Η διαχρονικότητα της Ελληνικής συνείδησης και η ψευδεπίγραφη "ρωμαϊκότητα" των Βυζαντινών

το βαρυσήμαντο αυτό άρθρο, μας το απέστειλε και το υπογράφει ο κ. Κυριάκος Κατσιμάνης
Docteur d' Etat του Πανεπιστημίου της Σορβόνης, Επίκ. Καθηγητής Φιλοσοφιας του Πανεπιστημίου Αθηνών

 1. Η κυρίαρχη ελληνικότητα
Μέγας Κωνσταντίνος
Τον τελευταίο καιρό κυκλοφορούν, ιδιαίτερα μέσω του διαδικτύου, ιστορικού περιεχομένου μελέτες και επισημάνσεις με αντικείμενο το Βυζάντιο, από την ανάγνωσή των οποίων προκύπτει η ακόλουθη διαπίστωση: άλλος είναι ο φαινομενικός σκοπός των συντακτών τους και αλλού κατατείνουν συνειδητά και εμπρόθετα χωρίς όμως να το ομολογούν. Ενώ δηλαδή η προβαλλόμενη επιδίωξή τους είναι να αποδείξουν ότι  ο όρος «Βυζαντινή Αυτοκρατορία» είναι ιστορικώς αδόκιμος, το κύριο βάρος της επιχειρηματολογίας τους επικεντρώνεται υπόρρητα στη θεμελίωση των ακόλουθων θέσεών τους:
1.      Οι υπήκοοι της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας ως την πτώση της, το 15. αιώνα, ήταν ελληνόφωνοι Ρωμαίοι και τίποτα περισσότερο. Επομένως,
2.     Η συνείδησή τους ήταν αποκλειστικά και μόνο ρωμαϊκή[1].
Οι παραπάνω θέσεις –απόλυτα σεβαστές καθαυτές-- εντάσσονται πιθανώς στις «παρενέργειες» του μεταμοντερνισμού και ενδεχομένως ευνοούνται από την υπερατλαντικής προέλευσης αντίθεση προς το εθνικό κράτος, καθώς και από την ταυτόχρονη προβολή του πολυεθνικού κρατικού «μοντέλου» made in USA. Οι θέσεις, λοιπόν, αυτές υιοθετούνται στη χώρα μας από τους εκπροσώπους του ιστοριογραφικού αναθεωρητισμού και παίρνουν κάποτε τη μορφή ενός ανιστόρητου ελληνομηδενισμού που θεμελιώνεται στις ακόλουθες δύο κυρίαρχες συνιστώσες:
1.      Η δήθεν ελληνικότητα του Βυζαντίου πρέπει να απορριφθεί, άρα,
2.     Η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού αποτελεί μύθο.
Δεν αγνοώ ότι οι παραπάνω ελληνομηδενιστικές τάσεις τροφοδοτούνται και διαιωνίζονται, εκτός των άλλων, και από την απογοήτευση που προκαλείται εξαιτίας της γενικευμένης και παρατεταμένης παρακμής –για να μην πω αποσύνθεσης-- της πατρίδας μας σε κοινωνικό, ηθικό, διοικητικό, κρατικό, οικονομικό και πολιτικό επίπεδο. Ωστόσο, ούτε η αποκαρδιωτική αυτή διαπίστωση ούτε η διαχρονική ανεπάρκεια της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας έχουν σχέση με το θέμα που συζητάμε εδώ. Μπορεί αυτά όλα να ευνοούν μια τάση απαξίωσης παντός του ελληνικού, τα αίτια, όμως, της κακοδαιμονίας δεν τα αντιμετωπίζουμε ακρωτηριάζοντας το εθνικό παρελθόν μας με τον αποκλεισμό από αυτό της Αρχαίας Ελλάδας ούτε αμφισβητώντας την ιστορική «νομιμότητα» της παραδοχής ότι ο ελληνισμός επιβιώνει ως τις μέρες μας. 

Η ριζική διαφωνία μου με τις παραπάνω θέσεις έγκειται στην επιμονή των εκπροσώπων τους (ή, καλύτερα, στον ένθεο ζήλο και στο «ιερό» πάθος τους) να ταυτίσουν στην προκειμένη περίπτωση την έννοια της μεταβολής με την έννοια της οριστικής ρήξης, με σκοπό να αποδείξουν πως η ιστορική συνέχεια του ελληνικού έθνους δεν είναι παρά ένας μύθος και ένα ιδεολόγημα. [2]. Κατά τη γνώμη μου, η διαδρομή του ιστορικού χρόνου συνεπάγεται μεταβολές αλλά όχι πάντοτε και υποχρεωτικά ριζικές τομές. Ειδικότερα, πιστεύω πως η κάθε αλλαγή στην Ελληνική Ιστορία --και αυτό ισχύει και για τη Βυζαντινή περίοδο-- εμπεριέχει και ενσωματώνει το παλιό συνθέτοντάς το με το καινούργιο σε μια σειρά διαδοχικών πραγματοποιήσεων, στις οποίες οι έννοιες της μεταβολής και της συνακόλουθης διαφοράς δεν είναι ασυμβίβαστες με την έννοια της συνέχειας. Χωρίς αμφιβολία, το ιστορικό γεγονός του εκχριστιανισμού των Βυζαντινών Ελλήνων, καθώς και η προβληματική συμβίωση του ελληνικού με το χριστιανικό στοιχείο δεν είναι δυνατόν να παραθεωρηθούν. Πιστεύω, όμως, πως η εξέλιξη του ελληνισμού από την αρχαιότητα ως τους τελευταίους Βυζαντινούς αιώνες και από εκεί και πέρα ως το 19. αιώνα ήταν αδιάσπαστη και, άρα, το να μιλάμε για διαφορετικές φάσεις του ίδιου λαού, όπως έδειξε πολύ εύστοχα ο ιστορικός Νίκος Σβορώνος[3], αποτελεί τεκμηριωμένη επιστημονική αλήθεια. Ειδικότερα, τους ισχυρισμούς, σύμφωνα με τους οποίους η ελληνική συνείδηση κατά τους Βυζαντινούς χρόνους ήταν ανύπαρκτη και, επομένως, η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού είχε διακοπεί, τους θεωρώ επιστημονικώς αθεμελίωτους και ανυπόστατους για τους ακόλουθους λόγους:

1.   Στην Ανατολική Αυτοκρατορία το κρατικά κυρίαρχο ρωμαϊκό στοιχείο βρισκόταν σε μεγάλη μειοψηφία, ενώ το στοιχείο που δημογραφικά/εθνολογικά υπερτερούσε κατά πολύ σε σύγκριση με αυτό ήταν το ελληνικό. Όσο για τις ζώνες πολιτιστικής επιρροής, μόνο βορείως της ιδεατής «Γραμμής Jirecek» (από το όνομα του Τσέχου ιστορικού Konstantin Jirecek), η οποία εκτείνεται από την πόλη Laçi της σημερινής Αλβανίας και περνώντας από τη Σόφια καταλήγει στον Εύξεινο Πόντο, έχουμε έντονη ρωμαϊκή παρουσία. Αντίθετα, νοτίως της γραμμής αυτής ο ελληνισμός επικρατεί από τον 4. κιόλας αιώνα. Ό,τι «ρωμαϊκό» είχε απομείνει στο Βυζάντιο ήταν η κρατική συγκρότηση, η οποία, όμως, όφειλε πολλά στα ελληνικά δάνεια, καθώς οι Ρωμαίοι Καίσαρες είχαν υποστεί μεγάλη επίδραση από τις ελληνιστικές μοναρχίες, στη βάση των οποίων υπήρχαν θεσμοί ελληνικοί[4]. Πέρα τούτου, η ρωμαϊκή παράδοση είχε αρχίσει από τον 7. κιόλας αιώνα να καταρρέει (εξαιτίας της de facto «εθνολογικής κάθαρσης» λόγω των αραβικών κατακτήσεων και, γενικότερα, του σταδιακού περιορισμού της Αυτοκρατορίας σε προαιώνια ελληνικά εδάφη) και να παραχωρεί πλέον τη θέση της στον Ελληνισμό και στην Εκκλησία, που θα συσπειρώσουν και θα ανασυγκροτήσουν όσα στοιχεία της Αυτοκρατορίας είχαν απομείνει[5]. Γράφει χαρακτηριστικά ο H. G. Wells: «Περί του Ανατολικού ή Βυζαντινού αυτού κράτους ομιλούν γενικώς ως εάν επρόκειτο περί συνεχίσεως της ρωμαϊκής παραδόσεως, ενώ εις την πραγματικότητα αυτό ήτο ανανέωσις της παραδόσεως του Αλεξάνδρου[6]. (…) Το Ανατολικόν κράτος, αφότου εχωρίσθη από το Δυτικόν, ωμιλούσε την ελληνικήν γλώσσαν, αποτελούσε δε συνέχειαν, αν και όχι εντελώς αγνήν, της ελληνικής παραδόσεως (…). Tο κράτος αυτό ήτο ελληνικόν και όχι λατινικόν. Oι Ρωμαίοι είχον έλθει και είχον φύγει πάλιν»[7]

Ιουστινιανός
2.   Εξάλλου, η επίσημη γλώσσα  της Ανατολικής Αυτοκρατορίας ήταν από τον 7. κιόλας αιώνα η ελληνική, ενώ η κυριαρχία της είχε αναγνωριστεί έναν αιώνα νωρίτερα, όταν ο Ιουστινιανός, στο προοίμιο μιας «Νεαράς», ομολογούσε με βαριά καρδιά ότι η ελληνική προτιμήθηκε έναντι της λατινικής ως περισσότερο κατανοητή από τους υπηκόους (534 μ.Χ.)[8]. Τοποθετημένη ανάμεσα στην Ασία και την Ευρώπη, η Κωνσταντινούπολη ενσωματώνει και αφομοιώνει ετερόκλιτους τυχοδιώκτες από Δύση και Ανατολή, για να τους μεταμορφώσει μέσα σε λίγο χρόνο σε Έλληνες και να τους κάνει να εγκαταλείψουν τα βάρβαρα ιδιώματα τους, γράφει ο Α. Rambaud, ώστε να μιλήσουν την καλλιεργημένη και εξελιγμένη γλώσσα της Βασιλεύουσας[9]. Η επικράτηση της ελληνικής δεν είναι απλή λεπτομέρεια, όπως επιμένουν να την παρουσιάζουν ορισμένοι… «Τα όρια της γλώσσας μου σημαίνουν τα όρια του κόσμου μου», σύμφωνα με τον Wittgenstein[10]. Με άλλα λόγια, η γλώσσα πλαισιοθετεί/οριοθετεί τον κόσμο του ομιλούντος, με την έννοια ότι η ιδιαιτερότητα, η λειτουργία και οι δυνατότητές της είναι ακριβώς τα μέσα και τα «σχήματα», χάρη στα οποία ο ομιλών, ως έλλογο ον, αντιλαμβάνεται, «ιδρύει», κατανοεί, μορφοποιεί και σημασιοδοτεί  τον κόσμο που τον περιβάλλει. Αυτό κατά μείζονα λόγο ισχύει για την ελληνική, που υπήρξε ανέκαθεν το όργανο διαμόρφωσης, αφομοίωσης, διατήρησης και διάδοσης «της παιδεύσεως της ημετέρας», σύμφωνα με την έκφραση του Ισοκράτη[11], δηλαδή μιας τεράστιας πνευματικής παράδοσης και μιας  υπέρτερης πολιτιστικής πρότασης, που δεν είχαν μόνο κατακτήσει τους Βυζαντινούς, αλλά και ασκούσαν ακατανίκητη έλξη στους λαούς και εκτός των συνόρων της Αυτοκρατορίας. Όσο για τη λατινική, αυτή μετά τους πρώτους αιώνες είχε τελείως εξαφανιστεί και το μόνο που της είχε απομείνει ήταν κάποιες στερεότυπες φράσεις, γραμμένες με ελληνικούς χαρακτήρες και ακατάληπτες από τους πάντας, αλλά εκφωνούμενες κατά την άφιξη των επισήμων στην εκκλησία για λόγους παράδοσης. Για παράδειγμα, «Κρίστους. Δέους. Νοστερ. κουμ. σερβετ. ιμπεριουμ. βεστρουμ. περ. μουλτοσαννος. ετ. βόνος» (=Christus Deus noster conservet imperium vestrum per multos annos et bonos) (Περί Βασιλείου Τάξεως, 10. αιώνας μ.Χ.).[12] -- Όσο αυτό το λατινο-greeklish είναι «ζωντανά» λατινικά, θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς με αρκετή, βέβαια, δόση υπερβολής, άλλο τόσο ο όρος «Ρωμαίοι» αποδίδει αυθεντικά τους Βυζαντινούς Έλληνες! 

3.    Και το πιο σημαντικό: όπως γράφει ο Διον Ζακυθηνός, «Τα ονόματα του Αριστοτέλους, του Πλάτωνος και του Ευκλείδου ήσαν γνώριμα εις ευρυτάτας μάζας του πληθυσμού του (Βυζαντίου ), η παιδεία του ήτο αποκλειστικώς ελληνική, όλαι δε αι πνευματικαί του εκδηλώσεις, ταπειναί ή γενναιότεραι, υπεβλήθησαν μονομερώς είς την πειθαρχίαν των Ελλήνων»[13]. Κατά τους Ν. H. Baynes-H.St.L.B. Moss «Η παιδεία του ελληνιστικού κόσμου που αναπτύχθηκε στα βασίλεια των διαδόχων του
Πλάτων - Αριστοτέλης
Μεγάλου Αλεξάνδρου συνεχίζεται και επηρεάζει βαθιά τα επιτεύγματα του Βυζαντίου. Γιατί οι Βυζαντινοί είναι χριστιανοί Αλεξανδρινοί. Στην τέχνη ακολουθούν τα ελληνιστικά πρότυπα˙ κληρονομούν τη ρητορική παράδοση, την φιλομάθεια, το θαυμασμό για το μεγάλο αιώνα της κλασσικής Ελλάδος, χαρακτηριστικά που διέκριναν τους μελετητές της εποχής του βασιλείου των Πτολεμαίων»[14]. Με αυτά τα δεδομένα, μόνο τυχαίες δεν μπορούν να χαρακτηριστούν οι τάσεις «μιας γενικευμένης ‘επιστροφής’ στους αρχαίους Έλληνες και την κλασική παιδεία, που ξεκινούν ήδη από την εποχή του Φωτίου και του Αρέθα και συστηματοποιούνται μετά τη δημιουργία του Πανεπιστημίου από τον Κωνσταντίνο Θ΄ τον Μονομάχο, το 1054, και την επίδραση του Μιχαήλ Ψελλού και του Ιωάννη Ιταλού κατά τον 11ο αιώνα. Μετα τον 13ο αιώνα, αναπτύσσεται η μεγάλη ‘Παλαιολόγεια Αναγέννηση’ στα γράμματα και τις τέχνες, ιδιαίτερα στη ζωγραφική και τη μουσική, που συνιστούν μια κατ’ εξοχήν ελληνική πνευματική Αναγέννηση, η οποία προηγείται και τροφοδοτεί την ιταλική, και η οποία θα ανακοπεί βίαια μετά τον 15ο αιώνα»[15]. -- Στα παραπάνω δεδομένα θα μπορούσε να προστεθεί η μαρτυρία του Δημητρίου Κυδώνη και του Νικόλαου Καβάσιλα, σύμφωνα με την οποία η Θεσσαλονίκη, στις αρχές του 14. αιώνα, φιλοδοξούσε να μιμηθεί την Αρχαία Αθήνα και αναδεικνυόταν κέντρο ελληνικών σπουδών, οι οποίες κατακτούσαν ευρύτατα στρώματα του λαού[16].


Με την ευκαιρία, δυσκολεύομαι να κατανοήσω την αβασάνιστη απόρριψη των αναρίθμητων αναφορών στον ελληνικό χαρακτήρα του Βυζαντίου, στην οποία προβαίνουν οι ρωμαιολάτρες και οι λοιποί ελληνομηδενιστές, με την αιτιολογία ότι αυτές εντοπίζονται τάχα σε λόγια κείμενα. Οι λόγιοι, όμως, δε ζουν και δε δραστηριοποιούντα ερήμην του λαού. Ανήκουν σε αυτόν, προέρχονται από αυτόν και επηρεάζονται από αυτόν. Και επειδή οι διανοητικές «κεραίες» τους είναι ιδιαίτερα ευαίσθητες και η παιδεία τους ευρύτερη και πιο βαθιά, επιστρέφουν στο λαό και, όπως συμβαίνει σε ανάλογες περιπτώσεις, γίνονται δικαιωματικά οι πνευματικοί ηγέτες του και καθοδηγητές του. Έχοντας αποκτήσει μάλιστα, χάρη στις ενοράσεις και την ακονισμένη κρίση τους, οξεία συνείδηση καταστάσεων, τολμούν κάποτε, αψηφώντας τους κινδύνους, να βροντοφωνάξουν τα πράγματα με το αληθινό τους όνομα. Όπως έκανε ο Ψελλός, όταν απάντησε στις επικρίσεις του παλιού φίλου του Ιωάννη Ξιφιλίνου, που καταμαρτυρούσε στον Ψελλό υπερβολική προσήλωση στον Πλάτωνα και ανεπίτρεπτη ελευθερία σκέψης. Στην απάντησή του, λοιπόν, αυτή, στην οποία υπολανθάνει ένα δύσκολα συγκαλυπτόμενο πνεύμα εξέγερσης, ο Ψελλός  θα διαδηλώσει την προσήλωσή του στον Αθηναίο φιλόσοφο («Εμός ο Πλάτων, αγιώτατε και σοφώτατε, εμός, ω γη και ήλιε»)[17] και θα υπεραμυνθεί της λογικής σκέψης ως  πολύτιμου οργάνου για την αναζήτηση και εύρεση της αλήθειας («το γαρ συλλογίζεσθαι, αδελφέ, ούτε δόγμα εστί της Εκκλησίας αλλότριον ούτε θέσις τις των κατά φιλοσοφίαν παράδοξος, αλλ' ή μόνον όργανον αληθείας και ζητουμένου πράγματος εύρεσις»)[18]. Είναι κάτι σαν ένα πρώιμο μανιφέστο ελληνικότητας, που σε μια περισσότερο απερίφραστη μορφή του θα το βρούμε στο «Εσμέν γαρ ουν (…) Έλληνες το γένος, ως ή τε φωνή και η πάτριος παιδεία μαρτυρεί»[19] του Γεώργιου Γεμιστού Πλήθωνα, μερικούς αιώνες αργότερα.
Είναι επιεικώς κουτοπόνηρο να θεωρούμε τη δυσφήμηση, το διασυρμό και ουσιαστικά την απαγόρευση του όρου «Έλληνας» στο Βυζάντιο κάτι το φυσιολογικό και το αποδεκτό και την ίδια στιγμή να «βυζαντινολογούμε» για το αν και κατά πόσο ο όρος «Έλληνας» ήταν σε χρήση στους βυζαντινούς ή τους μεταβυζαντινούς χρόνους, καθώς και για το αν ο όρος αυτός είχε στη γλώσσα του λαού εθνολογική υποδήλωση ή παρέπεμπε απλώς σε όντα με υπερφυσικές δυνάμεις και εξαιρετική γενναιότητα. Και είναι τουλάχιστον υποκριτικό να αντιπαρερχόμαστε τη «συνειδησιακή εθνοκάθαρση», στην οποία είχε υποβληθεί ο ελληνισμός επί σειρά αιώνων προκειμένου να ενστερνιστεί την καθεστωτική «ρωμαϊκότητα», και την ίδια στιγμή όχι μόνο να υπεραμυνόμαστε αυτής της «ρωμαϊκότητας» θεωρώντας την κάτι το λογικό, το αυτονόητο και το ιστορικά «καθαγιασμένο», όχι μόνο να  αποσιωπούμε το ότι η εν λόγω ρωμαϊκότητα συγκάλυπτε απλώς την πανταχού παρούσα βυζαντινή ελληνικότητα, αλλά και με ένα μορφασμό βαθιάς περιφρόνησης να απορρίπτουμε ως «λόγιες» τις πάμπολλες μαρτυρίες, όπου διατρανώνεται η παρουσία και η συνέχεια της ελληνικής εθνικής συνείδησης. Λες και είναι πρωτόγνωρο να φωτίζεται ένας λαός από τους πνευματικούς ηγέτες του, οι οποίοι οραματίζονται και επισπεύδουν τις εξελίξεις μόνο όταν έχουν ωριμάσει οι συνθήκες για την ανατολή των καινούργιων ιδεών. Λες και οι εθνικές συνειδήσεις προκύπτουν δια παρθενογενέσεως και δεν απορρέουν από το υπόγειο ρεύμα πεποιθήσεων, παραδοχών, αξιών, ηθών και εθίμων, το οποίο παρακολουθεί ένα λαό στις διαδοχικές φάσεις της ιστορικής διαδρομής του!

2. «Ένα πουκάμισο αδειανό»
Αν, λοιπόν, μετά τους πρώτους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, το ελληνικό στοιχείο εθνολογικά υπερτερούσε κατά πολύ, ενώ το ρωμαϊκό ήταν από ανύπαρκτο έως αμελητέο, αν η γλώσσα και η παιδεία αυτών των «χριστιανών Αλεξανδρινών» του Βυζαντίου ήταν, όπως είπαμε, αμιγώς ελληνικές, αν τα ήθη και τα έθιμά τους ήταν επίσης ακραιφνώς ελληνικά, αν ο πολιτισμός που τους διαπερνούσε είχε ως σταθερή βάση αναφοράς του την κλασική Ελλάδα  και, επιπλέον: αν οι άνθρωποι αυτοί στην πολύ μεγάλη αν όχι και τη συντριπτική πλειονότητά τους (από την οποία πρέπει να εξαιρέσουμε ασφαλώς τους αυλικούς αγορητές και τους καθεστωτικούς «υμνωδούς»[20]) δεν ήξεραν ούτε μια λέξη λατινική, δεν είχαν διαβάσει ποτέ τους ούτε ένα στίχο από Λατίνο συγγραφέα και --πιθανότατα-- δεν είχαν ακούσει το παραμικρό για Καρχηδονιακούς Πολέμους ή για κοινωνικούς αγώνες στη Ρώμη, τότε ποια ήταν επί τέλους εκείνα τα γνωρίσματα που τους έκαναν να αυτοπροσδιορίζονται «Ρωμαίοι»; Η ζωηρή ή η θολή ανάμνηση της μεταφοράς της πρωτεύουσας της Αυτοκρατορίας από τη Ρώμη στην παλαιά αποικία των Μεγαρέων Βυζάντιο (τη «Νέα Ρώμη») εκ μέρους του Μ. Κωνσταντίνου, το 330 μ.Χ., θα μπορούσε άραγε να αποτελέσει «αποχρώσα αιτία» ικανή να δημιουργήσει τη συνείδηση «ρωμαϊκότητας»;[21]

Πριν δοθεί απάντηση στο παραπάνω ερώτημα, επιβάλλονται κάποιες διευκρινίσεις: ουδείς ασφαλώς θα διενοείτο να αμφισβητήσει το αυτονόητο και το πανθομολογούμενο, ότι δηλαδή η χριστιανική ρωμαϊκή ιδέα είχε κατακτήσει ευρύτατα πλήθη αποτελώντας ένα είδος κυρίαρχης ιδεολογίας, με αποτέλεσμα οι Βυζαντινοί Έλληνες να αυτοπροσδιορίζονται «Ρωμαίοι». Στη συνείδηση των υπηκόων/πιστών της Αυτοκρατορίας η ιδέα αυτή αποτελούσε μια μεγαλειώδη σύνθεση της ρωμαϊκής πολιτικο-στρατιωτικής οικουμενικότητας και της πανανθρώπινης  εξ Αποκαλύψεως αλήθειας σχετικά με τον αληθινό Θεό – μια σύνθεση προορισμένη να παγιώσει την ειρήνη μεταξύ των εθνών και να οδηγήσει τους ανθρώπους στην ηθική αναγέννησή τους. Ωστόσο, εκείνο που υποστηρίζεται εδώ είναι το εξής: με αφετηρία την παραπάνω παραδοχή, δε «νομιμοποιείται» κανείς ιστορικά να συναγάγει ότι η ελληνική συνείδηση κατά τους Βυζαντινούς χρόνους ήταν ανύπαρκτη και ότι η ιστορική συνέχεια του ελληνισμού είχε διασπαστεί. Το αντίθετο μάλιστα. Η ρωμαϊκότητα των Βυζαντινών μπορεί να ανταποκρινόταν αρχικά στα ιστορικά δεδομένα της εποχής και στη συνέχεια να διατηρήθηκε ακόμη και μετά την Άλωση, ωστόσο, μετά τους πρώτους αιώνες της Αυτοκρατορίας, είχε καταντήσει ένας απλός τύπος, ένας λόγος κενός. Οπότε «Ρωμαίος», στην πραγματικότητα, σήμαινε «Έλληνας»[22]

Ας επιμείνουμε λίγο περισσότερο στο θέμα: ο προσδιορισμός των Ελλήνων ως «Ρωμαίων» τι ακριβώς θα μπορούσε να σημαίνει; Κατά τη γνώμη μου, ένα από τα τρία: είτε ότι οι Έλληνες ως έθνος ταυτίζονταν με τους Ρωμαίους είτε ότι ο όρος «Ρωμαίοι» δήλωνε απλώς υπηκοότητα και όχι εθνικότητα είτε, τέλος, ότι ο όρος «Ρωμαίοι» εχρησιμοποιείτο απλώς αντί του όρου «Έλληνες». Αν ίσχυε το πρώτο, τότε έχουμε παραβίαση της λογικής αρχής της ταυτότητας, σύμφωνα με την οποία κάθε έννοια ισούται με τον εαυτό της ή με το σύνολο των γνωρισμάτων της. Να σημειωθεί πως οι Έλληνες είχαν «ενιαία ιστορική παράδοση» και «συνολική πολιτισμική συνείδηση» όταν υποτάχτηκαν στους Ρωμαίους[23] και ότι οι Ρωμαίοι έδωσαν, βέβαια, το 212 μ.Χ. στους Έλληνες τη ρωμαϊκή υπηκοότητα και την προσωνυμία «Ρωμαίοι» για λόγους φορολογικούς και στρατολογικούς, σεβάστηκαν, όμως, την ελληνική τους συνείδηση που ήταν αλληλένδετη με το εθνικό τους όνομα και δεν επιχείρησαν να την αλλοιώσουν. 

Άλλωστε, η άρση των διωγμών κατά χριστιανών και, πολύ περισσότερο, η αρνητική νοηματική φόρτιση των λέξεων «Έλλην» / «ελληνισμός» λόγω της ταύτισής τους με την ειδωλολατρία θα συντελεσθούν αργότερα. Αν, πάλι, ίσχυε το δεύτερο, δηλαδή αν ο όρος «Ρωμαίοι» δήλωνε υπηκοότητα και όχι εθνικότητα και, άρα, οι Έλληνες δεν ταυτίζονταν ως έθνος με τους Ρωμαίους, τότε αναπόφευκτα οδηγούμαστε στην τρίτη και επικρατέστερη εκδοχή: από κάποια χρονική περίοδο και μετά, λόγω του ουσιαστικού εξελληνισμού της Αυτοκρατορίας, ο ήδη καθιερωμένος όρος «Ρωμαίοι» χρησιμοποιήθηκε στην πραγματικότητα ως ένας εύσχημος τρόπος για να πει κανείς «Έλληνες» χωρίς όμως να προφέρει την κακόσημη λέξη. Οπότε η «ρωμαϊκότητα» των Ελλήνων, ανεξαρτήτως των συνθηκών της προέλευσής της, κατέληξε να είναι στ’ αλήθεια μια ιδιότητα ψευδεπίγραφη. Όχι γιατί έλειπαν οι τυπικοί όροι της γνησιότητας (αυτοί υπήρχαν και με το παραπάνω), αλλά γιατί, λόγω της ριζικής αλλαγής των δεδομένων και συγκεκριμένα της de facto μετατροπής του κράτους σε ελληνικό μετά τους πρώτους αιώνες, οι ουσιαστικοί όροι της γνησιότητας ήταν πλέον ανύπαρκτοι.

Επομένως, αν, παρ’ όλα αυτά, οι Βυζαντινοί επέμεναν να αυτοπροσδιορίζονται «Ρωμαίοι, πρέπει να θεωρήσουμε την επιμονή αυτή ως το προϊόν της συστηματικής καθοδήγησης και «κατήχησης» --αν όχι και της «πλύσης εγκεφάλου»-- στις οποίες το Κράτος και η Εκκλησία είχαν υποβάλει επί αιώνες τους υπηκόους/πιστούς για κάποιους από τους παρακάτω  λόγους ή και για όλους μαζί


1. Απέχθεια προς τον αρνητικά φορτισμένο όρο «Έλληνας». -- Σημειωτέον ότι το φόβητρο της «ειδωλολατρίας» δεν έπαψε ποτέ να κατατρύχει τους εκπροσώπους της Εκκλησίας. Ακόμη και το 18. αιώνα θα βρούμε μια εξέχουσα φυσιογνωμία σαν τον Άγιο Κοσμά τον Αιτωλό να διδάσκει τον απλό λαό: «Δεν είσθενε Έλληνες, δεν είσθενε ασεβείς, αιρετικοί, άθεοι, αλλ’ είσθενε ευσεβείς ορθόδοξοι χριστιανοί». Αυτό που συνέβη στο Βυζάντιο και που το χαρακτηρίσαμε παραπάνω «συνειδησιακή εθνοκάθαρση» του ελληνισμού είναι στ’ αλήθεια κάτι το πρωτοφανές. Οι Βυζαντινοί (και ήδη χριστιανοί) Έλληνες να είναι από κάθε άποψη Έλληνες, αλλά να υποχρεώνονται να αυτοπροσδιορίζονται «Ρωμαίοι», επειδή το αληθινό τους όνομα είχε διασυρθεί σημασιολογικά, με αποτέλεσμα να δηλώνει το μη χριστιανό και συγκεκριμένα τον «ειδωλολάτρη»[24]. Για την ιστορία μάλιστα προσθέτω ότι στην Αρχαία Ελλάδα ποτέ δε λατρεύτηκαν είδωλα. Οι Έλληνες υπήρξαν ασφαλώς παγανιστές πριν εκχριστιανισθούν, δεν υπήρξαν, όμως, ποτέ ειδωλολάτρες[25] -– τουλάχιστον περισσότερο ειδωλολάτρες από τους εικονολάτρες χριστιανούς και κατά τα άλλα, βέβαια, διώκτες των «ειδώλων» !... 


2. Εξυπηρέτηση εξωτερικών σχέσεων και διπλωματικών σκοπιμοτήτων στο πλαίσιο της οικονομικοπολιτικής διαμάχης με το λατινικό στοιχείο και, παράλληλα, σκληρές αντιπαραθέσεις με τον παπισμό με αφετηρία τη δογματική διελκυστίνδα και τα υποκρυπτόμενα σ’ αυτήν κρατικά συμφέροντα. -- Πραγματικά, πίσω από την εμμονή στη «ρωμαϊκότητα» υπήρχαν θρησκευτικές σκοπιμότητες και κρατικά συμφέροντα που διαπλέκονταν μεταξύ τους και υποστηρίζονταν αμοιβαία. Σημείο, μάλιστα, σύγκλισής τους ήταν ο αδιάλλακτος αποκλεισμός του ονόματος «Έλλην» ως όρου που θα μπορούσε να υποκαταστήσει τον όρο «Ρωμαίος». Ο επίσκοπος Κρεμώνας Λιουτπράνδος διηγείται ότι κατά την πρεσβεία του προς τον αυτοκράτορα Νικηφόρο Φωκά (963-969) του είχε μεταφέρει μια επιστολή του πάπα, στην οποία ο Νικηφόρος ονομαζόταν «Αυτοκράτωρ των Ελλήνων» και ο Όθων ο Α’ «Αυτοκράτωρ των Ρωμαίων». Το αποτέλεσμα ήταν να προκληθεί στο Βυζάντιο κάτι σαν νευρική κρίση. Οι «Γραικοί», γράφει ο Λιουτπράνδος, καταριόνταν τη θάλασσα, που, αντί να βυθίσει το πλοίο του πάπα, το άφησε να φτάσει σώο στην Κωνσταντινούπολη και να μεταφέρει τόση ανοσιότητα![26]. Πανικός, λοιπόν, στο Κράτος και στην Εκκλησία, επειδή, μεταξύ άλλων, οι Έλληνες ονομάστηκαν με το αληθινό τους όνομα και όχι «Ρωμαίοι» από τον πάπα, ο οποίος, ακόμη και αν εξυπηρετούσε σκοπιμότητες (και πιθανότατα εξυπηρετούσε), στήριξε αυτή την ονομασία σε ακλόνητη ιστορική βάση[27]. Σε επίσης ακλόνητη ιστορική βάση στηριζόταν και το περιεχόμενο της επιστολής του Αυτοκράτορα Λουδοβίκου του Β΄ στον Αυτοκράτορα Βασίλειο τον Α΄, έναν αιώνα νωρίτερα (το 871 μ.Χ.). Εκεί τονιζόταν ότι πραγματικός Ρωμαίος Αυτοκράτορας είναι όποιος κατέχει την παλαιά Ρώμη. Και ότι οι Έλληνες δεν είχαν το δικαίωμα να εμφανίζονται ως αυτοκράτορες της Ρώμης όχι μόνο γιατί ήταν κακόδοξοι, αλλά και γιατί: α) Εγκατέλειψαν την παλαιά Ρώμη. β) Αντικατέστησαν τη λατινική γλώσσα με κάποια άλλη (την ελληνική.). Και γ) Απεμπόλησαν τη ρωμαϊκή εθνικότητα και απέκτησαν μια εθνικότητα τελείως διαφορετική (την ελληνική)[28]

3. Ανάγκη διατήρησης και διεύρυνσης της ορθόδοξης χριστιανικής επιρροής μέσα από την προβολή μιας «ξεθυμασμένης», έστω, ρωμαϊκής οικουμενικότητας. Και, αντιστρόφως, αγώνας για διάσωση και ενίσχυση της ρωμαϊκής οικουμενικότητας με τη βοήθεια της χριστιανικής πίστης και της πνευματικής ακτινοβολίας της Εκκλησίας.-- Για τους Βυζαντινούς Έλληνες η αποκλειστική και καθολικώς αναγνωριζόμενη επίγεια βασιλεία είναι η εκχριστιανισθείσα Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία –- γι’ αυτό και ο πατριάρχης της Κωνσταντινούπολης, σε επιστολή του προς τον ηγεμόνα της Ρωσίας, το 1393, θα τονίσει το εξής: οποιοσδήποτε άλλος χριστιανός ηγεμόνας εκτός από το Βυζαντινό αυτοκράτορα αποδίδει στον εαυτό του την ιδιότητα του βασιλέα, ουσιαστικά προβαίνει σε ενέργεια βίαιη, παράνομη και αντίθετη προς τη φυσική τάξη των πραγμάτων[29]. Σε τελευταία ανάλυση, η περιφρούρηση της ρωμαϊκής οικουμενικότητας αποτέλεσε υπέρτατη κρατική προτεραιότητα, αφού μέσω αυτής είχαν επί αιώνες αναχαιτιστεί και τεθεί υπό έλεγχο κεντρόφυγες και διασπαστικές τάσεις στο εσωτερικό της Αυτοκρατορίας λόγω ιδεολογικών, εθνικών και θρησκευτικών αντιθέσεων. «Το γένος των Ρωμαίων ήταν μια αναλυτική κατηγορία που έχανε τη λειτουργικότητά της. Έμοιαζε με ψεύτικη ταυτότητα, ήταν μια δυσεξήγητη ονομασία. (…) Η πολιτική σκοπιμότητα της ψεύτικης καταγωγής μπορούσε να προκαλέσει σύγχυση, όμως η  προσωνυμία Ρωμαίοι διατηρήθηκε όσο και το Βυζαντινό Κράτος, χάρη στην ιδεολογία της οικουμένης»[30].
4. Αυτόβουλη και ολόψυχη ταύτιση του χριστιανισμού με την ανάμνηση του ρωμαϊκού imperium, χάρη στο οποίο η Εκκλησία, από θύμα διωγμών που ήταν αρχικά, είχε τελικά μετατραπεί σε διώκτη... -- Μακρύς και θλιβερός είναι ο κατάλογος των διωγμών που ασκήθηκαν από τη συντονισμένη δράση της Εκκλησίας και του κράτους εναντίον των υπολειμμάτων της αρχαίας θρησκείας. Από την εποχή του Θεοδοσιανού Κώδικα, τον 4. αιώνα, ως και τον 6. αιώνα τα στίφη των φανατισμένων πιστών, με την ανοχή ή και την ενθάρρυνση των μηχανισμών της εξουσίας, θα προβούν σε καταστροφές μνημείων και έργων τέχνης, ακόμη και σε θανατώσεις αντιφρονούντων[31], ενώ το ελληνικό πνεύμα, ανεξαρτήτως ή και σε πείσμα των τιμών που απολάμβανε στο χώρο της παιδείας --και παρά τη συμβολή του χριστιανισμού στον εξελληνισμό της αυτοκρατορίας[32]-- θα αποτελέσει θύμα των παλινωδιών της εκκλησιαστικής αδιαλλαξίας. Χαρακτηριστικό παράδειγμα τα «αναθέματα» κατά της Ελληνικής Φιλοσοφίας που διαβάζονταν παλαιότερα την Κυριακή της Ορθοδοξίας και περιέχονται στο «Συνοδικό» της Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου (787 μ.Χ.). Ενδεικτικά παραθέτω ένα από αυτά: «Τοις τα Ελληνικά διεξιούσι μαθήματα, και μη δια παίδευσιν μόνον ταύτα παιδευομένοις, αλλά και ταις δόξαις αυτών ταις ματαίαις επομένοις, και ως αληθέσι πιστεύουσι (…) Ανάθεμα». Και, τέλος,
5. Αδιάλλακτη προσκόλληση, λόγω κεκτημένης ταχύτητας και παράδοσης, σε ένα κενό περιεχομένου ρωμαϊκό γόητρο, στενά συνδεδεμένο με το στοιχείο της μεγαλομανίας και της ματαιοδοξίας, που είχαν αμετακίνητα εδραιωθεί στον εσώτατο ψυχισμό του διοικητικού και τού εκκλησιαστικού κατεστημένου. -- Εύγλωττα είναι όσα παρατηρούσε ο Κ. Κούμας για τους κληρονόμους και τους διαπρύσιους ζηλωτές της αντίληψης αυτής Φαναριώτες: «Ονομάσαντες εαυτούς περίβλεπτον γένος των Ρωμαίων (βλασφημίαν ήκουαν, αν τους ονόμαζέ τις Γραικούς ή Έλληνας) δεν ήθελαν να έχουν κοινωνίαν με τους αναξίους της συγγενείας των πραγματευτάς ή τεχνίτας»[33]. Γι’ αυτό και ο Φαναριώτης Καταρτζής θα διεξαγάγει αγώνα εναντίον του ονόματος «Έλλην», χαρακτηρίζοντας τη ροπή προς την «ελληνική παιδεία και γλώσσα που μερικοί σπουδαίοι μας ακολουθούν, ώστε που το’ χουν τιμή τους να επιγράφουνται κ’ Έλληνες, (…) ανάξιο πράγμα σ’ έναν Ρωμηό χριστιανό»[34].

Επομένως, η δήθεν ρωμαϊκή συνείδηση ήταν στην πραγματικότητα μια συνείδηση ελληνική με ρωμαϊκό όνομα -- μια ελληνική συνείδηση που σιγόκαιγε και που, όταν το επέτρεψαν οι συνθήκες, έλαμψε με εκθαμβωτικό φως[35]. Το «Γένος Ρωμαίων» ήταν ένα γένος χωρίς Ρωμαίους, το οποίο είχε συγκροτηθεί… από Έλληνες! Ας το επαναλάβουμε: ο όρος «Ρωμαίος» μόνο κατά τους πρώτους αιώνες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας είχε ουσιαστικό νοηματικό περιεχόμενο. Αντίθετα, από κάποια χρονική περίοδο και μετά ο αυτοπροσδιορισμός ενός Βυζαντινού ως «Ρωμαίου» ήταν ένας τρόπος για να δηλώσει όχι τι είναι αλλά τι ΔΕΝ είναι, δεδομένου ότι η λέξη αυτή παρέπεμπε νοηματικά στη λέξη «Έλληνας» και ήταν ταυτόσημη με αυτήν. Τα γνωρίσματα της έννοιας του «Ρωμαίου» ήταν δάνεια που προέρχονταν από την ανάλυση της έννοιας του «Έλληνα» και  αυτήν ακριβώς την έννοια του Έλληνα προσδιόριζαν κατά τρόπο καίριο και ολοσχερή. Σε τελευταία ανάλυση, δε θα ήταν υπερβολικό να υποστηριχτεί πως η «ρωμαϊκότητα» των Βυζαντινών ήταν απλώς μια ιδιότητα ψευδεπίγραφη, «ένα πουκάμισο αδειανό».-- «Ο όρος Ρωμαίος (...) δεν σημαίνει ότι οι Βυζαντινοί θεωρούσαν τους εαυτούς τους ως απογόνους των Λατίνων. Αντιθέτως, είχαν απόλυτη συνείδηση της ελληνικής τους καταγωγής (…).Υπάρχουν (…) επιστήμονες που συνεχίζουν να υιοθετούν ακραίες απόψεις, υποστηρίζοντας ότι οι Βυζαντινοί ήταν μάλλον "ελληνόφωνοι Ρωμαίοι" (…). Προφανώς, αυτοί οι επιστήμονες δεν έχουν κατανοήσει τον τρόπο με τον οποίο ο όρος "Ρωμαίος" και τα παράγωγά του χρησιμοποιούνταν στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία»[36].

3. Παραδείγματα και μαρτυρίες
Πρέπει να σημειωθεί πως οι φράσεις «ψευδεπίγραφη ρωμαϊκότητα», «ένα πουκάμισο αδειανό» ή «ένας άλλος τρόπος για να πεις ή να μην πεις Έλληνας/Ελληνισμός», τις οποίες χρησιμοποιώ εδώ, δεν είναι σχήματα λόγου, αλλά ανταποκρίνονται κατά τη γνώμη μου στην ιστορική πραγματικότητα. Ιδού ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα:
Τον 9. αιώνα ο χαλίφης Αλ-Μαμούν πρόσφερε στον αυτοκράτορα Θεόφιλο μεγάλες ποσότητες χρυσού και αιώνια ειρήνη με ένα και μόνο αντάλλαγμα: να επιτρέψει ο τελευταίος στο Λέοντα το Μαθηματικό να μεταβεί για λίγο στην αυλή του Άραβα ηγεμόνα, ώστε να μεταδώσει εκεί κάποια στοιχεία από τις γνώσεις του στα μαθηματικά, στην αστρονομία και στις άλλες επιστήμες. Μιλάμε για πολιτιστικά επιτεύγματα όχι, βέβαια, ρωμαϊκά αλλά ακραιφνώς ελληνικά. Άλλωστε ο Λέων ο Μαθηματικός, χάρη στη μεγάλη αναστροφή και τη βαθιά εξοικείωσή του με την ελληνική επιστήμη και τα ελληνικά γράμματα, είχε αξιωθεί το παρωνύμιο «Έλλην». Ο Θεόφιλος απέρριψε την προσφορά με την ακόλουθη αιτιολογία: θα ήταν παράλογο, είπε, να δώσει κανείς το δικό του αγαθό σε άλλους και να παραδώσει σε ξένους τη γνώση των όντων, χάρη στην οποία οι πάντες τιμούν και θαυμάζουν το Γένος των Ρωμαίων! («αλλ’ ο Θεόφιλος ανταποκρίνας και άλογον το οικείον δούναι ετέροις καλόν και την των όντων γνώσιν έκδοτον ποιήσαι τοις έθνεσι δι’ ης το των Ρωμαίων γένος θαυμάζεταί τε και τιμάται παρά πάσιν»)[37]

Ναι, διαβάσατε σωστά. Τα μαθηματικά και η αστρονομία είναι το καύχημα του «Γένους των Ρωμαίων»! Και να σκεφτεί κανείς ότι στην κλασική περίοδο της λατινικής γραμματείας, τότε που διαμορφωνόταν πρωθύστερα η ιδεολογία του ιστορικού προορισμού της Ρώμης ως κοσμοκράτειρας, η αποστολή του ρωμαϊκού λαού προδιαγράφεται με σαφήνεια. Εκείνο στο οποίο οφείλει να επικεντρώσει το ενδιαφέρον του δεν είναι τα γράμματα, οι τέχνες και οι επιστήμες, είναι το imperium! O Αγχίσης, συγκεκριμένα, τονίζει στο γιο του Αινεία, όταν ο τελευταίος τον συναντά στον κάτω κόσμο, πως η μετάδοση ζωής στο χαλκό, η σμίλευση ζωντανών μορφών στο μάρμαρο, οι εύστοχες δικανικές ομιλίες αλλά και η μέτρηση με το διαβήτη της κίνησης του ουρανού και της τροχιάς των αστέρων, αυτά όλα είναι επιδόσεις, στις οποίες κάποιοι άλλοι (εννοεί τους Έλληνες) θα αποδειχτούν περισσότερο ικανοί. Και του δηλώνει εμφατικά ότι ο ίδιος, ως Ρωμαίος, πρέπει να θυμάται πως οι δικές του οι «τέχνες» είναι κάτι το διαφορετικό: να επιβάλλει στους άλλους λαούς την κυριαρχία του, να θεσπίζει τους νόμους της ειρήνης μεταξύ των εθνών, να δείχνει επιείκεια προς τους ηττημένους και να κατανικά τους αλαζόνες («excudent alii spirantia mollius aera/(credo equidem), vivos ducent de marmore voltus,/orabunt causas melius, caelique meatus /describent radio et surgentia sidera dicent: /tu regere imperio populos, Romane, memento/(hae tibi erunt artes), pacisque imponere morem,/parcere subiectis et debellare superbos»)[38]

Ο Θεόφιλος δεν αμφισβητεί προφανώς την ελληνική πατρότητα των επιστημών ούτε, βέβαια, τη διεκδικεί για λογαριασμό των «Ρωμαίων». Απλούστατα, αντί να αναφερθεί ονομαστικά στους Έλληνες, θεωρεί αυτονόητο ότι μπορεί να τους αποκαλέσει «Ρωμαίους» ακολουθώντας την αυτονόητη χρήση της εποχής. Και είναι χαρακτηριστικό το ότι αμέσως μετά την λέξη «Rwma…wn», στη φράση «tο tωn Rwma…wn gšnoj» του παραπάνω χωρίου, ο Διον. Ζακυθηνός επεξηγεί μέσα σε παρένθεση: «(των Βυζαντινών, των Ελλήνων)»[39]. Ενώ ο Paul Lemerle, αποδίδοντας ελεύθερα το ίδιο χωρίο, τονίζει ευθέως πως η γνώση των όντων «αποτελούσε παντού τη δόξα των Ελλήνων»[40]. Προφανώς, τον ισχυρισμό ότι η χρήση του όρου «Ρωμαίος» ήταν ένας άλλος τρόπος για να πεις (ή για να μην πεις) «Έλληνας» τον υιοθετούν και οι δύο διαπρεπείς αυτοί βυζαντινολόγοι, αλλά τον εκφράζουν με το δικό τους έμμεσο και περισσότερο κομψό τρόπο. 

Οstrogorsky
Στο σημείο αυτό οι μεγάλοι (και όχι οι «αγνώστων λοιπών στοιχείων») Βυζαντινολόγοι, στη συντριπτική πλειονότητά τους, είναι κατηγορηματικοί: «Το Βυζάντιο, αν και παραμένει πάντα σταθερά προσκολλημένο στις ρωμαϊκές πολιτικές ιδέες και παραδόσεις, μεταβάλλεται σε ένα μεσαιωνικό ελληνικό κράτος», γράφει ο Ostrogorsky. «Βυζαντινό είναι το εκχριστανισθέν ρωμαϊκό κράτος του ελληνικού έθνους» θα πει ο Aug. Heisenberg. «Ελληνική Αυτοκρατορία της χριστιανικής Ανατολής», θα χαρακτηρίσει το Βυζάντιο η Γλύκατζη-Αρβελέρ. «Ρωμαίος εσήμαινε, εν τέλει τον Έλληνα» και «Την ηγεμονία διετήρησαν τα ελληνικήν έχοντα την γλώσσαν εθνικά στοιχεία, αδιάφορον αν εις τας φλέβας των έρρεε μία σταγών περισσότερο ή ολιγώτερον αίματος αρχαίου ελληνικού», θα τονίσει ο Krumbacher. «Υπάρχει συνέχεια (στην ελληνική ιστορία) τόσο στο θέμα της φυλετικής καταγωγής, όσο και σε ό,τι αφορά τη γλώσσα και τον πολιτισμό. (...) Παρά το γεγονός ότι οι κάτοικοι έφτασαν στο σημείο να αυτοαποκαλούνται Ρωμαίοι, παρέμειναν αναμφισβήτητα Έλληνες», θα προσθέσει ο Dοuglas Dakin. Και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό!... Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο το ότι καθ’ όλη τη διάρκεια της Βυζαντινής περιόδου, από τους Λατίνους, τους Σλάβους και τους Βουλγάρους –συχνά ή κατά κανόνα--  η Ελλάδα ονομαζόταν «Γραικία» (Graecia=Ελλάδα) και οι Έλληνες «Γραικοί» (Graeci=΄Ελληνες).

Με την ευκαιρία, παραθέτουμε τα εμπνευσμένα λόγια ενός ιεράρχη, που αποτελούν ύμνο για την αδιάσπαστη ιστορική συνέχεια του ελληνισμού, ο οποίος κατά τους βυζαντινούς χρόνους ενσωμάτωσε το χριστιανισμό και συνυφάνθηκε αζί του. Πρόκειται για τον Πενταπόλεως Νεκτάριο Κεφαλά -- τον Άγιο Νεκτάριο:  «Η δράσις του Ελληνισμού εν τω Βυζαντίω εστίν η δράσις της Ελλάδος εν τη Ανατολή, ο κρίκος της αλύσεως , ο συνδέων την αρχαίαν μετά της νεωτέρας Ελλάδος, η συνέχεια της ελληνικής Ιστορίας» (…) «Το ελληνικόν έθνος (…) ου μόνον δεν εξηφανίσθη, αλλά και τους επιδρομείς (…) αφομοίωσε και υπό το όνομα του Έλληνος Ρωμαίου Χριστιανού σωτηρίως και επωφελώς έδρασε»». (…) «[Το] ελληνικόν βυζαντινόν κράτος (…) και την παιδείαν και τας επιστήμας και τας τέχνας εκαλλιέργει και (…) ουδέν απέβαλε της κληροδοτηθείσης αυτώ πνευματικής κληρονομίας»[41]

Επομένως, το να αρνείται κανείς να θεωρήσει το Βυζάντιο ως το συνεκτικό δεσμό που ενώνει την Αρχαία με τη Νέα Ελλάδα και το να επιβάλλει τη «Ρωμιοσύνη»[42] ως απαρχή της εθνικής μας ιστορίας με ταυτόχρονο αποκλεισμό της Αρχαίας Ελλάδας από το ενιαίο και αδιάσπαστο ελληνικό τρίπτυχο: Αρχαιότητα, Μεσαίωνας, Νέοι Χρόνοι αποτελεί επιεικώς ιστορικό ατόπημα. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση προκρούστειας προσαρμογής των ιστορικών δεδομένων σε ιδεολογικές επιλογές και σκοπιμότητες.

4. Η ελληνικότητα ως αγώνισμα
Αναφέρθηκα παραπάνω στο ρεύμα της ελληνικότητας, που δεν είχε πάψει ποτέ να κυλά υπόγεια στη συνείδησή του απλού Έλληνα. Στους τελευταίους αιώνες της αυτοκρατορίας και κατά τη διάρκεια της τουρκοκρατίας όχι μόνο στον ελλαδικό χώρο αλλά και στις παροικίες του εξωτερικού η ελληνική συνείδηση, με όχημα τη γλώσσα, ήταν πανταχού παρούσα. Μπορεί επί αιώνες η Εκκλησία στη θέση του Έθνους να τοποθετούσε συστηματικά το Γένος, στη θέση της πατρίδας αποκλειστικά και μόνο την πίστη και στη θέση του Ελληνισμού τη Ρωμιοσύνη και μόνο. Παρ’ όλα αυτά, η διαχρονική Ελλάδα δεν έσβησε. Παρέμεινε ακμαία στη σκέψη, στα λόγια και στα κείμενα των πνευματικών ηγετών του Έθνους, που φώτιζαν το μυαλό και πυρπολούσαν την ψυχή του απλού λαού (προς μεγάλο σκανδαλισμό, εννοείται, των καθ’ ημάς νεοφαναριωτών και «λοιπών ρωμαιόπληκτων δυνάμεων», που θα επιθυμούσαν διακαώς η επίδραση στον απλό λαό να ήταν μονόπλευρα εκκλησιαστική…). Προ πάντων, όμως, η Ελλάδα παρέμενε ολοζώντανη στις ίδιες τις ψυχές των Ελλήνων. Και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, με αφετηρία το ’21, ξεχύθηκε σαν ορμητική λάβα ηφαιστείου που παρασύρει στο διάβα της τα πάντα. 

Ιωάννης Κακριδής
«Και ξαφνικά, γράφει ο Ιω. Κακριδής, από την πρώτη κιόλας μέρα, ακούει (ο λαός) πως και αυτός είναι Έλληνας. Τον βεβαιώνουν οι αρχηγοί του, το βροντοφωνάζει κάθε στιγμή ο Κολοκοτρώνης, οι ξένοι από τα πέρατα του κόσμου μιλούν για τη νεκρανάσταση των Ελλήνων. Ο ταπεινωμένος αιώνες τώρα ραγιάς είναι λοιπόν, ίδια φυλή και φύτρα με τους αντρειωμένους Έλληνες; Αυτός ο μυθικός κόσμος των αθάνατων Ελλήνων ήταν λοιπόν τόσο δικός του και δεν το ήξερε; Η ψυχή του απλού, ταπεινού αγωνιστή βρίσκει ξαφνικά ένα στήριγμα από τα πιο μεγάλα – έναν μύθο»[43].-- Ούτε, όμως, ο Κολοκοτρώνης, θα πρόσθετε η ταπεινότητά μου, ούτε «οι ξένοι από τα πέρατα του κόσμου» ούτε ο ουρανοκατέβατος «μύθος» θα μπορούσαν ποτέ να μετατρέψουν «εν ριπή οφθαλμού» τους αγράμματους φουστανελάδες σε «Έλληνες», αν η ίδια η διαχρονική ελληνικότητα δεν ήταν πανταχού παρούσα και παντοδύναμη στη συνείδησή τους. Εύγλωττη στο σημείο αυτό είναι η μαρτυρία του πατέρα της ελληνικής λαογραφίας Νικολάου Πολίτη: «Αμιγές αντί του αίματος διετηρήθη εν τη γλώσση, τω βίω και τω χαρακτήρι του λαού το ελληνικόν πνεύμα δι’ αδιασπάστου αλύσεως παραδόσεων, ης ένα προς ένα τους κρίκους ανευρίσκομεν εν τοις διαφόροις σταδίοις και ταις περιπετείαις της ελληνικής εθνότητος»[44]

Το ότι, πάντως, όπως ισχυρίζεται ο Ιω. Κακριδής, «διαβάζοντας τα κείμενα του Αγώνα βλέπουμε ότι την εποχή εκείνη το όνομα Έλληνες χαρακτηρίζει μόνο τον επαναστατημένο λαό», το ότι δηλαδή μόνο οι αγωνιζόμενοι κατά των Τούρκων ανακτούν το όνομα των μυθικών ηρώων που φάνταζαν στη λαϊκή αντίληψη σαν όντα υπερφυσικά –-και ανεξαρτήτως του αν και κατά πόσο αυτό αληθεύει-- μοιάζει να περικλείει έναν βαθύτερο συμβολισμό. Ότι δηλαδή η ελληνικότητα δεν είναι κάτι το δεδομένο, το εύκολο και το ανέξοδο, αλλά συνυφαίνεται με τον αγώνα, ξεπροβάλλει από τον αγώνα και κατακτάται χάρη στον αγώνα. «Το εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον», φέρεται από το Θουκυδίδη να διακηρύσσει ο Περικλής στον «Επιτάφιό» του[45]. Αυτό επιβεβαιώθηκε με τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα των Ελλήνων. Οι ήρωες του ’21 κέρδισαν με το σπαθί τους όχι μόνο την ανεξαρτησία τους από τον Τούρκο αλλά και την ίδια την ελληνικότητά τους, που την επέβαλαν σε εχθρούς και φίλους, μολονότι επί αιώνες η κρατική εξουσία και η Εκκλησία την  είχαν συγκαλύψει κάτω από μια ψευδεπίγραφη «ρωμαϊκότητα».

Θα ήταν, ωστόσο, ανιστόρητο και άδικο να αποσιωπήσει κανείς το ότι η Ορθοδοξία, σε χαλεπούς καιρούς, περιέθαλψε, στήριξε και κράτησε ζωντανό τον ελληνισμό προστατεύοντας τον υπό την σκέπην των πτερύγων της έστω και αν τον αντιμετώπιζε ως Ρωμιοσύνη, καθώς και το ότι από τους κόλπους της αναδείχτηκαν ιεράρχες με ακμαίο ελληνικό φρόνημα, οι οποίοι φώτισαν το χειμαζόμενο Γένος καθ’ όλη τη διάρκεια της ιστορικής δοκιμασίας του[46]. Δεν πρέπει άλλωστε να μας διαφεύγει ότι στην ορθόδοξη χριστιανική μας ταυτότητα η Ελλάδα είχε εναποθέσει ανεξίτηλα τη σφραγίδα της. Βαρυσήμαντη επί του προκειμένου είναι η μαρτυρία του Ευσεβίου, του επισκόπου Καισαρείας επί Μεγάλου Κωνσταντίνου: «Μόνη γαρ η Ελλάς αψευδώς ανθρωπογονεί 'φυτόν ουράνιον' και βλάστημα θείον ηκριβωμένον, λογισμόν αποτίκτουσα οικειούμενον επιστήμηι»[47]

Το γεγονός είναι ότι μέσα από την πάλη κατά του εχθρού το Γένος γίνεται πανηγυρικά Έθνος και οι ραγιάδες Ρωμιοί, που αγωνίζονται ταυτόχρονα και για «του Χριστού την πίστη», αναδεικνύονται ελεύθεροι Έλληνες με δική τους πλέον ανεξάρτητη πατρίδα. Και ο αγράμματος Μακρυγιάννης, που ούτε σε σχολείο είχε ποτέ του πατήσει ούτε είχε ακούσει ποτέ τι θα πει Διαφωτισμός, θα αντιταχτεί σθεναρά στο ενδεχόμενο να πουληθούν σε ξένους δύο αρχαία αγάλματα: «Αυτά, και δέκα χιλιάδες τάλαρα να σας δώσουνε, να μην το καταδεχτείτε να βγουν από την πατρίδα μας. Γι’ αυτά πολεμήσαμε», θα πει. Οπότε κατάπληκτος ο Σεφέρης θα παρατηρήσει: «Δε μιλά ο Λόρδος Βύρων, μήτε ο λογιότατος, μήτε ο αρχαιολόγος˙ μιλά ένας γιος τσοπάνηδων της Ρούμελης με το σώμα γεμάτο πληγές. ‘Γι’ αυτά πολεμήσαμε’. Δεκαπέντε χρυσοποίκιλτες ακαδημίες δεν αξίζουν την κουβέντα αυτού του ανθρώπου (…)». Και συμπληρώνει: «‘Απ’ τα κόκαλα βγαλμένη’ τραγουδούσε ο Σολωμός. Η ιδέα του ήταν αληθινή. Η ελληνική επανάσταση ήταν βγαλμένη από το μεδούλι των κοκάλων των ζωντανών Ελλήνων. Και γι’ αυτό πέτυχε, και γι’ αυτό δε σταμάτησε και πραγματοποιείται σ’ όλο τo ΙΘ' αιώνα, και γι’ αυτό δεν τέλειωσε ακόμη η πραγματοποίησή της»[48].
Αυτό το τελευταίο («…και γι’ αυτό δεν τέλειωσε ακόμη η πραγματοποίησή της») ας το κρατήσουμε βαθιά μέσα μας στους δύσκολους καιρούς που περνάμε.


[1] Για παράδειγμα, Clifton R. FoxΤι είναι, αν είναι κάτι, ένας Βυζαντινός; http://www.romanity.org/htm/fox.e.01.ti_einai_an_einai_kati_enas_buzantinos.01.htm
[2] Και αυτό συνήθως το κάνουν σε λαθρόβιες ιστοσελίδες, στις οποίες αρθρογραφούν κατά κανόνα οι ίδιοι και οι οποίες έχουν δημιουργηθεί με μοναδικό σκοπό να υπηρετήσουν τη «μεγάλη ιδέα» του ελληνομηδενισμού. Tη διάδοση της ιδέας αυτής την έχουν αναλάβει περίπου εργολαβικά με τις θεματικά μονότονες καταχωρίσεις τους αλλά και με τη συστηματική διαδικτυακή μετακίνησή τους «από αναρτήσεως εις ανάρτησιν», όπου, λειτουργώντας κάθε φορά ως «ουρά», επαναλαμβάνουν και διαχέουν στερεότυπα τις γνωστές θέσεις τους. Και αυτά όλα, βέβαια, με τη γενναιότητα και τη λεβεντιά των ανθρώπων που κρύβονται πίσω από ψευδώνυμα!...
[3] Το Ελληνικό Έθνος, γένεση και διαμόρφωση του Νέου Ελληνισμού, Αθήνα, 2004.
[4] Διον.  Ζακυθηνού, Το Βυζάντιον, Κράτος και Κοινωνία. Ιστορική ανασκόπησις, Αθήναι, 1951, σελ. 39.
[5] Όπ. παρ., σελ. 25.
[6] Η επισήμανση με έντονα γράμματα σε αυτό το άρθρο κάποιων φράσεων σε εντός εισαγωγικών παραθέματα  είναι δική μου και δεν υπάρχει στα κείμενα των συγγραφέων.
[7] Παγκόσμιος Ιστορία, Βίβλος, Αθήναι 1952, τόμος Α΄, σσ. 636-637.
[8] «Και ου τη πατρίω φωνή τον νόμον συνεγράψαμεν, αλλά ταύτη δη τη κοινή τε και Ελλάδι, ώστε άπασιν αυτόν είναι γνώριμον δια το πρόχειρον της ερμηνείας», Ιουστινιανού, Νεαραί, 52, 32-35. Πόση απέχθεια σε εκείνο το «ταύτη δη τη κοινή τε και Ελλάδι», ιδιαίτερα όταν η αναφορά στην ελληνική γίνεται κατ’ αντιπαράθεση προς την πατροπαράδοτη γλώσσα του αυτοκράτορα («ου τη πατρίω φωνή») !...Να σημειωθεί ότι από το 397 είχε ήδη επιτραπεί να εκδίδουν τα δικαστήρια αποφάσεις στα ελληνικά και από το 439 να συντάσσονται στα  ελληνικά οι διαθήκες, Κωνσταντίνου Αμάντου,  Ιστορία του Βυζαντινού Κράτους, τόμος Α΄, ΟΕΔΒ, 19633 σελ. 52.
[9] Α. Rambaud, L’ Empire grec au Xe  siècle, Παρίσι, 1870, σελ. 539.
[10]  Tractatus Logico-Philosophicus, 5,6.
[11] Πανηγυρικός, 50, 1-8.
[12] Ιστορία της Ελληνικής Γλώσσας, Αθήνα, 1999, σελ.137.
[13] Διον. Ζακυθηνού, όπ. παρ., σελ.73. Πρβλ. και σσ. 64-65.
[14] Byzantium, An Introduction to East Roman Civilization, (ελλ. μτφρ.Δ. Σακκά,  Βυζάντιο, Εισαγωγή στο Βυζαντινό Πολιτισμό), εκδ. Δ. Παπαδήμας, Αθήνα, 1988, σελ. 23.
[15] Γ. Καραμπελιά, 1204, η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού, Εισαγωγή.
[16] Απόστ. Ε. Βακαλόπουλου, Νέος ελληνισμός. Οι ρίζες, η καταγωγή των Ελλήνων και η διαμόρφωση του Έθνους, [1204 - μέσα 15ου αιώνα], Εκδ. Οίκος Αντωνίου Σταμούλη, 2008, σσ.98-99.
[17] . Κ. Ν. Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμ. 5, σελ. 444
[18] Όπ. παρ., σελ. 447.
[19] Σπυρίδωνος Λάμπρου,  Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά, τόμ. Γ΄, σελ. 247.
[20] Πολύ περισσότερο: η επίκληση και η παράθεση εντελώς ανεπεξέργαστων «σεντονιών» με κείμενα αυλικών αγορητών ή καθεστωτικών «υμνωδών», τα οποία ανασύρονται από τον TLG με κατάχρηση της διαδικασίας «αντιγραφή - επικόλληση» δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να υποστηρίξει κανείς τη ρωμαϊκότητα  των Βυζαντινών…
[21] Η αμφισβήτηση της ρωμαϊκότητας των Βυζαντινών δεν έχει καμιά σχέση με αξιολογικές αποτιμήσεις, αλλά σχετίζεται με την επεξεργασία των ιστορικών δεδομένων. Κατά τα άλλα, ο υπογραφόμενος, ο οποίος έχει γνωρίσει τους Ρωμαίους μέσα από την Ιστορία και τη Γραμματεία τους, τρέφει απεριόριστο θαυμασμό για αυτούς τους σοβαρούς, πειθαρχημένους, πρακτικούς, ουσιαστικούς και αποτελεσματικούς ανθρώπους, οι οποίοι, επιπλέον, υπήρξαν λαμπροί μαθητές των Ελλήνων.  Για τους ανθρώπους που αναδείχτηκαν κοσμοκράτορες, επειδή διέπρεψαν στον τομέα της κρατικής συγκρότησης, της διοικητικής οργάνωσης και της νομοθεσίας και τοποθέτησαν στο κέντρο του πολιτισμού τους ιδέες/αξίες όπως η gravitas, η  auctoritas και η constantia, στις οποίες ο ελληνικός πολιτισμός δεν έχει να επιδείξει, δυστυχώς. ιδιαίτερη προσήλωση… (Εννοείται ότι μιλάμε για τους αληθινούς Ρωμαίους, όχι για τα μεταλλαγμένα ιδεοληπτικά υποκατάστατα στη σκέψη των ρωμαιόπληκτων εκπροσώπων του καθ’ ημάς νεοφαναριωτισμού!).
[22] Κατά τον Sture Linnér, μολονότι οι Βυζαντινοί ένιωθαν υπερήφανοι ως κληρονόμοι της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας,  «είχαν πάντοτε συνείδηση του ελληνικού τους παρελθόντος». Επίσης: «Την ώρα που η πολιτική εξουσία κατέρρεε, οι Βυζαντινοί κρατιούνταν γερά  από τη μεγάλη τους πολιτιστική περιουσία. Σε έναν κόσμο που θαύμαζε όλο και περισσότερο την αρχαία ελληνική παιδεία, εκείνοι διεκδικούσαν το δικαίωμα να είναι Έλληνες, άμεσοι κληρονόμοι των ποιητών και των φιλοσόφων, των ιστορικών και των επιστημόνων της Ελλάδας των περασμένων αιώνων», Bysantinsk Kulturhistoria (ελλ. μτφρ. Ζαννή Ψάλτη, Ιστορία του Βυζαντινού Πολιτισμού), Εκδόσεις Γκοβόστη, Αθήνα, 1999, σσ. 219-220.
[23] Φ. Κ. Βώρου, Δοκίμιο ανίχνευσης της διαμορφούμενης  κατά το 18ο αιώνα εθνικής συνείδησης των Ελλήνων στο έργο του Ρήγα Φεραίου – Βελεστινλή (αναβίωση των όρων αυτοπροσδιορισμού των Ελλήνων – Γραικών), Εισήγηση σε συνέδριο για το έργο του Ρήγα Βελεστινλή με πρωτοβουλία του  Δημητρίου Καραμπερόπουλου ως Προέδρου της Επιστημονικής Εταιρείας Μελέτης Φερών – Βελεστίνου – Ρήγα.
[24] Με αφετηρία μάλιστα τον 5. με 6. μ.Χ. αιώνα, οι Έλληνες θα χρησιμοποιήσουν επιπροσθέτως την ονομασία «Γραικοί», σε μια προσπάθεια να υπογραμμίσουν την ιστορική τους ιδιαιτερότητα και να αντιδιασταλούν από τους υπόλοιπους «Ρωμαίους» της αυτοκρατορίας. Ο ιστορικός Πρίσκος αφηγείται ότι ως μέλος μιας διπλωματικής αποστολής εκ μέρους του Θεοδοσίου του Β΄ είχε βρεθεί στην αυλή του Αττίλα, λίγο πριν από το 450. Εκεί συνάντησε κάποιον, ο οποίος έμοιαζε με Σκύθη ευγενή και ο οποίος τον χαιρέτησε στα ελληνικά. Ο Πρίσκος, από περιέργεια για τα ελληνικά του συνομιλητή του, ζήτησε από αυτόν λεπτομέρειες σχετικά με το ποιος είναι, οπότε γελώντας ο τελευταίος του δήλωσε «Γραικός μεν είναι το γένος, κατ’ εμπορίαν δε ες το Βιμινάκιον εληλυθέναι την προς τω Ίστρω Μυσών πόλιν» (Απόσπασμα 8, 458-479).  Ωστόσο, το όνομα Γραικοί ήταν πανάρχαιο, όπως φαίνεται και από τη σχετική αναφορά του Αριστοτέλη:  «αύτη δ’ εστίν (η Ελλάς η Αρχαία) η περί Δωδώνην και τον Αχελώον˙ ούτος γαρ πολλαχού το ρεύμα μεταβέβληκεν˙ ώκουν γαρ οι Σελλοί ενταύθα και οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί νυν δ’ ΄Ελληνες» (Μετεωρολογικά,  352 α 35 – b 3).
[25] «Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποίαν ενήργησε (ο Χριστιανισμός)  κατά του κλασσικού κόσμου ήτο η εμφάνισις αυτού ως ειδωλολατρικού.  Λατρείαν των ειδώλων, δι’ ην κατηγορούν τα συναξάρια τους μη χριστιανούς συχνότατα, δεν εγνώρισαν οι Έλληνες», Νκολάου Τωμαδάκη, Εισαγωγή εις την Βυζαντινήν Φιλολογίαν , τόμος Α 2, Αθήναι, 1956, σελ. 24.
[26] Διον. Ζακυθηνού, όπ. παρ., σσ. 30-31
[27] Αξίζει να σημειωθεί ότι, παρά τη «ρωμαιοπληξία» του Κράτους και της Εκκλησίας, ο αποδιοπομπαίος όρος «Έλλην» εμφανίζεται προς το τέλος ως ισότιμος προς τον όρο «Ρωμαίος» και μάλιστα σε επίπεδο επίσημου Βυζαντίου, το οποίο, «την ανάγκην φιλοτιμίαν ποιούμενον», στέργει σε ένα συγκερασμό του Ρωμαϊκού και του Ελληνικού στοιχείου στη λέξη «Ρωμέλληνες»:  ο ανώνυμος συντάκτης του Πανηγυρικού εις Μανουήλ και Ιωάννην Παλαιολόγους αναφέρεται σε «γένος  έν το επισημότατόν τε και κάλλιστον, ους και ει τις Ρωμέλληνας είποι, καλώς αν είποι»  (Σπ. Λάμπρου,  Παλαιολόγεια και Πελοποννησιακά, , τόμ. Γ’, 1926, σελ. 152).  Βέβαια, το στοιχείο στην πραγματικότητα ήταν πριν από αιώνες ήδη μόνο ένα, δηλαδή το ελληνικό. Το να ακουστεί, όμως, και να προβληθεί επισήμως ο όρος «Ρωμέλληνες» εκεί όπου, παλιότερα, είχαν προηγηθεί τα γνωστά κωμικοτραγικά επεισόδια με την πρεσβεία του Λιουτπράνδου σημαίνει ότι η πίεση τον πραγμάτων για την αποκατάσταση και τυπικά του Ελληνισμού  ήταν τη φορά ετούτη πολύ ισχυρότερη από τις σκοπιμότητες και τις ιδεοληπτικές προσκολλήσεις στην καθεστωτική «ρωμαϊκότητα».
[28] Ιωάννη Ρωμανίδη, Φράγκοι, Ρωμαίοι, Φεουδαλισμός και Δόγμα, http://www.romanity.org/htm/rom.e.04.fragkoi_romaioi_feoudalismos_kai_dogma.01.htm
[29] Δ. Ζακυθηνός, όπ. παρ., σελ. 31
[30] ΠάριΓουναρίδη, Γένος Ρωμαίων: Βυζαντινές και Νεοελληνικές Ερμηνείες, Ίδρυμα Γουλανδρή-Χορν, Αθήνα, 1996, σελ. 14.
[31] Βλ. Λιβανίου, Προς Θεοδόσιον τον Βασιλέα υπέρ των Ιερών (κυρίως 6 κ. εξ. όπου, μεταξύ άλλων, διεκτραγωδούνται οι επιδόσεις των «μελανειμονούντων»!), in Διον. Ζακυθηνού, Βυζαντινά Κείμενα, εκδ. Ι. Ζαχαρόπουλου, Αθήναι, 1957, σσ. 1-14.
[32] Κατά τoν Jorga ο χριστιανισμός υπήρξε ο κυριότερος παράγοντας του εξελληνισμού της Αυτοκρατορίας, (in Κωνσταντίνου Αμάντου,  όπ. παρ., σελ. 58, υποσημ.2)
[33] Κ. Κούμας, Ιστορίαι των Ανθρωπίνων Πράξεων, τόμος 12ος, Βιέννη, σελ. 535 (in Φ. Κ. Βώρου, όπ. παρ.).
[34] Δ. Καταρτζής, Τα Ευρισκόμενα, Επιμέλεια Κ. Θ. Δημαράς, Αθήναι, Ερμής 1970, σελ. 49.
[35] Κυριάκου Κατσιμάνη,  Η ελληνική συνείδηση κατά τους βυζαντινούς  χρόνους, «Αντίβαρο», 30/4/2011 και «Φιλολογική»,  τεύχος 115,  Απρίλιος-Ιούνιος 2011, σσ. 3-5.
[36]Αλέξιος Γ. Κ. Σαββίδης & Βenjamin Ηendrickx, Εισαγωγή στη Βυζαντινή Ιστορία.
[37] Τα μετά τον Θεοφάνη, 190, 18-21.
[38] Αινειάδα, VI, 847-853.
[39] Όπ. παρ., σελ. 72.
[40] Le premier humanisme byzantin (ελλ. μτφρ. Μαρίας Νυσταζοπούλου–Πελεκίδου, Ο πρώτος Βυζαντινός Ουμανισμός), ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2007, σελ. 132.
[41] Ιn Πάρις Γουναρίδης, όπ. παρ., σελ. 33.
[42] Όπως έκανε ο Εφταλιώτης με την Ιστορία της Ρωμιοσύνης, Αθήνα, 1901. Το όλο θέμα θα αποτελέσει αντικείμενο ειδικού άρθρου μου.
[43]  Ιωάννης Κακριδής, Αρχαίοι Έλληνες και Έλληνες του Εικοσιένα, στον τόμο Φως Ελληνικό, Εστία, 1963.
[44] In Απόστ. Ε. Βακαλόπουλου, όπ. παρ., σελ. 45.
[45]  Θουκ., II, 43,4.
[46]Πρβλ. Dοuglas Dakin, «αντί να δώσουμε ιδιαίτερο βάρος στη διαμάχη ανάμεσα στην Αθήνα και την Κωνσταντινούπολη, πρέπει να δούμε το θέμα ξεκινώντας από τη βάση ότι υπήρχαν δύο μορφές "Ελληνισμού", ο εθνικός "Ελληνισμός" και ο εκκλησιαστικός "Ελληνισμός", και οι δύο με κοινές σε μεγάλο βαθμό, αν και κάπως ακαθόριστες επιδιώξεις», The Unification of Greece, 1770-1923 (ελλ. μτφρ. Α. Ξανθόπουλου, Η ενοποίηση της Ελλάδας, 1779-1923, ΜΙΕΤ, Αθήνα, 2009, σελ. 26).
[47] Ευαγγελική Προπαρασκευή, βιβλ. 8, κεφ. 14, παράγρ. 66, στ. 6-8).
[48] Γιώργου Σεφέρη, Ένας Έλληνας – Ο Μακρυγιάννης,  από τις «Δοκιμές».

Σχόλια

  1. ένα μεγάλο μπράβο για την ανάρτηση.αν και λίγο μεγάλη την διάβασα με τεράστιο ενδιαφέρον.συνέχισε έτσι να δημοσιεύεις όλα αυτά τα τόσο χρήσιμα και ενδιαφέροντα θέματα.Θοδωρης

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ποιος βρήκε το άρθρο αυτό βαρετό; Κουραστικό ίσως, λόγω του όγκου και του περιεχομένου του (που ενίοτε χρειάζεται και δεύτερη ανάγνωση), βαρετό όμως, σε καμία περίπτωση. Αντιθέτως μάλιστα, συγκεντρώνει μια σειρά από επιστημονικές απαντήσεις σε ερωτήματα τα οποία θέτονται συχνά όταν βρίσκεσαι σε παρέες με αριστεριστές (όχι αριστερούς). Συγχαρητήρια στον συγγραφέα και στον συντάκτη του blog.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λινάρδος Κωνσταντίνος10 Ιαν 2012, 8:32:00 μ.μ.

    Ενδιαφέρον το άρθρο του Κου Κατσιμάνη αλλά κάπου τα έχει μπερδέψει τα πράγματα…
    Καταρχάς όποια δικαιολογία και να βρει, η πραγματικότητα ήταν ότι την βυζαντινή εποχή το όνομα Έλλην θεωρείτο ύβρις και αυτό δεν αλλάζει.. .
    Ιστορική συνέχεια μπορεί να υπήρξε φυλετικά αλλά όχι και πολιτικά ,οι Έλληνες μετά το 146π.χ. ξαναέγιναν κυρίαρχη και ανεξάρτητη κρατική οντότητα το 1821μ.χ. (Άρα από πολιτικής άποψης σαφώς και δεν υπήρχε ιστορική συνέχεια).
    Εκεί όμως που η άποψη του συγγραφέα είναι για γέλια είναι όταν εμφανίζει τον βυζαντινό πολιτισμό ως συνέχεια του ελληνικού , επειδή οι άνθρωποι μιλούσαν ελληνικά και επειδή ορισμένοι όπως ο Μιχαήλ Ψελλός (που τόσο αυτός όσο και ο μαθητής του Ιωάννης Ιταλός απειλήθηκαν ακριβώς για το λόγο αυτό)είχαν λάβει ελληνικής παιδείας. …
    Δεν αναφέρει όμως ο συγγραφέας ότι τόσο η (στερημένη από τα βαθύτερα νοήματα της ) ελληνική παιδεία όσο και η ελληνική γλώσσα χρησιμοποιήθηκαν γιατί κρίνονταν ως απαραίτητες τόσο για την εξάπλωση του Χριστιανισμού, όσο και για την καλύτερη φιλοσοφική εκπαίδευση των πατέρων της εκκλησίας , τη καλύτερη κατανόηση της Θεολογίας και την τελειοποίηση των δογμάτων.
    Δηλαδή χρησιμοποιήθηκαν από ανάγκη και όχι από αγάπη κάτι που φαίνεται και από τα λεγόμενα πολλών , όπως του Ιωάννη Χρυσόστομου που δεν έχανε ευκαιρία να καθυβρίζει την Αθήνα και τους Έλληνες με τον χειρότερο τρόπο…
    ( Αυτά γέννησαν και αύξησαν οι Έλληνες από των φιλοσόφων λαβόντες . Ημείς δε ου παραιτούμεθα της κατ’ αυτών μάχης , Αν μάλιστα στα ενδότερα κοιτάξεις θα δεις τέφρα και σκόνη και υγιές ουδέν , αλλά τάφος ανεωγμένος ο λάρυγξ αυτών , τα πάντα ακαθαρσίες γεμάτα και ιχώρ και τα δόγματα πάντα σκωλήκων βρίθουν ).
    Και οι απόψεις αυτές δεν ήταν η εξαίρεση αλλά ο κανόνας…
    Άλλωστε η διαφορετική κοσμοθεωρία των Ελλήνων και η αγάπη τους για την φιλοσοφία και τη δημοκρατία μπορούσε να οδηγήσει σε αμφισβήτηση τόσο του πολιτικού συστήματος της απόλυτης μοναρχίας , όσο και της ίδιας της Ορθοδοξίας για αυτό και κυνηγήθηκε ανηλεώς.
    Για το λόγο αυτό και όλες οι συνήθειες των Αρχαίων Ελλήνων είτε καταργήθηκαν (αθλητισμός , φιλοσοφικές σχολές, θέατρο κλπ) είτε διατηρήθηκαν τελείως αλλοιωμένες και ελεγχόμενες.
    Προσωπικά θεωρώ ότι η ελληνική εθνική συνείδηση όντως αρχίζει να ισχυροποιείται από τον 13ο αιώνα , είτε εξαιτίας της Λατινοκρατίας είτε επειδή το κράτος είχε περιορισθεί στα καθαρά ελληνικά εδάφη όπου πράγματι η μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού ήταν Έλληνες.
    Μάλιστα ο Κωνσταντίνος Σάθας ( Μεσαιωνική βιβλιοθήκη τόμος ζ , Σελ.κθ από επιστολή εν τη Λαυρεντιανή βιβλιοθήκη Pluters LIX κώδικας 45) αναφέρει ότι λίγο πριν τον θάνατο του το 1258 και ο ίδιος ο Αυτοκράτορας ο Λάσκαρις Β’ εκμυστηρεύτηκε στο πατριάρχη ότι κατά την διάρκεια της ζωής του είχε απαρνηθεί και τον χριστιανισμό έχοντας ασπασθεί την αρχαία πατρώα θρησκεία.
    ( Και ούτω την των εσφαλμένων αυτό εξαγορείαν πεποίηκε το , εγκατέλιπόν σε Χριστέ , συχνάκις επιφωνών ).
    Πράγματι οι Αυτοκράτορες της Νίκαιας προσπάθησαν να δημιουργήσουν εθνική συνείδηση και να πετύχουν μια γόνιμη και ειρηνική συνύπαρξη Ορθοδοξίας –Ελληνισμού, όμως το πολιτικό και το θρησκευτικό κατεστημένο είχε διαφορετική άποψη , με αποτέλεσμα την επιστροφή στην παλαιά πολιτική και τις πρακτικές της ,γεγονός που βοήθησε τα μέγιστα στην τελική συρρίκνωση και πτώση του 1453 … (θα έχουμε να πούμε πάρα πολλά στα αντίστοιχα αφιερώματα…).
    Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Κολοκοτρώνης , ο Μακρυγιάννης και η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών της επανάστασης δεν κάνει ούτε μία αναφορά σε ονόματα …Ελλήνων του Βυζαντίου όπως Βελισάριος ,Ηράκλειος, Φωκάς , Τσιμισκής , Κομνηνός κλπ ούτε καν στον ηρωικό και τιμημένο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο , αλλά αναφέρουν αποκλειστικά ονόματα από την Αρχαία Ελλάδα … (Τυχαίο δεν νομίζω… Κύριε Κατσιμάνη…).

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μάλλον εσείς τα έχετε μπερδέψει τα πράγματα. Πριν το 146π.Χ. υπήρχαν οι πόλεις-κράτη κατά την κλασσική εποχή αργότερα έγινε μια πανελλήνια ένωση απο τον Μ.Αλέξανδρο με σκοπό την εκστρατεία εναντίον των Περσών και μετά τον θανατό του δημιουργήθηκαν τα ελληνιστικά βασίλεια απο τους διαδόχους και τους επιγόνους του. Συνεπώς Ελληνική ανεξάρτητη κρατική οντότητα δεν υπήρχε πριν το 146π.Χ. Οι Έλληνες απεκτησαν ανεξάρτητο κράτος το 1830 και όχι το 1821 όπως λανθασμένα αναγράφεται. Με εξαίρεση την αυτοκρατορία της Νίκαιας που ήταν Ελληνική. Για όλα τα υπολοιπα σας έχουν απαντήσει δεόντως στη νεοπαγανιστική σας προπαγάνδα και ο κ.Κατσιμάνης με το εξαιρετικό επιστημονικό του άρθρο με αναφορές στις πηγές και οι περισσότεροι έκ των συνομιλητών με τις τεκμηριωμένες ιστορικά απαντήσεις τους.

      Διαγραφή
  4. Κατ΄ αρχάς δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω τον κ. Κατσιμάνη που επέλεξε και το ιστολόγιο μας για να δημοσιεύσει το συγκεκριμένο άρθρο του.

    Κατά δεύτερον οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν γνωρίζω το θέμα στις απόλυτες διαστάσεις του, γιατί βρίσκεται έξω από τα ερευνητικά μου ενδιαφέροντα. Θα ήθελα όμως να καταθέσω την άποψη μου.

    Κατά την γνώμη μου στην συγκεκριμένη ιστορική περίοδο η διαμάχη δεν ήταν ανάμεσα σε Ελληνισμό-Βυζαντινισμό, αλλά ανάμεσα στην Ορθοδοξία και στο Δωδεκάθεο. Η διαμάχη αυτή βέβαια ήταν μέχρι θανάτου και αναμφίβολα έγιναν ακρότητες (Υπατία, ολυμπιακοί αγώνες, διώξεις φιλοσόφων, ύβρεις κατά των "Ελλήνων" κτλ)

    Από κάποιο σημείο και μετά όμως, όταν ο Χριστιανισμός επικράτησε πλήρως, προσεταιρίστηκε πολλά στοιχεία και εκφράσεις πολιτισμού (γλώσσα, τέχνες, λογοτεχνία κτλ) ώστε να συνεχιστεί ομαλά η διαδοχή. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν αδύνατο να επιβιώσει. Έχω την εντύπωση πως οι διαφορές Παλαιάς και Καινής Διαθήκης, ακριβώς υπογραμμίζουν την μετάβαση αυτή.

    Επίσης μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ την κοινή συνείδηση ενός λαού ξαφνικά να εξαφανίζεται κυριολεκτικά στον 4ο αιώνα και να επανεμφανίζεται 10 αιώνες μετά!

    Ας υποθέσουμε (χάριν υπόθεσης εργασίας)πως ο Πλήθων Γεμιστός πλησιάζει έναν Βυζαντινό πολίτη και προσπαθεί να τον πείσει ότι είναι Έλληνας. Αν δεν είχε κανένα επιχείρημα (γλώσσα, γεωγραφικός χώρος, αρχαία ερείπια) πως θα τον έπειθε;

    η τελική μου θέση είναι οτι το Βυζάντιο ήταν αναμφίβολα μια πολυφυλετική θεοκρατική ορθόδοξη ένωση, με βασικότερη συνιστώσα τον Ελληνισμό (αν όχι μιλάμε για μια συνειδησιακή ασυνέχεια 10 αιώνων!!)

    υ.γ. στο θέμα φυσικά θα επανέλθουμε και θα παρουσιάσουμε και αντίθετες απόψεις στο μέλλον. Απλώς θα ήθελα να παρατηρήσω στον κ. Λινάρδο (ενός γνώστη της Ιστορίας τον οποίο γενικώς σέβομαι) πως η έκφραση του "για γέλια" για την τοποθέτηση του κ. Κατσιμάνη σχετικά με τον Ψελλό, είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ και τον παρακαλώ πολύ στο μέλλον να μην καταφεύγει σε χαρακτηρισμούς τέτοιου είδους.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Λινάρδος Κωνσταντίνος11 Ιαν 2012, 7:35:00 μ.μ.

    Αν ο οικοδεσπότης θεωρεί ότι η έκφραση ‘’ για γέλια’’ είναι απαράδεκτη κανένα πρόβλημα την ανακαλώ , προσθέτοντας όμως δύο επισημάνσεις .
    Καταρχάς το να χαρακτηρίζει κανείς όσους πιστεύουν στην πατρώα θρησκεία (δεν αναφέρομαι στον εαυτό μου) ως Δωδεκαθειστές ή ειδωλολάτρες είναι επίσης λανθασμένη και προσβλητική.
    Επίσης εκείνο το οποίο σχολίασα ήταν το ότι ο βυζαντινός πολιτισμός εμφανίζεται ως συνέχεια του ελληνικού και όχι τις απόψεις για τον Ψελλό.
    Βεβαίως ο κάθε άνθρωπος δικαιούται να έχει τις απόψεις του που φυσικά για ένα τέτοιο ζήτημα είναι αδύνατο να εξαντληθούν σε ορισμένες σειρές.
    Παρόλα αυτά θεωρώ ότι το Βυζάντιο ήταν ένα πολυφυλετικό κράτος , βασική συνιστώσα του οποίου ήταν η Ορθόδοξη Χριστιανική θρησκεία και ο εκπρόσωπος του Θεού στη Γη Αυτοκράτορας και όχι ο ελληνισμός.
    Επίσης δεν ανήκω σε αυτούς που θα ισχυριστούν ότι τίποτα θετικό δεν υπήρξε στα χρόνια του Βυζαντίου , όμως ο πολιτισμός αυτός όχι μόνο σε κάθε περίπτωση ήταν υποδεέστερος αλλά και εκ διαμέτρου αντίθετος με τον ελληνικό πολιτισμό.
    Πραγματικά εκπλήσσομαι ποια είναι τα σημεία που οι δύο πολιτισμοί συμπίπτουν.
    Για τον Έλληνα η αλήθεια είναι εύρημα της ανθρώπινης διάνοιας για αυτό και δεν είναι σταθερή (φιλοσοφία –έρευνα). Για τον Βυζαντινό η αλήθεια είναι εξ αποκαλύψεως , άρα σταθερή και αμετάβλητη(θεολογία). Η πόλη κράτος μετατρέπεται σε αυτοκρατορία , ο πολίτης μετατρέπεται σε υπήκοο, ο έλεγχος της εξουσίας διαμέσου θεσμικών οργάνων (Σύγκλητος, Ηλιαία, Απέλλα κλπ) σε υποταγή στον ελέω Θεού Αυτοκράτορα, η ανεκτικότητα των διαφόρων απόψεων σε αυστηρά επιβαλλόμενο δόγμα και ανηλεή διωγμό των αντιφρονούντων , ο γυμνός αθλητής πρότυπο των αρχαίων χρόνων από τον ντυμένο από την κορφή έως τα νύχια καλόγερο , τα αγάλματα (βασικός σκοπός των οποίων ήταν η ανάδειξη της συμμετρίας και της καλαισθησίας) από τις εικόνες κλπ.
    Πραγματικά η ομοιότητα των δύο πολιτισμών είναι πασιφανής…
    Ευτυχώς που τεράστιου βεληνεκούς ποιητές όπως ο Κωστής Παλαμάς βάζουν τα πράγματα στην σωστή τους διάσταση.
    Κάμποι , βουνά και πέλαγα λάμπουν μαζί σου
    Σαν ένας λευκοπόρφυρος μέγας ναός
    Και φτάνει στο ναό εδώ προσκυνητής σου
    Αρχαίο πνεύμα Αθάνατο , κάθε λαός.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. 1. Ἡ γενιὰ τοῦ κ. Κατσιμάνη ἔχει δώσει τὶς ``ἐξετάσεις'' της στὴν ζωή, κι ἔχει ἀποτύχει. Παρέλαβε Κράτος, κουτσὸ-στραβό, ἀλλὰ Κράτος, καὶ ξεπουλᾶ αὐτὴ τὴν στιγμὴ κάθε σπιθαμὴ γῆς.

    Ὁ κ. Κατσιμάνης γεννήθηκε στὴν δεκαετία τοῦ '30. Τί τὸν ἐνοχλεῖ τόσο πολὺ στὰ γραπτὰ τῶν σημερινῶν τριαντάρηδων; Μήπως τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ γενιά του ἔχει ἐντελῶς ἀπομυθοποιηθεῖ;

    κ. Κατσιμάνη, θέλετε δὲν θέλετε νὰ τὸ κατανοήσετε, ἐμεῖς θὰ πάρουμε τὸ μέλλον στὰ χέρια μας. Δὲν μᾶς χρειάζονται ὑποδείξεις, ἀπὸ τὶς ὁποίες βρίθει τὸ κείμενό σας.

    Κηνυγάτε φαντάσματα: τὸ κείμενο στάζει συνομοσιολογία! Μιλάτε γιὰ ἀνωνύμους, ὑπονοεῖτε τὴν ὕπαρξη συμφερόντων: ἔλεος πιά! Τί νοοτροπία εἶναι αὐτή, ποὺ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ἀντίθετες ἀπόψεις ἀπὸ τὶς δικές σας;

    Στὸ τέλος-τέλος, ἐσεῖς εἶστε Πελοποννήσιος: ἀφήστε κι ἐμᾶς ποὺ καταγόμαστε ἀπὸ Πρόσφυγες Τραπεζουντίους καὶ Κων/πολίτες νὰ ἔχουμε τὴν δική μας ἀντίληψη γιὰ τὰ πράγματα!


    2. Δὲν χρησιμοποιεῖτε πρωτογενεῖς πηγές, παρὰ μόνο μὶα, καὶ αὐτὴν ἀπὸ τὸν Θουκυδίδη.

    Τὸ γραπτό σας εἶναι γεμάτο ὑποκειμένικὲς ἀπόψεις.

    Ἔχω ἤδη ἐπικοινωνήσει μὲ τὸν ἰδιοκτήτη τοῦ ἱστοτόπου, καὶ τὸν καλῶ νὰ δημοσιεύσει καὶ τὸν ἀντίλογο:


    http://www.antifono.gr/portal/Κατηγορίες/Ελλάδα-Ιστορία-ΓεωΠολιτική/Άρθρα/3304-Πρόταση-γιe1bdb0-μιe1bdb0-Διαφορετικe1bdb4-Παγκοσμιοποίηση.html


    Κυριάκος Παπαδόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. Καλά Παπαδόπουλε το ότι θες να πεις ότι όλοι οι προσφυγικής καταγωγής είναι ανθέλληνες όπως εσύ είναι γελοίο!Ναι κάτι απόψεις στελαγμένες από το ανθελληνικό φαρμάκι φαναριώτικων κύκλων υπάρχουν σε διάφορους και για λόγους κόμπλεξ αλλά όχι όμως έτσι όπως το παρουσιάζεις εσύ,ο γνωστός υβριστής όποιου δεν είναι προσφυγικής καταγωγής...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  8. δε μπορω να παρακολουθησω το αρθρο, σα να προκειται για προσωπικη διαμαχη με καποιον και βγαζει απωθημενα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  9. Ομολογώ πως πρόκειται περί μιας εκ των πληρέστερων αναλύσεων, αν και ορισμένες συμπληρώσεις θα ήταν αναγκαίες. Παρόλα αυτά θα είχα να παρατηρήσω ό,τι ορισμένα σχόλια χρήζουν ιδιαίτερης εμπάθειας όσον αφορά τον "Ελληνισμό" της "Ρωμανίας" (Βυζαντίου). Δεν μπορεί να γίνει καμμιά ουσιώδη ανάλυση εάν δεν έχει ο μελετητής μιά πλήρη σφαιρική εικόνα των Γεωπολιτικών χαρακτηριστικών της μεταβατικής περιόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας των αιώνων 3ος - 5ος, αλλά και του θρησκευτικού γίγνεσθαι των ετών της ύστερης Ελληνιστικής περιόδου, αλλά και της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορικής περιόδου. Τότε μόνο θα αντιληφθεί περί πιάς θρησκευτικότητας θα πρέπει να μιλούν οι υποστηρικτές των παγανιστικών και άλλου είδους θρησκευτικών δοξασιών. Το θέμα είναι μεγάλο και χρήζει αβυσσαλέας ανάλυσης. Πάντως δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση ορισμένοι με ελαφράτη καρδίαν να απαρνούνται και να αναθεματίζουν μία περίοδο την οποία σημειωτέον ουδεμία εθνότητα της περιοχής της Βαλκανικής δεν διεκδική την πατρώτητα της. Εκ αυτού και μόνο πολλά συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν.
    Τέτοιες αναφορές και διχασμοί ουδεμία θέση θα πρέπει να έχουν σε μία περίοδος όπου η εθνική ομοψυχία και άμυλλα είναι αναγκαία μπροστά στον αδίστακτο επερχόμενο οικονομικό κατακτητή!

    Αρκολέων

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  10. Λινάρδος Κωνσταντίνος30 Ιαν 2012, 10:41:00 π.μ.

    Αγαπητέ Αρκολέων το επιχείρημα ότι η ελληνικότητα του Βυζαντίου αποδεικνύεται επειδή δεν διεκδικεί κάποιος άλλος την πατρότητα του είναι όντως αποστομωτικό…
    (Δηλαδή η ελληνικότητα της Μακεδονίας εξαρτάται από το αν κάποιος άλλος λαός διεκδικεί την πατρότητα του ονόματος της ; ).
    Ούτως ή άλλως όμως η άποψη είναι εν μέρει λανθασμένη αφού τόσο οι Οθωμανοί , όσο και οι Ρώσοι επιχείρησαν να εμφανιστούν και ως συνεχιστές του.
    Το άρθρο του Κου Κατσιμάνη (κατά την δική μου εκτίμηση) είναι μνημείο εμπάθειας και διάτρητων επιχειρημάτων (Για παράδειγμα αφήνει να εννοηθεί ότι όταν ό Σολωμός έγραφε τον μετέπειτα εθνικό ύμνο γράφοντας ‘’απ’ τα κόκκαλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά ‘’ είχε υπόψη του και το …Βυζάντιο ) . Ένας άνθρωπος που ασκεί το λειτούργημα του καθηγητή θα έπρεπε να έχει ως ύψιστη προτεραιότητα την διδαχή (με την αρχαιοελληνική της σημασία) και όχι την προπαγάνδα.
    Για παράδειγμα ο Κος Κατσιμάνης σίγουρα γνωρίζει ότι στην Αρχαία Ελλάδα , οι Θεοί είναι δυνάμεις και έννοιες και όχι εξανθρωπισμένα πρόσωπα. Το ότι απέκτησαν ανθρώπινα ονόματα δεν τους καθιστά αυτομάτως και ενανθρωπισμένες οντότητες, και κατ’ επέκταση η ελληνική θρησκεία δεν μπορεί να θεωρηθεί ειδωλολατρική.
    Επίσης σίγουρα γνωρίζει ότι η ελληνικότητα των ύστερων βυζαντινών χρόνων (που ακόμη και εσύ αναφέρεις) δεν ήταν επιθυμία επιστροφής στις …χλαμύδες , αλλά κυρίως μια πράξη αντίστασης ενάντια στην επερχόμενη ασιατική λαίλαπα και την άρνηση ανθρώπων να αποδεχτούν την ίδια τους την καταγωγή …
    Αναφέρει ότι η παιδεία ήταν ελληνική, ενώ γνωρίζει ότι το Οκτωήχι και το Ψαλτήρι δεν έχουν καμία σχέση με την Μουσική, Ζωγραφική , Άθληση και την διαλεκτική συζήτηση βασικά συστατικά της ελληνικής παιδείας , αλλά και το ότι η έννοια μόρφωση στο Βυζάντιο αφορούσε το 1% του πληθυσμού.
    Γνωρίζει επίσης τους βαθύτερους λόγους για τους οποίους κυνηγήθηκε το ελληνικό πνεύμα αλλά και τις αιτίες που ανάγκασαν την εξουσία να αποδεχτεί τελικά την ελληνική γλώσσα (αποστεωμένη και αλλοιωμένη) διαχωρίζοντας την από τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά στοιχεία του ελληνικού πολιτισμού.
    Γνωρίζει επίσης αλλά σιωπά ότι παρά το ανηλεές κυνήγι των Ελλήνων , υπάρχουν απτά δείγματα ελληνικότητας π.χ. ευρήματα που αποδεικνύουν ότι έγιναν Ολυμπιακοί αγώνες το 744 μ.χ. αλλά και το 1048 μ.χ…. και ότι αρκετές επαναστάσεις ή εξεγέρσεις ίσως και να είχαν σχέση με την Ελλάδα ή την επικράτηση του φιλελληνικού ρεύματος στο κράτος π.χ. η στάση του Νίκα ή η επανάσταση του 726μ.χ. (χρονικό του Νικηφόρου Βρυέννιου ‘’Ύλη Ιστορίας’’ ).
    Ενώ όμως τα γνωρίζει αυτά αλλά και πολλά άλλα , αυτός ως σύγχρονος ιεραπόστολος προτιμά να αναμασά την επίσημη και φιλτραρισμένη άποψη επιθυμώντας την διαιώνιση της και στον 21ο αιώνα.
    Σε ότι αφορά την αρραγή ενότητα συμφωνώ , με την απαραίτητη προϋπόθεση να αποβάλλει η εκκλησία της Ελλάδας όλα τα ανθελληνικά κείμενα από τα ιερά της κείμενα αλλά και να ζητήσει μια συγνώμη για τα εγκλήματα κατά του ελληνισμού.
    Η ίδια άλλωστε το απαιτεί από την Καθολική εκκλησία για μικρότερης χρονικής διάρκειας και έντασης ενέργειες ( μάλιστα όταν ο Πάπας ζήτησε συγνώμη για την Δ’Σταυροφορία κάποιοι είτε δεν το θεώρησαν αρκετό ,είτε λοιδόρησαν αυτή την ενέργεια). Αυτό λοιπόν που απαιτεί από τους άλλους ως απαραίτητο πρώτο βήμα για την ενότητα θα πρέπει να έχει το θάρρος να το κάνει και η ίδια…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  11. οσον αφορά τη συνέχεια του ελληνισμού κύριοι είμαστε Έλληνες και είμαστε εδώ. Για την εχθρικότητα του Βυζαντίου (που οι Έλληνες ιστορικοί θα έπρεπε να ντρέπονται όταν χρησιμοποιούν τον όρο μιας και τίποτε άλλο δεν υπήρξε παρά η ανατολική Ρωμαϊκή Ααυτοκρατορία) εναντίον πάσης φύσεως ελληνικών στοιχείων θα πίστευε κανείς πως όλοι οι σημερινοί Έλληνες μαρμαρώσαμε κατα κάποιο τρόπο και ξυπνήσαμε λίγο πριν το 1821. Ο Ελληνισμός μέχρι την υποταγή του στους Ρωμαίους αφομοίωνε ξένα στοιχεία και μεγαλουργούσε πολιτιστικά. Μέσα στα πλαίσια της Ρωμαϊκής αυτοκρατορίας διαχύθηκε και κυριάρχησε πολιτιστικά.
    Επειδή και εγώ είμαι πρόσφυγας, με αυτή την ιδιότητα θα θυμίσω απλώς πως η Ελληνικότητα μέχρι και το τέλος της οθωμανικής αυτοκρατορίας δηλώνονταν με τον όρο Ρωμιός δηλαδή Ρωμαίος.
    Το γεγονός ότι οι Σκοπιανοί δηλώνουν Μακεδόνες δεν κάνει κιόλας.
    Αλλά το ότι κανείς άλλος δεν διεκδικεί τη Ανατολική Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία για δική του κάτι σημαίνει.
    Γιατί πέρασαν λαοί και λαοί από αυτήν αλλά κανείς δεν διεκδίκησε την ουσία της.
    Όπως πολύ εύστοχα αναφέρθηκε διεκδικήθηκε η διαδοχή της είτε από τους Ρώσους που βρίσκονταν πάντοτε εκτός αυτής, είτε από τους κλέφτες και καταστροφείς της τούρκους.
    Λυπούμαι πολύ που διάβασα τόσο αργά ένα τέτοιο άρθρο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  12. δεν ειναι τυχαιο φιλε οτι ολοι οι γειτονες που ηταν και για μεγαλα χρονικα διαστηματα [ αιωνες πολλους] υπο '''βυζαντινη'' διοικηση οχι απλα δεν διεκδικουν την αυτοκρατορια για τον εαυτο τους αλλα ονομαζουν την ιδια και τον πολιτισμο που αυτη παρηγαγε ως γκρεκ-γραικικο δηλαδη ελληνικο....
    και αυτο απο τους αλβανους και τους σλαβο σερβους σκοπιανους και τους βουλγαρους...τους εδω και σιγουρα 12 η και 16 αιωνες αμεσους γειτονες του ελλαδικου χωρου....οπως και το οτι την ορθοδοξια οι '''δυτικοι'' την αποκαλουσανε ως γραικικο [ greco] δογμα...αυτο λεει παρα πολλα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  13. Σε ότι αφορά την αρραγή ενότητα συμφωνώ , με την απαραίτητη προϋπόθεση να αποβάλλει η εκκλησία της Ελλάδας όλα τα ανθελληνικά κείμενα από τα ιερά της κείμενα
    ΑΣΕ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ ΜΕ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ..ΑΝ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΖΕΙΣ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΗΝ ΤΟ ΠΑΙΖΕΙΣ ΕΛΛΗΝΑΣ...ΠΑΤΑ ΣΤΟ GOOGLE '''www.apologitis.com/gr/ancient/anathemata.htm
    KAI AN ΣΥΝΕΧΙΣΕΙΣ ΝΑ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ '''ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ''' ΤΟΤΕ ΑΣΤΑ ΝΑ ΠΑΝΕ...ΣΑΣ ΜΑΘΑΜΕ ....ΜΕΙΟΝΕΤΕ - ΣΥΡΙΚΝΩΝΕΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΧΑΡΙΖΟΝΤΑΣ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ
    ΚΑΙ ΜΗΝ ΚΑΝΕΙΣ ΟΤΙ ΞΕΧΝΑΣ ΟΤΙ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΣΗΜΑΙΝΕ ΤΟΝ ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΗ [ ΕΙΤΕ ΠΙΣΤΕΥΕ ΣΤΟΝ ΒΑΑΛ ΕΙΤΕ ΣΤΟΝ ΟΣΙΡΙ ΚΛΠ] ΟΝΟΜΑΖΟΤΑΒΕ ΕΛΛΗΝΑΣ...ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΤΟ ΕΛΛΗΝΑΣ ΕΙΧΕ ΧΑΣΕΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΚ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΕΛΛΗΝΑ....ΑΛΛΑ ΕΙΧΕ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΟ [ ΚΑΙ ΣΤΑΔΙΑΚΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ] ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ....ΑΡΑ ΝΑ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΠΟΥ ΕΙΧΑΝ ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΑΝΑ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΕΣ ΚΑΙ ΟΧΙ ΝΑ ΛΕΜΕ ΟΤΙ ΜΑΣ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΜΥΣΤΗΡΙΟΙ ΑΝΘΕΛΛΗΝΕΣ ΤΥΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟ ΠΑΙΖΟΥΝ ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΣ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  14. ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΟΥ ΠΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΒΥΖΑΝΤΙΝΙΣΤΕΣ ΣΕ ΠΟΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ ΑΝΑΘΕΜΑ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΝΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ [ ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΓΩΓΗ Η ΚΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΩΣ ΤΟΠΟΣ]
    ΑΣ ΜΟΥ ΠΑΡΑΘΕΣΕΙ ΤΟ ΑΝΑΘΕΜΑ ΚΑΙ ΑΣ ΜΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙ ΤΟ ΕΠΙΜΑΧΟ ΣΗΜΕΙΟ ΟΠΟΥ ΥΒΡΙΖΟΝΤΕ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΩΣ ΕΘΝΟΣ , ΛΑΟΣ , ΦΥΛΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  15. Κλείνοντας θα ήθελα να επισημάνω ότι ο Κολοκοτρώνης , ο Μακρυγιάννης και η συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιστών της επανάστασης δεν κάνει ούτε μία αναφορά σε ονόματα …Ελλήνων του Βυζαντίου όπως Βελισάριος ,Ηράκλειος, Φωκάς , Τσιμισκής , Κομνηνός κλπ ούτε καν στον ηρωικό και τιμημένο Κωνσταντίνο Παλαιολόγο
    ΑΣΕ ΤΙΣ ΗΜΙΜΑΘΕΙΣ...ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΑΝΑΦΕΡΘΗΚΕ Ο ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗΣ ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΟΛΟΓΟ
    Εμείς, καπετάν Άμιλτον, δεν εκάμαμε ποτέ συμβιβασμό με τους Τούρκους. Άλλους έκοψαν, άλλους σκλάβωσαν με το σπαθί και άλλοι, καθώς εμείς, ζήσαμε ελεύθεροι από γενεά σε γενεά. Ο βασιλιάς μας (ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος) εσκοτώθη, δεν έκαμε καμιά συνθήκη με τους Τούρκους. Η φρουρά του είχε παντοτινό πόλεμο με τους Τούρκους και δύο φρούρια ήσαν ανυπόταχτα. Η φρουρά του είναι οι κλέφτες και τα φρούρια η Μάνη, το Σούλι και τα βουνά.” (Θ. Κολοκοτρώνη, «Aπομνημονεύματα»,
    ΤΕΡΜΑ ΤΑ ΠΑΡΑΜΥΘΑΚΙΑ ....ΞΕΡΟΥΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑ
    ΑΣΕ ΣΤΟ ΛΟΓΟ ΣΤΗ ΠΝΥΚΑ...ΕΚΕΙ ΜΙΛΗΣΕ ΟΤΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΙΧΑΜΕ ΔΥΧΟΝΙΑ ΘΑ ΕΙΧΑΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΤΗ ΘΕΣΣΑΛΙΑ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ''''....ΜΙΑ ΧΑΡΑ ΞΕΡΑΝΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΓΟΝΟΥΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΤΟΥΣ ΣΥΝΕΧΕΙΑ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο για την πολύ σωστή ιστορική τοποθέτηση!

      Διαγραφή
  16. Οι μαρτυρίες των περιηγητών που επισκέφτηκαν τότε την Ελλάδα είναι χαρακτηριστικές. Ο Τζων Καμ Κομπχάουζ (John Cam Cobhouse), το 1813,παρατηρεί: <
    Οι Έλληνες πρόγονοί μας που μας απελευθέρωσαν το 1821 θεωρούσαν τους Βυζαντινούς ως προγόνους τους, δηλαδή Έλληνες κι αυτούς, και λέγανε “οι ΑΕΙΜΝΗΣΤΟΙ ΗΜΩΝ αυτοκράτορες της Κωνσταντινουπόλεως”. Στα συντάγματα των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821, υπάρχουν πολλές αναφορές στο Βυζάντιο:
    -Νομική Διάταξις της Ανατολικής Χέρσου Ελλάδος, ή Οργανισμός του Αρείου Πάγου, Γερουσίας της Ανατ. Ελλάδος, 4/11/1821: "Οι κοινωνικοί νόμοι των αειμνήστων χριστιανών αυτοκρατόρων της Ελλάδος μόνοι ισχύουσι κατά το παρόν εις την Ανατολικήν Χέρσον Ελλάδαν"
    -Προσωρινό πολίτευμα της Ελλάδος 1/1/1822, όπου μεταξύ άλλων λέει: "Άχρι της κοινοποιήσεως των ειρημένων κωδίκων, αι πολιτικαί και εγκληματικαι διαδικασίαι βάσιν έχουσι τους Νόμους των αειμνήστων Χριστιανών ημών αυτοκρατόρων".-Νόμος της Επιδαύρου, Β' Εθνική Συνέλευση, εν Άστρει 1823: "Διορίζεται επιτροπή για να εκθέση τα κυριώτερα των εγκληματικών εκ του προχείρου, ερανιζομένη από τους νόμους των ημετέρων αειμνήστων Βυζαντινών Αυτοκρατόρων".-Πολιτικόν Σύνταγμα της Ελλάδος, Τροιζήνα, 1827 :"Έως ότου δημοσιευθώσι Κώδικες οι Βυζαντινοί Νόμοι (..) και οι παρά της Ελληνικής Πολιτείας δημοσιευόμενοι νόμοι έχουν ισχύν.
    Στις επαναστατικές σημαίες του 21 δεσπόζουν ο περήφανος δικέφαλος αετός με την κορώνα σε συνδυασμό με την πορφύρα, σύνδεσμος του ελληνισμού με το Βυζάντιο. Στο γνωστό ζωγραφικό πίνακα ο αγωνιστής Νικολάκης Μητρόπουλος κρατάει τρίχρωμη σημαία με το σταυρό και την επιγραφή από το όραμα του Μ. Κων/νου <>. Η σημαία που ύψωσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης στο Ιάσιο στις 22 Φεβρουαρίου 1821 έχει στο κέντρο της το σταυρό και την ίδια επιγραφή <>. Στην επαναστατική του προκήρυξη ο αγνός αυτός πατριώτης καλεί τους Έλληνες να αγωνιστούν: << Μάχου υπέρ Πίστεως και Πατρίδος>> που παραπέμπει στα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τους υπερασπιστές της Πόλης, όπως τα διασώζει ο ιστορικός της Άλωσης Γεώργιος Σφρατζης :<>.
    ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΚΑΤΙ ΑΝΙΣΤΟΡΗΤΑ ΝΕΟΠΑΓΑΝΙΣΤΙΚΑ-ΕΚ ΔΥΣΕΩΣ[ΦΡΑΓΚΟΜΑΣΚΑΡΑΛΙΚΙΑ] ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΑ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Σωστή επιστημονικά τεκμηριωμένη απάντηση!

      Διαγραφή
  17. Μερικες παρατηρησεις στα κατα τ'αλλα, ενδιαφεροντα πραγματα που λεει ο κυριος Λιναρδος(με τον οποιο συμφωνω σε πολλα, αλλα για αλλη μια φορα αποδεικνυεται, οτι ακομα και σοβαροι μελετητες της Ιστοριας, δυσκολα ξεφευγουν απο καποιες ιδεοληψιες τους)! Ωραια τα χρονικα αλματα, ωραια και τα συνθηματα τυπου "Οι Ελληνες αγαπουσαν τη δημοκρατια" κλπ, αλλα δεν δικαιωνονται απο την Ιστορια! Μαλλον εχετε ξεχασει την αυτοκρατορια του Αλεξανδρου και τα Ελληνιστικα Βασιλεια των Διαδοχων και Επιγονων του, που μεσολαβησαν μεταξυ της λατρεμενης σας κλασικης Αθηνας και της Ρωμης/Βυζαντιου! Ποια Ηλιαια μας λετε κλπ θεσμους που ειχαν καταργησει οι ιδιοι οι Ελληνες? Ποιοι Ελληνες αγαπουσαν τη δημοκρατια? Μηπως οι Σπαρτιατες, οι Μακεδονες, η οι Ηπειρωτες του Πυρρου? Μηπως να κατηγορησουμε τον Αλεξανδρο που "κατηργησε τη δημοκρατια" οπως ειχε πει ο ανεκδιηγητος γερο-Γλεζος? Να επαινουμε δηλαδη τον καθε Δημοσθενη? Και οντως(αυτο που επισημανε και καποιος αλλος σχολιαστης), νομιζουν μερικοι οτι ξεφυτρωσαμε το 1821 απο το πουθενα? η μηπως με χρονικο αλμα απο τον 5ο αιωνα π.Χ.? Aς το χωνεψουν καλα καποιοι, αν ειμαστε απογονοι των αρχαιων Ελληνων, τοτε σιγουρα ειμαστε και απογονοι των Βυζαντινων, οι οποιο συνεκδοχικα ειναι εξισου απογονοι των αρχαιων! Και επιτελους ποιοι Ελληνες κυνηγηθηκαν απο τους Βυζαντινους(και τελος παντων τι ηταν αυτοι οι "Βυζαντινοι" εθνοφυλετικα?)? εγινε ποτε εθνοκαθαρση απεναντι στους Ελληνες και δεν το καταλαβα? Ναι, κυνηγηθε η αρχαια ελληνικη θρησκεια(η οποια θρησκεια εκεινη την εποχη δεν ειχε καμια σχεση με την θρησκεια του 5ου αιωνα π.Χ.) και σε ορισμενες περιπτωσεις, η ελληνικη φιλοσοφια! Φυσικα και δεν επαινω τετοιες πρακτικες, αλλα καποιες φορες πρεπει να εξεταζουμε ορισμενα πραγματα υπο το πρισμα της εποχης που συνεβησαν και οχι με το τι πιστευουμε σημερα! και τελος παντων ας σταματησουν καποιοι να μας πρηζουν με την λογικη "δημοκρατια=πολιτισμος", διοτι μια χαρα μεριμνησε για τον πολιτισμο στην Αθηνα ο Πεισιστρατος, μια χαρα πολιτισμος υπηρχε και στην Ιωνια, οπως και στην Μεγαλη Ελλαδα, σε εποχες προ-κλασικης Αθηνας και προ-δημοκρατιας! Παντως και στην δημοκρατικη Αθηνα, καποιος Πρωταγορας, καποιος Αναξαγορας και καποιος Σωκρατης, την πληρωσαν για τις ιδεες τους...
    Τελος, στο ζητημα του αν οι αγωνιστες του '21 ασχολουνταν με τους αρχαιους και οχι με το Βυζαντιο, με καλυψαν οι συνομιλητες, τι να πω παραπανω, οι Ελληνες καλως η κακως, την Βασιλευουσα ονειρευονταν και οχι την Ηλιαια...ασε που κατι αρχαιομανιες απο κατι υποπτους Φαναριωτες και γελοιους ξενους, σε εναν λαο δυστυχως αμορφωτο(μιλαω για εν ετει 1821), μαλλον κακο εκαναν, παρα καλο! 400 χρονια δουλειας και αγραμματοσυνης και καποιοι ηθελαν συνταγματα(αγγλογαλλικης εμπνευσεως αντικειμενο-καμια σχεση με ελληνικη δημοκρατια) κλπ σαχλαμαρες που μας διαιρεσαν και μας κατεστρεψαν...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  18. Λινάρδος Κωνσταντίνος9 Μαΐ 2015, 6:48:00 π.μ.

    Ανώνυμε Α’ , ξέχωρα από το τι λες εσύ ή εγώ καλό είναι να βλέπουμε τι λένε και τα κείμενα της εποχής . Εφόσον λοιπόν είσαι καλός στο μάθημα της ελληνικής γλώσσας και της ιστορίας μπορείς να μας παραθέσεις επίσημα κείμενα στο οποία οι εκφράζοντες την επίσημη γραμμή βυζαντινοί κληρικοί , λόγιοι ή χρονογράφοι να αναφέρουν με υπερηφάνεια ότι είναι Έλληνες ;
    Μέχρι όμως να τα βρεις σου παραθέτω εγώ μερικά , στα οποία η αγάπη για τον ελληνισμό ξεχειλίζει …
    Καταρχάς μπορείς να μας εξηγήσεις γιατί αποφασίστηκε το 481 να απαγορεύεται εφεξής ο εορτασμός της νίκης των Ελλήνων στην Σαλαμίνα; Δεν είναι πράγματι παράξενο … Έλληνες να αποφασίζουν την κατάργηση κάθε αναφοράς στην ενδοξότερη στρατιωτική νίκη στην ιστορία του έθνους ;
    Εις το κατά Ιωάννη 59.31.33 αναφέρεται με υπερηφάνεια ότι η πίστη κατατροπώνει την ελληνική παιδεία…
    `` Όσο πιο βάρβαρο ένα έθνος φαίνεται και της ελληνικής απέχει παιδείας , τόσο λαμπρότερα φαίνονται τα ημέτερα. Όταν δε αυτός ο βάρβαρος και αμαθής τα της πίστης ασπασθή , κανείς των ανθρώπων επί γης ποτέ δεν είδε , όχι μόνο τα της πίστης ασπάζεται αλλά και πεισμώνει. Καίτοι αυτό από μόνο του ένα μεγάλο είναι θαύμα ακόμη ένα ακολουθεί μεγαλύτερο , που παρέχει τεκμήριο της θεοπνευστίας των λεγομένων , ότι πάντας τους ακούοντας πείθει.
    Ούτως ο βάρβαρος την οικουμένη ολάκερη κατέλαβε . Όπου παλαιότερα εφιλοσόφουν οι της ελληνικής συμμορίας άπαντες και εκεί των δαιμόνων γίνεται φόβος εν μέσω των εχθρών διαλάμπει και τον φόβο αυτών σβήνει και την ακρόπολη των δαιμόνων καταλύει … και ενώ τα μεν Ελλήνων τα πάντα σβήνουν και αφανίζονται τούτον καθ’ εκάστη λαμπρότερα γίνονται ``.
    Στον Ιουστινιάνειο κώδικα αναφέρεται : `` Απαγορεύουμε να ασκούν διδασκαλία αυτοί που πάσχουν από την ιερόσυλη τρέλα των Ελλήνων `` .
    Αλλά και `` Παν δε μάθημα παρά των νοσούντων την των ανοσίων Ελλήνων μανίαν διδάσκεσθαι κωλύομεν ``.
    Αλλά και ο Ρωμανός ο Μελωδός που τιμάται ιδιαίτερα , στην Πεντηκοστή ΙΖ αναφέρει :
    Τι φαντάζονται προς Άρατον τον τρισκατάρατον , τι πλανώνται προς Πλάτωνα ;Τι Δημοσθένη στέργωσι τον ασθενή ; τι μη ορώσιν Όμηρον όνειρον αργόν ; τι Πυθαγόραν θρυλλούσι τον δικαίως φιμωθέντα ; τι δε και μη τρέχοντα και σέβουσιν οις ενεφανίσθη το Πανάγιον πνεύμα ;
    Και σε άλλο σημείο (τροπάριο της εορτής των αγίων αποστόλων)
    ``Ου χαίρω τοις πλατωνίζουσιν , τα μωρά γαρ του κόσμου ηγάπησα , ο μόνος γινώσκων τα εγκάρδια, λόγος ημών (των αποστόλων) σοβεί Δημοσθένην και ηττώνται Αθηναίοι τοις Γαλιλαίοις παύσει λοιπόν συγγραφάς ο Κηφός εξαγγέλων εμέ , αμέτρως γαρ λέξεις και μύθους αμαυροί το ρητόν του μαράν αθά η Ναζαρέτ δονεί Κόρινθο , οι λαλούντες υμείς και ο πείθων εγώ , ο μόνος γινώσκων τα εγκάρδια ``.
    Αλλά και σε ένα από τα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας λέγεται `` Της την μωράν των έξωθεν ( Ελλήνων) Φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι (ανάθεμα τρις…).
    Για τέτοιου είδους κείμενα εννοώ ότι πρέπει να ξεκαθαρίσει η σημερινή Εκκλησία την θέση της αν τα ενστερνίζεται ή όχι.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  19. Λινάρδος Κωνσταντίνος9 Μαΐ 2015, 6:49:00 π.μ.

    Σε ότι αφορά την θρησκευτική διάσταση του ονόματος , φυσικά αυτό δεν αναιρεί την μειωτική σκοπιμότητα της ενέργειας. Επιπλέον κανείς δεν εξηγεί για ποιο λόγο οι Έλληνες έχοντας πλήρη αυτογνωσία αποφάσισαν μια ωραία πρωία το έως τότε φυλετικό τους όνομα να αποκτήσει θρησκευτική διάσταση , συμβολίζοντας μάλιστα την θρησκεία που μόλις εγκατέλειπαν…
    Μιλάμε δηλαδή για τον απόλυτο παραλογισμό….
    Όμως ας δούμε τι λένε για το θέμα της θρησκευτικής διάστασης του ονόματος και εγνωσμένης αξίας ιστορικοί:
    Ο Απόστολος Βακαλόπουλος `` Η ιστορία του νέου ελληνισμού `` Τόμος Α’ αναφέρει :
    `` Επί Κωνσταντίνου του Μεγάλου και των διαδόχων του επικρατεί βέβαια ακόμη ένα πνεύμα ανοχής απέναντι της θρησκείας των εθνικών και η νέα πρωτεύουσα βρίσκεται σε πνευματικές σχέσεις με την Αθήνα , ίσως και με άλλα κέντρα , Κόρινθο, Θήβα κλπ. Το εθνικό όμως όνομα Έλλην επειδή ως έννοια συνάπτεται με τον κόσμο των θρησκευτικών ιδεών και δοξασιών των αρχαίων Ελλήνων , άρχιζε να δυσφημήται και να σημαίνη τον ειδωλολάτρη. Όταν μάλιστα πληθύνονται στην Ελλάδα οι οπαδοί της νέας θρησκείας , αρχίζουν βαθμιαία να το αποφεύγουν και οι ίδιοι και δέχονται το επίσημο Ρωμαίος , αφού μάλιστα είναι πολίτες της μεγάλης ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Έτσι αυτή η δυσφήμηση όχι μόνο αποξένωσε τον ελληνικό λαό από το εθνικό του όνομα , αλλά και συνεχώς ανέστειλε την χρησιμοποίηση και την επιβολή του ``.
    Ο Καθηγητής Βυζαντινής φιλολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών Ν. Τωμαδάκης στην εισαγωγή εις την Βυζαντινήν φιλολογίαν (τόμος) Α’ , γράφει :
    `` Ο Χριστιανισμός υπήρξε πολέμιος κατά κύριον λόγο του Ελληνισμού , ως ζωής και ως σκέψεως. Η μεγαλυτέρα διαβολή την οποία ενήργησε κατά του κλασσικού κόσμου είναι η εμφάνισης αυτού ως ειδωλολατρικού. Λατρείαν των ειδώλων , δι ην κατηγορούν τους μη χριστιανούς συχνότατα δεν εγνώρισαν οι Έλληνες , εντούτοις το όνομα Έλλην ταχύτατα συνέπεσε με την έννοια του ειδωλολάτρη , μη χριστιανός και συχνότατα εις τα συναξάρια λέγεται και μαρτύρων `` πατρός μεν Έλληνος , μητρός δε Χριστιανής `` .
    Ενώ ο καθηγητής Νίκος Σβορώνος ,σε μία από τις καλύτερες αναλύσεις που υπάρχουν αναφορικά με την γένεση του νέου ελληνισμού επισημαίνει :
    `` Καθώς στην εξελληνισμένη Ανατολή οι κύριοι αντίπαλοι του Χριστιανισμού , η ειδωλολατρία και η αρχαία φιλοσοφία , είχαν αδιάρρηκτα συνδεθεί με τον Ελληνισμό , οι εκχριστιανισμένοι ελληνικοί και εξελληνισμένοι πληθυσμοί άρχισαν να ξεχωρίζουν τον εαυτό τους και να απομακρύνονται από την ελληνική παράδοση.Με τον προοδευτικό εκχριστιανισμό των ελληνικών και εξελληνισμένων πληθυσμών εμφανίζεται συγχρόνως και ο πρώτος αληθινά δραματικός , διχασμός στη συνείδηση των Ελλήνων. Δεν ήταν απλώς η ελληνική πολυθεία και ειδωλολατρία που ερχόταν σε αντίθεση με την χριστιανική πίστη , ήταν η ίδια η ελληνική κοσμοθεωρία που ερχόταν σε αντίθεση με τον Χριστιανισμό.Ήταν αληθινά δύσκολο να συγχωνευθεί σε μια αρμονική σκέψη η ελεύθερη κίνηση της ελληνικής σκέψης , που πηγάζει από τον ανθρώπινο λόγο, με την υποταγμένη στην αποκάλυψη, την πέραν του λόγου, χριστιανική σκέψη, που οι Έλληνες θεωρούσαν βαρβαρική αντίληψη ``.
    Και λίγο παρακάτω αναλύει τα της περιόδου μέχρι τον 12ο αιώνα , όπου από εκεί και πέρα πράγματι η έννοια του ελληνισμού ενισχύεται.
    `` Από τον 6ο ως τον 11ο αιώνα το πολιτιστικό περιεχόμενο των όρων Έλλην-Ελληνικός υποχωρεί, ώσπου σχεδόν εξαφανίζεται μπροστά στο θρησκευτικό περιεχόμενο , που αποδίδεται τώρα σε κάθε μη χριστιανό και μη εβραίο και ταυτίζεται με τον όρο εθνικός και το λατινικό paganus. Η ρωμαική αυτοκρατορία γίνεται ορθόδοξο χριστιανικό κράτος. Χριστιανός και Ρωμαίος γίνονται σχεδόν ταυτόσημες έννοιες. Ο εκχριστιανισμός των διαφόρων λαών είναι ο πρώτος σταθμός για την πολιτική ή απλώς πολιτιστική τους ένταξη στη σφαίρα επιρροής της αυτοκρατορίας. Ο διχασμός αυτός που εξασθενίζει στη συνείδηση του ελληνισμού το αίσθημα της ιστορικής του συνέχειας και τον οδηγεί σε ένα είδος ιστορικής αλλοτρίωσης, ενισχύεται από τον πολιτιστικό διχασμό που αναπτύσσεται κατά την ίδια αυτή περίοδο ``.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  20. Λινάρδος Κωνσταντίνος9 Μαΐ 2015, 6:50:00 π.μ.

    Ας δούμε όμως ένα ακόμη πρωτογενές κείμενο, και συγκεκριμένα ένα εδάφιο από τα γραφόμενα του Λέων του Διάκονου που έζησε τον 10ο αιώνα και έγραψε τα κατορθώματα των Φωκά και Τσιμισκή. Σε ένα σημείο κάνει λόγο για ένα σεισμό αναλύοντας παράλληλα την δική του αντίληψη που έχει ενδιαφέρον.
    `` Κατά δε τον αυτόν χρόνον, άρτι της θερινής τροπής μεταβαλλούσης επί το μετόπωρον , έσεισεν ο Θεός μέγα , ως και οικίας άστη ανατραπήναι. Κλαυδιούπολιν τε , το ευδαιμονέστατον χωρίον των Γαλατών , τότε συνέβη , κατεριπωθείσαν εκ της ανυποστάτου κινήσεως και ενόσεως αιφνίδιον των οικητόρων τάφον γενέσθαι και πολλούς των επηλύδων παρατυχόντας εν ακαρεί διαφθαρήναι. Αίτιον δε της τοσαύτης ενόσεως και κινήσεως ατμούς μεν οι μαθηματικοί και αναθυμιάσεις μυθολογούσι τινας εναποκλειομένας τοις κόλποις της γης αύθις δε εις πνεύμα καταιγίδος συνισταμένας , επεί μη αθρόον συμβαίνει την διαπνοήν τούτων εκτρέχειν, δια ττην των όρων στενότητα , συνειλείσθαι τε και περιδινείσθαι και τα κοίλα περιδονείν μετά σφοδράς της κινήσεως και το επιπροσθούν και περιέχον άπαν σαλεύειν , έως αν εκ του τέως είργοντος διεκπνεύσωσι, και προς τα έξωθεν εξατμισθέντα εις τον ομογενή διασκεδασθείεν αέρα.
    Αλλά ταύτα μεν η των Ελλήνων εικαιομυθία προς το ταύτη δοκούν εξηγήσαντο .
    Εγώ δε τω θείω Δαβίδ συνεπόμενος , επισκοπή φαίην του Θεού προς ημάς τον τοσούτον κλόνον εγγίνεσθαι, όταν επί τοις ημών επαγρυπνήση επιτηδεύμασι, παρά τον θείον δρωμένοις θεσμόν, ει πως αλλά ταύτη δείσαντες άνθρωποι των μεν φαύλων έργων αφέξοιντο, ανθέξοιτο δε των επαινετών ``.
    (Την ίδια χρονιά , μόλις το θερινό ηλιοστάσιο, στρεφόταν προς το Φθινόπωρο , ο Θεός έκαμε σεισμό μέγα, που ισοπέδωσε πόλεις και κτίσματα. Στην περίπτωση εκείνη μάλιστα η Κλαυδιούπολις , η τρισόλβια πόλη της Γαλατίας , σωριάστηκε σε ερείπια από τον τρομακτικό κλονισμό και την δόνηση, ώστε να καταστεί τάφος απροσδόκητος των κατοίκων της, μαζί και πολλών άλλων ξένων που βρίσκονταν συμπτωματικά εκεί και σκοτώθηκαν στη στιγμή. Οι μαθηματικοί υποστηρίζουν με τις υποθέσεις τους ότι αιτία μιας παρόμοιας μεγάλης δόνησης και κίνησης είναι οι αναθυμιάσεις που βρίσκονται εγκλωβισμένες στα έγκατα της γης και έχουν συμπιεστεί σε ορμή καταιγιστική, επειδή όμως δεν μπορεί να διαφύγει δια μιας η ένταση τους , εξαιτίας της στενότητας των τοιχωμάτων για τούτο και συνεχώς πυκνώνουν και περιστρέφονται και διασείουν με την σφοδρότητα των κινήσεων τους τις περιβάλλουσες κοιλότητες, κλονίζοντας οτιδήποτε βρίσκεται πάνω και γύρω τους , μέχρις ότου διαπεράσουν τα τειχώματα που μέχρι τότε τις εμπόδιζαν να εξέλθουν προς τα έξω, εξατμιζόμενες και διαχεόμενες στην ιδιοσύστατη ατμόσφαιρα.
    Αυτά όμως παραμυθολογεί η φαντασιοκοπία των Ελλήνων που εξηγεί τα πάντα σύμφωνα με τις δικές της αντιλήψεις.
    Εγώ όμως ενστερνιζόμενος τον θεόπνευστο Δαβίδ , θα έλεγα ότι μια τόσο μεγάλη δόνηση , αποτελεί επιφάνεια προς εμάς του Θεού, που κρατάει το μάτι άγρυπνο πάνω από τα ανθρώπινα πράγματα, όσα διαπράττονται κατά παράβαση των θείων εντολών, μήπως και οι θνητοί φοβηθούν και απόσχουν από φαύλα έργα τελώντας πράξεις αξιέπαινες ).
    Είναι φανερό ότι ο Λέων κάνοντας την ανάλυση για την αιτία των σεισμών έχει διαβάσει και την θύραθεν (ελληνική ) παιδεία. Όπως βλέπουμε όμως από τα γραφόμενα το ότι την γνωρίζει δεν σημαίνει ότι και την ενστερνίζεται κιόλας.
    Κάθε άλλο μάλιστα , αφού ότι η αντίθεση του προς το όνομα Ελλάδα έχει γενικότερη διάσταση και όχι μόνο θρησκευτική, αφού σύμφωνα με τα λεγόμενα του οι Έλληνες εκτός από ειδωλολάτρες είναι και φαντασιόπληκτοι επειδή προσπαθούν να εξηγήσουν με φυσικό τρόπο τα φυσικά φαινόμενα , ενώ ο Λέων προτιμά να τα αποδίδει στην θεία φύση ερχόμενος ποιο κοντά στον Εβραίο Δαβίδ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  21. Λινάρδος Κωνσταντίνος9 Μαΐ 2015, 6:51:00 π.μ.

    Αλλά και για το πράγματι ελληνικότατο όνομα Γραικός , η αναφορά των δυτικών είχε σαφέστατα υποτιμητικό χαρακτήρα , όμως παρόμοια αντίληψη είχαν για το όνομα αυτό και αρκετοί Βυζαντινοί.
    Για παράδειγμα επί Ιουστινιανού , ανάμεσα σε άλλες δικαιολογίες για την μη πληρωμή στρατιωτών , υπήρχε και μία που έλεγε ότι δεν σε πληρώνω γιατί είσαι Γραικός (Έλληνας).
    `` Έφερναν το επιχείρημα για άλλους πως ήσαν Γραικοί, λες και ο Γραικός στρατιώτης δεν ήταν γενναίος και δραστήριος ``. (Προκοπίου , Απόκρυφη Ιστορία).
    Ο Συρόπουλος διηγείται ένα ακόμη περιστατικό που συνέβη το 1437. Όταν ο Πάπας προσφώνησε τους Ανατολικούς ως Γραικούς ο Μητροπολίτης Μήδειας δυσανασχέτησε προκαλώντας τα ειρωνικά σχόλια του αυτοκράτορα Ιωάννη.
    `` τοιούτος ων και ζητεί παρ’ εμού ευεργεσίαν , όστις το Γραικούς ως ύβριν ηγείται , λέγει με περιφρόνηση `` και σχολιάζει ο Συρόπουλος ότι `` όθεν και γέλωτα μεν ημίν προυξένησεν ο Μηδείας , εαυτώ δεν την εξ αγροικίας αιδώ και ανόητον μεταμέλειαν `` .
    Δηλαδή ο Ιωάννης Παλαιολόγος ειρωνεύτηκε τον κληρικό που θίχτηκε που τον αποκάλεσαν Γραικό , δηλαδή Έλληνα.
    Σχετικά με τα όσα είχα γράψει για τις αναφορές στους αρχαίους , τα υπογράφω και σήμερα κατά γράμμα. Να σου θυμίσω επιπλέον ότι η αρχαιοπληξία είχε φτάσει σε τέτοιο βαθμό που υπήρχαν εγκύκλιοι της εκκλησίας για ανάσχεση της.
    Αναμένω πάντως να μου βρεις ένα Έλληνα τότε που να βάφτισε το παιδί του Βελισάριο…
    Ο Κολοκοτρώνης φυσικά και γνώριζε πολλά και για τον Παλαιολόγο ήξερε και για την νικηφόρα μάχη του 1452 στα Δερβενάκια ήξερε , για αυτό και ξαναπήγε εκεί και περίμενε τους Τούρκους 400 χρόνια μετά και για το ποιοι κατέδωσαν μέλη της οικογένειας του στους κατακτητές ήξερε…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  22. Λινάρδος Κωνσταντίνος9 Μαΐ 2015, 6:52:00 π.μ.

    Ανώνυμε Β’ , θέτεις σοβαρά θέματα που φυσικά δεν γίνεται να αναλυθούν σε μερικές αράδες. Θέλω να σου επισημάνω όμως ότι το κεντρικό σημείο του άρθρου του Κου Κατσιμάνη , ήταν ότι η ρωμαικότητα ήταν πουκάμισο αδειανό και ότι το Βυζάντιο ήταν η φυσική συνέχεια του αρχαίου ελληνισμού. Στην απάντηση μου τότε επισήμανα ότι το Βυζάντιο ήταν μια πολυφυλετική αυτοκρατορία με κεντρικό σημείο αναφοράς τον Ρωμαίο αυτοκράτορα και την Ορθόδοξη θρησκεία και ότι μεταξύ των δύο πολιτισμών υπήρχαν μεγάλες και ουσιώδεις διαφορές.
    Τελικά όπως γίνεται στις πλείονες των αντιπαραθέσεων , στο ``χορό `` μπαίνουν διάφοροι σχολιαστές που ξεπερνώντας το αρχικό θέμα προχωρούν σε μια γενικευμένη αντιπαράθεση ανακατεύοντας ταυτόχρονα πολλά ζητήματα. Κάτι σαν να βάζουμε στο ίδιο τσουκάλι φακές, μακαρόνια, σπαράγγια και αντζούγιες … και φυσικά το αποτέλεσμα δεν τρώγεται.
    Ασφαλώς και δεν υποστηρίζω απόψεις τύπου , το ελληνικό έθνος δημιουργήθηκε το 1821 κλπ. , όμως η έννοια του Ρωμαίου δεν ήταν πουκάμισο αδειανό και δεν θα μπορούσε να μην σημαίνει τίποτα ένα όνομα που χρησιμοποιείται στο 98% των αναφορών από το σύνολο των ιστοριογράφων ή χρονογράφων της εποχής.
    Το (αποκαλούμενο) Βυζάντιο πράγματι ελληνικά στοιχεία είχε , ελληνικό κράτος όμως δεν υπήρξε ποτέ. Ακόμη και από τον 12ο αιώνα που η αίσθηση της ελληνικότητας γίνεται όλο και ποιο αισθητή, υπήρξαν δυνάμεις που προσπάθησαν να αντιστρέψουν το κλίμα , επιχειρώντας να επιστρέψουν στην εποχή της ρωμαϊκής οικουμενικότητας με τρανότερο παράδειγμα τον Μιχαήλ Παλαιολόγο (1261-1282).
    Το δικό μου μεγάλο `` παράπονο `` είναι ότι η υποδούλωση του 1453 ολοκλήρωσε την ήδη συντελεσθείσα τρομακτική δημογραφική συρρίκνωση του ελληνισμού, μεγαλύτερη σε κόστος και συνέπειες από την μικρασιατική καταστροφή του 1922…
    Αν οι τότε πολιτικές , θρησκευτικές και οικονομικές κεφαλές του τόπου έβαζαν έστω και μερικώς στην άκρη τα ατομικά τους συμφέροντα χάριν του γενικότερου , έριχναν τον εγωισμό του ξεπεσμένου αλλά περήφανου αριστοκράτη και ζητούσαν την βοήθεια της δύσης με μερικά έστω ανταλλάγματα , ο ελληνισμός θα μπορούσε να σωθεί και σήμερα θα ήταν ισχυρή παγκόσμια δύναμη και όχι επαίτης …





    ΑπάντησηΔιαγραφή
  23. Όλο μισές αλήθειες-μισά ψέματα ο κος Λινάρδος, πάντα ανακατεμένα.

    Τα λάθη του ποτέ δεν θα τα αναγνωρίσει.

    Π.χ. Κοιτάξτε ήττα που έφαγε εδώ από τον Ανώνυμο ΜΑΚΕΔΟΝΑ. ( Διαβάστε τον διάλογο στα σχόλια).

    Κοιτάξτε λάθη ( το μοναδικό σχόλιο) εδώ http://www.istorikathemata.com/2013/11/filopoimin-o-megalopolitis-253.b.c-183.b.c.html?showComment=1384530814302#c1375940081755940333
    "οφείλεται και στην αποστασία των Ιλλυριών συμμάχων του"

    Γι'αυτό το σχόλιο(2) θα μας πείτε τίποτα ? http://www.istorikathemata.com/2015/04/blog-post_28.html?showComment=1430313683844#c1019135531991942761

    Ας ακολουθήσω την τακτική του κου Λινάρδου από την ανάποδη

    Η ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ
    http://www.portaaurea.gr/istoria_meletes/ellrom.htm

    Ο Θεόδωρος Μετοχίτης γράφει «...σε μας, οι οποίοι έχουμε την ίδια καταγωγή και την ίδια γλώσσα με αυτούς [τους Έλληνες] και είμαστε διάδοχοί τους» (ἡμῖν οἳ καὶ τοῦ γένους ἐσμὲν καὶ τῆς γλώσσης αὐτοῖς [τοῖς Ἕλλησι] κοινωνοὶ καὶ διάδοχοι»

    Στο α’ μισό του 10ου αι. ο Ιωσήφ Γενέσιος γράφει (Περί βασιλειών, Γ’, 9) ότι, κατά τη διάρκεια μιας μάχης μεταξύ Ρωμηών και Αράβων, έναν αιώνα πριν, το ηθικό των πρώτων αναπτερώθηκε επειδή κάποιος αξιωματούχος τους ανέφερε στους στρατιώτες του μια φράση από την Ιλιάδα

    Θεόδωρος Στουδίτης
    "χάριν τῆς δόξης τοῦ Χριστοῦ, ὑπὲρ οὗ δονεῖται ἡ ταπεινὴ Γραικία μάλα"

    Χρονικού του Μορέως
    “Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι,
    Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν,
    – πολλὰ ἦσαν ἀλαζονικοί, ἀκομὴ τὸ κρατοῦσιν –
    ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων.”

    Ἰωάννης Μαυρόπους (11ος αἰ.) Μητροπολίτης Εὐχαΐτων τῆς Μικρᾶς Ἀσίας
    «εἴπερ τινός βούλοιο τῶν ἀλλοτρίων
    τῆς σῆς ἀπειλῆς ἐξελέσθαι, Χριστέ μου,
    Πλάτωνα καί Πλούταρχον ἐξέλοιό μοι,
    ἄμφω γάρ εἰσι καί λόγον καί τόν τρόπον
    τοῖς σοῖς νόμοις ἔγγιστα προσπεφυκότες,
    εἰ δ’ ἠγνόησαν ὡς Θεός εἶ τῶν ὅλων,
    ἐνταῦθα τῆς σῆς χρηστότητος δεῖ μόνον
    δι’ ἥν ἅπαντας δωρεάν σῲζειν θέλεις».

    Κωνσταντίνος Δούκας
    "Ή Ρωμαϊκή φρόνησις η έκπηγάζουσα έκ τής ελληνικής ημών καταγωγής"

    Ο Ελληνοσλάβος Νικήτας Ρενδάκιος
    “Και ημείς …Σπαρτιάται μεν προς πατρός, Αθηναίοι δε προς μητρός γεγονότες” και γράφει λακωνικά “επεί και Λάκων ο γεγραφώς”, κομπάζει και για την ελλαδική καταγωγή του, αλλά δεν παραλείπει και τον Αχιλλέα και τον Πάτροκλο («δὲν παρήκμασε ἡ πόλη μας οὔτε γέρασε ἡ πατρίδα μας, ἀλλὰ πάντα φέρει τὰ κάλλιστα, ὅπως παλιὰ ὅταν ὁ Θετταλὸς Ἀχιλλέας μόνος του κατατρόπωσε ὅλη τὴν Ἀσία στὸ Ἴλιον»): «Ἐῶ τὸν Θετταλὸν ἐκεῖνον τὸν πᾶσαν τὴν Ἀσίαν σχεδὸν εἰπεὶν ἐν Ἰλίω μονήρη τρεψάμενον…Οὔκουν ἐμοὶ νῦν δοκεῖ παρακμάσαι τὸ πόλισμα οὐδ΄ ὡς γεγηρακυίαν τὴν πατρίδα μὴ φέρειν τὰ κάλλιστα»

    Ο Μέγας Φώτιος για τους αρχαίους Έλληνες και τους μεσαιωνικούς Έλληνες
    "πολλά γάρ καί παρ’ αυτοις των σεβασμίων παραπλήσια, καί ώσπερ εστίν αυτοίς φύσις κοινή πρός ημάς, καί νους, καί λόγος, και ψυχής πρός σώμα σύγκρασις ομοιότροπος, καί μυρία άλλα, ούτω καί περί τήν του θείου υπόνοιαν".

    και και και ... θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες, αλλά πού χρόνος ?


    Τέλος πάντων. Αγαπητέ Φιλίστορα στους καταξιωμένους επιστημονικούς συνεργάτες σου (Νίκος Νικολούδης, Μίκης Πρωτοπαπαδάκης , Πέτρος Μακρής - Στάϊκος, Περικλής Δεληγιάννης ) ο κος Λινάρδος αποτελεί παραφωνία κατά την ταπεινή μου γνώμη. Όχι τα άρθρα του τα οποία είναι καταπληκτικά ( κυρίως αυτά της Νεοελληνικής Ιστορίας) , αλλά τα σχόλια του που βγάζουν αντιχριστιανική εμπάθεια. Και όπως λέει και η παροιμία "ότι νεομαθαίνεις (αντιχριστιανικός νεοπαγανισμός) δεν γερονταφήνεις". Τεσπα επειδή το σχόλιο μου πήρε προσωπικό τόνο, άσχετο με τα ιστορικά θέματα, αν πιστεύεις ότι προσβάλει ή θίγει, διεγραψέ το.

    Ανώνυμος Γ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  24. Λινάρδος Κωνσταντίνος10 Μαΐ 2015, 12:25:00 π.μ.

    Ανώνυμε Γ’, ούτε το αλάθητο ισχυρίζομαι ότι έχω , και φυσικά δεν θεωρώ τον εαυτό μου επιστημονικό συνεργάτη , ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας είμαι που προσπαθώ στον ελεύθερο χρόνο μου να ασχολούμαι ερασιτεχνικά με πράγματα που με ενδιαφέρουν , ένα εκ των οποίων είναι η μελέτη της ιστορίας.
    Βάση αυτών των μελετών έχω καταλήξει σε κάποια συμπεράσματα που από την στιγμή που τα δημοσιοποιώ φυσικά και υπόκεινται σε κριτική.
    Το ζήτημα όμως με σένα είναι ότι ασκείς κριτική χωρίς να κάνεις αυτοκριτική. Για παράδειγμα θεωρείς ότι κάποιες θέσεις μου είναι καλές , ενώ κάποιες άλλες όχι. Αλήθεια με ποιο κριτήριο καταλήγεις σε αυτό το συμπέρασμα ; Μήπως επειδή οι πρώτες συμφωνούν με τις θέσεις σου ενώ οι δεύτερες όχι ;
    Μήπως για τον ίδιο λόγο που αναφέρεις ότι γράφω μισές αλήθειες και μισά ψέματα ;
    Θα ήθελα όμως να μου πεις και τι θεωρείς παγανισμό και με ποιο κριτήριο μου αποδίδεις αυτή την … ιδιότητα.
    Επίσης έχω την εντύπωση ότι αν και έχεις διαβάσει πολλά από τα γραφόμενα μου μάλλον δεν έχεις καταλάβει (εδώ ίσως να ευθύνομαι και εγώ) τις τοποθετήσεις μου.
    Μάλιστα μια βασική μου θέση την ανέφερα στο ακριβώς προηγούμενο μου σχόλιο, που είναι η πικρία μου για τα λάθη και τις πολιτικές που οδήγησαν στην υποταγή του μεσαιωνικού ελληνισμού (που δεν την θεωρούσα δεδομένη).
    Τώρα για τα σχόλια μου , σε ότι αφορά τον Φιλοποίμην που ακριβώς είναι η … ήττα.
    Για το συγκεκριμένο θέμα απλώς ανέφερα ότι ο Σαράντος Καργάκος , καταθέτει μια μαρτυρία του αρχαίου Φυλάρχου σύμφωνα με την οποία η ήττα του Κλεομένη οφείλεται σε προδοσία (Σαράντου Καργάκου, Η ιστορία της Αρχαίας Σπάρτης , Τόμος Β’ Σελ. 634 εκδόσεις Gutenberg).
    Για το θέμα με τους Ίωνες ,πράγματι υπάρχει μια μαρτυρία ανώνυμου που αναφέρει μια πηγή επίσης … ανώνυμη για το ότι οι Αθηναίοι δεν ήταν Ίωνες.
    Καταρχάς νομίζω ότι έχω το δικαίωμα να απαντώ ή να μην απαντώ σε κάτι που δεν το κρίνω σκόπιμο. Για παράδειγμα έκρινα ότι έπρεπε να απαντήσω στις δικές σου θέσεις , θα μπορούσα όμως να αποδεχτώ την … ήττα μου και να μην το κάνω...
    Να υποθέσω πάντως ότι μιλώντας για ήττα προφανώς ενστερνίζεσαι την άποψη ότι οι Αθηναίοι δεν είναι Ίωνες. Τότε μπορείς να μου πεις τι θεωρείς εσύ ότι ήταν οι Αρχαίοι Αθηναίοι;
    Για να σε διαφωτίσω πάντως ο Ηρόδοτος (γιατί περί αυτού πρόκειται) κάνοντας λόγο για τον Κροίσο και την προσπάθεια του να ανακαλύψει ποιοι ήταν οι ισχυρότεροι Έλληνες γράφει `` Ιστορέων δε εύρισκε Λακεδαιμονίους τε και Αθηναίους προέχοντας , τους μεν του δωρικού γένους , τους δε του ιωνικού. Ταύτα γαρ ην τα προκεκριμένα , εόντα το αρχαίον το μεν Πελασγικόν , το δε Ελληνικόν Έθνος ``.
    Ενώ ο Θουκυδίδης αναφέρει `` Διονύσια τη δωδεκάτη ποιείται εν μηνί Ανθεστηριώνι , ώσπερ και οι απ’ Αθηναίων Ίωνες έτι και νυν νομίζουσι ``
    Η αλήθεια πάντως είναι ότι πράγματι στην αρχαία Αθήνα υπήρχε μια διχογνωμία για το θέμα αυτό , όμως φυσικά δεν θα το εξαντλήσουμε εδώ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  25. Λινάρδος Κωνσταντίνος10 Μαΐ 2015, 12:27:00 π.μ.

    Τώρα σε ότι αφορά το Βυζάντιο , έχω γράψει πολλά για τα οποία θεωρώ ότι δεν έχω πάρει πειστικές απαντήσεις. Ειδικά για το θέμα της ελληνικότητας πάντως και την αμοιβαία παράθεση πηγών, προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση… , όπως έγραψα και στα παραπάνω σχόλια ειδικά από τον 12ο αιώνα η αίσθηση της ελληνικότητας σταδιακά ισχυροποιείται, πάντα όμως υπάρχουν οι δυνάμεις που εναντιώνονται..
    Πηγές που μιλούν για Ελλάδα υπάρχουν και γνωρίζω αρκετές. Για παράδειγμα ο Βακαλόπουλος αναφέρει μαρτυρία Άγγλου περιηγητή του 14ου αιώνα που λέει ότι στην γενέτειρα του Αριστοτέλη οι εκεί κάτοικοι όταν ήταν να κάνουν συνέλευση πήγαιναν πάνω από τον … τάφο του , ώστε να πάρουν δύναμη.
    Εγώ όμως κάνω λόγο για την επίσημη κρατική άποψη. Τι έλεγαν οι Αυτοκράτορες και όσοι έγραφαν ιστορία καθ’ υπόδειξη τους.
    Για παράδειγμα ο Αγαθίας Σχολαστικός που γράφει τα κατορθώματα του Ιουστινιανού , ενώ γνωρίζει πολύ καλά τα της ελληνικής φιλοσοφίας (πιστεύω ότι πολλά τα ενστερνίζεται κιόλας ) , εντούτοις κάθε φορά που μιλά για Ελλάδα αναφέρεται σε τρίτο πρόσωπο… Γιατί άραγε τι μπορεί να ήταν αυτό που δεν τον άφηνε να εκδηλωθεί.
    Ο Κωνσταντίνος Μανασσής που έγραψε την Σύνοψη Ιστοριών για τον Μανουήλ Κομνηνό, θεωρεί ως βασικό κριτήριο νομιμότητας για το αν ένας αυτοκράτορας ήταν καλός ή όχι το αν ήταν πιστός στο Ορθόδοξο δόγμα ή όχι και επίσης μιλάει για την Ελλάδα σε τρίτο πρόσωπο.
    Η Άννα Κομνηνή υπερηφανεύεται για την καλή γνώση της ελληνικής (αττικίζουσας σε αρχαική μορφή ακατάληπτη από τον λαό) , δεν μιλάει όμως πουθενά ότι η ίδια είναι ελληνίδα.
    Στο σημείο αυτό να παραθέσω ότι για την αριστοκρατία της εποχής η καλή γνώση και ομιλία της αρχαϊζούσης ελληνικής , ήταν περισσότερο στοιχείο κοινωνικής διαφοροποίησης από το λαό και λιγότερο αγάπη για την Ελλάδα.
    Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Μάζαρις ένας αξιωματούχος του Βυζαντίου τον 15ο αιώνα , όταν πήγε στην Πελοπόννησο , ειρωνευόταν τους εκεί κατοίκους ότι είναι .. βάρβαροι επειδή δεν μιλάνε την γλώσσα της κωνσταντινοπουλίτικης ελίτ..
    Αυτοκράτορες όπως ο Τσιμισκής έλεγαν `` Επιρρώσαντες ουν τους θυμούς και λογιστάμενοι, ότι Ρωμαίοι εστέ , οι το αντίξουν άπαν το πρόσθεν τοις όπλοις καταστρεφόμενοι , έπεσθε την ταχύστην , των σφων αρετήν επί των έργων επιδεικνύμενοι ``.
    Αλλά και ο Φωκάς με αφορμή την εκστρατεία της Κρήτης το 961 έλεγε: `` Μη ουν νωθεία και μέθη προιστάμεθα τον καιρόν, αλλά Ρωμαίοι τελούντες το νεανικόν και γενναίον της ημών ευγενείας παράστημα εν τοις αγώσιν επιδειξόμεθα ``.
    Ο Νικηφόρος Ουρανός σε επιστολή του έγραφε `` Πρώτον μεν Χριστιανός ει, δει δε τοιούτον των Ελλήνων τον χριστιανόν διαφέρειν``. κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  26. Κε Λινάρδε σας ζητώ συγνώμη για το απότομο του ύφους μου και την αχρεία συμπεριφορά μου.
    Η ήρεμη απαντησή σας στην προκλητική συμπεριφορά μου με κάνει να ντρέπομαι. Και πάλι ειλικρινά συγνώμη.

    Φιλήστορα αν θες διέγραψε το σχόλιο μου της 9 Μαΐου 2015 - 6:29 μ.μ.

    Ανώνυμος Γ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  27. Προς ανώνυμο Γ,

    Σπανίως διαγράφουμε σχόλια, ειδικά αν αυτό βλάπτει την ροή της συζήτησης που ασχέτως των αψυχολόγητων χαρακτηρισμών σου, ήταν πολύ ενδιαφέρουσα και εντός θέματος με την ευρεία έννοια.

    Η συγνώμη σου θεωρώ πως είναι κάτι θετικό για τον γενικότερο πολιτισμό που οφείλουμε να έχουμε όταν συζητάμε τέτοια ζητήματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  28. Προσωπικά συμφωνώ με τον ανώνυμο ως προς την εμπάθεια των αντιβυζαντινών που αναμασούν τα ίδια περί καταστροφής του ελληνικού πολιτισμού κλπ. Τον Κύριο Λινάρδο και τα κείμενα του δεν τα ξέρω, αλλά από όσα είδα στην συζήτηση , έχει δυστυχώς αρκετές εμμονές κατά του βυζαντίου και ενώ προσπερνάει τις διάφορες μαρτυρίες περί ελληνικότητας υπερτονίζει άλλες που τον συμφέρουν. Φιλίστωρ παρακολουθώ την σελίδα σου από την αρχή της, αλλά δυστυχώς έχω αρχίσει να πιστεύω πως για χάρη λίγων παραπάνω επισκέψεων στην σελίδα έχεις αρχίζει να κρυφοκοιτάς και προς άλλους πολιτικούς χώρους ( παλιότερα με έναν οπαδό του κκε που γέμιζε με σεντόνια τα σχόλια, τώρα με τους παγανιστές) άσχετα αν δεν συμφωνείς ή όχι. Ξέρω θα πεις περί ελευθερίας του λόγου, συζήτησης κλπ, αλλά νομίζω πως η σελίδα σου ξεχώρισε ακριβώς γιατί δεν ακολουθείς τα εθνομηδενιστικά κλισέ και την "μοντέρνα" ( με την κακή έννοια) ιστορία.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  29. Αν ο σκοπός μας ήταν η μεγάλη επισκεψιμότητα δεν θα ασχολούμασταν με Ιστορία αλλά με την...Κωνσταντίνα Σπυροπούλου. Αυτό που κάνουμε στο ιστολόγιο είναι συγκεκριμένο και διατυπωμένο στην προμετωπίδα του.

    Όπως έγραψα στο ίδιο νήμα στις αρχές, διαφωνώ με τον κ. Λινάρδο καθώς θεωρώ ότι ο Ελληνισμός δεν θα μπορούσε να έχει ασυνέχειες αιώνων.

    Από την άλλη ο κ. Λινάρδος έχει την απόλυτη εμπιστοσύνη μου και εκτίμηση μου ως άνθρωπος και ως γνήσιος φίλος της Ιστορίας. Ακόμη και αν διαφωνείς λοιπόν μαζί του, και μόνο ότι έρχεσαι σε επαφή με τα επιχειρήματα του και μπαίνεις στην διαδικασία να τα ανασκευάσεις, είσαι ήδη κερδισμένος γιατί γίνονται πιο στέρεες οι αρχικές σου θέσεις, καθώς τις έχεις επεξεργαστεί υπό το φως των αντιπάλων τους.

    Επαναλαμβάνω ότι ο χαρακτήρας του ιστολογίου είναι δεδομένος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν είναι αμυντορικός η φοβικός. Από την άλλη, προσπάθησα και προσπαθώ να υπάρχει ένα επίπεδο στις δημοσιεύσεις και στον δημόσιο διάλογο. Όπως θα είδες στην αρχή του νήματος, ζήτησα από τον κ. Λινάρδο να ανακαλέσει έναν χαρακτηρισμό του, κάτι που έκανε.

    Όπως αρνήθηκα την δημοσίευση άρθρων και την συνεργασία με γνωστούς και καταξιωμένους αριστερούς Ιστορικούς συγγραφείς που ήρθαν σε επαφή με εμάς, έτσι θεώρησα μικροπρέπεια να διαγράψω τα μαρξιστικά "σεντόνια", για τον πρόσθετο λόγο ότι από μόνα τους ήταν απωθητικά και δυσφημιστικά για την ιδεολογία που προέβαλλαν.

    Παραδέχομαι βέβαια πως η κρίση μου ίσως κάποιες φορές να είναι εσφαλμένη. Πάντως οι προθέσεις μου δεν έχουν αλλάξει, αλλά προσπαθώ να τις υποστηρίξω μέσω συνεργασιών και πλουραλισμού και όχι με αποκλεισμούς και μονολιθικότητα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  30. περι της εννοιας ελλην... αναφέρεται στο ευαγελιο ...
    ''ελληνις , συροφοινικισσα το γενει''' ...
    δηλαδή αφου είναι συροφοινικισσα [ μη ελληνικης καταγωγης ] το γενος αρα το '''ελληνις'' το οποιο χρησιμοποιητε πριν το κομμα δειχνει όχι καταγωγή αρα κατι άλλο ...και αυτό το άλλο ειναι το ειδολολατρικο - μη μονοθειστικο θρήσκευμα της...δηλαδή αυτή η μη ελληνικης καταγωης γυναικα ονομάζεται '''ελληνις''' μονο και μονο επειδή ηταν πολυθειστρια [ και ας πιστευε στον οσιρι η τον βααλ η στον πανα ] μιας και εκει δεν πιστεύανε στο ''ελληνικο''' πανθεο αλλα σε ασιατικα]
    το ευαγγελιο απευθυνότανε σε ολον τον τοτε γνωστο κοσμο [ αυτό συναγεται και από την γλωσσα στην οποια γραφτηκε και από αυτά στα οποια αναφερει [ μαθητεύσατε παντα τα εθνη,] και γενικοτερα από την πορεια της εκκλησιας όλα αυτά τα χρονια...συνεπως το ότι ανεφερε την εννοια ελλην όχι ως εννοια καταγωγης αλλα ως εννοια '''θρησκευτικη'' και μαλιστα για το συριακο πανθεο δειχνει ότι την εποχη εκεινη ετσι γνωρίζανε-αναγνωρίζανε-κατανοουσανε οι ανθρωποι-υπηκοοι της ρωμαικης αυτοκρατοριας [απο τα ελληνιστικα χρονια του αλεξανδρου ηδη] την εννοια '''ελλην'''...
    .εννοια θρησκευτικη που ειχε λαβει αυτή τη σημασια απο τα μετα τον μεγα αλεξανδρο χρονια....ελληνιστικη η εποχη....αυτό δεν σημαινει ότι η κατοικοι της μεσησ ανατολησ [πχ συριοι] ηταν ελληνεσ στην καταγωγή...αλλα ότι ''ελληνιζαν''[μιας και ο εληνικος πολιτισμος μεσω τοσον ελληνικων αποικιων μετα τον μεγα αλεξανδρο ειχε φτασει στη μεση ανατολη και ειχε συγχωνευτεί με αυτόν της ανατολης]
    μα αυτό το ειχανε παθει και οι ιδιοι οι ρωμιαοι κατακτητες οι οποιοι και τους καλουσανε τους αλλους ρωμαιους ως γραικιλους [ ''ελληνακους''] δηλαδή ανθρώπους που παροτι μη ελληνες προσπαθούσανε να μιμηθουν τους ελληνικους τροπους [ κυριως στα περι θρησκειας-ηθων -εθιμων αλλα και γλωσσας [ ελληνιστικη κοινη]
    ....δυστυχως αυτό οφειλετε στον θρησκευτικο αχταρμά [ πολλες ασιατεκες θεοτητες υοθετηθηκανε απο τους εκ καταγωγης ελληνες όχι μονο στις αποικιες της μεσησ ανατολησ αλλα και στην κυριωσ ελλαδα [ πανας αιγυπτιακες θεοτητες κλπ]....αυτό εκανε τον κάθε κατοικο [της ελληνιστικησ ανατολησ κυριως] παγανιστη [λατρη του βααλ για παράδειγμα] να θεωρει τον ευατο του ''''ελλην'''' [ αφου περα απο την συγχωνευμενη-''κοινη''με τα χρονια θρησκεια συνηθωσ γνωριζε και την ελληνιστικη κοινη ενώ σιγουρα στα παραλια της χωρας του ειχε κσμισ δεκαρια τουλάχιστον ελληνικες πολεις-αποικιες...δηλαδή οι παγανισμος της εποχης διαστρεβλωσε με το περασμα των αιωνων την εννοια ''ελλην''και της εδωσε αρνητικη εντελωσς σημασια [και απο καταγωγικη την μετετρεψε σε θρησκευτικη ]
    επομενο ηταν ο χριστιανισμος ως μη ειδολολατρικη θρησκεια να χρησιμοποιησει [και]αυτή τη λεξη για να δηλωσει τους πιστους στους αρχαιους θεους[ κάθε εθνοτητας]...δεν το εκανε απο ''κακια''
    απλα ετοιμη απο χρονια τη βρηκε αυτή τη λεξη-φραση και τη χρησιμοποιησε...η ιστορικη συγκυρια αιωνων [ ελληνιστικη-αλεξανδρινη και επειτα ρωμαικη ανατολη] οδηγησε σε αυτό [ ελλην=παγανιστης] και όχι ο χριστιανισμος...το ότι υπήρχανε συνειδητοποιημένοι ελληνες εκ καταγωγης στην κυριως ελλαδα μικρα ασια και νησια την ιδια εποχη δεν αλλαξε τελικα το σημασιολογικη εννοια τηε λεξεως ελλην ..για αυτό και αυτοι οι πλυθησμοι αναφεροντα σταδιακα με τον αρχαιοτατο ονομα γραικος [ υοθετωντασ και το ρωμιος] λογω της συναίσθησης ότι το ονομα της καταγωγης τους ειχε λαβει σε πολύ μεγαλυτερη εκταση και αυξανομενα θρησκευτικη πλεον εννοια δυστυχως..αλλα όπως ειπα αυτό ειχε αρχισει πολυυυυ πριν το 330μΧ...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  31. αρα το ''πως γινετε οι ελληνες με συνειδυτοτητα να αποφασισαν το το φυλετικο τους ονομα να αποκτησει θρησκευτικη σημασια και μαλιστα την ωρα που την εγκατελειπαν''' πιστευω ότι είναι λαθος ως συλλογισμος....δεν ηταν εργο των ελληνων ουτε καποιου αλλου λαου η θρησκειας....αλλα εργο της ελληνιστικης εποχης που εφερε της '''ελληνοσασιατκη'''μπορούμε να πουμε θρησκευτικη-πολιτιστικη συγχωνευση στην ανατολικη κυριως μεσογειο [ αντιοχεια και αλεξανδρεια [ συρια και αιγυπτος] ηταν τα κυριοτερα κεντρα της εποχης και όχι πολεις της κυριως ελλαδα [ αθηνα η σπαρτη] επι ρωμαιοκρατίας ακομα...αρα η ιστορικη πορεια της ανατολικης λεκανης της μεσογειου οδηγησε σε αυτή τη σημασιολογικη αλλαγη της λεξεως ελλην...
    το ότι ακριβως με την εμφανιση της αρνητικης χρειας της λεξεως ελλην [ απο το κρατος πλεον] λογω αυτου επανεμφανίζετε η παναρχαια ονομασια γραικος [ χωρις αυτή να '''καταδικαστει''' απο κανενα]
    δειχνει ότι δεν ειχε το βυζαντιο κανενα πρόβλημα με τους ''ελληνες''-ελληνικης καταγωγης κατοικους..αλλα με την ειδολολατρεια....
    Αριστοτελης για τους αρχαιους Ελληνες Ηπειρωτες ''ωκουν οι καλούμενοι τότε μεν Γραικοί, νυν δʼ Έλληνες... Απολλόδωρος . αναφέρει ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό
    δηαλδη τα παναρχαια χρονια λεγομασταν γραικοι
    εχουμε επισης....απο τον πορφυρογεννητο τον 10ο αιωνα για τα γεγονοτα της αχαιας [ επιθεση των σλαβων της πελοπονησσου εναντιον των ελληνικων χωριων και τελος της πολης της πατρας με τη βοηθεια σαρακηνων και αφρικανων...
    Οἱ Σκλάβοι] πρῶτον μὲν τὰς τῶν γειτόνων οἰκείας τῶν Γραικῶν ἐξεπόρθουν καὶ εῖς ἁρπαγή ἐτἰθεντο, ἔπειτα δὲ καὶ κατὰ τῶν οἰκητόρων τῆς τῶν Πατρῶν ὁρμήσαντες πόλεως … μεθ΄ἐαυτῶν ἔχοντες καὶ Ἀφρίκους καὶ Σαρακηνοῦς.
    δηλαδή οι γραικοι αυτοι είναι χριστιανοι ορθοδοξοι [ αν δεν ηταν θα ελεγε ελληνες] και ελληνικης καταγωγης [γραικοι]
    και εχουμε....
    χρονικο του μωρεως τον δεκατο τριτο αιωνα....
    Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι,
    Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν,
    – πολλὰ ἦσαν ἀλαζονικοί, ἀκομὴ τὸ κρατοῦσιν –
    ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων
    Το κατά καιρούς κατηγορηθέν Πατριαρχειο λέγει, επί
    τουρκοκρατίας στον διεξαχθέντα διάλογο με τους Βρετανούς
    προτεστάντες:
    "...πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την
    Νέαν Ρώμην καλουμένων..."
    Δηλ. οι Ρωμαίοι-Ρωμιοί-"Νέοι Ρωμαίοι" απόγονοι και συνέχεια των
    "πάλαι καλουμένων Ελλήνων", καλούμενοι σήμερα ούτως εκ της Νέας Ρώμης-ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
    και αυτά τα ελεγε ανοιχτα η εκκλησια..ανοιχτα γιατι εδώ και πολλους αιωνες δεν υπήρχανε παγανιστες και το ελλην ειχε ηδη αποκτησει αποκτησει την ''πραγματικη'' εθνολογικη του εννοια...
    στις δυο τελευταιες πηγες και ο ελληνοφραγκος του μωρια και η εκκλησια μας λενε ότι απο τη Νεα Ρωμη-κων/πολη πηραμε το ονομα των ρωμαιων και ο ελληνοφραγκος ειδικα μας λεει για το λαο του μωρια ότι ακομα κρατανε το αρχαιο ονομα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  32. αρα το ότι η ρωμεικοτητα ηταν ένα πουκαμισο αδειανο δεν είναι τοσο ατοπο...καθως ηταν ονομασια πολιτικης ισχυος του ''''βυζαντινου'' κρατους το οποιο θεωρουσε τον εαυτο του συνεχεια της κραταιας ρωμαικης αυτοκρατοριας..είναι κατι [ τηρουμενων των αναλογιων] που κανουν οι βαρνταριωτες σλαβοι...επιμενουν μετα μανιας ότι είναι μακεδονες ανυψωνουν αγαλματα βουλγαρων και αρχαιων ελληνων ως '''μακεδονων''' και μακεδονοποιουν τον λαο εδώ και τρεις γεννες μεσκοπο ιστορικιες ''κλοπες'' [με σκοπο τον τουρισμο και την οικονομια] ως και εδαφικες διεκδικήσεις σε '''αλυτρωτες '' μακεδονιες..δηλαδή υοθοτηση μιας ονομασιας καθαρα για λογους πολιτικης ενδυναμώσεως και συνοχή του κρατους...
    και το ότι το γραικος χρησιμοπουνταν υποτιμητικα απο τους λατινους όπως αλλου γραφετε αυτό δεν σημαινει κατι....στα αρχαια χρονια λεγανε με περηφανια ότι η γραικια κατεκτησε το βαρβαρο λατιο μεσω της παιδειας''' και στα μεσαιωνικα μιλούσανε παλι για τη γραικια παντοτε υποτιμητικα...
    «Οι πάπες απεκήρυξαν τους Ανατολικούς, ως αιρετικούς. […] από τον 9ο αιώνα γράφονται έργα ʽʼΚατά Γραικώνʼʼ […] Σύνοδος που συνήλθε … το 868 εξέδωσε απόφασι με τίτλο Contra Graecorum haeresim de fide sanctae Trinitatis ..
    δηλαδή ''γραικικη αιρεση''...αυτή είναι η ορθοδοξια...
    τα συμπερασματα είναι τα εξης...
    απο τα αρχαια χρονια και συνεχομενα χωρις ασυνεχείες η κενα αποκαλούσανε τους προγονους μας γραικους και τη χωρα μας γραικια [ ιστορικη συνεχεια απο τα ''ματια'' των ''λατινων'']....
    αποκαλουν την ορθοδοξια ως αιρεση των γραικων [ υοθετηση της ορθοδοξιας απο ελληνικης κυριως καταγωγης κατοικους της ανατολικης αυτοκρατοριας][το 70 και πλεον τα εκατο των αγιων ειχανε αρχαια ελληνικα ονόματα όπως θα δουμε σε ένα αγιολογιο-ημερολογιο]...
    και το ότι μιλανε τιμητικα τα αρχαια χρονια σε αντιθεση με το το οτι μιλανε υποτιμητικα τα μεσαιωνικα οφειλετε στο ότι..τα αρχαια χρονια μας ειχανε [ τους γραικους] υποταγμένους και μας επαινουσανε ως '''εξουσιαστες'' ενώ τα μεσαιωνικα αυτοι ειχανε καταληφθεί απο τα διαφορα γερμανικα φυλα ενώ εμεις [ οι γραικοι] είχαμε εκγραικισει[ μεσω της γραικικης κατ αυτους θρησκειας και της γραικικης γλωσσας ] την δικη τους αυτοκρατορια και το σημαντικοτερο είχαμε πλεον διαφορετικα θρησκευτικα δογματα

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  33. Αλλά και σε ένα από τα αναθέματα της Κυριακής της Ορθοδοξίας λέγεται `` Της την μωράν των έξωθεν ( Ελλήνων) Φιλοσόφων λεγομένην σοφίαν προτιμώσι (ανάθεμα τρις…).
    η παρεθεση [ των ελληνων ] δεν περιεχετε στα αναθεματα....ας μην τα ερμηνεύουμε όλα όπως θελουμε

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  34. ΕΠΙΣΗΣ ΑΝΑΦΕΡΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΓΙΑ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ..ΚΑΙ ΟΤΙ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΚΥΝΗΓΗΘΗΚΕ ΑΠΟ ΤΟ ''ΜΟΝΑΡΧΙΚΟ'' ΒΥΖΑΝΤΙΟ..ΜΗΠΩΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΟΤΙ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΕΙΧΕ ΗΔΗ ΕΚΛΕΙΨΕΙ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑΞΥ ΕΛΛΗΝΙΣΤΙΚΩΝ ΒΑΣΙΛΕΙΩΝ ΚΑΙ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΚΑΤΑΚΤΗΣΗΣ ΤΟΥ ΕΛΛΑΔΙΚΟΥ ΚΑΙ ΔΥΤΙΚΟΥ ΑΣΙΑΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ...
    ΜΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΜΕ ΤΟ ΜΕΤΑ ΤΟ 330 ΜΧ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΡΩΜΑΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΑΝ ΝΑ ΥΠΟΔΟΥΛΩΣΕ ΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΩΝΙΑ ΤΟΥ ΤΕΤΑΡΤΟΥ ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ΑΙΩΝΑ...ΜΕΣΟΛΑΒΗΣΑΝ 600 ΜΕ 700 ΚΟΣΜΟΓΟΝΙΚΑ ΕΤΗ...
    ΚΑΙ ΠΙΣΤΕΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΥΠΟΤΑΧΘΗΚΑΜΕ ΤΟ 146 ΠΧ ΚΑΙ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΑΜΕ ΤΟ 1821...ΔΗΛΑΔΗ Η ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΝΙΚΑΙΑΣ ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ;;ΆΛΛΑ ΤΙ ΗΤΑΝ;; ΠΑΝΑΡΧΑΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΕΡΙΟΧΗ ΜΕ ΠΑΝΑΡΧΑΙΕΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΟΛΕΙΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΧΙΖΕ ΜΕΤΑ ΑΠΟ 1500 ΧΡΟΝΙΑ ΝΑ ΜΙΛΙΕΤΕ ''ΑΔΙΑΣΠΑΣΤΑ''[ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ]Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ..ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ-ΡΩΜΙΩΝ [ΜΙΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΚΕΙΝΑ ΟΙ ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ ΕΙΧΑΝΕ ΠΛΕΟΝ ΤΑΥΤΙΣΤΕΙ ΑΦΟΥ Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ ΕΙΧΕ ΑΠΟ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ -ΕΘΝΟΛΟΓΙΚΗ ΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑ]] ΤΗΣ ΜΙΚΡΑΣ ΑΣΙΑΣ..ΜΕ ΜΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑ ΟΤΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΛΛΗΝ ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΕΠΑΝΕΛΘΕΙ ΕΔΩ ΚΑΙ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ ΩΣ ΕΘΝΙΚΗ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝΕ ΚΑΙ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΡΩΜΙΟΙ [ΠΟΥ ΕΙΧΕ ΜΕΙΝΕΙ ΑΠΟ ΠΑΠΠΟ ΠΡΟΣ ΠΑΠΠΟ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΗΝ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΓΡΑΙΚΟΣ].... ΕΑΝ ΟΥΤΕ ΑΥΤΗ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ''ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ'' ΤΟΤΕ ΕΧΟΥΜΕ ΜΙΑ ΤΑΣΗ ΝΑ ΧΑΡΙΖΟΥΜΕ ΚΟΜΜΑΤΙΑ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΜΑΣ ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟΙ ΑΥΤΑ..ΚΡΙΜΑ ΚΑΙ ΑΔΙΚΟ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΙΔΙΟΥΣ...
    ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΕ Ο ΒΑΤΑΤΖΗΣ ''ΕΘΙΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ''ΣΤΟΥΣ '''ΥΠΟΤΕΛΙΕΣ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥ...ΑΛΛΑ ΟΙ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΠΟΥ ΕΣΤΕΙΛΕ ΔΕΙΧΝΑΝΕ ΤΙ ΑΙΣΘΑΝΟΤΑΝΕ ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ ΟΙ ''ΥΠΟΤΕΛΕΙΣ'' ΤΟΥ ΟΠΩΣ ΚΑΙ Ο ΙΔΙΟΣ [ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΤΑΓΩΓΗΣ ΚΛΠ]..ΚΑΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΕ ΟΝΟΜΑΤΑ ΒΥΖΑΝΤΙΝΩΝ [ΑΝ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΕΧΕΙ ΑΠΑΝΤΗΘΕΙ ΠΑΡΑΠΑΝΩ]ΠΑΝΤΩΣ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΒΑΤΑΤΖΗ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΘΡΑΚΗΣ ΤΟΝ ΘΕΩΡΟΥΝ ΩΣ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΜΕΡΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΤΟΥΣ , ΤΟΝ ΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΝΑΦΕΡΟΥΝ....
    ΕΠΙΣΗΣ ΠΑΡΑΘΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΝΑ ΚΟΜΝΗΝΗ ΚΑΙ ΛΟΙΠΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΑΥΤΙΖΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ Η ΤΗ ΓΡΑΙΚΟΣΥΝΗ..ΜΑ ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΛΟΓΙΚΟ..ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Η ΔΥΣΗ [ΠΟΥ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ]ΑΡΝΟΥΝΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗ ΡΩΜΕΙΚΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΩΝ ΑΠΟΚΑΛΟΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΑ ΓΡΑΙΚΟΥΣ[ΔΗΛΑΔΗ ΕΛΛΗΝΕ[] ΟΙ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΥΨΗΛΑ ΙΣΤΑΜΕΝΟΙ ΑΞΙΟΜΑΤΟΥΧΟΙ ΧΡΟΝΙΚΟΓΡΑΦΟΙ ΚΛΠ [ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΤΩΝ ΑΥΤΟΚΡΤΑΤΟΡΙΚΩΝ ΚΥΚΛΩΝ ]ΣΥΝΕΧΙΖΑΝ ΝΑ ΕΠΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ''ΡΩΜΕΙΚΟΤΗΤΑ'' ΤΟΥΣ [ΑΚΟΜΑ ΚΑΙ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΑΠΟ ΤΗ ΓΡΑΙΚΟΣΥΝΗ]ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΝΟΥΝ ΤΟ ΧΑΤΙΡΙ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ [ΚΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΕΝΟΠΛΟ ΟΠΩΣ ΕΔΕΙΞΕ Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΠΟΡΕΙΑ]ΑΝΤΙΠΑΛΟ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ-ΡΩΜΙΟΣΥΝΗΣ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΚΑΤΕΛΑΒΕ ΜΕ ΤΑ ΟΠΛΑ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΠΟΛΗ ΚΑΙ ΕΚΑΝΕ ΤΟΝ ΕΛΛΑΔΙΚΟ ΧΩΡΟ ΑΠΟΙΚΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΥΣΤΕΡΑ ΤΟΝ ΠΕΡΕΔΩΣΕ ΑΔΥΝΑΜΟ ΚΑΙ ΠΟΛΥΚΕΡΑΡΤΙΣΜΕΝΟ ΣΤΟΥΣ ΟΘΩΜΑΝΟΥΣ..ΗΤΑΝ ΘΕΜΑ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΣΧΥΟΣ ΕΙΔΙΚΑ ΑΠΟ ΤΑ ΑΝΩΤΕΡΑ ΚΡΑΤΙΚΑ ΣΤΡΩΜΑΤΑ..ΗΤΑΝ ΘΕΜΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩ ΕΠΙ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ ΤΗΣ ΟΠΟΙΑΣ ΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΠΑΡΕΔΩΣΑΝ ΟΙ ΛΑΤΙΝΟΙ ΣΤΟ ''ΗΜΕΤΕΡΟ ΓΕΝΟΣ'' ΟΠΩΣ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΒΑΤΑΤΖΗΣ, ΚΑΙ ΕΣΙ ΓΙΝΑΜΕ ΝΟΜΙΜΟΙ ΚΛΗΡΟΝΟΜΟΙ ΤΗΣ ΡΩΜΑΙΚΗΣ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑΣ....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μπράβο για την απαντησή σου συμφωνώ απόλυτα!

      Διαγραφή
  35. ρωμεικα ονομάζανε οι ελληνες των βαλκανιων και της ανατολης τη γλωσσα τους][τα τελευταια 1200 [σως και περισσοτερα] χρονια μεχρι και μετα το 1821 ... δεν ηταν διαφορετικη γλωσσα από την αλεξανδρινη κοινη [ελληνικη ,και όχι ρωμαικη, διαλεκτος ιωνικης αρχης]..αλλαξε [η γλωσσα] ονομασια [και όχι η ιδια η γλωσσα] γιατι την μιλάγανε πλεον οι ρωμιοι [δηλαδή οι απόγονοι αυτων που ειχανε υοθετησει και έναν άλλο αυτοπροσδιορισμο που για παρα πολλα χρονια ηταν '''σε υψηλοτερη θεση από τον ορο γραικος με τον οποιο εξισου αυτοπροσδιοριζοτανε[τους λογους τους εχουμε εξηγησει παραπανω]] ...αρα ρωμιοι οι ανθρωποι ρωμεικα ονομάσανε και τη γλωσσα που μιλάγανε]...ιδια γλωσσα με άλλη ονομασια..το ότι εμεις ονομάσαμε ετσι τη γλωσσα μας και όχι καποιος άλλος λαος του βυζαντιου τη δικη του[αλβανοι σέρβοι βουλγαροι αρμενιοι συριοι εβραιοι κλπ] και παροτι επι τουρκοκρατιας το rum millyet αφορουσε ολους ανεξαιρέτως καταγωγης τους ορθοδοξους [αρα θα μπορούσανε ολοι να ονομαζοντε ρωμιοι και να ονομάζανε ετσι και τη γλωσσα τους ,ρωμεικα, πραγμα που δεν συνεβη]δειχνει ότι ηδη από το μεσο και μετα του '''βυζαντιου'''η εννοια ρωμιος ηταν συνωνυμη του ελληνικης φωνης-γραικικης καταγωγης κατοικος [της ευρυτερης περιοχησ στην οποια σημερα κατιοικουμε] και μονον αυτου....και δειχνει και ότι ειχε να κανει περισσοτερο με την αυτοκρατορικη καταγωγή και αισθηση ότι η αυτοκρατορια [που από ένα σημειο και μετα αλλοι λενε εβδομο αλλοι ενδεκατο αιωνα]ηταν αυτοκρατορια των ρωμιων [γραικων δηλαδή ελληνικης καταγωγης κατοικων ]...μπορει η εκκλησια να μιλα για το ποιμνιο των ρωμαιων αλλα την ονομασια ρωμιος μονο εμεις την κρατησαμε και κανενας άλλος λαος...
    αυτό φαινεται και από τους ελληνες της καλαβριας...παροτι μιλανε τα ιδια ελληνικα με αυτά της πελοπονησοουν για παράδειγμα [νοτια ελληνικη διαλεκτο]] όμως παροτι αυτοπροσδιοριζοντε με το γραικος [αφου ειχανε εγκατασταθεί στην ιταλια ηδη από τον πεμπτο αιωνα οι τελευταίοι ελληνεσ [και ετσι το ρωμιος δεν προλαβε να εχει επιδραση σε αυτους]αλλα και επεισης ετεροπροσδιοριζονταν [όχι μονο αυτοι αλλα και οι αρχαιοι ελληνες , ως γραικοι από τους λατινους]υοθετησανε αυτην την ονομασια και ετσι ονομάσανε και την γλωσσα τους γκρινγκο η γραικανικα...αυτό δεν σημαινει ότι τα γριακανικα ηταν διαφορετικη γλωσσα από τα ρωμεικα του μωρια πριν 300 χρονια για παραδειγμα...ιδια γλωσσα [με περισσοτερες ιταλικες απλα λεξεις η πρωτη] με διαφορετικη ονομασια .. για πολλος , γεωγραφικούς αλλα κυριως πολιτικους λογους -συνθηκες της κάθε περιοχης και της σφαιρας επιροης στην οποια ανηκε από ένα σημειο και μετα η κάθε μια γλωσσικη ομαδα [εντελως διαφορετικες ιστορικες πορεις με διαφορετικούς κατακτητες και αποροφημενοι από τον καθολικισμο οι μεν ενώ ορθοδοξοι οι δε....
    όμως παροτι γριακοι οι μεν ρωμιοι [και γραικοι η δε [γκρεκανικα η μια γλωσσα και ρωμεικα η άλλη]αυτό δεν σημαινει ότι οι δυο γλωσσες είναι διαφορετικες ουτε ότι ''''άλλο το γραικος άλλο το ρωμιος'''και να θελανε να αυτοπρσδιοριστουν ρωμιοι δηλαδή δεν θα τους επετρεπαν με κανενα τροπο οι λατινοι....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  36. , οι Βυζαντινοί θα χρησιμοποιούν τον όρο «Βάρβαροι» για όλους τους ξένους λαούς. Όρος που χρησιμοποιούνταν και από τους αρχαιους προγονους μας με παρομοιο περιεχομενο
    Η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία εν ανατολή είχε εξελληνισθεί, γι’ αυτό και οι Ρωμαίοι χώριζαν σε δυτική λατινική διοίκηση (ab epistulis latinis) και σε Ελληνική ανατολική διοίκηση (ab epistulis Graecis)..δηλαδή ομολογουσανε την ελληνικοτητα της ανατολικης [μεταελληνιστικης ανατολης]δηλαδή το αργοτερα λεγομενο βυζαντιο ηδη από τοτε [πριν τον εβδομο αιωνα η τον ενδεκατο αι]
    Οι ωαλκανιοι , Σλάβοι, Βούλγαροι, Άλβανοι ονομάζουν μεχρι σημερα το τοτε Βυζάντιο ως «κράτος Ελληνικό» [γρεκ] και τον πολιτισμο του ως ''ελληνικο'' [γκρεκικο]
    δηλαδή λαοι οι οποιοι ηταν υπο '''βυζαντινη διοικηση για πολλους αιωνες η απλως αμεσοι γειτονες του βυζαντινου χωρου....
    Στην Κων/πολη θα καταργηθούν οι αιματηρές συγκρούσεις των μονομάχων μεταξύ τους ή με θηρία και θα αντικατασταθούν με τις παλιές ελληνικές αρματομαχίες στον Ιππόδρομο. Οι ενδυμασίες στις δημώδεις εορτές, οι χοροί, η κυβεία, οι ποικίλες τέρψεις έχουν Ελληνικότατο χαραχτήρα (μαρτυρία Ι΄ αιώνα)
    Το «σὺν Ἀθηνᾷ καὶ χεῖρα κίνει» = «-Βοήθα Παναγιά μου - Κούνα και συ τα Χέρια σου». Το ίδιο και η λέξη «εκκλησία»και ''ναος''. Οι θεοί άλλαξαν. Οι Έλληνες όχι.
    οι μεσαιωνικοι ελληνες ρωμιοι καταφερανε μεσω της ορθοδοξιας και χρησιμοποιώντας το κυριλικο αλφαβητο , μια ημιελληνικής μορφής γραφή του μεσαίωνα προσαρμοσμένη στους λαούς που απευθύνονταν, διότι ως γνωστό οι Σλαβικές γλώσσες ήταν πιο πλούσιες σε ήχους από την ελληνική με αποτέλεσμα το αλφάβητο αυτό να φτάσει τα 43 γράμματα τα οποία ήταν συνδυασμοί ελληνικών γραμμάτων αλλά και Και πρέπει να προστεθεί ότι αυτό το ιστορικό συμβάν έρχεται και σε απόλυτη συμφωνία με την ελληνική ιστορία και τον ελληνισμό, διότι στους Έλληνες Ευβοείς άποικους της Κύμης της Ιταλίας οφείλεται η εύρεση και η διάδοση του λατινικού αλφαβήτου και της γραφής με όσα αυτά συνεπάγονταν για τον Λατινικό πολιτισμό. Από τους Κυμαίους το παρέλαβαν και οι Ετρούσκοι, και αφού το προσάρμοσαν εις τις δικές τους ανάγκες το έδωσαν σε Όσκους και Όμβρους. Τα δε λατινικά ήταν σίγουρα μια μορφή γραφής προσαρμοσμένη στα τοπικά δεδομένα και ιδιαιτερότητες των λαών της Ιταλικής χέρσου ᾶς μην ξεχναμε ότι οι ελληνες κατεκτησαν τους λατινους μεσω τη παιδειας τους ,συμφωνα με τα λεγομενα των ιδιων]
    εκπολιτισμος ανατολης και δυσεως από τους ελληνες στο περασμα των αιωνων...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  37. ας μην παραλείψουμε ότι από το ιωνια[η μικρα ασια ετσι λεγοτανε από τα αρχαια ηδη χρονια λογω της επικρατήσεως των ιωνων και του πολιτισμου τους παροτι υπήρχανε δωριεις στο νοτο και αιολεις στο βορα]διαδοθηκε το ονομα yaunan από τους περσες [ετσι γνωρίσανε και ονομάσανε οι ασιατες τους ελληνικους πληθυσμούς της μικρασ ασιας και ετσι ονοματησανε από τοτε ως σημερα ολους τους ελληνες ]μετα των αραβων και στη συνεχεια των τουρκων....αν το βυζαντιο δεν ηταν [τουλάχιστον από ένα σημειο εστω και μετα εμφανεστατα ελληνικο-γραικικο]-ῑωνικο]τοτε οι τουρκοι θα διαχωρίζανε το βυζαντιο και τους ρουμ από το γιουναν... δεν θα αποκαλούσανε ρουμ το κρατος τους στη νικαια...πχ οι σελτζουκοι ονομάσανε το κρατος τους ως '''ντιγιαρ ι ρουμ'' [τοπο των ρωμιων]και στη μεγαλυτερη διοικητικη περιφερεια εδωσαν το ονομα [βιλαγετι ι γιουνανι]
    ο αραβας περιηγητης ιμπν μπατουτα αναφερει τα χρονια εκεινα ''ὀνομαζετε ρουμ [η μικρα ασια] γιατι ηταν δικη τους χωρα στο παρελθον, από κει προερχετε το αρχαιο ρουμ και οι γιουνανις''᾿..δηλαδή ταυτιζει τις δυο εννοιες του γιουνανις[ιωνα-ελληνα]και του ρωμιου τα χρονια εκεινἂ...αρα στα ματια των μουσουλμάνων της ανατολης όπως και των βαλκανιων γειτονων μας οπωσ και των δυτικων φραγκων η λατινων..
    α]υπαρχει ο ιδιοσ λαος στα ιδια περιπου μερη [μεχρι το 1922]..αρκετα πιο συρικνωμενος σημερα [βορεια κυπρος , παραλεια βουλγαριας, ποντος, μικρα ασια,ιμβρος τενεδος,ανατολικη θρακη , ενώ βορειοηπειρωτες και καλαβρια εστω και συρικνωμενοι επιβιωνουν ακομα]
    β]το βυζαντιο [ιδιως από τον εβδομο αιωνα και μετα ] για αυτους μια ελληνικη αυτοκρατορια αφου είναι η αυτοκρατορια των απογονων των αρχαιων γραικων για τους μεν , γιουναν[ιωνων]για τους δεν...οι ανατολικοι μας ελεγαν παραλληλα και ρουμ [δεν ειχανε καποιο ''''προβλημα'' με τη χρησιμοποιηση αυτου του ορου ,ενώ οι δυτικοι ειτε λατινοι ειτε αγια ρωμαικη αυτοκρατορια των ''γερμανικων φυλων'''ειτε φραγκοι κλπ ποτε δεν μας ονοματησαν ετσι [ρωμιους] για πολιτικους λογους ....δεν σεβατηκανε τον αυτοπροσδιορισμο μας την εποχη εκεινη όπως κανουν σημερα με τους ''μακεδονες'' [εριξα και ένα πολιτικο σχολιο]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  38. ειχα δει στη τηλεοραση ένα λογο που ειχε βγαλει ο χοτζα στο αργυροκαστρο και μιλουσε για τους πολιτισμούς που περασανε από την αλβανια και επηρεσανε τους αλβανους κατά χρονολογικη σειρα...και ανεφερε τις τρεις λεξεις για αυτους τους πολιτισμους[στο περιπου η προφορα]
    ρομαν [ρωμαικος-λατινικος της ρωμαικης αυτοκρατοριας]γραικ [γρεκικος-ελληνικος [της ''βυζαντινης '' αυτοκρατοριας ] ως σημερα αποκαλουν την ελλαδα greqia] και οτομαν [οθωαμανικη -τουρκομουσουλανανικη]δεν ειχε καποια πολιτικη σκοπιμοτητα [περα από το να κατάδειξει ότι οι αλβανοι καταγοντε από τους ιλλυριους]και ανεφερε πραγματα αληθινα-κοινα αποδεκτα από την πλευρα των αλβανων....
    δηλαδή για το επισημως λεγομενο εδώ και 400 χρονια '''Βυζαντιο'' [ανατολικη ρωμαικη αυτοκρατορια λεγοτανε τα χρονια του μεσαιωνα επισημα]αυτος ανεφερε μια λεξη [γκρεκ] που ποτε δεν χρησιμοποιηθηκε επισημά στην ιστοριογραφια τα χρονια εκεινα η και σημερα .. το χαρακτηρισμο ως γκρεκικη..και παρολο που ο καθολικισμος [10 τα εκατο]ειναι πολύ μικρος στην αλβανια ώστε να επηρεαστει η αλβανια από την εικονα που εχει αυτος για το Βυζαντιο...
    επισης δεν είναι τυχαιο ότι οι βουλγαροι από το 1880 αποκαλούσανε τους μη εντασομενους στη βουλγαρικη εκκλησια σλαβόφωνους η διγλωσσους της μακεδονιας καιεμενοντες [με τιμημα ακομα και της ζωης τους]στο οικουμενικο πατριαρχειο [πατρειαρχιο των ρωμαιων ] τους αποκαλουσαν γκραικομαν [δηλαδή φανατικούς γραικους δηλαδή φανατκους ελληνες...δηλαδή και αυτοι αναγνωριζαν αυτό που λεγανε οι καθολικοι ως ''γραικικη αιρεση''...τον γρεκικο δηλαδή χαρακτήρα της ορθοδοξου εκκλησιας...τον δηλαδή όχι μονο οι καθολικοι ιταλοι αλλα και οι ορθοδοξοι βουλγαροι [και μεχρι πριν 150 χρονια ανήκοντες σε αυτή....η οποια καλουσε ολους ρωμιους...μια ονομασια που οι ορθοδοξοι βουλγαροι δεν χρησιμοποιουσανε για να αυτοπροσδιοριστουν αλλα μονο οι ελληνες [ελληνόφωνοι αλλα και διγλωσσοι πχ βορειηπειρωτες της κορυτσας ]δηλαδή οι ελληνικης καταγωγης...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  39. Οι αρχαιότερες αναφορές στους Yaunâ βρίσκονται στις αυτοκρατορικές επιγραφές της δυναστείας των Αχαιμενιδών. Η πρώτη από αυτές (520 π.Χ.) είναι επιγραφή του Δαρείου Α' στο Behistun.[1] Σε άλλη επιγραφή του Δαρείου Α', στο Naqš-i Rustam,[2] αναφέρονται οι Yaunâ με το ασπιδοειδές καπέλο [ Yauna Takabara ] . Αυτή η ονομασία προέρχεται από τη χρήση της καυσίας, δηλαδή του μακεδονικού πλατύγυρου καπέλο για τον ήλιο (παραλλαγής του πέτασου), και υπονοεί τους Μακεδόνες.Επίσης, μια επιγραφή του Ξέρξη στην Περσέπολη και τις Πασαργάδες μιλάει για Yaunâ, κοντά και πέρα από τη θάλασσα.Ετσι , μεσω των Περσων, που κατελαβαν την ιωνια , διαδοθηκε το ονομα γιουναν από τους Περσες σε ολους τους λαους της μεσης ανατολης..αντίθετα
    αυτό παει υπερ της ελληνικότητας των μακεδονων από τον πεμπτο προ χριστου αιωνα κιολας..
    Τον 11ο αι. ο Άνσελμος Καντερβουρίας γράφει το «Contra Graecos» και τον 13ο αι. ο Θωμάς Ακινάτης τα «Contra Graecos» και «Contra errores Graecorum».
    εννοοντας την ορθοδοξια με τις λαξεις graecos... δηλαδή το δογμα των ελληνων η και ελληνικο δογμα-'ᾱιρεση''''

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  40. πορφυρογεννητο δεκατος αιωνας ..οι του κάστρου Μαΐνης ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι τον νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάατρας είναι και προσκυνητάς των ειδώλων κατά τους παλαιούς Έλληνας, οίτινες επί της βασιλείας τον αοιδίμου Βασιλείου βαπτισβέντες χριστιανοί γεγόνασιν»
    λεει ότι δεν αναφέρεται σε σλαβους εποικους αλλα ουτε απλα σε ρωμιους αλλα ''εκ των παλαιοτερων ρωμαιων'' που μεχρι σημερα καλουντε ελληνες [λογω όπως εξηγει ότι ακομα προσκυνούσανε τα ειδωλα]....από εδώ φαινεται η θρησκευτικη χρεια της λεξεως ελλην...υπαρχει όμως και η συνειδητη συνδεση του συγγραφεως του ελλην ως παλαιου ρωμιου [εθνολογικη χρεια]..αφου λεει ότι προσκυνουν ειδολα ως οι παλαιοι ελληνες υπονοεί ότι υπαρχου και ''νεοι''-συγχρονοι ελληνες [που δεν προσκυνουν ειδωλα]..και αυτοι είναι οι ρωμιοι αφου αναφερει στην αρχη....
    '' αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι τον νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται '''δηλαδή παρομοιαζει τους οικητορες του καστρου ως παλαιοτερους ρωμαιους εξ αιτιας της παλιας πιστης..και αυτοι δεν είναι άλλοι από τους ελληνες ειδολολατρες που μετα ονομαστηκανε ρωμιοι...μας λεει δηλαδή ότι οι παλιότεροι ρωμαιοι ηταν οι ελληνες...και πριν ειπε τη φραση ''κατά τους παλαιους ελληνες'' αρα υπαρχουν και οι συγχρονοι του ελληνες και αυτοι είναι οι ρωμιοι...αρα ρωμιοι οι απόγονοι των ελληνων-παλαιων ρωμιων ..και αναφέρεται στη λεξη ελλην και με τις δυο εννοιες..την θρησκευτικη αλλα και την καταγωγικη...εχοντας γνωση της διαφορας της εννοιας του ορου κάθε φορα...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  41. το ιδιο συνεχιστηκε και πολύ αργοτερα..
    να δυο παραδείγματα..το ένα ο κοσμασ ο αιτωλοσ εν μεσω τουρκοκρατιας και το άλλο ο πρωτοσ πατριάρχης μετα την αλωση ο γενναδιος..ο κοσμας ο αιτωλος ανεφερε τις εξης δυο φρασεις εχοντας γνωση πολύ καλα τι ελεγε και σε ποιο ποιμνιο [χριτιανικο ελληνικο-ρωμεικο] απευθυνότανε...
    ''Έμαθα πως με τη χάρη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και Θεού δεν είσθενε έλληνες, δεν είσθενε ασεβείς αιρετικοί, άθεοι, αλλ' είσθενε κλπ κλπ'' δηαλδη ελλην ως θρησκευτικη χρεια..
    και από την άλλη ελεγε....
    Νά σπουδάζετε τά παιδιά σας νά μαθαίνουν ελληνικά, ..... διότι καί η Εκκλησία μας είναι εις τήν ελληνικήν, καί τό γένος μας είναι ελληνικόν". ..ελλην με την εννοια της καταγωγης...
    παμε και σε ένα ενδιαμεσο παράδειγμα αυτό του σχολαριου τον δεκατο πεμπτο αιωνα....
    να δυο παρομοιες αναφορες...
    ''Έλλην
    ων τηι φωνήι, ουκ αν ποτέ φαίην Έλλην είναι, δια το μη φρονείν ως εφρόνουν ποτέ
    οι Έλληνες, αλλ’ από της ιδίας μάλιστα θέλω ονομάζεσθαι δόξης''
    αλλα και με την ενδοξη καταγωγικη εννοια...δηλαδή αρνητε την ελληνικοτητα του αλλα με το ελλην =αιρετικος και όχι την καταγωγή του...για αυτην αναφερει αλλου
    ''''Εκεί, σ’ ένα συγκλονιστικό για
    την σημασία του χωρίο, αναφέρεται στους προγόνους του δικούς του και των
    συγχρόνων του, λέγοντας τα εξής εκπληκτικά:
    «Παλαίτιμος:
    Οι πατέρες ημών, Ελλήνων
    γάρ εσμεν παίδες, '''μετα λεει αλλου
    ''Επειδή ακριβώς η
    Βυζαντινή αυτοκρατορία ήταν η αυτοκρατορία των Ελλήνων, η περίλαμπρη πρωτεύουσα
    της, η Κωνσταντινούπολη, δεν μπορούσε να είναι τίποτε άλλο, παρά η κοινή πατρίδα
    όλων των Ελλήνων: «Νυν εφθαρμένης ούτως ελεεινώς της καλλίστης των εν
    τη γη πόλεων, άμα δε και πατρίδος τω νυν ελληνικώ γένει,
    μιας τε και κοινής αντί πολλών των ιδίων ούσης έως εσώζετο''''
    ''Και νυν, ουκέτι τα των Ελλήνων ο ανθρώπινος
    βίος έξει σεμνά, ουδέ τα μνημεία της
    προγονικής ημών αρετής η
    εστήξει, ή μένοντά που καλώς γνωσθήσεταί τε και θαυμασθήσεται..δηλαδή
    [Τώρα που έπεσε η Πόλη, θα χάσει πια οριστικά η
    ανθρωπότητα τα των «Ελλήνων σεμνά». Και αυτό γιατί η προγονική μας
    αρετή δεν θα έχει πια τόπο να σταθεί, εκτός αν κάπου αλλού την μάθουν και την
    θαυμάσουν.]
    ..επισης σε μια μετάφραση που έκανε ενός έργου του Θωμά
    Ακινάτη, όπου απευθύνεται σε εκείνον που για χάρη του έκανε την μετάφραση
    αυτήν:
    «Αυτό τε τοίνυν
    το του διδασκάλου βιβλίον ηρμήνευκά σοι και
    εις την ημετέραν φωνήν μετήνεγκα, την των Ελλήνων»[62].
    [ το μετεφρασα και στην δικιά μας γλώσσα, δηλαδή την των Ελλήνων]
    και ο πατραρχησ και ο κοσαμας ο Αιτωλος παραδεχοντε με υπερηφανεια την ελληνικη καταγωγή του γενους μας [των ρωμιων]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  42. σε ότι αφορα τα λεγομενα του πορφυρογγενητου εχουμε.......''''''' ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι τον νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάατρας '''''αρα αυτοι οι εντόπιοι [ δεν είναι οι προρρηθεντες σλαβοι'' αλλα οι γραικοι-ρωμιοι [ απόγονοι των αρχαιων πελοπονησσιων] οι οποιοι και αποκαλουν ελληνες του ειδολολατρες της Μαινης....αυτό σημαινει ότι και οι ιδιοι από παππο προς παππο [ηδη από τα αλεξανδρινα χρονια όπως εχει αποδειχτεί] χρησιμοποιουν αυτή την εννοια όχι ως ...'εθνικη''[ μιας και οι ιδιοι ντοπιο ηταν και όχι σλαβοι[που κατοικούσανε την πανω μερια του ταυγετου όπως ξερουμε]όπως μας λεει ο πορδυρογεννητος.....συνεπως χρησιμοποιουν την εννοια ''ελλην' ως καθαρα θρησκευτικη όπως εξηγει και ο Πορφυρογεννυτος [τον νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται δια το εν τοις προπαλαιοίς χρόνοις ειδωλολάατρας ] όχι δηλαδή το επισημο κρατος αλλα ο ιδιος ο γραικικος-ρωμεικος [ αρα ελληνικης καταγωγης] χριστιανικος λαος χρησιμοποιει την εννοια '''ελλην'' με την εννοια του ειδολολατρη.....θρησκευτικη εννοια....όμως ο λαος ηταν ελληνικης-γραικικης καταγωγης...για τον ιδιο λαο αναφερει ο πορφυρογέννητος [ για τα γεγονοτα της Πατρας ]...''''[Οἱ Σκλάβοι] πρῶτον μὲν τὰς τῶν γειτόνων οἰκείας τῶν Γραικῶν ἐξεπόρθουν καὶ εῖς ἁρπαγή ἐτἰθεντο, ἔπειτα δὲ καὶ κατὰ τῶν οἰκητόρων τῆς τῶν Πατρῶν ὁρμήσαντες πόλεως … μεθ΄ἐαυτῶν ἔχοντες καὶ Ἀφρίκους καὶ Σαρακηνοῦς.'''δηλαδή διαχωριζει τους ντοπιους Γραικους από τους σλαβους επιλυδες που ξεσηκωθήκανε και λεηλατήσανε την αχαια [ τα χωρια των ελληνων ως και την πολη των Πατρων]...αυτοι οι Γραικοι είναι ελληνικης[ με την εθνικη εννοια] καταγωγης και χριστιανοι ορθοδοξοι στο θρήσκευμα.....και αυτοι οι ιδιοι χρησιμοποιούσανε την λεξη ελλην ως '''θρησκευτικο'' προσδιορισμο....αρα πιστευω ότι όταν λεμε ''''''ανθελληνικο''' βυζαντιο πρεπει να δινουμε στη λεξη την εννοια που ειχε τοτε...η να το '''μεταφραζουμε'' στο ορθοτερο με βαση τη σημερινη σημασια των λεξεων και να μιλαμε για '''αντιπαγανιστικο'' βυζαντιο.....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  43. οι σλαβοι αποκλειτετε να αποκαλούσανε τους μανιατες ως ελληνες αφου και αυτοι μεχρι εκεινα τα χρονια ηταν παγανιστες .....[ συνεπως η λεξη ελλην δινοταν από τους ρωμιους-γραικους-[εντοπιους συμφωνα με το κειμενο]......και ειμαστε σιγουροι ότι ηταν γραικοι [ ελληνικης καταγωγης] αυτοι οι εντόπιοι αφου περα από τους σλαβους μονο οι γοτθοι περασανε από τα μερη της πελοπονησσου και αυτοι όπως ηρθαν-πλιατσικολογησανε και την κοπανησανε εκτος ελλαδος ....επισης το ότι αναφερει τους μανιατες ως '''των παλαιτερων ρωμαιων] οι οποιοι εκαλουντε ''ελληνες'' δειχνει ότι οι προγονοι των νυν '''ρωμιων'' , δηλαδή οι ''''παλιότεροι ρωμιοι''' όπως τους αποκαλει ηταν κατά αυτόν οι ελληνες ειδολολατρες....και οπωσ οι ελληνες λεγοτανε [ πριν ονομαστουν ελληνες ] γραικοι και υστερα [ εγκαταλειφθηκε αυτό το ονομα και υοθετησαμε το ονομα ελληνες ] ετσι και τα χρονια εκεινα [ για λογους που εχουν εξηγηθεί δηλαδή την αλλαγη της σημασιας ελλην από εθνικη σε θρησκευτικη] εγκαταλείψαμε [ για καποιους αιωνες ,λιγους] αυτή την ονομασια και υοθετησαμε την ''ρωμιος'' και την '''γραικος'''...ως γνωστον οι σαρακατσανοι της βουλγαριας , αν τους ρωτήσεις από που λαταγοντε θα σου που '''απου τη γραικια'''.. Απολλόδωρος . αναφέρει ότι οι Έλληνες πριν λέγονταν Γραικοί, πρβ: «πρώτον μεν Γραικοί νυν δε Έλληνες» (Πάριο Χρονικό....Το κατά καιρούς κατηγορηθέν (αδίκως) Πατριαρχειο λέγει, επί
    τουρκοκρατίας, στον διεξαχθέντα διάλογο με τους Βρετανούς
    προτεστάντες:
    "...πάλαι μεν Ελλήνων, νυν δε Γραικών και Νέων Ρωμαίων δια την
    Νέαν Ρώμην καλουμένων..."
    Δηλ. οι Ρωμαίοι-Ρωμιοί-"Νέοι Ρωμαίοι" απόγονοι και συνέχεια των
    "πάλαι καλουμένων Ελλήνων", καλούμενοι σήμερα ούτως εκ της Νέας Ρώμης,
    όχι της Πρεσβυτέρας, δηλωτικό επομένως το όνομα του εξελληνισμού της
    Ρώμης, της νίκης της Ελλάδος, και όχι του εκλατινισμού της Ελλάδος,
    της νίκης της Ρώμης, και άρα κάθε άλλο παρά μειωτικό.]αρα και εδώ εχουμε αποδοχή [ και μαλιστα εκκλησιαστικη και μαλιστα επι τουρκοκρατιας ακομα ότι οι νεοι ρωμαιοι [ δηλαδή οι ρωμιοι ] είναι απόγονοι των ελληνων [ με την εθνικη εννοια]....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  44. επισης η φραση..''''
    ''''ουκ εισίν από της γενεάς των προρρηθέντων Σκλάβων, αλλ’ εκ των παλαιοτέρων Ρωμαίων, οι και μέχρι τον νυν παρά των εντοπίων Έλληνες προσαγορεύονται ...'''''δειχνει κατι ακομα..ότι μιλαει για τους σλαβους ως κατι μη εντοπιο..και αρα υπήρχανε ντοπιοι...αυτοι ηταν οι ρωμαιοι-ρωμιοι μεσα στους οποιους κατατασει τους '''παλαιοτερους ρωμαιους''δηλαδή ομοφυλους των λοιπων '''ρωμαιων'' της πελοπονησσου με την υποσημειωση ότι αυτοι οι ''παλαιοτεροι ρωμαιοι '' καλουντε από τους τους ''μη σλαβους'' εντοπιους [ αρα ρωμαιους-ρωμιους] ως ελληνες και αυτό όπως επεξηγεί επειδή αυτοι ηταν ειδολολατρες ''κατά τους παλαιους ελληνες'' όπως χαρακτηριστικα λεει....δηλαδή εχουμε δυο κατηγοριες λαων .. τους '''προρηθεντες σλαβους'' και τους '''ρωμαιους''-ρωμιους που τους διαχωριζει σε παλιότερους [ λογω ειδολολατρειας] και σε απλα ''ρωμαιους''-ρωμιους....οι απλα ''ρωμαιοι''-ρωμιοι είναι οι γραικοι που ο ιδιος αναφερει αλλου και οι ''παλαιοι ρωμαιοι'' είναι παλι οι γραικοι που απλα πιστευουν στον παγανισμο όπως οι παλαιοι ελληνες ...ομοφυλοι [ ρωμιοι-γραικοι δηλαδή ελληνικης καταγωγης] διαφορετικου θρησκεύματος κατοικοι της πελοπονησου.....το γραφω γιατι αλλου εχει γραφτει ότι οι μεν ηταν ελληνες και οι δε ρωμαιοι [ δυο διαφορετικες λαοτητες] ..δεν ισχυει....το παραπανω κειμενο του πορφυρογεννητου αποδυκνυει.....
    α] ότι υπήρχανε στην πελοπονησο [λιγοι] σλαβοι και πολλοι [ομοφυλοι] ρωμαιοι-ρωμιοι-γραικοι [ εκ των οποιων οι κατοικοι της Μανης ηταν σε καποιο ποσοστο ακομα ειδολολατρες]ενώ οι υπολοιποι χριστιανοι ορθοδοξοι.....
    β] ότι θεωρει-χαρακτηριζει [ και ετσι ηταν μιας και δεν εγραψε κατι καινοφανες , αλλα εξεφρασε αποψεις της εποχης] τους ελληνες παγανιστες της μανης ως παλαιους ρωμαιους [ το παλαιους λογω ''παλαιας'' θρησκειας , και το ''ρωμαιους''-ρωμιους λογω ομοεθνιας με τους υπολοιπους ''εντοπιους'' ''ρωμαιους''-ρωμιους της πελοπονησσου]..και η ομοεθνια αυτή είναι ασφαλως η ελληνικη [ με την αρχαια ελληνικη εθνικη σημασια της λεξεως]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  45. Χρονικού του Μορέως
    “Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι,
    Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν,
    – πολλὰ ἦσαν ἀλαζονικοί, ἀκομὴ τὸ κρατοῦσιν –
    ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων.”
    τι συμπερενουμε και από εδώ...καταρχήν είναι κειμεενο του δεκατου τριτου αιωνα...ειχε αρκετους αιωνες εξαλειφθεί η '''ειδολολατρεια'' και επομένως ειχε αρχισει αρκετα χρονια πριν η σημασια του ελλην μονο με την '''εθνικη'' εννοια [ παραλληλα πολλες φορες βεβαια και με την θρησκευτικη αλλα η εθνικη κερδιζε πλεον ολοένα και περισσοτερι εδαφος] για υτο και ο φραγκος της πελοπονησσου μας λεει....ότι οι ρωμαιγοι , ελληνες ειχαν το ονομα ''....πραγμα που σημαινει ότι καταλαβαινε - ηξερε ότι οι ρωμαιγοι λεγοτανε παλια ελληνες [ απόγονοι των ελληνων με λιγα λογια οι συγχρονοι του ρωμαιοι - ρωμιοι]...και λεει ότι '''ακομα το κρατουσι'''...πραγμα που σημαινει ότι όχι μονο αυτοσ ως ''εξωτερικος παρατηρητης προσδιοριε τους κατοικους του μωρια ως ελληνες αλλα και αυτοπροσδιοριζοτανε και οι ιδιοι με αυτό το ονομα παροτι χριστιανοι ορθοδοξοι εδώ και αιωνες [ εθνικη σημασια του ονοματος ελλην]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  46. Βλέπουμε αρα ότι οι μωραιτες ηδη από τον δεκατο τριτο αιωνα αυτοπροσδιοριζοταν [ και μαλιστα με υπερηφανεια, αφου λεει ''πολλα ησαν αλλαζονικοι,ακομη το κρατουσι] ως εθνικα ελληνες...καθαρα εθνικη εννοια αφου τη συγκρινει με την εξισου εθνικη την εποχη εκεινη , 13ος αιωνας [ αλλα και τα επομενα χρονια ] εννοια του '''ρωμαιγου''-ρωμιου η οποια ηδη τα χρονια εκεινα προσδιοριζε τον ελληνοφωνο [σε ελλαδα ,μικρα ασια και νησια] δηλαδή ο ελληνοφραγκος συγγραφεας του χρονικου του μωρεως που αντιμετωπιζει με υπεροψια και υποτιμηση τους εντοπιους μωραιτες , παραδεχεται και δεχαιται και αντιλαμβανετε ότι είναι απόγονοι των ελληνων και μαλιστα αναφερει ότι ακριβως αυτό πιστευαν και οι ιδιοι για τον εαυτο τους.....βλέπουμε δηλαδή από το χρονικο του μωρεως και από τα γραφομενα του πορφυρογεννυτου για την αχαια και την μανη ότι...
    α] μεχρι και τον 9ο αιωνα η λεξη ελλην ειχε και [ ισως σε μεγαλυτερο ποσοστο] θρησκευτικη χρεια....η οριστικη εξαφανιση της ειδολολατρειας [ με τελευταια σημαδια ειδολολατρειας καποιες περιοχες της μανης που ειχε από τον πεμπτο αιωνα αρχισει να εκχριστιανίζεται αλλα τον ενατο εκχριστιανιστικαι εντελως ] αποχρωματισε την '''θρησκευτικη'' εννοια ελλην και εκανε τους εντοπιους να ξαναπροσδιριζοντε ως εθνικα ελληνες [ ηδη ειδαμε ότι από τονπρωτο επι τουρκοκρατιας πατριαρχη , σχολαριο γενναδιο και τον κοσμα τον αιτωλο ως και την ιδια την επισημά εκκλησια τον 17ο αιωνα αποδεχεταιοτι οι '''ρωμαιγοι''' βαστανε από το '''ελληνικο''[ εθνικη σημασια] γενος...αυτά η ιδια η εκκλησια .....'''διολου τυχαιο και το λεχθεν από τον μακρυγιαννη '''''ματαειπωθηκαμε ελληνες''' ξαναειπωθήκανε [ως αυτοπροσδιοροισμος αλλα κυριως ως ετεροπροσδιορισμος και επισημά δηλαδή ] ως ελληνες [ και όχι γραικ όπως οι δυτικοι η ρουμ όπως οι τουρκοι επι 400 χρονια]πραγμα που ο ελληνοφραγκος το εβλεπε ως '''αλλαζονια'' ενώ το ρουμ των τουρκων ειχε χασει την αυτοκρατορικη του σημασια που ειχε το μεσαιωνα και ειχε καταντησει ως συνονυμο του ραγια-γκιαουρη[απιστου] [ ρουμ μιλλιετ ηταν ουσιαστικα το απιστο μιλλετ , το ''θρησκευτικο'' εθνος''' των γκιαουρηδων και ως τετοιο αντιμετωπιζότανε από τους οθωμανους].....ετσι με τον ιδιο τροπο που η εννοια ελλην απεκτησε την θρησκευτικη-παγανιστικη της χροια και εγκαταλειφθηκε [ σταδιακα και όχι ομοιομορφα ] από τους ελληνικης καταγωγης κατοικους [ υοθετωντας το ρωμιος και επαναφέροντας το ''δικο μας'' παναρχαιο γραικος] ετσι και μετα από τη μια το συνεχως υποτιμιτικο ''γκραικ'' των δυτικων και ''ρουμ'''' των ανατολικων=τουρκων μας εκανε από τις τρεις ονομασιες να ξαναυοθετησουμε [ ως κυρια αφου ως παραλληλη με αυτές υπηρχε από αιωνες πριν] την εννοια του ελλην [ σταδιακα και όχι ομοιομορφα και σε αυτή την περιπτωση ] σε υψηλοτερη θεση από τις υπολοιπες ονομασιες....
    β]ότι οι παλαιοι ρωμαιοι [ ειδολολατρες] της μανης που αποκαλούνταν ''''ελληνες''' από τους υπολοιπους ''εντοπιους'' ορθοδοξους [ρωμαιους-ρωμιους ] του μωρια και που οι ρωμιοι [ πολλοι ορθοδοξοι και μια μικρη μειοψηφια παγανιστων] αυτοι είναι εντοπιοι και όχι '''σλαβοι'' είναι οι ιδιοι οι ''γραικοι'' της αχαιας στις οικιες και τα χωρια των οποιων επιτεθηκαν οι σλαβοι τον ενατο αιωνα και είναι οι ιδιοι οι ''εντόπιοι'' που τον δεκατο τριτο αιωνα όπως αναφερει ο ελληνοφραγκος , αυτοι ρωμαιγοι λεγοτανε παλια ελληνες και ακομα ετσι λεγοντε , με λιγα λογια από τα χρονια του χρονικου του μωρεως μπορούμε να μιλαμε για την παρουσια και των τριων εθνικων μας ονομάτων [ ελλην,ρωμιος, γραικος]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  47. όταν ακομα και σημερα λενε μουσουλμάνοι '''τουρκοι''' [τουλάχιστον τεσσαρων γεννεων εξισλαμισθεντες αν και σιγουρα περισσοτερο ] που κατοικουν στον ποντο στην ερωτηση τι είναι και αυτοι απαντανε ρουμ αρα το ρουμ σιγορα δεν εχει θρησκευτικη χρεια [ αφου είναι μουσουλμάνοι] αλλα εθνικη εννοια ...και αυτοι μιλανε τα ρουμ τα οποια φυσικα είναι τα ποντικα , η ποιο αρχαικη ελληνικη διαλεκτος [ μαζι με τα κυπριακα και τα τσακωνικα]...αρα ο αυτοπροσδιορισμος ρουμ αναφερετε σε αυτή την περιπτωση σε εθνικο αυτοπροσδιορισμο και μαλιστα στον εθνικης ελληνικης καταγωγης κατοικο του σημερινου ποντου [παροτι μουσουλμάνος] και όχι γενικα στον χριστιανο υπηκοο όπως ισχυε τον τεταρτο πεμπτο και εκτο αιωνα μετα χριστον..τελειως διαφορετικη η εννοια της λεξεως ρωμιος ανα τους αιωνες .....εθνικη και μονο η εννοια ρουμ στη σημερινη περιπτωση , θρησκευτικη και μονο τους τρεις αιωνες εκεινους..είναι αυτο που λεμε και για το ελλην..ότι αλλαξε πολλες σημασιες ..ετσι και η εννοια ρωμιος..αυτό ηταν ένα παράδειγμα αντίστοιχης με το ελλην αλλαγης της σημασιας του ρωμιος - ρουμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  48. σημασια του ρωμιου
    4ος-7ος αιωνας [στο περιπου] ...καθαρα θρησκευτικη .. ο χριστιανος υπηκοος της ''βυζαντινης''' αυτοκρατοριας
    8ος-11οςη δωδεκατος [στο περιπου]...εθνικοθρησκευτικη εννοια
    12ος- .. ..εθνικη η εννοοια ... πραγμα που αποδείξανε ως σημερα και οι σημερινοι μουσουλμάνοι ποντιοι που εχουν την αισθηση της ρουμ-ρωμεικης καταγωγης τους παροτι εδώ και πολλες γεννες εκμουσουλμανισμενοι ... αρα το ρουμ εννοει περισσοτερο την ελληνικη καταγωγή

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  49. είναι και λανθασμανη η εντυπωση ότι δεν θεωρούσανε του '''''βυζαντινους''' ως προγονους τους το 1821 αλλα μονο τους αρχαιους ελληνες....αφου ακομα ακομα από τα λαβαρα υπο τα οποια πολεμάγανε φαινεται και η ελληνορθόδοξος η αλλιως ρωμεικη συνειδηση τους....
    οι περισσοτερες σημαίες των επαναστατών του 1821 έχουν το Σταυρό.
    •Του Διαφωτιστή Ρήγα Φερραίου είχε τον Σταυρό με τους άγιους Κωνσταντίνο και Ελένη και την αναγραφή "εν τούτω Νίκα".
    Τέτοια σημαία υψώθηκε από τον Υψηλάντη στις 26/2/1821 όταν κηρύχθηκε η Επανάσταση στη Μολδοβλαχία.
    •Ο Πετρόμπεης στις 17/3/1821 ύψωσε σημαία λευκή με γαλάζιο Σταυρό.
    •Ο Ανδρέας Λόντος που μπήκε στις 21/3/1821 στην Πάτρα είχε σημαία κόκκινη με μαύρο Σταυρό.
    •Η σημαία που ύψωσε ο Γεώργιος Σισίνης στην Ήλιδα επίσης είχε το Σταυρό στο κέντρο.
    •Η σημαία του Αθανάσιου Διάκου είχε την εικόνα του Αγίου Γεωργίου.
    •Ο αγωνιστής Πλαπούτας είχε σημαία με Σταυρό στη μέση και τα τέσσερα γράμματα ΙΧΝΚ στις τέσσερις γωνίες της.
    •Οι Αγραφιώτες ύψωσαν σημαία λευκή με κόκκινο Σταυρό.
    •Οι Βερβιτσιώτες τη σημαία του Ρήγα (τρίχρωμη με κόκκινο, μαύρο και λευκό) με γαλάζιο Σταυρό.
    •Στην Κρήτη η οικογένεια των Καλλέργηδων ύψωσε σημαία με εννιά παράλληλες λευκές και γαλάζιες λωρίδες και με λευκό Σταυρό σε γαλάζιο φόντο, ενώ στο πάνω αριστερό μέρος έγραφε το "εν τούτω νίκα".
    •Η πολεμική σημαία των Σπετσών ήταν γαλάζια με κόκκινο Σταυρό που καταπατά την ημισέληνο η οποία είναι γυρισμένη και κοιτά προς τα κάτω (Αυτό το σχέδιο ήταν και στη σημαία του δήμου της Κωνσταντινούπολης στα χρόνια της Ρωμανίας).
    •Η σημαία των Ψαρών λευκή με κόκκινο Σταυρό.
    •Η σημαία της Ύδρας κόκκινο πλαίσιο με λευκό σταυρό να πατά αναποδογυρισμένο μισοφέγγαρο.
    •Η Σαμιώτικη γαλάζια με λευκό Σταυρό και τη φράση "ελευθερία ή θάνατος".
    •Η της Κρήτης κόκκινη με την εικόνα του αποστόλου Τίτου.
    •Η κυπριακή λευκό φόντο με γαλάζιο Σταυρό και την αναγραφή "σημεα ελληνικη πατρης κηπρου". εδώ φαινεται και η καθαρα ελληνικη εθνικη συνειδηση των κυπριων ειδη πριν την απελευθερωση όχι της χωρας τους αλλα και του ιδιου του κρατους τους
    •Ακόμη και η σημαία της επανάστασης του 1843 για Σύνταγμα ήταν η ρωμαίικη σημαία των Παλαιολόγων: χρυσός Σταυρός σε κόκκινο πλαίσιο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  50. Ο κ. Κατσιμάνης έκανε κάποιο λάθος όταν έγραψε:
    "Πανικός, λοιπόν, στο Κράτος και στην Εκκλησία, επειδή, μεταξύ άλλων, οι Έλληνες ονομάστηκαν με το αληθινό τους όνομα και όχι «Ρωμαίοι» από τον πάπα, ο οποίος, ακόμη και αν εξυπηρετούσε σκοπιμότητες (και πιθανότατα εξυπηρετούσε), στήριξε αυτή την ονομασία σε ακλόνητη ιστορική βάση".

    Αντιθέτως, στο σύνολο της, η μαρτυρία του Λιουτπράνδου αποδεικνύει ότι στα 968 μ.Χ. το Βυζάντιο ήταν κατά πάντα ελληνικό. Οι Βυζαντινοί αντέδρασαν ΜΟΝΟ για τον ΤΙΤΛΟ "Αυτοκράτορας των Ρωμαίων" επειδή οι Φράγκοι, χρησιμοποιώντας το "Αυτοκράτορας των Γραικών" θέλησαν να κλέψουν για τον εαυτό τους την δόξα του μοναδικού νομίμου διαδόχου της Ρωμαϊκής ΑΡΧΗΣ (και όχι εθνικής ταυτότητας).

    Εκείνη την εποχή και για αιώνες πριν ή μετά, το "Αυτοκράτορας των Ρωμαίων" ήταν μέγας πόθος για Γερμανούς, Ρώσους και Οθωμανούς ακόμα. Γι' αυτό φώναξαν οι Βυζαντινοί.

    Αντιθέτως, σε δύο πολύ σημαντικές μαρτυρίες του Λιουτπράνδου, ο Λατίνος επίσκοπος ονομάζει κατά πρόσωπο τους Βυζαντινούς Γραικούς, και εκείνοι δεν αντιδρούν στο παραμικρό.

    Κατά συνέπεια, αποδέχονταν πλήρως ότι εθνικά ήταν Γραικοί χωρίς κανένα πρόβλημα και χωρίς καμία αντίδραση, όμως δεν χάριζαν σε κανέναν την δόξα του μοναδικού νόμιου διαδόχου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

    Περιλαμβάνονται όλα αυτά στο εξής πολύ πρόσφατο άρθρο:

    http://oode.info/neopaganismos/ellinikotita/lutprandus_1.htm

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  51. Η διπλη σημασια της λεξεως '''Ελλην'' στο περασμα των αιωνων.
    Η ταύτιση των όρων Εθνικός-Ειδωλλολάτρης-Έλληνας μόνο με την κρατικοποίηση (συνεπώς και πολιτικοποίηση) .....
    ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ .
    Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΑΥΤΗ ΕΙΧΕ ΕΝ ΜΕΡΕΙ ΠΡΑΓΜΑΤΟΠΟΙΗΘΕΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ , ΗΔΗ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥ 1ου ΜΧ ΑΙΩΝΑ ΔΗΛΑΔΗ ΕΠΙ ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟ ΣΤΑ ΣΠΑΡΓΑΝΑ ,
    Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ 2 ΕΝΝΟΙΕΣ
    ΔΗΛΑΔΗ
    ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ
    ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ
    ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΣΕ ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΟΥ ΑΠΕΥΘΥΝΟΝΤΑΝ ΣΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΜΕΣΟΓΕΙΟ [ ΣΕ ΠΕΡΙΟΧΗ ΟΠΟΥ ΥΠΗΡΧΕ Η ΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗς ] ΚΑΙ ΧΡΗΣΙΜΠΟΙΟΥΣΑΝ ΑΡΑ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΕΝΝΟΙΕΣ ΟΠΩΣ ΤΙΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΑΝΕ ΟΙ ΤΟΤΕ ΛΑΟΙ ΤΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

    ΛΙΓΑ ΧΩΡΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
    ΘΑ ΜΑΣ ΠΕΙΣΟΥΝ ΓΙΑ ΑΥΤΟ.

    ΚΑΤΑΡΧΗΝ ΘΑ ΔΟΥΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ…
    ””Η δε γυνη ην ελληνις,Συροφοινικισα το τω γενει”
    Μαρκος 7.26
    ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΩΣ ΕΛΛΗΝΙΣ , ΣΥΡΟΦΟΙΝΙΚΙΣΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ.
    ΔΗΛΑΔΗ ΦΥΛΕΤΙΚΑ-ΣΤΟ ΓΕΝΟΣ ΣΥΡΟΦΟΙΝΙΚΙΣΑ [ ΜΗ ΕΛΛΗΝΙΔΑ]
    ΑΛΛΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ , ‘ΕΛΛΗΝΙΔΑ’
    ΑΡΑ ΕΔΩ Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ

    ΑΣ ΔΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΚΑΙ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΕΛΛΗΝ.
    ῏Ησαν δέ τινες ῞Ελληνες ἐκ τῶν ἀναβαινόντων, ἵνα προσκυνήσωσιν ἐν τῇ ἑορτῇ…… Ὁ δὲ ᾿Ιησοῦς ἀπεκρίνατο αὐτοῖς λέγων· ἐλήλυθεν ἡ ὥρα, ἵνα δοξασθῇ ὁ Υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου.
    ΕΔΩ Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΟΣ ΕΧΕΙ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΣΗΜΑΣΙΑ
    ΑΦΟΥ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΣΤΗΝ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΑΥΤΗ ΠΗΓΑΙΝΑΝΕ ΝΑ ΠΡΟΣΚΥΝΗΣΟΥΝ ΣΕ ΜΙΑ ΜΗ ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΕΟΡΤΗ ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΤΟ ΕΒΡΑΙΚΟ ΠΑΣΧΑ ΑΡΑ ΗΤΑΝ ΠΡΟΣΥΛΥΤΟΙ .
    ΚΑΙ ΑΡΑ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΔΕΝ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΕΤΣΙ ΑΠΛΑ .
    ΑΡΑ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ .

    ΕΠΙΣΗΣ ΣΤΗΝ ΙΔΙΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ Η ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΣΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΥΣ ΟΠΩΣ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΡΩΜΑΙΟΥΣ

    …. ἵνα τινὰ καρπὸν σχῶ καὶ ἐν ὑμῖν καθὼς καὶ ἐν τοῖς λοιποῖς ἔθνεσιν.
    14 ῞Ελλησί τε καὶ βαρβάροις, σοφοῖς τε καὶ ἀνοήτοις ὀφειλέτης εἰμί· …..

    ΕΔΩ ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ
    ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΜΕ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΕΝΝΟΙΑ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΕΛΛΗΝ ΣΤΗ ΚΑΙΝΗ ΔΙΑΘΗΚΗ
    ΒΛΕΠΟΥΜΕ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΕΙΤΕ ΣΕ ΑΥΤΗ
    ΚΑΙ Ο ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΣΕ
    ”’ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΟΙ”’
    Η ΟΠΟΙΑ ΑΦΟΡΑ ΦΥΛΕΤΙΚΟ [ ΚΑΙ ΚΑΜΙΑ ΦΟΡΑ ΠΟΛΙΣΤΙΣΜΙΚΟ] ΑΡΧΑΙΟΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΤΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΦΥΣΙΚΑ ”ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ”.

    ΜΙΑ ΑΚΟΜΑ ΜΑΡΤΥΡΙΑ

    Ας δουμε τα γραφομενα του ιδιου του Ιουλιανόυ στο έργο του Αντιοχικός ή Μισοπώγων.

    «Και βέβαια», γράφει εκεί ο Ιουλιανός, «πρωτύτερα σας επαινούσα με όσο μεγαλύτερη θέρμη μπορούσα, ..... Αλλά, επειδή θεώρησα ότι εσείς μεν είστε Έλληνες στην καταγωγή, και εγώ, αν και είμαι Θράκας στο γένος, είμαι Έλληνας στον τρόπο ζωής, ...». [487]

    ΕΔΩ ΒΕΠΟΥΜΕ ΟΤΙ Ο ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΤΟΥΣ
    ”ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ” ΑΝΤΙΟΧΕΙΣ ΣΕ ΑΝΤΙΘΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΤΟΥ ΠΟΥ ΤΟΝ ΘΕΩΡΕΙ ΟΧΙ ΩΣ ΕΛΛΗΝΑ ΤΟ ΓΕΝΟΣ ΑΛΛΑ ΑΠΛΑ ΩΣ ''ΕΛΛΗΝΑ ΣΤΟ ΤΡΟΠΟ ΖΩΗΣ ''– ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΣΤΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΠΙΣΤΕΥΩ .
    ΔΗΛΑΔΗ Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ ΔΙΝΕΤΕ ΠΡΩΤΑ ΜΕ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΕΠΕΙΤΑ – ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ΚΑΙ ΜΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΧΡΕΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΤΟΜΟ ΣΤΑ ΠΡΩΤΑ ”ΒΥΖΑΝΤΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ”ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ ΑΠΟ ΑΤΟΜΟ ΜΗ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΣΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ ΑΛΛΑ ΕΙΔΟΛΟΛΑΤΡΗ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  52. ΝΑ ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΔΙΤΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΕΛΛΗΝ.

    Μάλιστα, έχουμε ένα χρήσιμο εύρημα από την ίδια χρονική περίοδο με τις μαρτυρίες Κακριδή, μια επιστολή ενός εγγράμματου ανώνυμου αγωνιστή του 1821, που και αυτός όμως χρησιμοποιεί παρόμοιο λεξιλόγιο περί «παλαιών» Ελλήνων και εν μέρει αποστασιοποιείται από αυτούς. Η επιστολή περιλαμβάνεται στα «Αρχεία της Ελληνικής Παλιγγενεσίας».

    Στο πρώτο μισό της επιστολής διαβάζουμε τα εξής:

    «Να έχωμεν προ οφθαλμών πόσα κακά και δυστυχίας επροξένησεν εις την ανθρωπότητα η διεφθαρμένη διδασκαλία των Ελλήνων, το ‘’πας μη Έλλην βάρβαρος’’ […] οι Έλληνες ενοούσαν και επίστευαν ότι όλοι οι άλλοι άνθρωποι, έξω από τον εαυτόν τους, ήσαν τετράποδα […] Εις τα ανωτέρω άτοπα, εις τα οποία ήτον οι παλαιοί Έλληνες […]»[18].

    Εάν σταματούσαμε την ανάγνωση της επιστολής στο σημείο αυτό, θα λέγαμε ότι ο αγωνιστής ούτε γνωρίζει περί «ελληνικής συνέχειας», ούτε την επιθυμεί, ενώ διατηρεί και μια περίεργη απόσταση από τους Έλληνες.

    Κι όμως, πρόκειται για οφθαλμαπάτη, καθώς η επιστολή καταλήγει:

    «Το δυστυχές έθνος των Ελλήνων […] την ευαγγελικήν παραγγελίαν του θεανθρώπου Ιησού όστις των τωρινών Ελλήνων δεν την αισθανθή […] Ο Θεός με έκαμεν … Έλληνα […] το πλέον ιερόν όνομα, της Ελλάδος, εις το οποίον καυχάται εις όλην την Ευρώπην […]»[19].

    Στην επιστολή αυτή βλέπουμε καθαρά ότι η όποια απόσταση «τωρινών» και «παλαιών» Ελλήνων δεν είναι σε καμία περίπτωση εθνική, αλλά μονάχα θρησκευτική. Η χριστιανική ηθική είναι η μοναδική παράμετρος που διαφοροποιεί «παλαιούς» και «τωρινούς» Έλληνες, ταυτόχρονα όμως η εθνική υπερηφάνεια για το όνομα «Έλληνας» και «Ελλάδα» είναι έκδηλη.

    ΓΙΑ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΡΟΜΟΙΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ
    Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΤΗ ΛΕΚΗ ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ 2 ΕΝΝΟΙΕΣ
    ΑΦΟΥ ΕΙΧΕ ΠΕΙ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΔΙΔΑΣΚΕ……

    ”ΔΕΝ ΕΙΣΘΕΝΕ ΕΛΛΗΝΕΣ ,
    ΔΕΝ ΕΙΣΘΕ ΑΣΕΒΕΙΣ ,
    ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ,
    ΑΘΕΙΟΙ
    ΑΛΛΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ”

    ΕΔΩ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΞΕΚΑΘΑΡΑ Η ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΞΕΩΣ ΕΛΛΗΝ
    ΑΦΟΥ ΤΗΝ ΤΟΠΟΘΕΤΕΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΣΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΧΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΝΟΗΜΑΤΟΣ ΛΕΞΕΙΣ ”ΑΣΕΒΕΙΣ”ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ”ΚΛΠ
    ΕΝΩ ΟΛΕΣ ΜΑΖΙ ΤΙΣ ΑΝΤΙΠΑΡΑΒΑΛΕΙ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗΣ ΧΡΕΙΑΣ ΦΡΑΣΗ ”’ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ”

    Ο ΚΟΣΜΑΣ Ο ΑΙΤΩΛΟΣ ΕΙΧΕ ΕΠΙΣΗΣ ΠΕΙ ΚΑΙ ΤΑ ΠΑΡΑΚΑΤΩ

    ”’ΘΑ ΕΛΕΥΤΕΡΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ”’
    ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΜΙΛΑΕΙ ΓΙΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΩΝ ΠΙΣΤΕΩΝΤΩΝ ΣΤΗ ”ΠΑΤΡΩΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ”’ , ΑΛΛΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΕΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΕΣ [ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΑ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΠΡΟΦΑΝΩΣ Η ΚΑΙ ΚΑΘΟΛΙΚΟΥΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ]ΠΟΥ ΘΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΟΘΩΜΑΝΙΚΟ ΖΥΓΟ

    ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΑΛΛΟΥ…
    ””ΝΑ ΦΚΙΑΣΕΙΣ ΣΕ ΚΑΘΕΧΩΡΙΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΔΟΣΙΑΣ ΣΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ”
    ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΣΧΟΛΕΙΟ ΠΟΥ ΝΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΗΝ ”ΠΑΤΡΩΑ ΘΡΗΣΚΕΙΑ” .

    ΑΛΛΟΥ ΑΝΑΦΕΡΕΙ
    ”ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΘΑ ΜΕΤΡΗΘΟΥΝ ΣΤΟ ΠΟΛΕΜΟ”
    ΑΣΦΑΛΩΣ ΔΕΝ ΕΝΝΟΕΙ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ”ΑΡΧΑΙΟΛΑΤΡΕΣ”’ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΤΟΥ ΑΛΛΑ ΤΟΥΣ ΦΥΛΕΤΙΚΑ ΕΛΛΗΝΕΣ
    ΚΑΙ ΠΡΟΦΑΝΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΣΤΟ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑ .

    ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΑΡΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΣΕ ΤΗΝ ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ ΚΑΙ ΜΕ ΤΙΣ ΔΥΟ ΕΝΝΟΙΕΣ
    ΑΛΛΟΤΕ ΤΗ ΦΥΛΕΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΤΕ ΤΗ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ.

    TO AYTO ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΤΟΥ ΙΟΥΣΤΙΝΙΑΝΟΥ ΟΠΟΥ ΕΚΕΙ
    Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ
    ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΟ ΛΑΟ
    Η ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΠΛΥΘΗΣΜΙΑΚΗ ΟΜΑΔΑ
    ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΧΡΕΙΑ.

    ΣΤΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΑΥΤΟΥΣ , ΔΙΑΤΥΠΩΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΣΤΑ ΛΑΤΙΝΙΚΑ
    ΠΑΡΑΤΗΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΤΗΝ ΓΙΑ ΤΗ ΛΕΞΗ ”ΕΛΛΗN” KAI TA ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΤΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑΖΟΝΤΕ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ,
    ΣΤΟ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΛΑΤΙΝΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΥΠΑΡΧΕΙ-ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΙ Η ΛΕΞΗ ”PAGANIS”’ , ”’PAGANOROYM”’
    ΔΗΛΑΔΗ Η ΛΕΞΗ ΕΛΛΗΝ ΕΧΕΙ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΗ ΧΡΕΙΑ ΣΤΗ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΑΝΤΙΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΙΚΗ ΝΟΜΟΘΕΣΙΑ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας