά καιρούς εκφράζονται στο ιστολόγιο, που διαβάζω αλλού, από μυνήματα που λαμβάνω, από άρθρα φίλων που δημοσιεύονται κτλ

    Όπως επίσης πιστεύω πως κατά καιρούς όλοι γνωρίζετε ότι όταν πιστέψω ότι σφάλλω το παραδέχομαι και διορθώνω.

    Ίσως είμαι υπέρ του δέοντος απολογητικός σε αυτό το μήνυμα, όμως θεωρώ ότι κατά περιπτώσεις οφείλω να μιλώ και επί προσωπικού, όπως αυτό ακριβώς σε αυτό το άρθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Συμφωνώ για τα θύματα του Αλη Βεράν αλλά το πρόβλημα είναι ότι ο κύριος ένοχος για την Μικρασιατική εκστρατεία, βρισκόταν στην ασφάλεια του εξωτερικού μετά τις εκλογές του '20 και έτσι δεν τιμωρήθηκε για την ολέθρια πολιτική του. Σε αντίθεση ,με τους 6, που όπως έχω ξαναπεί έμειναν για να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες ενός πολέμου που τους παραδόθηκε. Όπως και ότι ασχολούνται τόσο πολύ ο ιστορικοί με τις απόπειρες δολοφονίας του ( ειδικά αυτή του '33 ) και όχι πχ με τα θύματα της Νάξου ή της Χαλκιδικής από τα βενιζελικά στρατεύματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Είναι τελικά πού βολικό για τους βενιζελικούς να τα φορτώνουν όλα στους " μεσήλικες έξι" ( από τα πιο άστοχα που έχω διαβάσει). Για αυτό ρίχνουν εκεί όλο το βάρος οι διάφοροι ακραίοι βενιζελικοί "ιστορικοί". Έφταιγαν μόνο αυτοί άρα με άλλη ηγεσία θα μπορούσαμε να νικήσουμε. Έτσι δεν είχε άδικο ο Βενιζέλος που μας έβαλε στον πρώτο παγκόσμιο Πόλεμο, αφού οι καλοί μας σύμμαχοι μας έδωσαν την άδεια να πάμε στην Μικρά Ασία. Η νίκη λοιπόν θα ήταν σίγουρη, απλά τα χάλασαν οι κακοί Λαικοί. με την εκτέλεση των 6 αθωώνεται όλη η πολιτική παρουσία του Βενιζέλου με τον διχασμό, τις εξορίες, τις δολοφονίες κλπ κλπ. Τελικά το μεγαλύτερο ατύχημα στην ελληνική ιστορία είναι το κίνημα του γουδή το 1909. που μια κλίκα φιλόδοξων στρατοκρατών μας φόρτωσε τον βενιζέλο και τους παρατρεχάμενους του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Την "πατάτα" στη Μ. Ασία την έκαναν οι άφρονες που πήγαν να καταλάβουν την ...Άγκυρα! Δεν είναι μόνον οι γραφικοί νοσταλγοί του παλατιού, που τους φταίει ο Βενιζέλος. Τελευταίως και κάτι think tank τύπου Βερέμη και Σία προβάλλουν σιγά - σιγά τις ίδιες απόψεις, ότι τάχα, ακόμα και αν ήταν ο Βενιζέλος στην εξουσία το ίδιο θα συνέβαινε στη Μ. Ασία. Προσπαθούν δηλαδή να αποκαθηλώσουν μια τεράστια προσωπικότητα (ανεπιτυχώς βεβαίως), καθότι δε συμφέρει να έχουν όραμα για την πατρίδα οι πολιτικοί στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης. Τις ίδιες βολές και η αριστερά, πιο χαμηλόφωνα όμως. Αυτοί αστό τον ανεβάζουν, αστό τον κατεβάζουν, θυμούνται και το ιδιώνυμο...
    Δυστυχώς για όλους τους παραπάνω, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, χωρίς να είναι άγιος ή αλάθητος, παραμένει σταθερά η μεγαλύτερη πολιτική προσωπικότητα της πατρίδας, αδιαμφισβήτητα.
    Μακάρι και αυτές τις δύσκολες ώρες να υπήρχε κάποιος σαν αυτόν στην εξουσία. Ακόμα και στην πολύ δύσκολη για μας συνθήκη της Λωζάννης, στο Βενιζέλο κατέφυγαν οι άλλοι πολιτικοί, για να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά και προς τιμήν τους. Και κατάφερε και κει να αναγκάσει τα διευθυντήρια της εποχής να σηκωθούν όρθια όταν προσήλθε.
    Αναλογίζομαι μόνο, τί θα είχε καταφέρει ένας Βενιζέλος στη τωρινή συγκυρία και τον συγκρίνω με τον απελθόντα θλιβερό πρωθυπουργό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Για ποιούς είναι ο μεγαλύτερος πολιτικός; για κάτι ιστορικούς σαν τον Βερέμη τον Σβολόπουλο ή τον Τατσόπουλο και λοιπούς κρατικοδίαιτους που τόσα χρόνια λιβάνιζαν την ιδιοφυΐα του και τώρα έγιναν κακοί; μόνο κάτι γραφικοί ηλικιωμένοι τον θαυμάζουν ( σε καμιά Κρήτη ) ή τίποτα πασόκοι ( μόνο για τον αντιβασιλισμό του όχι φυσικά για την μεγάλη ιδέα). Για την Άγκυρα τα έχουμε ξαναπεί αμέτρητες φορές. Από την στιγμή που ο αλάνθαστος βενιζέλος μας έστειλε στην άλλη πλευρά του Αιγαίου να νικήσουμε ολόκληρη Τουρκία, έπρεπε να τους υποχρεώσουμε σε συνθηκολόγηση. Αν δεν πηγαίναμε στην Άγκυρα ( που δεν έγινε φυσικά επειδή κάποιοι γραφικοί βενιζελικοί λένε πως θέλαμε όλη την Μικρά Ασία), θα έρχονταν αυτοί σε εμάς. Εκτός αν νομίζουν κάποιοι, ότι θα κρατούσαμε για πάντα ένα μικρό κομμάτι γης στην Σμύρνη, με τις πλάτες στην θάλασσα και τον τουρικικό στρατό να επιτίθεται συνεχώς. Όπως είχα ξαναπεί οι βενιζελικοί υποστηρίζουν με τόσο πάθος το σωστό της εκστρατείας, γιατί χωρίς αυτήν καταρρέει όλη η πολιτική του Βενιζέλου από την Ά παγκόσμιο πόλεμο, όπως και η υποτίθεται πολιτική ευφυία του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ο Βερέμης, αν δεν κάνω λάθος,χαρακτήριζε την πολιτική του Ελ.Βενιζέλου τυχοδιωκτική.(με την έννοια της εκάστοτε, ανάλογης με τα προσωπικά του πολιτικά συμφέροντα,συμπεριφοράς απέναντι στο συνταγματικό δίκαιο)
    Υποψιάζομαι πως ειδικά η εξωτερική πολιτική μπορεί να ήταν έτσι διαμορφωμένη ωστε και χωρίς να είναι στην εξουσία η κυβέρνηση Βενιζέλου να συνεχίζεται.Όπως είχε δηλώσει παλαιότερα ο Τρικούπης για το εκσυγχρονιστικό πρόγραμμα του.

