H Δίκη των Έξι και η αθώωσή τους 88 χρόνια μετά την εκτέλεσή τους

Ομιλία Μιχάλη Δ. Δέτση ε.τ. Αντιπροέδρου Αρείου Πάγου (Αθήνα, Πινακοθήκη Κουβουτσάκη, 24.01.2011) 
 
Με τη Δίκη των Έξι, έτσι έχει μείνει στη μνήμη μας και στην ιστορία η δίκη αυτή, από τον αριθμό των εκτελεσμένων, ενώ οι κατηγορούμενοι ήταν οκτώ, την καταδίκη τους σε θάνατο και την εκτέλεσή τους στο Γουδί στις 15 του Νοέμβρη 1922, γράφηκε ο επίλογος της Μικρασιατικής Τραγωδίας, προπομπός της οποίας υπήρξε η ήττα του Ελληνικού Στρατού στο Σαγγάριο, στα πορφυρωμένα με το αίμα των Ελλήνων στρατιωτών νερά του οποίου, πνίγηκε το όνειρο της Μεγάλης Ιδέας και τάφηκαν η ειδωλολατρεία και το ομαδικό παραλήρημα του Λαού για τον δαφνοστεφανωμένο Βασιλιά. Η Δίκη των Έξι φέρνει στη μνήμη μας και έναν άλλο συμπατριώτη μου, το Μανόλη Γλέζο, τον άνθρωπο που κανένας δεν μπορεί να ακουμπήσει παρά μόνο να τον αισθάνεται, τον αγνό αγωνιστή, επαναστάτη και πατριώτη, ο οποίος ξέφυγε από το εκτελεστικό απόσπασμα, λόγω του αντίκτυπου που θα είχε η εκτέλεσή του εξαιτίας της γνωστής ηρωικής του πράξης στην Ακρόπολη, θύμα και αυτός παρά λίγο της εκτέλεσης της απόφασης ενός άλλου Έκτακτου Στρατοδικείου, που τον είχε καταδικάσει σε θάνατο προς εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. 
Η ανατομία της δίκης από οποιονδήποτε καλόπιστο και αντικειμενικό άνθρωπο, είτε αυτός είναι νομικός, είτε όχι, οδηγεί αναγκαίως στο συμπέρασμα, ότι η δίκη αυτή δεν ήταν δίκαιη, αλλά προϊόν των συνεπειών του Μικρασιατικού δράματος, άκρατου πολιτικού φανατισμού και πολιτικής μισαλλοδοξίας, πράγμα το οποίο μας επιτρέπει να ισχυριζόμαστε, ότι το Στρατοδικείο λειτούργησε, όχι ως Δικαστήριο, αλλά ως Επαναστατική Επιτροπή με δικαστικό μανδύα, για να έχει η απόφασή του την επίφαση της νομιμότητας. Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να είναι δίκαιη, όταν ο διορισμός των Στρατοδικών έγινε με διαταγή του Υπουργού Στρατιωτικών, όταν Πρόεδρος του Στρατοδικείου έχει ορισθεί ο άλλοτε Διοικητής της Μεραρχίας Κυδωνιών, Υποστράτηγος Αλέξανδρος Οθωναίος, κορυφαίος Αμυνίτης Αξιωματικός από τους πρωταγωνιστές του Κινήματος του Γουδί το 1909 και της εκθρόνισης του Βασιλέως Γεωργίου Β΄ το 1924, όταν Πρόεδρος της Ανακριτικής Επιτροπής ήταν ο Υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος, ο πιο σκληρός της Επανάστασης, ο οποίος σε επιστολή του
Αλέξανδρος Οθωναίος
προς τον Ελευθέριο Βενιζέλο μετά την παραπομπή των κατηγορουμένων σε δίκη, αναφέρει «κατ’ εμήν πεποίθησιν οι κατηγορούμενοι θα καταδικασθούν και θα τυφεκισθούν» και έφθασε μέχρι του σημείου να διακόψει τους Στρατοδίκες κατά την ιερή ώρα της διάσκεψης κατά την οποία εκρίνετο η ζωή των κατηγορουμένων και να τους απειλήσει ότι θα είχαν και αυτοί την ίδια με εκείνους τύχη, αν δεν τους επέβαλαν και μάλιστα ομοφώνως, την ποινή του θανάτου, αρκεσθείς για τους Γούδα και Στρατηγό στην επιβολή της ποινής της ισόβιας κάθειρξης, όταν η δίκη διεξήχθη υπό τας ιαχάς χιλιάδων προσφύγων που φώναζαν «εις θάνατον», όταν η Ελλάδα είναι πεσμένη στα γόνατα, δεν προλαβαίνει να θάβει νεκρούς, να γιατροπορεύει τραυματισμένους και άρρωστους, να ψάχνει μια στέγη για τους άστεγους και από την άλλη, να προσπαθεί να σώσει τις σάρκες της, να μη ματώσει περισσότερο, να μην ορφανέψει κι άλλο, όταν το αίμα των Ελλήνων στρατιωτών άχνιζε στην ενδοχώρα της Ανατολίας και τα χιλιάδες κουφάρια τους σάπιζαν στις χαράδρες και στα μικρασιατικά υψίπεδα, όταν οι άνεμοι της προσφυγιάς σάρωναν τα μικρασιατικά παράλια από τον Πόντο μέχρι κάτω απέναντι στην Κύπρο, όταν το Στρατοδικείο έχει συγκροτηθεί από αδιάλλακτους και φανατικούς Αξιωματικούς οι οποίοι έχουν επιλεγεί με κριτήριο την προσήλωσή τους στους σκοπούς της Επανάστασης και στην ειλημμένη απόφασή τους, να αποπλύνουν με αίμα το άγος της Μικρασιατικής Καταστροφής, όταν σε μία ύστατη προσπάθεια του Πλαστήρα, να αποτρέψει την καταδίκη σε θάνατο των εκτελεσθέντων, έλαβε από τον μετέπειτα Πρόεδρο του Στρατοδικείου και τον Πρόεδρο της Ανακριτικής Επιτροπής την απάντηση «Οι κατηγορούμενοι πρέπει να εκτελεσθούν», όταν κορυφαίες πολιτικές προσωπικότητες του δημοκρατικού κόσμου, όπως ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, διακήρυσσαν, ότι έχομεν ανάγκη πλήρους εξαγνισμού, όταν η Επαναστατική Επιτροπή με διάταγμά της τής 12ης Οκτωβρίου 1922 στέρησε από τους μελλοθάνατους το δικαίωμα να ασκήσουν έφεση ενώπιον του Αναθεωρητικού Στρατοδικείου και αναίρεση ενώπιον του Αρείου Πάγου κατά της εκδοθησόμενης απόφασης και τέλος, όταν λίγες ημέρες πριν την έναρξη της δίκης, δημοσιεύεται σε όλες τις εφημερίδες διάγγελμα της Επανάστασης προς το Λαό, υπογραφόμενο από τους Αρχηγούς αυτής Πλαστήρα και Γονατά, σύμφωνα με το περιεχόμενο του οποίου επιταχύνονται οι διαδικασίες για τη σκληρή τιμωρία «των εχθρών της Πατρίδος». 
 
Κάτω από αυτές τις συνθήκες διεξήχθη η δίκη, οι οποίες δημιούργησαν στους Στρατοδίκες τέτοια συναισθηματική φόρτιση και ψυχική πίεση, ώστε σε συνδυασμό και με το φανατισμό ο οποίος τους διέκρινε, να εμποδίζεται η διερεύνηση της υποθέσεως αμερολήπτως, ψυχραίμως και νηφαλίως, όπως επιβάλλετο και να προκαλείται σ’ αυτούς συνειδησιακή σύγχυση μεταξύ αθώων και ενόχων. Πρόκειται για απόφαση ντροπής, προειλημμένη και διατεταγμένη, η οποία λήφθηκε παρά τους νόμους, το Σύνταγμα και την ηθική από Δικαστές που συγκρότησαν ένα παράνομο Δικαστήριο και αποφάσισαν, κατά καταπάτηση στοιχειωδών υπερασπιστικών και δικονομικών δικαιωμάτων των κατηγορούμενων αυθαιρέτως, αφού από κανένα αποδεικτικό στοιχείο δεν
αποδείχθηκε, ότι οι κατηγορούμενοι ενήργησαν με πρόθεση, δηλαδή με δόλο, στοιχείο απαραίτητο για την υποκειμενική θεμελίωση του εγκλήματος της εσχάτης προδοσίας και επομένως, της ενοχής των κατηγορουμένων, για απόφαση που προσβάλλει βάναυσα το δικαστικό μας και εν γένει το νομικό μας πολιτισμό. 
 
 Η αυθαίρετη καταδίκη των κατηγορουμένων αποδεικνύεται και από μόνη την απλή ανάγνωση του σκεπτικού της απόφασης και ειδικότερα, από την παραδοχή αυτού, ότι αποδείχθηκε «ότι άπαντες οι κατηγορούμενοι εκ συστάσεως μετ’ άλλων, εν γνώσει όντες ότι η εις την Ελλάδα επάνοδος του Βασιλέως Κωνσταντίνου, λόγω των κατά την διάρκεια του παγκοσμίου πολέμου εχθρικών αυτού πράξεων κατά των Δυνάμεων της Συννενοήσεως, ήθελεν είσθαι επιβλαβής εις τα εθνικά δίκαια και ιδία, ότι εκλόνισε την συνθήκη των Σεβρών ήτις, ως προς την παραχώρηση της Ανατολικής Θράκης είχε επικυρωθεί υπό της Ελληνικής Βουλής και είχε αυτή εκτελεσθεί δια της κατοχής υπο της Ελλάδος της Θράκης και προσαρτηθείσης ταύτης, ειργάσθησαν δια διαφόρων μέσων και δια ψευδών δηλώσεων και δια της αποκρύψεως των εντεύθεν κινδύνων εις τα εθνικά συμφέροντα υπέρ της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου, επιτευχθείσης δε ταύτης εξεδηλώθη αμέσως η απειληθείσα δια των γνωστών διακοινώσεων μεγίστη δυσμένεια των Δυνάμεων κατά της Ελλάδος, ου ένεκεν, εξέπεσεν αυτή της Συμμαχίας και εστερήθη ούτω της επικουρίας των Συμμάχων προς επιβολήν της Συνθήκης των Σεβρών. Καίτοι δε η Ελλάς απεμονώθη διπλωματικώς και εστερήθη της βοηθείας των Δυνάμεων, εν τούτοις ούτοι, απεφάσισαν να στηρίξωσιν εις τον θρόνον τον βασιλέα Κωνσταντίνο επί θυσία των εθνικών συμφερόντων, όπως υπό την αιγίδα της σταθεράς βάσεως του θρόνου νέμονται τας διαφόρους εξουσίας του Κράτους». 
 
Δέχεται δηλαδή κοντολογής η απόφαση, ότι οι κατηγορούμενοι ηθέλησαν ή τουλάχιστον αποδέχθηκαν τον εδαφικό ακρωτηριασμό της Ελλάδος και συνακολούθως, τον πολιτικό και ηθικό τους θάνατο και την ποινική τους καταδίκη, δηλαδή τον αυτοχειριασμό τους, χάριν της σωτηρίας του θρόνου και της νομής της πολιτικής εξουσίας από αυτούς υπό την προστασία του Βασιλέως. Αυτή όμως η παραδοχή η οποία αποτελεί το κυρίαρχο και κομβικό σημείο της αιτιολογίας της απόφασης είναι εκδήλως αίολη και εντελώς αυθαίρετη, οι δε υποστηρίζοντες τα αντίθετα στερούνται στοιχειώδους λογικής, την οποία απώλεσαν, είτε λόγω πολιτικού φανατισμού είτε λόγω νοσηρής διαταράξεως των πνευματικών τους λειτουργιών, είτε λόγω ηθικής παραφροσύνης. Ανεξαρτήτως όμως της ελλείψεως του στοιχείου του δόλου, που ήταν απαραίτητο όπως προαναφέρθηκε, για την κατάφαση της ενοχής των κατηγορουμένων, το αληθές είναι, ότι η έκπτωση της Ελλάδος από την επικουρία των Συμμάχων, δηλαδή από την παροχή της οικονομικής τους βοήθειας, δεν επήλθε εξ αιτίας της επανόδου του Βασιλέως Κωνσταντίνου, απλώς η επάνοδος αυτού αποτέλεσε για τους συντάκτες του κατηγορητηρίου το υπομόχλιο της παραπομπής των κατηγορουμένων σε δίκη και ακολούθως, για τους δικαστές που έκριναν στη συνέχεια με βάση αυτό, τον γωνιόλιθο της αιτιολογίας της καταδικαστικής απόφασης.
 
 Τούτο επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι στις επανειλημμένες προσπάθειες του Ελευθερίου Βενιζέλου, ως Πρωθυπουργού προς τους Συμμάχους να εκπληρώσουν τις δανειακές τους υποχρεώσεις, οι οποίες κατά το μεγαλύτερο μέρος τους παρέμεναν ανεξόφλητες και απέρρεαν από τις δανειακές συμβάσεις που είχαν συναφθεί τον Φεβρουάριο του έτους 1918 και το έτος 1919, ελάμβανε στερεοτύπως από αυτούς την απάντηση « κάμετε και σείς εσωτερικήν προσπάθεια να πορισθείτε χρήματα από τον τόπο σας για να σας δώσομε και μείς» και επιπροσθέτως, από το γεγονός ότι η Κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου αναγκάσθηκε κατά την περίοδο 1919 έως τον Σεπτέμβριο του 1920 να συνάψει δάνειο από την Εθνική Τράπεζα, ύψους 1.000.000.000 δραχμών και μάλιστα, με λίαν επαχθείς όρους, πέραν του λαχειοφόρου δανείου που είχε εκδοθεί στις 11 Μαρτίου 1920. 
 
Για τους λόγους αυτούς, ευλόγως και δικαίως ο διεθνής τύπος, ξένοι διπλωμάτες και πολιτικοί χαρακτήρισαν τη δίκη ως «θεατρική παράσταση και φάρσα», γιατί έγινε προκειμένου να πεισθεί η κοινή γνώμη ότι τηρήθηκαν οι νόμιμοι τύποι προς δικαιολόγηση της θανατικής καταδίκης, τη δε εκτέλεση των Έξι, ως «πράξη μεγίστης βαρβαρότητας, αποτρόπαιο έγκλημα, τερατώδη τραγωδία και δικαστική δολοφονία». Και αυτός ακόμη ο μέγας πολιτικός άνδρας και πολιτικός αντίπαλος των καταδικασθέντων, Ελευθέριος Βενιζέλος, ο οποίος γνώριζε το παρασκήνιο της δίκης και είχε επίγνωση των γεγονότων της κατάρρευσης του Μικρασιατικού Μετώπου και της διάλυσης του Στρατού, υπό την ιδιότητά του ως πρωθυπουργού, σε αποκαλυπτική δήλωσή του κατά την αγόρευσή του ενώπιον της Βουλής των Ελλήνων στις 31 Μαρτίου 1932, η οποία είχε αποτελέσει και το περιεχόμενο επιστολής, την οποία είχε αποστείλει τον Ιανουάριο του έτους 1929 στον τότε «Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Αρχηγό του Λαϊκού Κόμματος, Παναγή Τσαλδάρη, αναφέρει μεταξύ των άλλων:
«Δύναμαι να διαβεβαιώσω υμάς κατά τον πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, ότι ουδείς των πολιτικών Αρχηγών της Δημοκρατικής παρατάξεως θεωρεί, ότι οι ηγέτες της πολιτικής ήτις ηκολουθήθη μετά το 1920 διέπραξαν προδοσίαν κατά της χώρας ή ότι εν γνώσει οδήγησαν τον τόπον εις την Μικρασιατικήν Καταστροφήν. Αντιθέτως, πιστεύω ακραδέντως, ότι θα ήσαν ευτυχείς, αν η πολιτική των οδήγει την Ελλάδα εις εθνικόν θρίαμβον και ότι αποτελεί ειλικρινή του επιθυμία, να αποκατασταθεί η μνήμη των νεκρών υπέρ των οποίων ήταν έτοιμος να προσέλθει εις μνημόσυνον, όπως δεηθεί μετά των συγγενών και φίλων αυτών, από κοινού υπέρ εκείνων και ακόμη ότι από τους ανθρώπους εκείνους, επί των οποίων εγένετο η εκτέλεσή της αποφάσεως του Στρατοδικείου, ο αδικότερον τυφεκισθείς είναι ο Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης»,
 για τον οποίο δεν πρέπει να διαφύγει της προσοχής, ότι, ως Υπουργός Οικονομικών, λίγο χρόνο πριν αναλάβει Πρωθυπουργός, έκανε εσωτερικό αναγκαστικό δάνειο με τη γνωστή σε όλους μας διχοτόμηση του χαρτονομίσματος, για να στηρίξει με τα αναγκαία οικονομικά μέσα τον αγώνα του Ελληνικού Στρατού στη Μικρά Ασία, αναγνωρίζοντας έτσι ευθέως με τη δήλωσή του αυτή ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ότι και οι υπόλοιποι εκτελέσθηκαν αδίκως. Αλλά και ο Θεόδωρος Πάγκαλος, μετά την πτώση της δικτακτορίας του, διακατεχόμενος προδήλως από τύψεις συνειδήσεως για την εγκληματική διαγωγή που είχε επιδείξει, τόσο κατά το στάδιο της ανακρίσεως, όσο και κατ’ εκείνο της διασκέψεως των Στρατοδικών, κατά το οποίο μάλιστα είχε αποκτήσει και την ιδιότητα του Υπουργού Στρατιωτικών, κατά το χρόνο της κρατήσεώς του στις φυλακές Αβέρωφ προέβη στην εξής δήλωση: «Σήμερον, εξετάζων τις άνευ προκαταλήψεως τα γεγονότα, δεν είναι δυνατόν να αρνηθεί ότι οι άνδρες εκείνοι έπεσαν μοιραία θύματα μιας θυέλλης, εξ εκείνων, αίτινες παράγονται κατ’ απαράβατον νόμον από τας εθνικάς συμφοράς, ως η του 1922. Αν καλώς ή κακώς εγένοντο αι εκτελέσεις εκείναι, δεν είναι βεβαίως δυνατόν να υπάρχει σήμερον ουδείς και μεταξύ ακόμη των Στρατοδικών, όστις να μη θλίβεται δια τον άδικον θάνατον των έξι εντίμων εκείνων πολιτικών ανδρών». 
 
Ενώ, πολλά χρόνια αργότερα, το Μάρτιο του έτους 1949, υπό καθεστώς πλήρους ελευθερίας ευρισκόμενος, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα «Έθνος», θα πει για τους εκτελεσθέντες
  «Δεν παραδέχομαι ότι διέπραξαν συνειδητήν προδοσίαν, αλλά μπορούμε να είπομεν σήμερον, ότι υπήρξαν μάλλον μοιραία και αναγκαία θύματα εις τον βωμόν της πατρίδος κατά τας κρισίμους εκείνας στιγμάς». Ογδόντα οκτώ χρόνια πέρασαν από τότε για να απονεμηθεί η ανθρώπινη Δικαιοσύνη. Μετά από αίτηση επαναλήψεως της διαδικασίας επί της οποίας εκδόθηκε η δολοφονική απόφαση, που υποβλήθηκε από τον εγγονό του Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, Μιχάλη Πρωτοπαπαδάκη, το Ανώτατο Δικαστήριο της χώρας, που δίκασε χωρίς προκαταλήψεις και χωρίς την πίεση των γεγονότων της εποχής εκείνης, με την υπ’ αριθ. 1533/2009 απόφασή του, όπως συμπληρώθηκε με την υπ’αριθ. 1075/2010 απόφαση του ίδιου Δικαστηρίου, έκρινε ότι οι καταδικασθέντες ήταν αθώοι και ακύρωσε την επαίσχυντη απόφαση. Με την ιστορική αυτή απόφασή του ο Άρειος Πάγος ήρε τις πλάκες της προδοσίας που είχαν σκεπάσει τους τάφους των Πέτρου Πρωτοπαπαδάκη, Πρωθυπουργού, Δημητρίου Γούναρη πρώην Πρωθυπουργού, Νικολάου Στράτου, Εντολοδόχου Πρωθυπουργού και Προέδρου της Βουλής, Νικολάου Θεοτόκη, Υπουργού, Γεωργίου Μπαλτατζή, Υπουργού, και Γεωργίου Χατζηανέστη Αρχιστρατήγου κι έβαλε ταφόπλακα στην αμφισβήτηση της τιμής και του πατριωτισμού τους. 
 
Οι εκτελεσθέντες υπήρξαν μάρτυρες, όχι μιας παράταξης, αλλά μιας πατρίδας κοινής και θύματα μιας εποχής φτιαγμένης από φωτιά, αίμα και δάκρυα. Διατυπώνοντας τις απόψεις μου αυτές δημοσίως, αισθάνομαι ότι έπραξα το καθήκον μου προς την πατρίδα, τον εαυτό μου και προς όλους εκείνους, οι οποίοι έχουν δικαίωμα επί της αληθείας. Κλείνοντας εδώ την ομιλία μου θα ευχηθώ, λόγω της πολεμικής περιόδου την οποία διερχόμαστε εξαιτίας της οικονομικής κρίσεως, της μεγαλύτερης από όσες γνώρισε ποτέ η Χώρα μας, να είναι απρόσκοπτος ο δρόμος τους Έθνους μας και να μην αφήσει ο θεός της Ελλάδος, να βρεθεί ποτέ το Ελληνικό Έθνος στο μέλλον στη θλιβερή θέση, να υψώσει μελαγχολικά τη σκαπάνη για να ανοίξει και άλλους τέτοιους τάφους. 
 
πηγή 
 

Σχόλια

  1. Τελικά μάθαμε ποια είναι η αλήθεια για τον

    « απαράδεκτο νόμο 2870/1922 “περί απαγορεύσεως της παρανόμου μεταφοράς προσώπων ομαδόν ερχομένων εις ελληνικούς λιμένας εκ της αλλοδαπής”( Φ.Ε.Κ. 119/20-7-1922 ). »

    που αναφέρει ο φανατικός αριστερός τοπικιστής Αγτζίδης ?

    Γιατί εγώ δεν μπορώ να πιστέψω ότι έγινε για τους προδοτικούς – αποτρόπαιους λόγους που διατείνονται οι φιλοβενιζελικοί.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. καλά ο Αγτζίδης είναι από τις πιο αναξιόπιστες πηγές. Εμπαθής και φανατικός πασόκος "έπιασε" στους φιλοβενιζελικούς αναγνώστες, λόγω του φανατισμού του και για τίποτα άλλο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Δεν μας τα λεει καθολου καλα ο κ. Δετσης:

    Οι Εξι τα εκαναν μεν θαλασσα, αλλα ηταν καλοι πατριωτες, και ειναι απολυτως απαραδεκτος ο παραλληλισμος τους με τον Γλεζο, εναν «επαγγελματια ηρωα» και εξαιρετικα αμφιλεγομενο ατομο.

    Θα ηθελα να πληροφορησω τον κ. Δετση οτι Υπουργοι των Κυβερνησεων που κυνηγησαν τον «λαϊκο αγωνιστη» Γλεζο ηταν:

    Ο Ανδρεας Στρατος, γιος του Ν. Στρατου.
    Ο Αριστειδης Πρωτοπαπαδακης, γιος του Πετρου Πρωτοπαπαδακη.
    Ο Παναγιωτης Κανελλοπουλος, ανηψιος του Δ. Γουναρη.
    Ο Γ. Ραλλης, ανηψιος του Νικόλα Θεοτοκη.
    Ολοι αυτοι, οπως και οι εκτελεσθεντες συγγενεις τους, ηταν μελη της μιας και μοναδικης Εθνικης Παραταξης, στην οποια ανηκαν επισης οι βενιζελικοι αντιπαλοι τους, οπως οι Πλαστηρας, Γονατας, Παγκαλος, με την οποια όμως ο Γλεζος και η Αριστερα δεν ειχαν και δεν εχουν καμμια απολυτως σχεση.

    Ο κ. Δετσης είναι κακως πληροφορημενος για τις βασικες πτυχες της Δικης των Εξι. Γραφει:

    «Άλλωστε, πώς θα μπορούσε να είναι δίκαιη, όταν ο διορισμός των Στρατοδικών έγινε με διαταγή του Υπουργού Στρατιωτικών…..»

    Απο το αρθρο του αντιβενιζελικου Ι. Παπαφλωρατου για τη Δικη των Εξι, περιοδικο Ιστορια, Δεκεμβριος 2006:

    “Η επανάσταση παρέπεμψε την υπόθεση στο έκτακτο στρατοδικείο, τα μέλη του οποίου θα όριζε ο Πάγκαλος. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι το αρχικό διάταγμα περί παραπομπής των υπευθύνων της καταστροφής στη δικαιοσύνη έγραφε ότι η σύνθεση των μελών του στρατοδικείου υπαγόταν στην αρμοδιότητα του υπουργού Στρατιωτικών. Το αξίωμα αυτό κατείχε ο αντιστράτηγος Αναστάσιος Χαραλάμπης. Ο τελευταίος ήταν μετριοπαθής και έντιμος αξιωματικός. Συνέταξε έναν κατάλογο με τα ονόματα αξιωματικών, οι οποίοι διέθεταν, κατά τη γνώμη του, τα προσόντα, προκειμένου να αποτελέσουν μέλη του στρατοδικείου. Ο κατάλογος αυτός πετάχτηκε στον κάλαθο των αχρήστων και μέλη του στρατοδικείου ορίστηκαν άλλοι αξιωματικοί, τα ονόματα των οποίων απλώς γνωστοποιήθηκαν στον Χαραλάμπη από την επανάσταση. Ο υπουργός εξανέστη και διαμαρτυρήθηκε εντόνως, δηλώνοντας ότι αδυνατούσε να αναλάβει οιανδήποτε ευθύνη έναντι της κοινής γνώμης, εάν δεν επέλεγε αυτός τους στρατοδίκες. Έπρεπε «η κοινή γνώμη να μη κρίνη ότι προκαταβολικώς έχουσι προεξοφλήσει την καταδικαστικήν απόφασίν των, ότι διάκεινται αδιαλλάκτως και ότι ο διορισμός των ισοδυναμεί εις τοιούτους δημίων». Οι διαμαρτυρίες του υπουργού δεν άλλαξαν την απόφαση της επαναστατικής επιτροπής, η οποία περιορίστηκε απλώς στο να εκδώσει ένα τροποποιητικό διάταγμα. Σύμφωνα με αυτό, ανελάμβανε η ίδια την πλήρη ευθύνη της συγκρότησης του στρατοδικείου."

    http://www.antibaro.gr/article/1947

    Τα οικονομικα στοιχεια που δινει ο κ. Δετσης τα πηρε από την απολογια του Πετρου Πρωτοπαπαδακη. Δυστυχως κανει κοπτοραπτικη, αφαιρωντας τα κομματια που δεν τον βολευουν, και μαλλον δεν γνωριζει καλως το θεμα του Διασυμμαχικου Δανειου του 1918.

    Κανει συρραφη της επιστολης Βενιζελου στον Τσαλδαρη το 1929, με μια δηλωση του στη Βουλη το 1932, περικοπτοντας παλι αποσπασματα τους που δεν τον βολευουν, ωστε να διαστρεβλωσει πληρως τα οσα ειπε ο Μεγαλος Κρητικος. Ο Βενιζελος ειπε ότι οι Εξι ηταν μεν πατριωτες, αλλα ακολουθησαν ολεθρια πολιτκη, ενώ δικαιολογησε την Επανασταση του 1922, λεγοντας ότι η αδυσωπητη πολιτικοστρατιωτικη αναγκη την υποχρεωσε να κανει τις εκτελεσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λογικό ο "μεγάλος Κρητικός" να μην μετανιώνει για την εκτέλεση και να προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αφού σε αντίθετη περίπτωση, θα έπρεπε να παραδεχτεί και τις δικές του ολέθριες ευθύνες, όχι μόνο για το δράμα της Μικράς Ασίας, αλλά και για άλλα εθνικά θέματα. Η επανάσταση του 1922 από τον Πλαστήρα ( με τις τεράστιες ευθύνες του για την κατάρρευση) υποτίθεται ότι ήταν υπερκομματική και έγινε για να "ενώσει τους Έλληνες" και αντιτάξει άμυνα. Μετά οι οπαδοί του βενιζελισμού ισχυρίζονταν ότι η εκτέλεση ήταν πολιτική ανάγκη! Τρικυμία εν κρανίω! Με αυτό το σκεπτικό και η επίθεση στον Βενιζέλο το 1933 ήταν πολιτική ανάγκη από τη άλλη πλευρά, για να ηρεμήσει ο τόπος από τα συνεχή βενιζελικά κινήματα. Δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να δικαιολογούν μα δικαστική δολοφονία. Κρίμα..

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Αγαπητέ Φιλίστωρ , για αυτό το νόμο 2870/1922 γνωρίζουμε κάτι ?

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. ναι ξέρω ανώνυμε, αλλά δεν μπορώ να αποκαλύψω γιατί είναι στοιχεία έρευνας που δεν έχει δημοσιευτεί και δεν είναι ευγενικό να τα "κάψω".

    Πάντως για τον νόμο αυτά που λέει ο κ. Αγτζίδης δεν ισχύουν και αυτό θα αποδειχθεί πολύ εύκολα (αν υπάρχουν και απτά τα στοιχεία που μου έχουν εμπιστευθεί που δεν έχω κανένα λόγο να αμφισβητώ ότι αυτά δεν έχουν βρεθεί)

    Πάντως το να επικεντρώνεται κάποιος σε έναν νόμο και ένα τηλεγράφημα από έναν ωκεανό κοσμοϊστορικών γεγονότων και εξελίξεων είναι εντελώς λάθος και παραπλανητικό...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. 1 Οι ευθύνες της οικονομικής ελίτ της Ελλάδας στην μικρασιατική καταστροφή ‏
    Αν εισακούονταν το ΣΕΚΕ (ΚΚΕ) που ήταν ξεκάθαρα από την αρχή κατά του τυχοδιωκτικού πόλεμο της Μικράς Ασίας, και ήταν υπέρ της ειρήνης και της συμβίωσης των λαών δεν θα είχε γίνει ο ξεριζωμός του Ελληνισμού. Ακόμα και ο Ιωάννης Μεταξάς για άλλους λόγους, ήταν εξ αρχής κατά του πολέμου γιατί πίστευε ότι επιμελητηριακά δεν θα μπορούσε να σταθεί ένας πόλεμος και μοιραία θα ηττόμαστε.
    Αλλά η οικονομική Ελίτ της Ελλάδας μέσω των κυβερνήσεων της θυσίασε τους Μικρασιάτες χάριν των Εγγλέζικων συμφερόντων.
    «Η Βρετανική πλευρά, και ειδικότερα ο πρωθυπουργός Λόυντ Τζώρτζ, υιοθετούσε την άποψη ότι η καλύτερη εξυπηρέτηση των επιδιώξεων του- πολιτικών, στρατηγικών και οικονομικών- στο χώρο της εγγύς ανατολής συνεχόταν με την ενίσχυση του ελληνικού παράγοντα». Ο ίδιος ο Λόυντ Τζώρτζ έλεγε χαρακτηριστικά-
    "Οι έλληνες… θα γίνουν οι πρώτοι φύλακες της μεγάλης οδού ήτις εξασφαλίζει την ενότητα της Συμπολιτείας" 1)
    Ο Πατριωτισμός των εθνικοφρόνων-Βασιλοφρόνων και των -Βενιζελικών το 1919-1922 συνιστάτε ότι δεν αγωνίστηκαν για τον Έλληνα αλλά για τον Εγγλέζο.
    Έτσι πιο συγκεκριμένα το 1920 αντί να αρκεστούμε στα οφέλη της συνθήκης των Σεβρών που μετέτρεπε την Ελλάδα σε μια μεγάλη οικονομική δύναμη και να παγιώσουμε την ειρήνη που τόσο ανάγκη την είχε ο είχε ο λαός που πολεμούσε αδιάκοπα από το 1912 μέχρι το 1920. Αντίθετα η Ελλάδα με εντολή του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου προχώρησε σε επιθετικό πόλεμο στα ενδότερα της Μικράς Ασίας, χωρίς να έχει καμιά διεθνή υποστήριξη ένα πόλεμο χωρίς αύριο που το μόνο που επέτυχε ήταν η συσπείρωση των Τούρκων γύρω από τον Κεμάλ, και αλλά όλα αυτά χάριν των Εγγλέζικών συμφερόντων που είχαν στόχο τα πετρέλαια της Μοσούλης
    Αυτή την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Μικράς Ασία όπως είπαμε την συνέχισε η συντηρητική κυβέρνηση των Βασιλικών, που τελικά οδήγησε στην ήττα 1922 και στον ξεριζωμό του Ελληνισμού.

    (1) Γ. Κορδάτου: «Μεγάλη Ιστορία της Ελλάδας», εκδόσεις 20ος Αιώνας, τόμος XIII, σελ. 527

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. Η κυβέρνηση του Γούναρη απαγόρευέ το 1922 στους Έλληνες της Ιωνίας να έλθουν στην Ελλάδα και να σωθούν ( Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ΦΕΚ αριθ.φύλου 119/1922 τεύχος Α , Ν.2870 της 16.7.1922) .
    Έτσι ο Ελληνικός στόλος απεχώρησε στις 25/8/22( παλαιό ημερολόγιο) από την Σμύρνη και τις άλλες Ιωνικές παράλιες πόλεις χωρίς να παραλάβει κανένα πρόσφυγα και παραδίνοντας την στους Τούρκους που μπήκαν στην Σμύρνη στις 27/8/1922. Δέησαν να παραλάβουν τους πρόσφυγές μετά 17 ημέρες, δηλαδή από τις 11/9/1922(παλαιό ημερολόγιο) έως και 17/9/22 κατόπιν συμφωνίας με τον Κεμάλ με την μεσολάβηση των ξένων δυνάμεων.
    Ουσιαστικά δηλαδή για δεκαεπτά (17) ημέρες άφησαν τους Μικρασιάτες αβοήθητους στο έλεος των Τούρκων και των Τσετών.
    Έτσι ξεπούλησαν και πρόδωσαν τους Μικρασιάτες αφήνοντας τους να σφαγούν ανηλεώς και να ολοκληρωθεί με μεγάλη επιτυχία η ΕΘΝΟΚΑΘΑΡΣΗ των Μικρασιατών και των Αρμενίων από τις άτακτες ομάδες των Τούρκων και των τσίτων οι οποίες ξεκίνησαν το έργο τους με την πυρπόληση της Αρμενικής συνοικίας.
    Με αποτέλεσμα να έχουμε εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς, οι οποίοι θα είχαν σωθεί σχεδόν όλοι αν είχαν απομακρυνθεί εγκαίρως από τα εξήντα (60) ελληνικά πλοία που παρέμενα δεμένα με διαταγή της κυβέρνησης στα απέναντι Ελληνικά λιμάνια (Χίος Μυτιλήνη), πλοία που ήταν εκεί από πολλές μέρες πιο μπροστά.
    • • Παράλληλα με εντολή της κυβέρνησης το λιμεναρχείο Χίου και Μυτιλήνης έβγαλε απαγόρευση απόπλου προς τα μικρασιατικά παράλια εκείνες τις τραγικές
    μέρες.

    Οι μόνοι που σώθηκαν εγκαίρως ήταν όσοι πέρασαν απέναντι χάρη στους φτωχούς βαρκάρηδες και καΐκέρηδες που αψήφησαν το επαίσχυντο νόμο της κυβέρνησης Γούναρη-Πρωτοπαπαδάκη που απαγόρευε την μετανάστευση των μικρασιατών στην Ελλάδα: Εφημερίδα της κυβέρνησης (ΦΕΚ) αριθ. φύλου 119/1922 τεύχος Α , Ν.2870 της 16.7.1922 με τον οποίο η κυβέρνηση απαγόρευε στον ελληνικό πληθυσμό της Ιωνίας να αναχωρήσει για την Ελλάδα χωρίς τα νόμιμα έγγραφα διαβατήρια κ.λ.π , διότι τους θεωρεί λαθρομετανάστες, και όσοι θα τους μετέφεραν τιμωρούνται με ποινές φυλάκισης και τεράστια χρηματικά πρόστιμα και αφαίρεση φυλλαδίου κ.λπ..

    (1) Η Έξοδος» . Τόμος Α, Μαρτυρίες από τις επαρχίες των δυτικών παραλίων της Μικρασίας. Πρόλογος Γ. Τενεκίδη. Εισαγωγή, επιλογή κειμένων – επιμέλεια Φ. Δ. Αποστολόπουλου, Κέντρο Μικρασιατικών Σπουδών, «Η Ελλάδα στη Μικράν Ασίαν», σελ. σ.229 και 245, Ροδάς σ.366.,

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Βρε Φιλιστωρ καλε μου ανθρωπε, ειπαμε, η εκφραση ελευθερης γνωμης ειναι σεβαστη, αλλα τι τον αφηνεις αυτον τον κομμουνιστοκαραγκιοζη να απλωνει τα σεντονια του εδω περα; Δεν ερχεται να κανει διαλογο, δεν απανταει σε αλλους συνομιλητες, δεν κανει τιποτα αλλο, εκτος απο το να εκθετει σεντονια και να φευγει(το κανει και σε αλλες ιστοσελιδες)κι εσυ καθεσαι να σου βρωμιζει την σελιδα ενας προφανως ψυχανωμαλος ανθρωπος...Τι να πω...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Τί μαθαίνει κανείς! Ειλικρινά αγνοούσα ότι έβγαλαν νόμο να μη δέχονται τους καταδιωγμένους πρόσφυγες! Μα και μόνο γι αυτό τους άξιζε η θανατική καταδίκη!
    Εξάλλου μια χαρά θεμελιώθηκε η κατηγορία εναντίον τους και μάλιστα έχει ενδιαφέρον και για τους νομείς της εξουσίας σήμερα: "Λειτούργησαν χάριν της σωτηρίας του θρόνου και της νομής της πολιτικής εξουσίας από αυτούς υπό την προστασία του Βασιλέως".
    Αλλά ακόμα και να θεωρήσουμε ότι δεν έπρεπε να τους αποδοθεί η κατηγορία της εσχάτης προδοσίας, υπάρχει καμμιά αμφιβολία ότι ήσαν ένοχοι; 'Επρεπε δηλαδή να τη βγάλουν καθαροί και ούτε γάτα ούτε ζημιά;
    Μακάρι να θεμελιωθεί κατ' αναλογίαν και τώρα αντίστοιχη κατηγορία για αυτό που συνέβη σήμερα σχετικά με όσους ιθύνοντες, κυβερνητικούς και πολιτειακούς, οδήγησαν το καράβι της πατρίδας στα βράχια. Ζώντες και τεθνεώτες.
    Κάτι τέτοια ψάχνετε με τη δίκη των εξ και την σκαπουλάρουν μέχρι τώρα άπαντες και πιπιλάνε την ίδια καραμέλα: Όχι δεν είναι ποινικές ευθύνες, είναι πολιτικές και άλλα τερτίπια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. Τι μαθαινει κανει!! Οτι ο Δ.Κ. ειναι ενας τεμπελης που δεν μπηκε καν στον κοπο να διαβασει στο ιστολογιο που τον φιλοξενει, το αρθρο που αντικρουει τις βλακειες για τον ψευτονομο! Κοινως, δεν ενδιαφερεται για την ιστορικη ερευνα, οσο για να επιβεβαιωσει τις ιδεοληψιες που εχει...
    Εδω, το επιμαχο αρθρο
    http://www.istorikathemata.com/2014/09/13-1922_22.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. Υπάρχει άραγε κάποιος που να διαβάζει τα ανθελληνοκομμουνιστικά σεντόνια αυτού του Φωτεινούς και ποιος ο λόγος να γεμίζουν την σελίδα;

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Έκτακτο Συνέδριο του ΣΕΚΕ (Κ) (26/11/1924-3/12/1924, ΚΚΕ Επίσημα κείμενα σ. 517)
    «..Άμεσα καθήκοντα του ΚΚΕ επάνω στο εθνικό ζήτημα είναι ο αμείλικτος αγώνας εναντίον της καταπιεστικής πολίτικης της ελληνικής μπουρζουαζιας στη Μακεδονία και τη Θράκη, .. ΤΟ ΚΚΕ στον αγώνα αυτο θα υποστηρίξει με ολας του τας δυνάμεις το εθνικό επαναστατικό κίνημα των καταπιεζόμενων λαών της Μακεδονίας και Θράκης για τη δημιουργία ανεξάρτητων δημοκρατιών..Επίσης την αποικιστική πολίτικη της ελληνικης μπουρζουαζιας στη Μακεδονια και Θράκη ( εννοεί την εγκαταστασι Ελλήνων προσφύγων απο την Μικρα Ασια και τον Ευξεινο Ποντο) το ΚΚΕ οφειλει να την καταπολέμηση με τον πιο αμειλικτο τροπο .»


    Ριζοσπαστης 10/12/1924
    Ανεξαρτησία στη Μακεδονία και στη Θράκη: Η ντόπια κεφαλαιοκρατία… καταπιέζει τις εθνικές μειονότητες στη Μακεδονία και στη Θράκη… Η ελληνική πλουτοκρατία καταδυναστεύει ένα μέρος του μακεδονικού και θρακικού λαού, κρατώντας με το σίδερο και τη φωτιά τη μακεδόνικη και θρακική χώρα στην υποταγή της. .. Η ντόπια μπουρζουαζία είναι εθνικός δυνάστης και καταπιεστής του μακεδονικού και θρακικού λαού και συγχρόνως ο κοινωνικός δυνάστης της εργατικής τάξεως και των φτωχών αγροτικών και προσφυγικών μαζών..Να γιατί αγωνιζόμαστε εναντίον των εξοπλισμών, εναντίον των πολέμων που προετοιμάζει η κεφαλαιοκρατία, εναντίον της εθνικής καταπιέσεως και του βίαιου εκπατρισμού. Να γιατί αγωνιζόμαστε για την ένωση των τριών τμημάτων της Μακεδονίας και Θράκης και για ενιαία και ανεξάρτητη κρατική τους ύπαρξη…Ζήτω η εργατοαγροτική επανάσταση της Βουλγαρίας! Ζήτω η ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη! »


    Ριζοσπαστης 29/01/1925


    «..Μακεδόνες, εργάτες και αγρότες...Από τους εναποµείναντες, πιστούς στο µακεδονικό λαό επαναστάτες, εξαρτάται να ενώσουν εκ νέου γρήγορα τις δυνάµεις τους, να ανασυστήσουν εκ νέου την Εσωτερική Μακεδονική Οργάνωση στη βάση της επαναστατικής ενότητας και της πλήρους ανεξαρτησίας από τη βουλγαρική και βαλκανική αστική τάξη και να οδηγήσουν τις µακεδονικές εργαζόµενες µάζες µαζί µε τους εργάτες και αγρότες των Βαλκανίων στη αποφασιστική µάχη για την ελευθερία και ανεξαρτησία της Μακεδονίας.Η Βαλκανική Κοµµκομουνιστική Οµομοσπονδία, καθώς και τα κοµκομουνιστικά κόµµατα της Βουλγαρίας, Γιουγκοσλαβίας και Ελλάδας και οι πλατιές εργατικές µμάζες των Βαλκανίων στέκονται αποφασιστικά στο πλευρό του αγωνιζόµενου µμακεδονικού λαού, ενάντια στην καταπίεσή του…Με τον αγώνα ενάντια στην αστική τάξη των χωρών τους και ενάντια στον Ευρωπαϊκό ιµπεριαλισµό, µε τον αγώνα για τη δηµιουργία της Βαλκανικής Οµοσπονδίας των εργατοαγροτικών δηµοκρατιών, τα κοµµουνιστικά κόµµατα των βαλκανικών κρατών εξασφαλίζουν ταυτόχρονα και την επιτυχία του αγώνα για κατάκτηση ενιαίας και ελεύθερης μακεδονίας…»


    Ριζοσπάστης, 12/07/1935
    «Αν δεν νικιόμασταν στη Μ.Ασία, η Τουρκία θα ‘τανε σήμερα πεθαμένη και εμείς μεγάλη Ελλάδα. Τη “λευτεριά” μας θα την στηρίζαμε στην υποδούλωση του Τουρκικού λαού. Αυτό εμείς δεν το δεχόμαστε. Το αποκρούουμε κατηγορηματικά. Η αστικοτσιφλικάδικη Ελλάδα στη Μ.Ασία πήγε όχι σαν εθνικός απελευθερωτής μα σαν ιμπεριαλιστική δύναμη, όργανο των εγγλέζων μεγαλοκαρχαριών. Πήγαινε όχι μόνο για να διαιωνίσει την ξενική κυριαρχία πάνω στον Τουρκικό λαό μα και να κάνει την Τουρκία αντισοβιετικό ορμητήριο. Γι’ αυτό εμείς όχι μόνο δεν λυπηθήκαμε για την αστικοτσιφλικάδικη ήττα στη Μικρασία μα και την επιδιώξαμε»


    4η Ολομελεια της ΚΕ τουΚΚΕ (28 – 29/7/1948)


    «..Η Ελλαδα είναι κράτος ιμπεριαλιστικό που κατέκτησε δια της βιας ολόκληρες περιφέρειες κατοικημένες απο άλλες εθνότητες. Το ΚΚΕ διακηρύττει εν ονόματι των βασικών αρχών του μπολσεβικισμού , για τη Μακεδονία και τη Θράκη το σύνθημα του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης μέχρι πλήρους αποχωρισμού από το Ελληνικό κράτος , του δικαιώματος για μια ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη και υποστηρίζει δραστήρια την επαναστατική πάλη του πληθυσμού των περιφερειών αυτών για την εθνική τους απελευθέρωση...» (Επίσημα κείμενα ΚΚΕ τομος 3ος, σελις 326)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. Το μόνο λάθος των Έξι είναι ότι όσο διαρκούσε ο πόλεμος, δεν πήραν μερικά δραστικά μέτρα στο εσωτερικό, εναντίον των κομμουνιστών και των βενιζελικών που υπονόμευαν την προσπάθεια. Αν τους είχαν προλάβει αυτοί και θα ζούσαν και θα γλίτωνε και η χώρα. Οι έξι τουλάχιστον έμειναν να αναλάβουν αντρίκια τις ευθύνες τους. Σε αντίθεση με τον Βενιζέλο που το έβαλε στα πόδια μετά την ήττα του 1920 και την αποτυχία του κινήματος του το 1935. Άφησε τους οπαδούς του να την πληρώσουν ( τόσο μυαλό είχαν και αυτοί για να τον ακολουθούν) και αυτός καλοπερνούσε στα Δωδεκάνησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Αναφορικα με τα σεντόνια του κ. Φωτεινού, δεν πιστεύω ότι βλάπτει να ερχόμαστε σε επαφή με τις απόψεις είτε του Ψυρούκη είτε οποιουδήποτε άλλου αριστερού συγγραφέα. Αντιθέτως, βοηθάει ώστε να αντιλαμβανόμαστε πόσο μονοδιάστατη σε βαθμό πόρωσης μπορεί να είναι η μαρξιστική ανάλυση σε πολυδιάστατα ζητήματα π.χ. στις αναλύσεις αυτές απουσιάζει ο προσωπικός παράγοντας, ο στρατιωτικός, ο τοπικός, ο γεωγραφικός, ο...κομμουνιστικός κτλ

    Θεωρητικώς τα "σεντόνια" είναι εντός θέματος, οπότε δεν διαγράφονται. Αν θεωρήσω ότι υπάρχει υπερβολή και κατάχρηση ίσως αναθεωρήσω...

    Οφείλω ξανά να παναλάβω ότι:"Πάντως το να επικεντρώνεται κάποιος σε έναν νόμο και ένα τηλεγράφημα από έναν ωκεανό κοσμοϊστορικών γεγονότων και εξελίξεων είναι εντελώς λάθος και παραπλανητικό..."...και συμπληρώνω και ανιστόρητο.

    Αν οι μετανοεμβριανές κυβερνήσεις ήθελαν να παραδώσουν τους μικρασιάτες στον Κεμάλ δεν θα έφταναν στην Άγκυρα, ούτε επί 1,5 χρόνο θα προσπαθούσαν να επιτύχουν κάποιου είδους συμβιβασμό υπέρ τους εξαντλώντας τα περιθώρια αντοχής των πολιτών και του κράτους. Αν αυτό το απλό που γράφω δεν γίνεται εύκολα αντιληπτό και δεν καταλαβαίνεται ότι ασχολείστε με το δένδρο χάνοντας το δάσος..ε τότε τι να πω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας