Ιωάννης Β. Δασκαρόλης, Ιωάννης Μεταξάς - Παναγής Τσαλδάρης: Η άγνωστη αντιβενιζελική σύγκρουση (1924-1928) από τις εκδόσεις Επίκεντρο
Μικρασιατική Καταστροφή, αποτυχημένο κίνημα Γαργαλίδη – Λεοναρδόπουλου, το αιματηρό συλλαλητήριο της 9ης Δεκεμβρίου 1923 και η πτώση της Βασιλείας. Ο κατακερματισμένος αντιβενιζελισμός κυμαινόμενος μεταξύ λύπης και θυμού, απελπισίας και παραίτησης, με σημαίες όμως που δεν υποστέλλονται αλλά παραμένουν αναπεπταμένες.
Σε αντίθετους ρόλους από αυτούς που
τους έχουμε συνηθίσει, ο Ιωάννης Μεταξάς οπαδός της Αβασίλευτης Δημοκρατίας και
κατά δήλωσή του υπέρμαχος τους κοινοβουλευτισμού, από την άλλη ο διαλλακτικός
και μετριοπαθής Παναγής Τσαλδάρης επικεφαλής των ακραίων και των αδιαλλάκτων,
αρνείται να συμβιβαστεί με την Αβασίλευτη. Δύο διαφορετικές νοοτροπίες
διοίκησης, δύο διαφορετικές ιδεολογίες, δύο κόμματα που ερίζουν για τον ίδιο
πολιτικό χώρο, δύο ηγέτες που συγκρούονται μέχρι τελικής πτώσης.
Πολιτικό παρασκήνιο, προσωπικές
στρατηγικές, αδυσώπητοι πολιτικοί ανταγωνισμοί με φόντο την κατακερματισμένη
μεσοπολεμική κοινωνία και την ανείπωτη προσφυγική δυστυχία. Παρασκηνιακές
επεμβάσεις του στρατού, προσωπικά διλήμματα, κοινοβουλευτικοί διαξιφισμοί και
επεισόδια, δωροδοκίες, αναπτυξιακά έργα και αντικομμουνισμός σε μια εποχή
ακραίων πολιτικών παθών και αδιαλλαξίας.
Η μελέτη Ιωάννης Μεταξάς - Παναγής Τσαλδάρης: Η άγνωστη αντιβενιζελική
σύγκρουση (1924-1928), που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Επίκεντρο αποτελεί
ουσιαστικά μια ανατομία του αντιβενιζελισμού την τετραετή περίοδο που
ακολούθησε μετά το Δημοψήφισμα του 1924. Το ιστορικό πλαίσιο της σύγκρουσης
Λαϊκού Κόμματος - Ελευθεροφρόνων είναι η δικτατορία του Παγκάλου, οι
κυβερνήσεις συνεργασίας της περιόδου 1926-1928, η επιστροφή του Βενιζέλου στο
πολιτικό προσκήνιο το 1928 και οι εκλογές του ίδιου έτους.
Η μελέτη για πρώτη φορά στην σχετική βιβλιογραφία ακτινογραφεί τον αντιβενιζελισμό της περιόδου και για πρώτη φορά παρουσιάζονται η αδιάλλακτοι αντιβενιζελικοί ως διακριτή ιδεολογική συνιστώσα τους. Αλλά το εντελώς καινοφανές είναι ότι παρουσιάζει τον Μεταξά υπέρμαχο της νομιμότητας και της Αβασίλευτης Δημοκρατίας, οπαδό του συμβιβασμού με τον βενιζελισμό και ενώ ο μετριοπαθής Τσαλδάρης παρουσιάζεται επικεφαλής των αδιαλλάκτων αντιβενιζελικών. Παρουσιάζεται ένα αναλυτικό ψηφιδωτό όλων των αντιβενιζελικών πολιτευτών της εποχής, καθώς επίσης δίνονται νέες πληροφορίες για τους ρόλους των Καφαντάρη, Μιχαλακόπουλου και Παπαναστασίου κατά την περίοδο αυτή.
Αναλυτικά Περιεχόμενα
Πρόλογος του συγγραφέα
Ευχαριστίες
Συντομογραφίες
Εισαγωγή
Το δημοψήφισμα
της 13ης Απριλίου 1924 και η πτώση της Βασιλείας
1. Ο αντιβενιζελισμός μετά τη
Μικρασιατική Καταστροφή (1922-1924)
2. Ο αντιβενιζελισμός και οι
διαπραγματεύσεις με τον Παπαναστασίου για την αναγνώριση της Πολιτειακής
μεταβολής (Μάρτιος - Απρίλιος 1924)
·
Από το Μπρίντιζι
στον Πειραιά
3. Ο αντιβενιζελισμός και το
δημοψήφισμα της 13ης Απριλίου 1924
4. Τα τελικά αποτελέσματα του
Δημοψηφίσματος του 1924 και οι λόγοι ήττας των βασιλοφρόνων
·
Η παρέμβαση του
Στρατού στο δημοψήφισμα υπέρ της Αβασίλευτης
·
Εκλογική νοθεία
·
Ζήτημα
νομιμότητας και λαϊκή αδιαφορία για το αποτέλεσμα
5. Το Πολιτειακό και ο Κατοχυρωτικός
Νόμος ως συστατικά αναθέρμανσης και διατήρησης του Εθνικού Διχασμού
Πρώτο Κεφάλαιο
Ο κομματικός
ανταγωνισμός εντός του αντιβενιζελισμού εντείνεται (Απρίλιος - Δεκέμβριος 1924)
1. Η εσωστρέφεια του αντιβενιζελισμού
και το αίτημα για την κομματική του ενοποίηση (Απρίλιος - Δεκέμβριος 1924)
·
Οι Ελευθερόφρονες
και η πολιτική «εντός πλαισίου» 39
·
Το Λ.Κ. και το
ζήτημα της ηγεσίας του 43
·
Οι θνησιγενείς
προσπάθειες πολιτικής σύμπραξης Λαϊκών και Ελευθεροφρόνων (Μάιος - Σεπτέμβριος
1924)
2. Η ανάδυση των αδιαλλάκτων ως τρίτου
πόλου εντός του αντιβενιζελισμού και η απειλή διάσπασης των Ελευθεροφρόνων
(Μάιος - Σεπτέμβριος 1924)
·
Η επίθεση των
αδιαλλάκτων κατά του Μεταξά και η προσπάθεια άλωσης των Ελευθεροφρόνων
·
Η ιδεολογία των
αδιαλλάκτων
·
Η δημιουργία της
Επιτροπής διεξαγωγής αντιβενιζελικού Αγώνος από τους αδιάλλακτους και η κλήση
Στρέιτ για την γενική αρχηγία (27 Ιουλίου - 2 Νοεμβρίου 1924)
·
Λόγοι για την
αποτυχία των αδιαλλάκτων να αναλάβουν την ηγεσία του αντιβενιζελικού αγώνα και
η επιβίωση των Ελευθεροφρόνων
Δεύτερο Κεφάλαιο
Ο
αντιβενιζελισμός απέναντι στη Δ΄ Εθνοσυνέλευση (Μάιος 1924 - Ιούνιος 1925)
1. Η αδιάλλακτη στάση των κομμάτων του
αντιβενιζελισμού απέναντι στα βενιζελικά κόμματα της Δ΄ Εθνοσυνέλευσης μετά το
Δημοψήφισμα (Μάιος - Οκτώβριος 1924)
2. Η συνέχιση του αδιάλλακτου
αντιπολιτευτικού αγώνα των εξωκοινοβουλευτικών κομμάτων επί της κυβέρνησης
Μιχαλακόπουλου (Οκτώβριος 1924 - Ιούνιος 1925)
Τρίτο Κεφάλαιο
Η κομματική
διαπάλη των αντιβενιζελικών κομμάτων κατά την περίοδο της δικτατορίας του
Πάγκαλου (25 Ιουνίου 1925 - 22 Αυγούστου 1926)
1. Η άνοδος στην εξουσία του Πάγκαλου
και η αρχική απρόσμενη συμπόρευσή του με τον αντιβενιζελισμό (Ιούνιος -
Οκτώβριος 1925)
2. Η διάσπαση του αντιβενιζελισμού