    Και με ποια λογική βγαίνει το αυθαίρετο(κατα την ταπείνη μου γνώμη) συμπέρασμα πως η απώλεια τόσων ανθρώπινων ζωών μπορεί να υποβαθμιστεί και μόνο απο το γεγονός οτι δεν αποτελούν το κεντρικό θέμα στο συγκεκριμένο άρθρο ή έστω και στην πλειοψηφεία άρθρων?
    Ακριβώς επειδή χάθηκαν τόσες ζωές και προσβάλλεται στον καθένα η αίσθηση του δικαίου αλλά και γιατί γίνεται εντονότερη η συνείδητοποίηση της θνητότητας και η εξάρτηση της επιβίωσης ή του αφανισμού ολόκληρων λαών από τις ενέργειες ή μη της ηγεσίας τους πολλές φορές, αποκτά ιδιαίτερο ενδιαφέρον η αναζήτηση της αλήθειας, των λαθών και γενικότερα της δράσης των πολιτικών ηγετών.
    Μέσα σ'αυτό το πλαίσιο όχι μόνο δεν υποβαθμίζεται η απώλεια οποιασδήποτε ανθρώπινης ζωής αλλά αντίθετα είναι πολύ χρήσιμο θα έλεγα επιβάλλεται στον καθένα μας να ασχολείται και να εντρυφεί στην δράση των πολιτικών ηγετών και ιστορικών προσωπικοτήτων.


    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας