Οι ρίζες της σημερινής μας οικονομικής χρεοκοπίας βρίσκονται στο μαύρο καλοκαίρι της Κυπριακής Τραγωδίας του 1974

Kίμωνος, του Αθηναίου (γραμμένο αποκλειστικά για το http://www.istorikathemata.com/)


Η μεταπολιτευτική δημοκρατία γεννήθηκε πάνω στα ερείπια μιας μεγάλης εθνικής καταστροφής, την οποία ξεπερνά σε σημασία μόνο ο ξεριζωμός του Ελληνισμού της Ιωνίας, του Πόντου και της Ανατολικής Θράκης. Οι μέρες που διάγουμε σηματοδοτούν την οριστική κατάρρευση της μεταπολίτευσης, υπό το βάρος της οικονομικής χρεωκοπίας της χώρας.  Όμως, πολύ πριν χρεωκοπήσει οικονομικά, η μεταπολιτευτική μας δημοκρατία είχε χρεωκοπήσει ηθικά.  Η σημερινή της κατάρρευση, μέσα σε μία ατμόσφαιρα σήψης, αποσύνθεσης και ηθικής παρακμής, ήταν  προδιαγεγραμμένη και έχει σε μεγάλο βαθμό τις ρίζες της σε εκείνο το μαύρο καλοκαίρι του 1974. Την προδίκασε η αδυναμία της, ή ακριβέστερα η συνειδητή της άρνηση, να αποκαθάρει το άγος του πραξικοπήματος και της τουρκικής εισβολής και να αποδώσει δικαιοσύνη για  την Κυπριακή Τραγωδία. Τιμωρώντας όσους άνοιξαν την Κερκόπορτα στο Πεντεμίλι της Κυρήνειας και τιμώντας όσους προέταξαν τα στήθη τους, υπερασπιζόμενοι τέσσερις χιλιάδες χρόνια ελληνικής ιστορίας στο νησί του Ευαγόρα.
Δεν υπάρχει τίποτα το μεταφυσικό σε αυτή τη διαπίστωση. Ούτε η μοίρα της ελλαδικής κοινωνίας το είχε γραμμένο – για όσους την θεωρούν πλοηγό της ζωής, ούτε ο Θεός μας τιμώρησε – για όσους πιστεύουν στην ύπαρξή Του. Απλά, η ηθική συγκρότηση μιας κοινωνίας, αποτελεί ασφαλή οδηγό και πρόκριμα για την κατάληξή της. Μία κοινωνία που ανέχτηκε τον ενταφιασμό της διερεύνησης των ευθυνών για μία τέτοια εθνική καταστροφή, ήταν θέμα χρόνου να συναντήσει την επόμενη. Τριάντα πέντε (και κάτι) χρόνια μετά, είναι ασήμαντος ιστορικός χρόνος. Θα μπορούσε να είχε συμβεί αργότερα, ή και νωρίτερα, ήταν όμως νομοτελειακό πως η κατάρρευση θα ερχόταν. Τα συμπτώματα της Ύβρεως που διαπράχθηκε ήσαν πολλά και εξόφθαλμα αλλά και το δέλεαρ που έπεισε το κοινωνικό σώμα να ανεχθεί τη συγκάλυψη, κι αυτό ήταν ευδιάκριτο.

Η Ύβρις υπήρξε τεράστια, ανήκουστη. Κανείς δεν τιμωρήθηκε για την ανείπωτη Τραγωδία! Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ. O θλιβερός θίασος που υποδυόταν την «ελληνική κυβέρνηση» κατά το πραξικόπημα και την πρώτη φάση της τουρκικής εισβολής, δεν αντιμετώπισε ποτέ τη δικαιοσύνη. Οι πολιτικοί άνδρες που ανέλαβαν τα ηνία στις 23 Ιουλίου, δεν έδωσαν ποτέ εξηγήσεις για όσα έκαναν ή, το κυριότερο, παρέλειψαν να κάνουν, για να υπερασπιστούν την μεγαλόνησο από την ολοφάνερα επικείμενη δεύτερη φάση των επιχειρήσεων.
Απεναντίας, όσοι ρίχτηκαν στις 20 Ιουλίου στον αγώνα, με το πάθος που πραγματικά ταίριαζε σε όσους αξιώθηκαν τέτοια τιμή, υβρίστηκαν, συκοφαντήθηκαν και αφέθηκαν ανενδοίαστα στη λήθη, στην αδιαφορία και στην απαξίωση. Και όσοι από αυτούς είχαν την ατυχία να απωλέσουν τη σωματική τους αρτιμέλεια ή την ψυχική και σωματική τους υγεία, υπέστησαν απίστευτους εξευτελισμούς από τη μεταπολιτευτική μας δημοκρατία. Οι νεκροί, οι τραυματίες, οι αγνοούμενοι,  οι πρόσφυγες, τα ορφανά, οι κακοποιημένες γυναίκες της εισβολής, αφέθηκαν να ξεχαστούν. Τι τύχη είχε μία δημοκρατία που διαπράττει τέτοια ανομία; Δεν ήταν φανερό πού θα κατέληγε;
Η Κυπριακή Τραγωδία του 1974 δεν είναι όμως ένα οποιοδήποτε γεγονός. Πρόκειται για μία πολιτικο-στρατιωτική ήττα που σημαδεύει ανεξίτηλα την Ιστορία του Έθνους και υποθηκεύει το μέλλον του Ελληνισμού σε μία πανάρχαια κοιτίδα του.  Τι είδους δημοκρατία είναι αυτή που αρνείται να διερευνήσει τα αίτια ενός τέτοιου εφιάλτη, επικαλούμενη πως θα διαταραχθούν οι σχέσεις της χώρας με τον «ξένο παράγοντα»; Τι είδους κοινωνία είναι αυτή που ανέχεται, λιγότερο από δεκαπέντε χρόνια μετά την τραγωδία, υποκριτικό «άνοιγμα» του φακέλου της Κύπρου για να εξυπηρετηθούν εκλογικές σκοπιμότητες της στιγμής; Δεν της αξίζει να καταρρεύσει μέσα στη γενική καταισχύνη; Μία δημοκρατία που αφήνει άταφους και λησμονημένους τους ήρωές της και ατιμώρητους τους υπεύθυνους μίας ιστορικής καταστροφής, επειδή «…ανακύπτει κίνδυνος να προκύψουν γεγονότα ικανά να διαταράξουν τας διεθνείς σχέσεις της Ελλάδος μετ’ άλλων κρατών…», δεν έχει προδιαγράψει το μέλλον της; Δεν ήταν φανερό πως η κοινωνία της θα άκουγε κάποτε  έναν gauleiter από την Εσπερία να δηλώνει ωμά πως «η εθνική κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σε μεγάλο βαθμό»;
Ξέρω πως πολλοί θα καγχάσουν με όσα υποστηρίζει αυτό το σημείωμα. «Τι σχέση έχει», θα πούν, «η οικονομική μας χρεωκοπία, με τα όσα έγιναν το καλοκαίρι του 1974»; “Its the economy stupid!”, θα φωνάξουν οι γιάπηδες του LSE και του Harvard. Ποιά Κύπρος; Εδώ μιλάμε για ΑΕΠ, spreads, CDS, το διογκωμένο δημόσιο, τα swaps,  τι είναι αυτά που μας λές;  Πικρό και παγωμένο θα είναι όμως το γέλιο τους. Γιατί όλοι ξέρουμε πως μία κοινωνία χρεωκοπεί οριστικά, μόνο όταν διαλυθεί το σύστημα αξιών της. Αυτό είναι που της επιτρέπει να σταθεί όρθια και να αντέξει φυσικές και οικονομικές καταστροφές, πολέμους, αναποδιές και δυστυχίες. Η ελλαδική κοινωνία υπονόμευσε το σύστημα αξιών της, όταν απέστρεψε το πρόσωπο από την κυπριακή τραγωδία, για να κυνηγήσει την επίπλαστη οικονομική ευμάρεια της μεταπολίτευσης. Και τώρα είναι γονατισμένη και ανίκανη να αντιδράσει. Θα στοιχημάτιζε κανείς, έστω και μία πεντάρα, πως η ελλαδική κοινωνία έχει τη δύναμη να αντέξει μία πτώχευση; Γιατί, το δίλημμα του αν μπορεί να αντέξει κάτι πιο επώδυνο (όπως π.χ. την ανάγκη να υπερασπιστεί ενόπλως την ανεξαρτησία και την ακεραιότητά της), αρνούμαι ακόμη και να το εκφέρω ....
Πιστεύω πως η προσπάθεια που έκανε η κοινωνία μας να αποστρέψει το πρόσωπο από (τις ευθύνες της και το χρέος της προς) την Κύπρο, οδήγησε σε  καταστάσεις περίεργες. Η πολιτική μας ηγεσία, γιορτάζει κάθε χρόνο στις 24 Ιουλίου την επάνοδο της Δημοκρατίας, με μία glamorous (παλαιότερα τουλάχιστον) δεξίωση της Προεδρίας. Η δεξίωση αυτή και ο χρόνος τέλεσής της, ενσαρκώνει την τραγωδία που ανεπίγνωστα μάλλον, έζησε η δική μου γενιά – η γενιά της μεταπολίτευσης, των σημερινών πενηντάρηδων. Ποτέ δεν κατάφερα να συνέλθω από την διαπίστωση πως  την ώρα εκείνη, της 23ης Ιουλίου του 1974, που εγώ ανέμιζα μία σημαία στην Αθήνα πανηγυρίζοντας για την κατάρρευση της δικτατορίας, κάποια παιδιά της γειτονιάς μου, της πόλης μου, του συγγενικού μου κύκλου, της διπλανής πόρτας τελικά, πέθαιναν μαχόμενοι στην Κυπριακή Γή, σε μία μάχη αισχρά προδομένη.
Την ίδια ακριβώς ώρα που εγώ ανέμιζα τη σημαία και όλοι γύρω μου πανηγύριζαν, στην Κύπρο, η ΕΛΔΥΚ υπερασπιζόταν το στρατόπεδό της και τα όπλα της έπαιρναν φωτιά. Η ελλαδίτικη Α’ Μοίρα Καταδρομών έθαβε 30 καρβουνιασμένα παλικάρια, θύματα της γελοιότητας αυτών που δεν λογοδότησαν ποτέ, και έπαιρνε θέση για τη μάχη που κράτησε ελεύθερο το αεροδρόμιο της Λευκωσίας. Η 33η Μοίρα Καταδρομών είχε παραδώσει στην αγκαλιά του Πενταδάκτυλου τον Ταγματάρχη Κατσάνη και στην Αθανασία τους 120 αξιωματικούς και καταδρομείς της που προσπάθησαν να κλείσουν με τα κορμιά τους το ρήγμα της Κυρήνειας, από όπου έμπαινε σιδερόφρακτος πια ο Αττίλας. Η 31η Μοίρα Καταδρομών αγρυπνούσε φυλάγοντας τη ρημαγμένη Κυπριακή Γή, ανασταίνοντας με τη λαμπρή της δράση από τον Πενταδάκτυλο ως το Πυρόι, το 5/42 Σύνταγμα Ευζώνων του Πλαστήρα. Και η Δόξα μελετούσε το ανάστημα του Παύλου Κουρούπη, του Ελευθέριου Τσομάκη και των λαμπρών συμμαχητών τους, που διάλεξαν να στοιχειώσουν την Κυρήνεια με τη θυσία τους, παρά να φύγουν. Εμείς όμως στην Αθήνα, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, τίποτα από αυτά δεν γνωρίζαμε και τίποτα από αυτά δεν φαινόταν να μας νοιάζει. Το πανηγύρι της Μεταπολίτευσης, μόλις είχε ξεκινήσει. Δεν το σταματούσε ούτε η κλαγγή των όπλων, ούτε ο ορυμαγδός της μάχης από τη μαρτυρική Κύπρο. Δεν το σταμάτησε ούτε ο Αττίλας ΙΙ. Μόνο τώρα πια σταματάει, μάλλον με τον τρόπο που του άξιζε ....
Θα πρότεινα στο σημείο αυτό, πριν αποτιμήσει ο αναγνώστης τα όσα έγραψα σε αυτό το σημείωμα, να κάνει λίγο ακόμα υπομονή, και να γυρίσει τη ματιά του 80 χρόνια πίσω, για να κάνει μία σύγκριση. Για να σκεφτεί, αν ο ισχυρισμός του σημειώματος αυτού πως η ρίζα της χρεωκοπίας βρίσκεται στην απροθυμία της ελλαδικής κοινωνίας να αποκαθάρει το άγος του 1974, έχει κάποια βάση. Το Σεπτέμβρη του 1922, φαινόταν να καταρρέει όχι μόνο η «Μεγάλη Ιδέα» αλλά ολόκληρο το Ελληνικό Κράτος. Τελείωνε με το χειρότερο δυνατό τρόπο μία πολεμική περιπέτεια δέκα ετών.  O διπλασιασμός της εδαφικής έκτασης της χώρας (1912-13) κινδύνευε να εξανεμιστεί από την οδυνηρή ήττα στη Μικρά Ασία, που έθετε σε κίνδυνο την ύπαρξη του Έθνους. Τα πάντα κατέρρεαν. Τα θλιβερά απομεινάρια μιας ένδοξης Στρατιάς διέρρεαν σε αποσύνθεση, μαζί με πλήθη προσφύγων που ετοιμάζονταν να περάσουν το Αιγαίο και να έλθουν στην ηπειρωτική Ελλάδα.
Ας κάνει τώρα ο αναγνώστης ένα μικρό χρονικό άλμα: μόλις 18 χρόνια μετά, και μάλιστα ύστερα από μία περίοδο ανώμαλου πολιτικού βίου και αλλεπάλληλων στρατιωτικών κινημάτων,  μία επίσημη χρεωκοπία (1932) και μία τετράχρονη δικτατορία, το ίδιο Έθνος έγραφε την εποποιία του ’40, γονατίζοντας κυριολεκτικά (τη μία) και ηθικά (την άλλη), δύο αυτοκρατορίες της εποχής. Πώς επετεύχθη αυτό; Θα είχε συμβεί αν δεν είχε αποκαθαρθεί το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής με την δίκη και την εκτέλεση των 6; Θα είχε καταφέρει χωρίς αυτή την κάθαρση, η ηγεσία της εποχής, να συγκροτήσει τη Στρατιά του Έβρου και να επιτύχει τους όρους της Λωζάνης; Θα είχε σταθεί όρθιο το Έθνος; Αμφίβολο. Του «Έθνους η ειμαρμένη» απαίτησε Κάθαρση. Τιμωρία. Για κάποιους ίσως άδικα, αλλά δεν γινόταν αλλιώς.
Ας συγκρίνει λοιπόν τώρα ο αναγνώστης, το τότε και το σήμερα. Η φτωχή, ηττημένη, ταπεινωμένη Ελλάδα του 1922, μετά την Κάθαρση της Μικρασιατικής Τραγωδίας στάθηκε στα πόδια της και ανάγκασε 18 χρόνια μετά όλη την οικουμένη να υποκλιθεί στο μεγαλείο της ελληνικής ψυχής. Αντίθετα, η ευημερούσα Ελλάδα του 1974, «ταϊστηκε»  με «δημοκρατία», «σοσιαλισμό» και «οικονομική ανάπτυξη», και  αγνόησε  την ιστορική αναγκαιότητα και την αδήριτη εσωτερική ανάγκη του κοινωνικού σώματος  για τιμωρία των ενόχων της Κυπριακής Τραγωδίας. Τριάντα επτά χρόνια μετά, και αφού είδε να περνά μπροστά της τόσος πλούτος όσος ίσως δεν είχε εμφανιστεί σε καμμία άλλη περίοδο του ελεύθερου βίου της, η Ελλαδική κοινωνία καταρρέει παταγωδώς. Καταρρέει, βασανιστικά και εξευτελιστικά, περίγελως των Εθνών της Γης. Μη έχοντας ηθική πυξίδα, εκμαυλισμένη και αποπροσανατολισμένη, διαλύεται αδυνατώντας να βρεί στήριγμα στην εθελόδουλη μεταπολιτευτική πολιτική elite, αλλά και στη γελοία, νεο-πλουτίστικη οικονομική elite (της οποίας οι «εκλεκτοί», κάποτε διασκέδαζαν εκτοξεύοντας αλλήλοις αστακούς, σε εκείνα τα «υπέροχα» καλοκαιρινά μυκονιάτικα parties της περιόδου του Χρηματιστηρίου, έξοχα δείγματα της αισθητικής μιας μεταπολίτευσης που οικοδομήθηκε πάνω στα ερείπια του Κυπριακού Ελληνισμού).
Μετά από αυτή την ιστορική αντίστιξη, ας καγχάσει όποιος θέλει για το περιεχόμενο αυτού του άρθρου. Αν μπορεί, φυσικά.  Οι σκιές του Κυπριακού καλοκαιριού του 1974, και το βλέμμα εκείνου του αγοριού μπροστά στον τοίχο που κραυγάζει μέσα στην εκκωφαντική σιωπή της φωτογραφίας «Κανένας  δεν ξεχνά, Τίποτα δεν ξεχνιέται!» θα στοιχειώνουν για πάντα τις μέρες μας.  Η Κύπρος τιμωρεί διαχρονικά και αυτούς που «εμήδισαν», και αυτούς που την ξέχασαν. Μάλλον, δεν θα καταφέρουμε να μάθουμε με σιγουριά αν κάποιοι «εμήδισαν», απλά το υποπτευόμαστε. Σίγουρα όμως, η ελλαδική κοινωνία επέλεξε να ξεχάσει. Αλλά, όπως μαρτυρά ο σοφός λαός, όπως στρώνει κανείς, έτσι κοιμάται.

Σχόλια

  1. Η λέξις "εξαιρετικό" δεν είναι επαρκής για να χαρακτηρίσει την μεγάλη αξία αυτού του κειμένου, πρόκειται πραγματικά για μία εργασία-διαμάντι που στολίζει αυτή την ιστοσελίδα.

    Οι διαπιστώσεις είναι καίριες, τα παρουσιαζόμενα ιστορικά γεγονότα ακριβή, τα αμείλικτα συμπεράσματα άκρως διδακτικά.

    Ιδιαιτέρα δε εντύπωση μου προκάλεσε το γεγονός ότι το κείμενο παρουσιάζει την "Δίκη των 6" (κανονικά ήταν 8 αλλά εκτελέστηκαν οι 6) ως ένα αναγκαίο κακό, δηλ. την απαραίτητη κάθαρση που απαιτούσε -τότε- ο ελλην. λαός πέρα όμως από κάποιες (de facto απαραίτητες) νομικές τυπικότητες.

    Αυτή η γνώμη, έρχεται -κάπως- σε αντίθεση με την θέση της εδώ ιστοσελίδας η οποία στο πρόσφατο παρελθόν, με ειδικό άρθρο, τοποθετήθηκε υπέρ της αμφιλεγόμενης απόφασης του Αρείου Πάγου βάσει της οποίας οι 6 εκτελεσθέντες αθωώθηκαν μετά θάνατον.

    Έχουμε δηλ. μιά άδικη, από νομικής πλευράς απόφαση, η οποία όμως επέδρασε καταλυτικά στην κάθαρση της -τότε- "αδρής" ελληνικής κοινωνίας του μεσοπολέμου και η οποία όμως είναι "υπεύθυνη" για το θαύμα του '40. Για να έρθουμε στο σήμερα όπου αυτή η άδικη δικαστική απόφαση "διορθώθηκε" από την -θεωρητικά- "εκλεπτυσμένη" ελληνική κοινωνία της μεταπολίτευσης και η οποία θα μείνει στην ιστορία ως αυτή που με την αμετροέπειά της, ουσιαστικά κατέστρεψε το Ελληνικό Κράτος.

    Πρόκειται λοιπόν για ένα κείμενο που αποδίδει την αλήθεια, τηρώντας ταυτόχρονα και τις σωστές αποστάσεις, έχοντας δηλ. την σωστή αίσθηση του μέτρου.

    Με το σχόλιό μου αυτό δεν επιθυμώ να καταθέσω μία (προφανώς θετική κριτική) της ικανότητας του συγγραφέως, αυτό είναι προφανές και παρ' ότι θα το ήθελα, δεν διαθέτω τόσο μεγάλο ταλέντο. Θέλω απλώς, να τον ευχαριστήσω. Εύγε, λοιπόν, Κίμωνα Αθηναίε, καλώς ήρθες και καλή συνέχεια.

    Και φυσικά θα ήταν μεγάλη παράλειψις αν δεν έλεγα και ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στον υπεύθυνο των "Θεμάτων Ελληνικής Ιστορίας" για την προσφορά αυτή.

    Σας ευχαριστώ όλους θερμά.

    --
    Δημήτριος Π.
    Chicago, IL - USA.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η συνεργασία με τον "Κίμωνα τον Αθηναίο" και το δημοσιευθέν κείμενο προφανώς δεν αλλάζει τις ΠΑΓΙΕΣ και κατά την γνώμη μου ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΕΚΜΗΡΙΩΜΕΝΕΣ απόψεις μου για την αθωότητα των έξι εκτελεσθέντων στο Γουδί. Η αθωότητα των "έξι" είναι βασική θέση του blog μου και δεν αλλάζει ποτέ.

    Από εκεί και πέρα εν γνώση μου φυσικά δημοσίευσα το κείμενο που στο τελευταίο τμήμα του αναιρούσε την βασική μου θέση περί αθωότητος των "έξι" γιατί πιστεύω πως οφείλεις να σέβεσαι και την άλλη άποψη και να την παρουσιάζεις αρτιμελή και όχι κουτσουρεμένη κατά το δοκούν.

    Ο πυρήνας του κειμένου με εκφράζει απόλυτα. Η συμπαιγνία και η συγκάληψη ευθυνών για την τραγωδία της κυπρου αφήνει μια μεγάλη ανεξίτηλη ουλή στο πρόσωπο της Ελληνικής κοινωνίας. Αν και το κείμενο δεν είχε ακριβώς ιστοριογραφικό χαρακτήρα, ήταν καλογραμμένο, νοηματικά σφικτό και σίγουρα άξιζε να διαβαστεί.

    Εννοείται πως η εκτίμηση μου στον "Κίμωνα τον Αθηναίο" σε προσωπικό επίπεδο πρέπει να θεωρείται δεδομένη και ελπίζω στο μέλλον να μας ξαναδιαλέξει για να εκφράσει τις ενδιαφέρουσες απόψεις του.

    Ελπίζω επίσης η συνεργασία μας αυτή, να αποτελέσει έναυσμα και για άλλους διακεκριμένους επιστήμονες να μας εμπιστευθούν και να χρησιμοποιήσουν το blog μας για να δημοσιοποιήσουν τις θέσεις τους και τους εγγυόμαι ότι η ανωνυμία τους (αν επιθυμούν να μην εκφραστούν επώνυμα) θα διαφυλαχθεί ως κόρην οφθαλμού από την διεύθυνση του blog.

    "φιλίστωρ"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. καμια καθαρση δεν εφερε στην ελληνικη κοινωνια η δικη των Εξ! ισα ισα που ο διχασμος εγινε χειροτερος!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Με εντυπωσιάζεις! Φιλοξενείς ένα εξαιρετικό άρθρο, τη στιγμή που γι ατα μικρασιατικά οι απόψεις σου είναι απολογητικές για την αδιανόητη εκείνη προδοσία που επέφερε τη μέγιστη των Καταστροφών, που θα την πλήρωνουμε εσαεί και ήδη αρχίσαμε (από το '74) να την πληρώνουμε όλοι (απόγονοι προσφύγων+ απόγονοι παλαιοελλαδιτών)....

    never mind!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ φίλε του "Πόντος και Αριστερά",

    γνώρισα τον φιλίστορα, τον οικοδεσπότη του blog, μονομαχώντας διαδικτυακά μαζί του για τη δίκη των 6 και τη Μικρασιατική Εκστρατεία. Είναι σαφές πως έχω κάθετα αντίθετη άποψη από τη δική του, ωστόσο με εντυπωσίασε τότε το ηθος και η ευγένεια με την οποία μονομαχούσε μαζί μου. Γνωρίζοντάς τον από κοντά, είδα πως η διαίσθησή μου δεν με είχε γελάσει.

    Το ότι δημοσίευσε το παραπάνω άρθρο μου, νομίζω πως τον τιμά, καθώς πάει "κόντρα" στη άποψη του blog του. Θα είχα πολλά ακόμα επαινετικά να γραψω, αλλά σταματώ για να μην χάσει το σχόλιό μου τον χαρακτήρα του.

    Από όλη την ιστορία της συγγραφής αυτού του άρθρου, κρατάω ως πολύτιμο απόκτημα, τη φιλία του οικοδεσπότη και τα επαινετικά λόγια που έγραψες εσύ και ο άλλος καλό φίλος Δημήτρης παραπάνω. Ευχαριστώ, από την καρδιά μου.

    Κίμων, ο Αθηναίος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Στρατιωτικός9 Αυγ 2011, 4:20:00 μ.μ.

    Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει!!!!!
    Μελαγχόλησα...Πολύ καιρό τώρα αναρωτιέμαι αν αξίζουμε ως έθνος κάτι καλύτερο.. Δυστυχώς δεν έχω βρει κανένα λόγο.... Ο εκμαυλισμός που μας έχει κυριεύσει θυμίζει την Πόλη προ της αλώσεώς της. Πιστεύω ότι η τελευταία μας ευκαρία είναι η παρούσα κρίση. Θα μας ξυπνήσει άραγε το ηλεκτροσόκ?? Ελπίζω..
    Πάντως τέτοια κείμενα βοηθάνε...
    ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. οι κυπριοι μας εχουνε γραμμενους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Σας προσκαλω να διαβασετε την ¨Μοιρα της Συγχρονης Ελλαδας",του Κωστα Αξελου.

    Παρεμπιπτοντως, φανταστικο αναγνωσμα.Συγχαρητηρια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. tha prepei epitelous na katalavei h anthrwpothta oti h katastrofh enos ethnous den eperxetai mono mesw ulikhs katastrofhs alla propantws mesw hthikhs katastrofhs kai elleipshs aksioprepeias. as mathoume loipon na krinoume austhra tis energeies mas ws ellhnes outws wste na veltiwnomaste kai oxi na ptwxeuoume tis psuxes mas..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Ένα άρθρο το οποίο:
    1. Αναγνωρίζει ότι το Ελλαδικό κράτος και το Κυπριακό κράτος αποτελούν και τα δύο ΕΛΛΗΝΙΚΑ κράτη, οπόταν η θυσία των παλληκαριών από τη Σπάρτη, την Αθήνα, την Κρήτη, την Κύπρο κλπ δεν παίζει ρόλο που γίνεται αλλά για το ότι γίνεται για την τιμή και την αξιοπρέπεια του Έθνους.
    2. Αναγνωρίζει ότι η οικονομική κρίση είναι απότοκο της κρίσης αρχών και αξιών που διέπει τον Ελληνισμό μετά την μεταπολίτευση ΠΑΝΤΟΥ, τόσο στην Κύπρο όσο και στην υπόλοιπη Ελλάδα.

    Στο σχόλιο ότι οι Κύπριοι σας έχουν γραμμένους τολμώ να απαντήσω με τα εξής:
    1. Γραμμένος ή καλύτερα ξεγραμμένος είναι αυτός που καίει ή που ανέχεται να καίγεται το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ή η Εθνική Βιβλιοθήκη. Έκαστα (με προτεραιότητα τον Άγνωστο Στρατιώτη) αποτελούν τις κοιτίδες της καρδιάς και της ψυχής του Έθνους, του οποίου αποτελούμε την ιστορική συνέχεια και πρέπει να διαφυλάξουμε την ιστορία και την τιμή.
    2. Πώς γίνεται να έχεις γραμμένο ένα λαό (τον Ελληνικό)του οποίου αποτελείς αναπόσπαστο μέρος. Αποδείξεις πολλές, αλλα χρησιμοποιώ μόνο μια: τους έρανους και εισφορές που γίνονται σε όλη την Κύπρο από οργανωμένα σύνολα και άτομα που γίνονται για στήριξη του ελληνικού λαού και της Μητέρας Ελλάδας.

    Συγχαρητήρια για το άρθρο στο συγγραφέα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Οι στρατηγοί, ναύαρχοι, πτέραρχοι, και ό,τι άλλο τέλος πάντων ήταν τότε, που σχεδίασαν και εκτέλεσαν το πραξικόπημα της 15ης Ιουλίου (ή δεν έκαναν τίποτα για να το εμποδίσουν, αρκούμενοι στο να μιλούν με τους Αμερικανούς και τον ξένο «παράγοντα»), έζησαν – ή ζουν ακόμα – εν τιμή, απολαμβάνοντας τίτλους, συντάξεις και προνόμια. Όσοι ολιγώρησαν μπροστά στον εισβολέα (ενώ ίσως είχαν αποδειχθεί «λιοντάρια» στο πραξικόπημα), δεν ελέγχθηκαν ποτέ."
    Κι΄αν αυτά τα καλόπαιδα απολαμβάνουν τους γεροντικούς τίτλους,συντάξεις και προνόμια, η πολιτεία (τα άλλα καλόπαιδα) για τους τότε υπηρετήσαντες στην κύπρο υπολοχαγούς-λοχαγούς-ταγματάρχες που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα ΟΧΙ ΜΟΝΟ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΠΑΡΕΠΕΜΨΕ ΑΛΛΑ ΔΙΑΧΡΟΝΙΚΑ ΤΗ ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ ΤΟΥΣ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΠΡΟΗΓΑΓΕ ΣΤΟΥΣ ΑΝΩΤΑΤΟΥΣ ΒΑΘΜΟΥΣ...ΠΟΙΟΥΣ;;; ΤΟΥΣ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΗΣ ΚΎΠΡΟΥ!!!
    ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΜΩΣ ΑΓΟΣ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ...Ο ΜΕΝ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ ΑΠΕΦΑΝΘΗ ΟΤΙ ΜΑΚΡΥΑ ΑΠΕΧΕΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΓΙΑ ΝΑ ΕΠΕΜΒΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ,ΚΑΙ Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΠΑΠΑΝΔΡΕΟΥ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΙΚΑ ΑΝΟΙΞΕ ΤΟΝ ΦΑΚΕΛΛΟ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΓΙΑ ΨΗΦΟΘΗΡΙΚΟΥΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΛΟΓΟΥΣ ΕΦΑΡΜΟΖΟΝΤΑΣ ΤΗΝ ΗΘΙΚΗ ΤΑΚΤΙΚΗ ΤΟΥ ΑΡΧΑΙΟΥ ΑΛΚΙΒΙΑΔΗ...ΤΙ ΕΙΧΑΜΕ ΤΙ ΧΑΣΑΜΕ.
    ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΕΠΙΤΡΑΠΕΙ ΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑΝΩ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΘΕ ΕΓΚΛΗΜΑ ΥΠΑΡΧΕΙ Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΑΘΑΡΣΗ...ΚΙ ΟΜΩΣ ΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ ΩΣ ΜΗ ΥΠΑΡΧΩΝ ΣΤΟ ΝΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΑΥΤΙΑ ΤΩΝ ΝΕΟΕΛΛΗΝΩΝ.
    ΕΛΠΙΖΩ ΟΤΙ Ο ΖΟΦΟΣ ΤΗΣ ΠΤΩΧΕΥΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΟΡΕΙΑΣ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΑΦΥΠΝΙΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΣΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΙΣ ΗΘΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΛΑΟΥ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Αγαπητε Κιμων,

    απο την εποχη του 1975-1981 εχω να διαβασω τετοιο περιεκτικο κειμενο, χωρις βερμπαλισμους και φανατισμους. Και εγω μελαγχολησα οπως ο αναγνωστης πιο πανω, ΟΜΩΣ αναπτερωθηκε και μια τεραστια ελπις, εφ'οσον υπαρχουν ανθρωποι που τεκμηριωνουν οπως εσυ. Τα ιδια πραγματα τα σκεπτομαι καθημερινως, αλλα εσυ τα στοιχειοθετησες. Ευγε.
    Πηρα το θαρος και αναρτησα το κειμενο στο μπλογκ μου [http://www.blogger.com]αλλαζοντας μονον τις ξενες λεξεις [πχ ελιτ αντι elite].
    Παρεπιπτοντως ο αδελφος μου εφτασε στρατιωτης στην Κυπρο την 21 Ιουλιου 1974. Επεστρεψε και ζει ως αναπηρος [πανω απο 85%] με 300 ευρω τον μηνα που απλοχερα του παρεχει το κρατος του εβραιοσιωνιστη αντρεα παπαντρεου

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Συγγνωμη, στο μπλογκ>http://kopais.blogspot.com/

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Συμφωνώ με το άρθρο. Μόνο που το πρόβλημα δεν ξεκινά το 1974.
    ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ 1945.
    Τότε οι Γερμανοτσολιάδες δεν τιμωρήθηκαν. Αντίθετα έγιναν υπουργοί και πρωθυπουργοί.
    Αντίθετα στην υπόλοιπη Ευρώπη, εκτελέστηκαν (Vichy στη Γαλλία).

    Από το 1945 στην Ελλάδα κυβερνούν δοσίλογοι. Άρα μην σας κάνει καμία εντύπωση που η Κυπριακή τραγωδία πέρασε στα.... ψιλά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. @ Amfitryon

    >εβραιοσιωνιστη αντρεα παπαντρεου<

    Και πώς έχω εγώ την εντύπωση ότι ο Α.Π. τακίμιαζε με ό,τι αντισιωνιστικότερο, από Αραφάτ και Καντάφι, μέχρι Άσσαντ και Σ. Χουσεΐν;

    _______________________

    Εξαιρετικό άρθρο. Συγχαρητήρια στον αρθρογράφο.

    Φίλε/η 30 Μαΐου 2012 11:59 μ.μ., μάλλον δίκιο έχεις, ειδικά αν αληθεύουν (κι) αυτά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  16. Η ρίψη του Τουρκικού Α/Φ από τους Σύρους σας λέει τίποτε; Αυτό απαιτεί οργανομένο κράτος και με οράματα. Βλέπετε κάτι τέτοιο στη χώρα μας; Όλα τα σχόλια και το άρθρο είναι υπέροχα, αλλά είναι σχόλια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  17. @ Ανώνυμος 11:59 μ.μ.
    ...Από το 1945 στην Ελλάδα κυβερνούν δοσίλογοι. Άρα μην σας κάνει καμία εντύπωση που η Κυπριακή τραγωδία πέρασε στα.... ψιλά....

    Ξεκινώντας από τα ορφανά του Στάλιν. Όσοι πολέμησαν εναντίον των Ελλήνων στην συνέχεια έγιναν "αντιστασιακοί" με βούλα και έπαιρναν σύνταξη γιατί πολέμησαν εναντίον του Εθνικού στρατού και των Ελλήνων γιατί έτσι τους είχε πει η "πατρίδα" τους η ΕΣΣΔ. Πχ. ο Φλωράκης αξιωματικός του Σοβιετικού στρατού και με σύνταξη.

    Και φυσικά το κακό δν σταματά εκεί. Στην συνέχεια είχαμε και το έπος του Πολυτεχνείου με τους ήρωές του και τους πρωταγωνιστές του κατ΄επιταγήν της πρεσβείας και του μάστορα Μπίλντεμπεργκ Πεσματζόγλου. Αλήθεια ποιόν είχε ανηψιό ο Γιάγκος;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας