Τότε
λοιπόν αεροσκάφος έριξε φυλλάδια στο σημείο όπου κρύβονταν ο Ονόντα και
οι συστρατιώτες του, τα οποία ανακοίνωναν ότι ο πόλεμος έχει τελειώσει
προ καιρού και ότι ο αυτοκρατορικός στρατός ηττήθηκε, κάτι που ο
στρατιώτης δεν πίστεψε ποτέ και συνέχισε με τους τελευταίους συντρόφους
του να παρακολουθεί στρατιωτικές εγκαταστάσεις και μερικές φορές να
πολεμά φιλιππινέζους στρατιώτες που περνούσαν από την περιοχή.
Μετά
το θάνατο ενός συντρόφου του Ονόντα, Τόκιο και Μανίλα συνέχισαν επί
δέκα χρόνια να αναζητούν τον Ονόντα και τον τελευταίο συστρατιώτη του.
Τελικά οι έρευνες σταμάτησαν το 1959 καθώς Ιάπωνες και Φιλιππινέζοι ήταν
πεπεισμένοι ότι οι δύο στρατιώτες ήταν νεκροί. Σημεία
ζωής έδωσαν οι ιάπωνες στρατιώτες το 1972, όταν επιτέθηκαν σε στράτευμα
των Φιλιππίνων. Ο Ονόντα κατάφερε να διαφύγει ενώ ο τελευταίος
συστρατιώτης του σκοτώθηκε. Το
Τόκιο αποφάσισε τότε να στείλει μέλη της οικογένειας του Ονόντα σε μια
προσπάθεια να πειστεί ο στρατιώτης να σταματήσει τον πόλεμο, αλλά
μάταια. Χρειάστηκε τελικά να πάει στη ζούγκλα ο πρώην διοικητής του το 1974 και να του δώσει εντολή να καταθέσει τα όπλα.
«Μετά
τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, ο Ονόντα έζησε στη ζούγκλα για πολλά πολλά
χρόνια. Μόνο όταν επέστρεψε στην Ιαπωνία ένιωσα ότι ο πόλεμος είχε
επιτέλους τελειώσει. Ετσι ένιωσα» είπε ο εκπρόσωπος Τύπου, απηχώντας μια
γενικότερη αίσθηση που υπήρχε στην ιαπωνική κοινωνία καθώς ο Ονόντα
ήταν ο τελευταίος από μια σειρά στρατιωτών που χαμένοι στις ζούγκλες του
Ειρηνικού και συνεχίζοντας να υπακούν σε διαταγές που είχαν δοθεί
χρόνια πριν, πολεμούσαν σε έναν πόλεμο που είχε προ πολλού λήξει. Υπακούοντας
σε μια λογική απόλυτης πίστης στον Αυτοκράτορα και πιστεύοντας ότι ο
θάνατος είναι προτιμότερος από το να παραδοθεί, ο Ονόντα αρνείτο να βγει
από την κρυψώνα του, μολονότι στην περιοχή είχαν διεξαχθεί τέσσερις
επιχειρήσεις ανεύρεσής του και μέλη της οικογενείας του τού εξηγούσαν
μέσω μεγαφώνων ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει.
Ο
Ονόντα τελικά παραδόθηκε στον τότε δικτάτορα των Φιλιππίνων Φερντινάντ
Μάρκος, ενδεδυμένος με την επίσημη στολή του, το πηλίκιο και το ξίφος
του, τα οποία είχε διατηρήσει σε καλή κατάσταση, μολονότι είχαν περάσει
30 χρόνια από τότε που εστάλη στη Λουμπάνγκ. Μετά
την επιστροφή του στην Ιαπωνία, του ήταν αδύνατο να παραμείνει εκεί,
βλέποντας ότι ουσιαστικά τα πάντα στην χώρα είχαν αλλάξει, είχαν
εκδυτικοποιηθεί και αξίες στις οποίες ο ίδιος πίστευε είχαν χαθεί στην
πορεία. Ο μιλιταρισμός ήταν πια καταδικαστέος, το ίδιο και η πίστη στο
μεγαλείο της Ιαπωνίας και του Αυτοκράτορα. Προτίμησε
να αγοράσει ένα κτήμα στη Βραζιλία και έπειτα επέστρεψε για να
δημιουργήσει ένα μικρό σχολείο σε μια σχετικά απομονωμένη περιοχή στον
ιαπωνικό Βορρά.
«Δεν
θεωρώ αυτά τα 30 χρόνια ότι τα έχασα. Χωρίς αυτήν την εμπειρία, θα
ήμουν άλλος άνθρωπος και η ζωή μου δεν θα ήταν όπως είναι σήμερα» είχε
πει μιλώντας στο Associated Press το 1995.
Πηγή
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου
Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).
Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.