στις δημοτικές εκλογές του 1925
3. Οι έντονες αντιπαραθέσεις Λαϊκών
και Ελευθεροφρόνων αμέσως μετά την ήττα του Μερκούρη στην Αθήνα και η διεύρυνση
του χάσματος μεταξύ τους (Οκτώβριος - Νοέμβριος 1925)
4. Οι άκαρπες προσπάθειες για ένωση
του αντιβενιζελισμού χωρίς τους Ελευθερόφρονες (Οκτώβριος - Δεκέμβριος 1925)
5. Η σύμπραξη των αντιβενιζελικών
κομμάτων στις προεδρικές εκλογές του
1926
6. Η φθορά του καθεστώτος του Πάγκαλου
και ο αντιβενιζελισμός (Απρίλιος - Αύγουστος 1926)
Τέταρτο Κεφάλαιο
Ο
αντιβενιζελισμός, οι εκλογές του 1926 και ο σχηματισμός της Οικουμενικής
Κυβέρνησης (22 Αυγούστου - 30 Δεκεμβρίου 1926)
1. Η πτώση του Πάγκαλου και η
κυβέρνηση Κονδύλη (22 Αυγούστου - Σεπτέμβριος 1926)
2. Η διάλυση των Δημοκρατικών Ταγμάτων
και η σύλληψη των αντιβενιζελικών πολιτευτών (9 Σεπτεμβρίου 1926)
3. Ο αντιβενιζελισμός και οι
διαπραγματεύσεις για τις εκλογές του 1926
4. Η προεκλογική περίοδος του 1926 για
τα δύο αντιβενιζελικά κόμματα
·
Το Λ.Κ.
·
Οι Ελευθερόφρονες
5. Τα αποτελέσματα των εκλογών της 7ης
Νοεμβρίου 1926
·
Αποτίμηση των
αποτελεσμάτων
6. Ο σχηματισμός της Οικουμενικής
Κυβέρνησης και η στάση των αντιβενιζελικών κομμάτων έναντι αυτής (Ιανουάριος -
Αύγουστος 1927)
Πέμπτο κεφάλαιο
Αντιβενιζελισμός
και Οικουμενική
1. Οι δυσκολίες διακυβέρνησης της
Οικουμενικής Κυβέρνησης
2. Οι διαδοχικές πολιτικές κρίσεις της
Οικουμενικής Κυβέρνησης και ο ρόλος των αντιβενιζελικών κομμάτων σε αυτές
(Ιανουάριος - Ιούνιος 1927)
·
Δελτία
πληροφοριών του Α΄ Σώματος Στρατού (16-29 Ιανουαρίου 1927)
·
Απόλυση Κατσώνα
από την ηγεσία της Χωροφυλακής (9-11 Απριλίου 1927)
·
Απειλούμενη
παραίτηση Κουντουριώτη (18 Απριλίου - 2 Μαΐου 1927)
·
Ζήτημα παραπομπής
του Πάγκαλου και των υπουργών του σε δίκη (15 Ιανουαρίου -29 Αυγούστου 1927)
·
Ζήτημα διορισμού
του Νικολάου Πολίτη ως πρέσβη της Ελλάδας στη Γαλλία (17-21 Μαΐου 1927)
Έκτο κεφάλαιο
Οι πρώτες
συγκρούσεις Λ.Κ.–Ελευθεροφρόνων κατά την περίοδο της Οικουμενικής Κυβέρνησης
1. Αντιπαράθεση Λαϊκών–Ελευθεροφρόνων
στους κόλπους της Οικουμενικής Κυβέρνησης
·
Σύμβαση Power and
Traction (31 Ιανουαρίου - 10 Φεβρουαρίου 1927)
·
Ενοικιοστάσιο (16
Φεβρουαρίου - 10 Απριλίου 1927)
·
Επεισόδια για
άρση της μονιμότητας δικαστικών και λογοκρισία των τηλεγραφημάτων (11 και 18
Μαΐου 1927)
·
Επεισόδιο για
μισθούς στην εταιρία Ullen (25 Μαΐου 1927)
·
Αποτακτικό (18
Μαρτίου - Ιουνίου 1927)
2. Η εσωκομματική αντίθεση των
αντιβενιζελικών κομμάτων στην Οικουμενική Κυβέρνηση
3. Η τελική αποχώρηση του Λ.Κ. από την
Οικουμενική Κυβέρνηση (Ιούνιος - Αύγουστος 1927)
·
Η τελική αφορμή:
τα καλύμματα σε χρυσό της Εθνικής Τράπεζας
Έβδομο Κεφάλαιο
Ο ανταγωνισμός
Λ.Κ.–Ελευθεροφρόνων κορυφώνεται
1. Η τακτική του Λ.Κ. μετά την
αποχώρησή του από την Οικουμενική Κυβέρνηση και την προσχώρησή του στην
αντιπολίτευση
2. Η πολιτική αντιπαράθεση
Ελευθεροφρόνων – Λαϊκών στη Βουλή (Αύγουστος-Δεκέμβριος 1927)
·
Foundation
·
Αποχώρηση
βουλευτών του Λ.Κ. για μια φράση του Καφαντάρη
·
Ενοικιοστάσιο
·
Νομοσχέδια
δημόσιας εκπαίδευσης
·
Νομοσχέδιο
αύξησης στατιστικών τελών
·
Τα νομοσχέδια
οδοποιίας (σύμβαση Μακρή)
3. Ο αντικομμουνιστικός χαρακτήρας της
κυβέρνησης συνασπισμού και τα αντιβενιζελικά κόμματα (1926-1927)
4. Η εμφάνιση του Βενιζέλου στο
προσκήνιο, η κυβερνητική κρίση λόγω της οδοποιίας και η πτώση της κυβέρνησης
ευρέως συνασπισμού
5. Οι προγραμματικές δηλώσεις της νέας
κυβέρνησης συνασπισμού και η στάση του Λ.Κ. (16 Φεβρουαρίου 1928)
6. Το περίφημο ζήτημα της οδοποιίας
στο τελικό στάδιο διευθέτησής του και η στάση του Λ.Κ.
·
Χρηματίστηκε ο
Μεταξάς για τις συμβάσεις οδοποιίας;
7. Η τελική επίθεση του Λ.Κ. κατά των
Ελευθεροφρόνων (Μάρτιος-Μάιος 1928)
·
Το δημοψήφισμα
της 13ης Απριλίου 1924 και η πτώση της Βασιλείας
·
Νέα σοβαρά
κοινοβουλευτικά επεισόδια μεταξύ των δύο αντιβενιζελικών κομμάτων
(Μάρτιος-Απρίλιος 1928)
·
Απολογία Πάγκαλου
·
Ο ισχυρός σεισμός
και η καταστροφή της Κορίνθου (22 Απριλίου 1928)
·
Νομοσχέδια
κατάργησης Κεντρικού Συμβουλίου Καπνού και προσάρτηση τμημάτων του
Πανεπιστήμιου Θεσσαλονίκης
Όγδοο Κεφάλαιο
Η εμφάνιση του
Βενιζέλου στο προσκήνιο και η πτώση των κυβερνήσεων συνασπισμού
1. Οι επιτυχίες και τα επιτεύγματα των
κυβερνήσεων συνεργασίας μέχρι τον Μάιο του 1928
2. Η επίσημη επάνοδος του Βενιζέλου
στο πολιτικό προσκήνιο και τα αντιβενιζελικά κόμματα (Απρίλιος-Μάιος 1928)
3. Η τελευταία κυβέρνηση συνασπισμού
·
Αναζωπύρωση των
κοινοβουλευτικών συγκρούσεων Λ.Κ. – Ελευθεροφρόνων
·
Το ζήτημα των
βυθοκόρων (13-14 Ιουνίου 1928)
4. Η φημολογούμενη αλλαγή του
εκλογικού συστήματος και τα αντιβενιζελικά κόμματα (26-28 Ιουνίου 1928)
5. Το ξέσπασμα της πολιτικής κρίσης
για την υπεραξία των καλυμμάτων και τον διακανονισμό των γαλλικών χρεών (27-28
Ιουνίου 1928)
6. Η πτώση της κυβέρνησης συνασπισμού
και η πραξικοπηματική αλλαγή του εκλογικού νόμου (29 Ιουνίου - 10 Ιουλίου 1928)
Ένατο Κεφάλαιο
Οι εκλογές του
1928 και η συντριβή των αντιβενιζελικών κομμάτων
1. Η αντανακλαστική συσπείρωση των
αντιβενιζελικών γύρω από το Λ.Κ.
2. Η τραγική προεκλογική περίοδος για
τους Ελευθερόφρονες και προσωπικά για τον Μεταξά στην Κεφαλονιά
3. Η προεκλογική περίοδος για το Λ.Κ.
Η εμφάνιση Στρέιτ στο προεκλογικό
προσκήνιο
4. Εκλογικά αποτελέσματα – ήττα του
αντιβενιζελισμού, κοινοβουλευτική του συντριβή και τα επακόλουθα αυτής
·
Η εσωστρέφεια στο
Λ.Κ. μετά την εκλογική συντριβή του 1928
·
Η προσωρινή
διάλυση των Ελευθεροφρόνων (1928-1932)
5. Οι σοβαρές επιπτώσεις των
αντισυνταγματικών νομοθετικών αυθαιρεσιών που σημάδεψαν τις εκλογές του 1928
στην τελική κατάλυση της Αβασίλευτης Δημοκρατίας
Δέκατο κεφάλαιο
Συμπεράσματα –
Λόγοι της τελικής επικράτησης των Λαϊκών εις βάρος των Ελευθεροφρόνων στον χώρο
του αντιβενιζελισμού
1. Γενική προσέγγιση της σύγκρουσης
Λ.Κ. – Ελευθεροφρόνων
2. Η κομματική διάσταση – Τα κοινά
στοιχεία των δύο κομμάτων
·
Το Λ.Κ.
·
Ελευθερόφρονες
3. Η προσωπική διάσταση
Οι πολιτικοί αρχηγοί
·
Παναγής Τσαλδάρης
·
Ιωάννης Μεταξάς
·
Σύγκριση και
σύγκρουση των δύο πολιτικών αρχηγών
Οι πολιτευτές
·
Οι πολιτευτές του
Λ.Κ.
·
Οι πολιτευτές των
Ελευθεροφρόνων
·
Σύγκριση και
σύγκρουση των δύο ομάδων πολιτευτών
4. Η ιδεολογική διάσταση Οι
ιδεολογικές διαφορές Λ.Κ. – Ελευθεροφρόνων
·
Κοινοβουλευτισμός
και Ιωάννης Μεταξάς – Μια ασύμβατη σχέση;
·
Ο αφανής
πρωταγωνιστικός ρόλος των αδιαλλάκτων εντός του αντιβενιζελισμού και τα ολέθρια
αποτελέσματά του (1924-1928)
Εν Κατακλείδι
Βιβλιογραφία
Μπορείτε να βρείτε το βιβλίο Εδώ: https://www.epikentro.gr/?book=1368
Διάβασα το βιβλίο . Ήταν αρκετά καλό, με ενδιαφέρουσες πληροφορίες. Μοναδική ένσταση ότι παρουσίαζε κάπως εχθρικά, τους αδιάλλακτους αντιβενιζελικούς. Κάποτε πρέπει να πάψει αυτή η μόδα του να θεωρείται οτιδήποτε άχρωμο και "μεσαιοχωρίτικο" ως το λογικό και πολιτικά αποδεκτό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι ποιος είπε ότι οι Λαϊκοί και οι Ελευθερόφρονες ήταν ''άχρωμοι'';; Απλούστατα οι συγκεκριμένοι αδιάλλακτοι, από πολλά σημεία του βιβλίου, αποδεικνύεται ότι το όλο σκεπτικό τους ήταν ανεδαφικό.
ΔιαγραφήΟι Ελεθερόφρονες φέρονταν καιροσκοπικά. Γενικά το βιβλίο προσπαθεί να δικαιολογεί τους διάφορους μετριοπαθείς ( μάλλον καιροσκόπους ), των αντιβενιζελικών. Δεν είναι δυνατόν μόλις μερικά χρόνια μετά οι δολοφονίες των 6 και η στρατοκρατία να θεωρούνται...παρελθοντολογία ! Και από την μια ο συγγραφές να αναγνωρίζει ότι ο Βενιζέλος ήλθε με κινήσεις και τακτικές, κάθε άλλο παρά ενωτικές αλλά από την άλλη να κατηγορεί όσους αντέδρασαν έστω και σκληρά, σε αυτόν. Μετριοπάθεια στο αντιβενιζελικό στρατόπεδο, θα σήμαινε νομιμοποίηση του Βενιζελικού κράτους. Όταν ο αντίπαλος ελέγχει στρατό , κράτος, μυστικές υπηρεσίες, οικονομικούς παράγοντες και έχει επιβάλει με νόθο τρόπο το πολίτευμα του, η υποχωρητικότητα από τους λαϊκούς θα σήμαινε απλά και μόνο την νομιμοποίηση και την διαιώνιση της κατάστασης.
ΔιαγραφήΓια λόγους οικονομίας ας πούμε ότι συμφωνώ μαζί σου (να και στην ουσία δεν ισχύει). Μία ερώτηση θα ήθελα να κάνω. Μιας και ανέφερες το νόθο τρόπο που επιβήθηκε το πολίτευμα το 1924, θεωρείς ότι το 1935 υπήρξε αντίστοιχα νόθος τρόπος επαναφοράς της βασιλείας ή όχι;
ΔιαγραφήΘα σου απαντήσω αντιστρέφοντας την ερώτηση.
ΔιαγραφήΩραία, το δημοψήφισμα του '35 ήταν νόθο. Αλλά στην ιστοριογραφία όλοι μιλάνε για αυτό αλλά ελάχιστα για εκείνο του '24 , που είτε το παρουσιάζουν ως δίκαιο ( ! ) ή λένε το γνωστό " η αβασίλευτη θα κέρδιζε και πάλι, παρά τις όποιες υπερβολές ". Το οποίο δεν αποδεικνύεται από πουθενά.
ΔιαγραφήΕ ναι φίλε μου, αναφέρονται στο δημοψήφισμα του '35 διότι ποσοστά τύπου 97 και 99% είναι κραυγαλέα. Δεν συγκρίνονται με το 70% του 1924. Παρόλα αυτά υπάρχουν και φιλοβενιζελικές πηγές όπως η ΙΕΕ της Εκδοτικής Αθηνών και ο τόμος Ελλάς Β' του Εγκυκλοπαιδικού Λεξικού του Ηλίου, που παραδέχονται τις ατασθαλίες. Το θέμα είναι πως αφού θεωρείς λογικό και δίκαιο το να αποδυθούν σε αδιάλλακτο αγώνα οι βασιλόφρονες εναντίον του καθεστώτος που εγκαθιδρύθηκε το '24, φαντάζομαι ότι αναγνωρίζεις αντίστοιχα το δικαίωμα για αγώνα κατά του δημοψηφίσματος του '35 και κατά του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου και στους βενιζελικούς! Αλλιώς, εφαρμόζεις δύο μέτρα και δύο σταθμά. Ακόμη και τα κινήματα στη Μ.Ανατολή πρέπει να τα δεις με κατανόηση...Φυσικά δεν κατανοώ γιατί κάποιοι αποκαλούνται εθνικιστές/εθνικόφρονες κλπ ενώ επικροτούν ιστορικά, αδιάλλακτες πολιτικές που μόνο την διαίρεση και το μίσος διαιώνιζαν...
ΔιαγραφήΔηλαδή κατά εσένα άμα είναι κάποιος εθνικόφρων, πρέπει να κλείνει τα μάτια στον βενιζελικό αυταρχισμό και τις πολιτικές δολοφονίες των 6; Λυπάμαι αλλά τότε διαφωνούμε απόλυτα. Εδώ ακόμα και σήμερα οι βενιζελογενείς είναι αδιάλλακτοι και επιθετικοί. Οπότε Καταλαβαίνει κανείς, την τότε νοοτροπία τους. Όσο για τα κινήματα στην μέση ανατολή εν καιρώ πολέμου και την ανίερη συμμαχία Βενιζελικών -Κομμουνιστών....αυτο δεν μου ακούγεται πολύ εθνικό.
ΔιαγραφήΔεν υπάρχουν σημερινοί βενιζελογενείς. Ο διαχωρισμός αυτός έληξε από τότε που ο Ελληνικός Συναγερμός και η ΕΡΕ απορρόφησαν αρκετούς εκ των Φιλελευθέρων και αυτό αποτυπώθηκε και εκλογικά με το σπάσιμο διαφόρων τοπικών στεγανών. Μόνο διάφοροι αφελείς ή ύποπτοι εκατέρωθεν, συντηρούν κάτι τέτοια εν έτει 2024...
ΔιαγραφήΝαι δεν υπάρχουν , για αυτό μας κυβερνάει τέτοιος απόγονος. Για αυτό οι οικονομικές οικογένειες του βενιζελισμού , κυριαρχούν μέχρι σήμερα Για αυτό τα κόμματα ( ΝΔ-πασοκ και παρακλάδια), συνέχεια αναφέρονται στον Βενιζέλο σαν παράδειγμα ( ακόμα και κάτι δήθεν εθνικιστές τύπου Φαήλου) και παρουσιάζονται σαν ιδεολογική συνέχεια του. Για αυτό όλα τα κρατικά ιδρύματα, κυριαρχούνται από τέτοιους καθηγητές και βγάζουν συνέχεια βιβλία με αγιογραφίες για αυτόν. Τώρα το ποιοι είναι οι πραγματικά αφελείς...
ΔιαγραφήΌσο για τους Ελευθερόφρονες που ανέφερες ότι φέρονταν καιροσκοπικά, κατ'αρχάς δεν υπήρχε ενιαία κατεύθυνση μέσα στο κόμμα και αυτό φάνηκε με τις διαρκείς αποχωρήσεις. Συνολικά πάντως η παρουσία τους στην περίοδο που εξετάζει το βιβλίο, υπήρξε ώριμη και εποικοδομητική. Ένα σαφές βήμα για προαγωγή της εθνικής ενότητας.
ΔιαγραφήΈχεις ταλέντο στο να αποκαλύπτεις ''βενιζελικούς'' απογόνους. Θες να μας υποδείξεις ποιοι είναι οι απόγονοι του Λαϊκού Κόμματος, μπας και τους ακολουθήσουμε...
ΔιαγραφήΔεν είναι βενιζελογενής ο εγγονός των Μητσοτάκηδων.... Το ακούσαμε και αυτό. Βέβαια, Γνωστοί αντιβενιζελικοί, πάππου προς πάππου οι Μητσοτάκηδες.
ΔιαγραφήΚαι για τους Ελευθερόφρονες φυσικά και ήταν καιροσκοπική πολιτική τους, αφού οι περισσότεροι βουλευτές εκλέγονταν σαν βασιλόφρονες, αλλά δεν τολμούσαν να συγκρουστούν ανοικτά, με την αλλοπρόσαλλή πολιτική του Μεταξά, στο πολιτειακό. Ο οποίος όσο ικανός ήταν σαν στρατιωτικός και δικτάτορας ,τόσο μετριότατος ήταν σαν κοινοβουλευτικός.,
ΔιαγραφήΜετριότατος κοινοβουλευτικός ο Μεταξάς διότι δεν ήταν λαϊκιστής, ακραίος και δημαγωγός...εντάξει, το ακούσαμε κι αυτό. Άντε τράβα στον Μπαρμπή σου τώρα να πάρεις την ημερήσια δόση βασιλοφροσύνης
ΔιαγραφήΟ Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είναι ανηψιος του Βενιζελου. Επίσης ένα μέλος της οικογένειας Μητσοτάκη ο Αριστομένης Μητσοτάκης (1884-1941) υπήρξε φανατικός βενιζελικός και συμμετείχε στην απόπειρα ανατροπής του Μεταξικού Καθεστώτος του 1938
ΔιαγραφήΤους γνωρίζω τους βιολογικούς απογόνους του σογιού. Άλλο πράγμα εννοώ, αλλά μάλλον μάταιος ο κόπος να σου εξηγώ...
ΔιαγραφήΓενικά το πρόβλημα ακόμα και με τους σύγχρονους συγγραφείς, είναι πως ενώ τα φιλοβενιζελικά βιβλία είναι επιθετικά-εμπαθή προς τους Βασιλόφρονες και αγιογραφικά για τον Βενιζέλο (Αγτζίδης, Μαυρογορδάτος κλπ) , αυτά της άλλης πλευράς είναι αμυντικά σε σημείο φοβίας . Δηλαδή, γράφονται με ένα μόνιμο απολογητικό στυλ, σαν να φοβούνται την αντίδρασή του κατεστημένου και την απομόνωση από εκδότες και εφημερίδες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτή η ποδοσφαιρική λογική τύπου ‘’εμείς και οι απέναντι’’, πραγματικά με ξεπερνάει όταν μιλάμε για ιστοριογραφικά θέματα και μάλιστα για θέματα που αφορούν γεγονότα πριν από 100 έτη! Δηλαδή τώρα μου συγκρίνεις κάτι τύπους όπως ο Αγτζίδης και ο Μαυρογορδάτος, με τον Δασκαρόλη και τον Βλάσση ας πούμε; Και τι θα έπρεπε να κάνουν δηλάδη οι τελευταίοι; Να πέσουν στο επίπεδο των πρώτων και να γράφουν παπάτζες προκειμένου να ισοφαρίσουν το ματς;; Δεν υπάρχει λόγος, για τέτοιες περιπτώσεις υπάρχει ο Μπαρμπής για να γράφει παπάτζες. Αλλά έχω την εντύπωση ότι άνθρωποι όπως αυτοί που ανέφερα (Δασκαρόλης και Βλάσσης) ενδιαφέρονται για την ιστορική αλήθεια και μόνο και όχι να λειτουργήσουν ως δικήγόροι κάποιας πλευράς...
ΔιαγραφήΚαλημέρα σε όλους. Ακούω την κριτική στις θέσεις μου την οποία σέβομαι απολύτως. Πρέπει αρχικά να σας πω ότι πριν τοποθετηθώ στα ζητήματα αυτά έχω βασανιστεί, δεν έχω καταλήξει έτσι εύκολα. Επίσης όταν ξεκινούσα την έρευνα δεν είχα κάτι στο μυαλό μου, άφησα το υλικό να με καθοδηγήσει. Κατά την γνώμη μου, όπως την διατύπωσα άλλωστε και στο βιβλίο, οι αδιάλλακτοι έβλαψαν τον ίδιο τους τον αγώνα γιατί δεν περιόρισαν την κριτική τους στον αντίπαλο αλλά στόχευσαν στον μετριοπαθή Μεταξά προβάλλοντας την ιδεολογική καθαρότητα ως βασικό τους κριτήριο. Επίσης δεν θεωρώ ότι είμαι φοβικός έναντι κανενός, αλλά σίγουρα δεν θα αγιοποιήσω τους αντιβενιζελικούς όπως έκαναν άλλοι για τους βενιζελικούς. Φιλοδοξώ το έργο μου να δει το θέμα συνολικά και όχι αντιβενιζελικά και οφείλω να ξεχωρίζω τις ατομικές μου προτιμήσεις από την αντικειμενική ματιά που οφείλω να έχω. Αυτό βέβαια δεν αποκλείει να γίνουν και άλλες αποτιμήσεις καλύτερες από την δική μου, εδώ είμαστε να το συζητήσουμε. Αλλά για να γίνουν έπρεπε κάποιος να ανασύρει τον αδιάλλακτο αντιβενιζελισμό του 1924-1928 από την ιστορική λήθη και αυτό πρέπει να μου πιστωθεί οπωσδήποτε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣχετικά με τον καιροσκοπισμό των Ελευθεροφρόνων ανέδειξα και εγώ ότι δεν υπήρχε καθαρή κεντρική γραμμή σεβαστή από όλους. Αλλά υπήρχε γραμμή, σαφείς θέσεις που είχαν αποσαφηνιστεί στην λεπτομέρειά τους. Οι Ελευθερόφρονες ήταν ότι πλησιέστερο σε κόμμα αρχών εκείνη την εποχή στον αντιβενιζελισμό. Δεν άντεξαν τα χτυπήματα των αδιαλλάκτων και υπέκυψαν. Στο βιβλίο μου δεν λέω ποιός ήταν ο σωστός δρόμος, αδιαλλαξία ή συμβιβασμός, λέω όμως ότι ο σωστός δρόμος ήταν ο συγκερασμός των δύο τάσεων του αντιβενιζελισμού, δηλ. οι αδιάλλακτοι όφειλαν να ανεχθούν τους συμβιβαστικούς.
ΑπάντησηΔιαγραφή