Οταν ναυάγησε το σχέδιο Ατσεσον...

ΤΟ ΚΟΙΝΟ ανακοινωθέν που εκδόθηκε στην Ουάσιγκτον μετά τη λήξη των συνομιλιών Παπανδρέου- Τζόνσον μπορεί να μιλούσε για κλίμα «φιλίας και ενθέρμου εγκαρδιότητος», μακράν όμως απείχε από την πραγματικότητα. Η ελληνοαμερικανική συνεννόηση άλλωστε ελάχιστες φορές κινήθηκε σε αυτό το μήκος κύματος. Αντίθετα, θύμιζε διάλογο όμοιο με αυτούς που αποδίδονται στο χάσμα γενεών: η μικρή Ελλάς είχε ορθοποδήσει μετά τον πόλεμο και επεδίωκε στη δεκαετία του 1960 να διαθέτει τη δική της αυτονομία στην εξωτερική πολιτική της.Αυτό δεν μπορούσαν να το ανεχθούν οι ΗΠΑ που είχαν την κηδεμονία της,όχι μόνο γιατί η πρόοδος της μικρής αυτής χώρας είχε συντελεσθεί με αμερικανική οικονομική βοήθεια αλλά επειδή η γεωστρατηγική θέση της ήταν τέτοια που λειτουργούσε ως ανάχωμα στον από Βορράν κίνδυνο. Η φράση «Αντέστητε και ενικήσατε» στην απόρρητη έκθεση του έλληνα πρεσβευτή Αλ.Μάτσα μετά το πέρας της επίσκεψης Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον θα αποδεικνυόταν προφητική,προαναγγέλλοντας την πύρρειο νίκη του έλληνα πρωθυπουργού που γνώριζε ότι οι μεγάλοι δεν συγχωρούν στους μικρούς τέτοιες νίκες.



Είναι γεγονός ότι εντυπωσιάζει το αποτέλεσμα της έρευνας στα διπλωματικά αρχεία των δύο υπουργείων Εξωτερικών, Ελλάδας και ΗΠΑ, με θέμα τις απόμακρες εκείνες συνομιλίες, σχεδόν μισόν αιώνα πριν. Και δεν είναι μόνο η ανισομέρεια του όγκου τους, αλλά κυρίως η διαφορά ύφους τόσο στην εκτίμηση όσο και στην περιγραφή των δραματικών εκείνων γεγονότων που εκτυλίσσονταν στην Κύπρο, η κρισιμότητα των οποίων οδήγησε τον πρόεδρο Τζόνσον να στείλει το προεδρικό αεροσκάφος δύο φορές με διαφορά μίας μόλις ημέρας στην Αγκυρα, αρχικά, και στη συνέχεια στην Αθήνα για να μεταφέρει πρώτα τον Ινονού και μετά τον Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον για κατ΄ ιδίαν συνομιλίες στον Λευκό Οίκο.

Ο συγκεκριμένος όρος ήταν μια πρώτη νίκη του έλληνα πρωθυπουργού που πίστευε πως, αν μια απευθείας ελληνοτουρκική συνάντηση κορυφής αποτύγχανε, τότε θα υπήρχαν περισσότερες πιθανότητες για μια σύρραξη. Αντίθετα, ο αμερικανός πρόεδρος που είχε ξεκαθαρίσει και στα δύο μέρη ότι η Δυτική Συμμαχία δεν ήταν διατεθειμένη να επωμισθεί το κόστος μιας πολεμικής σύγκρουσης μεταξύ Ελλάδας - Τουρκίας την ίδια στιγμή που, φανερά τουλάχιστον, απέφευγε να πάρει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς, πίστευε πως οι απευθείας διαπραγματεύσεις μεταξύ των δύο πλευρών, στις οποίες ο Ατσεσον μπορούσε να παρεμβαίνει πυροσβεστικά όποτε χρειαζόταν, θα οδηγούσαν σε αμοιβαία αποδεκτή λύση, ήταν έτοιμος, δε, να προφέρει το Καμπ Ντέιβιντ για τη συγκεκριμένη συνάντηση.

Από το Οβάλ Γραφείο στη θαλαμηγό

Dean Acheson
Μετά τη σθεναρή άρνηση του Παπανδρέου να συναντηθεί με τον Ινονού, ο οποίος μετά το πέρας των συνομιλιών του με τον Τζόνσον αναχώρησε για Νέα Υόρκη, ξεκίνησαν οι συνομιλίες των δύο επιτελείων. Την πρώτη ημέρα, παρόντος του προέδρου Τζόνσον, των δύο υπουργών Εξωτερικών και των πρεσβευτών των δύο χωρών, με συμμετοχή επίσης του Ανδρέα Παπανδρέου στον Λευκό Οίκο, και τη δεύτερη στην προεδρική θαλαμηγό στα ύδατα του ποταμού Πότομακ κατά τη διάρκεια γεύματος εργασίας, όπου απείχε ο αμερικανός πρόεδρος, συμμετείχαν όμως ο υπουργός Αμυνας Ρ.Μακ Ναμάρα , ο Ντιν Ατσεσον και ο αρχηγός των Στρατιωτικών Επιτελείων Ν. Τέιλορ , μαζί φυσικά με όσους πήραν μέρος το πρωί της ίδιας ημέρας στη σύσκεψη στο Οβάλ Γραφείο.

Από την ανάγνωση των αμερικανικών, κυρίως, εγγράφων που είναι πολύ περισσότερα σε αριθμό και αποκαλυπτικά της αγωνίας και των εκατέρωθεν πιέσεων, παρά το γεγονός ότι σε αρκετά σημεία τους παραμένουν κλειστά, διατηρώντας τον αρχικό απόρρητο χαρακτήρα τους, κυρίαρχο αναδεικνύεται το στοιχείο όσον αφορά τη διαφορά αντίληψης των πραγμάτων και την επίγνωση του βαθμού κινδύνου που διέτρεχε η ειρήνη στην περιοχή: οι μεν Αμερικανοί είχαν ήδη μεταξύ Φεβρουαρίου- Απριλίου μελετήσει όλα τα ενδεχόμενα σε αλλεπάλληλες συσκέψεις των στρατιωτικών επιτελείων τους και παράλληλες συνεννοήσεις τους με τους Βρετανούς [σε μια μάλιστα από αυτές του προέδρου Τζόνσον με τον βρετανό πρωθυπουργό σερ Ντάγκλας Χιουμ στις 13 Φεβρουαρίου, ο τελευταίος είχε αποκαλέσει τον Μακάριο υποτιμητικά «βρωμιάρη του γλυκού νερού» (FRUS, vol. ΧVΙ, memorandum 12)], ενώ αντίθετα στην Αθήνα επικρατούσε κύμα εθνικού ενθουσιασμού.

Οι... κόκκινοι και η «ντροπή» 

Στο ίδιο έγγραφο εκφραζόταν ο φόβος από την παρείσφρηση κομμουνιστικών στοιχείων στις δυνάμεις του ΟΗΕ, σε περίπτωση κατά την οποία ο Μακάριος ζητούσε αποστολή ειρηνευτικής δύναμης, ενώ αναγνωριζόταν ως εξαιρετικά ατυχής η διεθνής συγκυρία κατά την οποία η μεν κυβέρνηση Ινονού εμφανιζόταν εξαιρετικά αδύναμη, στη δε Ελλάδα, εν μέσω προεκλογικής περιόδου, ήταν τοποθετημένη υπηρεσιακή κυβέρνηση. Το ίδιο συνέβαινε και στη Βρετανία και στις ΗΠΑ, με την Αντιπολίτευση να καραδοκεί να εκμεταλλευθεί πιθανές λανθασμένες κινήσεις στον χειρισμό της υπόθεσης όσο διαρκούσε και εκεί προεκλογική περίοδος. Σε τηλεφωνική μάλιστα επικοινωνία του Τζόνσον με τον Μπολ την ίδια ημέρα ο Τζόνσον θα αναφερθεί δύο φορές υποτιμητικά στους Βρετανούς που τον άφηναν μονάχο να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, λέγοντας ότι «αν δεν μπορέσουν να κρατήσουν τον έλεγχο της κατάστασης στην Κύπρο θα αποδείξουν ότι δεν είναι οι Βρετανοί που κάποτε γνωρίζαμε». Και παρακάτω: «Ντρέπομαι για αυτούς» (FRUS όπ.π.).

McNamara
Τρεις ημέρες αργότερα, στις 28 Ιανουαρίου, 6.30 το απόγευμα, ο Μπολ σε τηλεφωνική επικοινωνία του με τον Τζόνσον τον ενημερώνει για την κοινή εισήγησή του με τον Μακ Ναμάρα να στείλουν συγκεκαλυμμένη δύναμη 1.200 αμερικανών στρατιωτών ανάμεσα σε 10.000 άνδρες του ΝΑΤΟ. Ο Τζόνσον, εκφράζοντας έντονο σκεπτικισμό, θα είναι αρνητικός: «Το νησί είναι υπερκαλυμμένο (overcrowded), δεν πρέπει να αφήσουμε να μας παρασύρουν. Επιδιώκουν να μας μπλέξουν σε μια υπόθεση που είναι άγνωστο πώς και πότε θα μπορέσουμε να απεμπλακούμε». Ο Μπολ δείχνει να καταλαβαίνει. Ο Τζόνσον φοβάται για τις ψήφους των Ελληνοαμερικανών.

Καθώς το σχέδιό του φαίνεται να ναυαγεί, θα απαντήσει στον πρόεδρο, όταν ο τελευταίος θα του υποδείξει ως μόνη εφικτή λύση τη διπλωματική οδό και τη μετάβαση ειδικού απεσταλμένου στην Κύπρο (ο ίδιος κατονόμασε τους Χάριμαν και τον Ρόμπερτ Κένεντι ή ακόμη και τον ίδιο τον Μακ Ναμάρα ως εξής: «Κύριε Πρόεδρε, όποιος κι αν αναλάβει την ευθύνη να μεσολαβήσει θα τα βρει μπαστούνια με τους Ελληνες» (FRUS όπ.π. memorandum 4). Από το ΝΑΤΟ ο Λέμνιτζερ εισηγείται τον κατάπλου δυνάμεως του 6ου Στόλου στα νερά ανοιχτά της Κύπρου και μεταφέρει το κλίμα που επικρατεί στην Ελλάδα με τον λαό να παραληρεί από ενθουσιασμό «όπως ακριβώς το 1940» (FRUS όπ.π. memorandum 5, 30 Ιαν. 1964). Απογοητευτικός εμφανίζεται και ο αμερικανός πρεσβευτής Ουίλκινς από τη Λευκωσία που περιγράφει τον Μακάριο ως «εγκληματικά απερίσκεπτο» (criminally foolhardy), λόγο για τον οποίο χρειάστηκε να τον τρομοκρατήσει σε τέτοιο βαθμό ώστε, όπως έγραφε, «χλώμιασαν ακόμα και τα γένια του» (FRUS, όπ.π. document 11, 13 Φεβρουαρίου 1964). Στο ίδιο έγγραφο ο Ουίλκινς εμφανίζεται εξίσου επικριτικός και έναντι του Τάσσου Παπαδόπουλου και του Κληρίδη. Αλλά και ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου σε τηλεφωνική συνομιλία του με τον αμερικανό πρεσβευτή στην Αθήνα που διήρκεσε 75 ολόκληρα λεπτά φέρεται να μίλησε πολύ «υποτιμητικά» (dismagingly) για τον Μακάριο τον οποίον, όπως ομολόγησε, θα προτιμούσε να δει, αντί να θριαμβολογεί, να θυσιάζεται για την υπόθεση του Ελληνισμού.

Το γνωστό ως σχέδιο Ατσεσον που στη διπλή εκείνη επίσκεψη Ινονού- Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον επεδίωξαν οι Αμερικανοί να προωθήσουν (Ενωση με την Ελλάδα και σε αντάλλαγμα μια στρατιωτική βάση για την Τουρκία, δύο τουρκικά καντόνια με τοπική αυτονομία και έπαθλο το Καστελόριζο) απερρίφθη και από τους Τούρκους και από τους Ελληνες- φυσικά. Με μόνη διαφορά ότι τόσο οι σκληροπυρηνικοί της Ενωσης όσο και εκείνοι της διαίρεσης της Νήσου είχαν βγάλει τα δικά τους χωριστά συμπεράσματα σχετικά με τις αμερικανικές προθέσεις, συμπεράσματα που επέσπευσαν τις εξελίξεις του 1974.

Οι ελιγμοί και η... μη μπλόφα

Φθάνοντας με τον αέρα της εθνικής ομοψυχίας ο Παπανδρέου στην Ουάσιγκτον θα σημειώσει την πρώτη νίκη του σε μια προσπάθεια άφθαστου τακτικού ελιγμού, όταν διαπίστωσε ότι ο πρόεδρος Τζόνσον προσπαθούσε να τον κολλήσει κυριολεκτικά στον τοίχο, λέγοντάς του ότι σε περίπτωση που οι Τούρκοι κινηθούν, ο 6ος Στόλος θα μείνει ουδέτερος και η Ελλάδα θα υποστεί μεγάλες απώλειες, λέγοντας στον συνομιλητή του:«Αλλά αυτό σημαίνει τελεσίγραφον. Τοιαύτα τελεσίγραφα έχει λάβει η Ελλάς από τον φασισμόν και τον ναζισμόν. Ουδέποτε ανέμενεν ότι θα ελάμβανε και από συμμάχους και μάλιστα από ηγέτας του Ελευθέρου Κόσμου», μετατοπίζοντας με τον τρόπο αυτόν την ελληνοτουρκική διαφορά για την Κύπρο στο πεδίο ανταγωνισμού Ανατολής- Δύσης.

Οι Αμερικανοί,όμως,όπως φαίνεται από άλλο έγγραφο της 25ης Ιανουαρίου όταν στην Ελλάδα επικρατούσε ρευστότης λόγω προεκλογικής περιόδου με υπηρεσιακή κυβέρνηση υπό τον Παρασκευόπουλο, δεν μπλόφαραν όπως νόμιζαν οι Ελληνες όταν επαναλάμβαναν την απειλή πολέμου.Πράγματι,στη σύσκεψη εκείνη της ηγεσίας του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, του Πενταγώνου και της CΙΑ, ο Μπολ (ΥΠΕΞ) ενημέρωνε τους συνομιλητές του ότι η τουρκική εισβολή ήταν ζήτημα δύο- τριών ημερών και το μόνο που είχε πετύχει να εξασφαλίσει από πλευράς Τουρκίας ήταν απλώς να ενημερωθούν νωρίτερα οι ΗΠΑ! Στην περίπτωση αυτή ο πρόεδρος Τζόνσον είχε δεσμευθεί για ανάμειξη σωτηρίας των ΗΠΑ στο νησί μόνο αφού είχε προηγηθεί παρατεταμένο λουτρό αίματος για να μη φανεί αφενός ότι παίρνει το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς και αφετέρου να μη χάσει τις ψήφους της πολυπληθούς ελληνικής ομογένειας, στις επερχόμενες προεδρικές εκλογές (FRUS,Vol ΧVΙ,memorandum 3).

Η κυρία Φωτεινή Τομαή είναι ιστορικός, πρεσβευτής σύμβουλος Α' στο υπουργείο Εξωτερικών.

Σχόλια

  1. Μερικά σχόλια:
    1. Δεν έχω πεισθεί ότι η μη υιοθέτηση του σχεδίου, ήταν επιτυχία της Ελληνικής πολιτικής. Προσωπικά πιστεύω ότι η αν τότε το είχαμε αποδεκτεί, τα οφέλη θα ήταν σαφώς περισσότερα, αφού αν το αποδεχονταν και η Τουρκία, τότε το πρόβλημα της Κύπρου θα είχε επιλυθεί, ενώ αν απορριπτόνταν από τη Τουρκία τότε και πάλι εμείς θα φαινόμασταν τα "καλά παιδιά"
    2. Ο Τζόνσον ήταν ο τελευταίος πρόεδρος των ΗΠΑ που ασχολήθηκε με το Κυπριακό. Η αυξανόμενη εμπλοκή των Αμερικανών στο Βιετνάμ, θα υποβιβάσει το θέμα σε επίπεδο υπουργών και στη συνέχεια επιτροπών εμπειρογνωμόνων κλπ.
    3. Η στρατιωτική ισορροπία Ελλάδας - Τουρκίας ήταν τελείως διαφορετική τότε. Αυτή η ηττοπαθής στάση του Παπανδρέου γεννά πολλά ερωτήματα πχ ως προς την εμπιστοσύνη του προς τις Ένοπλες δυνάμεις της χώρας και κυρίως προς την ηγεσία τους.
    4. Υπάρχει μία άποψη που λέει ότι ο Παπανδρέου δεν αποδέχθηκε το σχέδιο, κυρίως φοβούμενος τις αντιδράσεις εντός της Κύπρου από το Μακάριο και τους οπαδούς του. Η άποψη αυτή αν είναι σωστή μου μοιάζει πιο πολύ σαν υπεκφυγή παρά σαν σοβαρή θέση πολιτικού άνδρα επιπέδου.
    Ένα άλλο θέμα που κάποια στιγμή θα πρέπει να εξετασθεί πέρα από διάφορες θεοποιήσεις και πομπώδη επίθετα (Γέρος της Δημοκρατίας) είναι ο ρόλος του Γ. Παπανδρέου στα πολιτικά πράγματα και πως επηρέσε θετικά ή αρνητικά τη νεώτερη ιστορία της χώρας. Και το ίδιο ισχύει και για τον Μακάριο

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λινάρδος Κωνσταντίνος13 Ιουλ 2013, 11:05:00 μ.μ.

    Αν και για το θέμα αυτό εξακολουθούν να υπάρχουν σημεία που δεν έχουν ξεκαθαριστεί απόλυτα , εντούτοις πιστεύω ότι το σχέδιο Acheson , ήταν μια μεγάλη ευκαιρία που χάθηκε…
    Και ο βασικότερος λόγος για αυτό ήταν οι φιλοδοξίες του Μακάριου που έβαλε το προσωπικό συμφέρον πάνω από το εθνικό, αλλά και η ατολμία του Γεωργίου Παπανδρέου που δεν είχε το θάρρος να του τρίξει τα δόντια.
    Βάση της πρότασης Acheson η Κύπρος ενωνόταν με την Ελλάδα με αντάλλαγμα μια στρατιωτική βάση που θα δινόταν στους Τούρκους στη βόρεια πλευρά του νησιού.
    Επιπλέον οι Τούρκοι του νησιού θα είχαν ανάλογο καθεστώς με αυτούς της Θράκης , ενώ γινόταν ακόμη λόγος για επιστροφή των εκδιωχθέντων Ελλήνων της Πόλης το 1955 , αλλά και για σεβασμό των δικαιωμάτων των Ελλήνων της Ίμβρου και Τενέδου.
    Ο αμερικανός πρέσβης ανέφερε ότι θα κατέβαλλε κάθε προσπάθεια να πεισθούν οι Τούρκοι βάση των θέσεων αυτών , χωρίς να αναφέρει κάτι άλλο π.χ. για παραχώρηση Καστελόριζου κλπ.
    Για την εξαγωγή καλύτερων συμπερασμάτων παραθέτω την επιστολή Acheson (μόνη και οριστική όπως αναφέρει ο πρέσβης Σωσσίδης ) προς τον Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου , όπως την είχε δώσει ο πρέσβης Σωσσίδης στην εφημερίδα το Βήμα στις 23 Ιανουαρίου του 2002 και εις απάντηση άρθρου σχετικά με το σχέδιο αυτό στην ίδια εφημερίδα στις 13 Ιανουαρίου του 2002.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λινάρδος Κωνσταντίνος13 Ιουλ 2013, 11:07:00 μ.μ.

    Εν Γενεύη, τη 20ή Αυγούστου 1964
    Αγαπητέ Κύριε Πρωθυπουργέ,
    Επιτρέψατέ μοι να αρχίσω την επιστολήν μου αυτήν εκφράζων την βαθυτάτην ικανοποίησιν διά την βοήθειαν την οποίαν έχετε παράσχει εις το έργον μας, εδώ εις την Γενεύην, με την αδιάλειπτον προσοχήν και σκέψιν σας, και με το να επιτρέψητε εις τον κ. Ι. Σωσσίδην να συμμετάσχη εις τας προσπαθείας μας.
    Σήμερον, ο Πρόεδρος με επληροφόρησε περί του επείγοντος χαρακτήρος τον οποίον πιστεύει ότι προσέδωσε εις το έργον μας η επικειμένη Σοβιετική ανάμιξις εις το Κυπριακόν πρόβλημα, κατόπιν δε τούτου μου εζήτησεν όπως σας γνωρίσω την κοινήν μας άποψιν, κατά την οποίαν ολίγος χρόνος απομένει, εντός του οποίου θα ηδύνατο να επιτευχθή μία συμφωνία, και να σας καταστήσω κοινωνόν των απόψεών μου, τας οποίας ούτος έχει υιοθετήσει, περί της γενικής φύσεως της συμφωνίας, η οποία τυγχάνει, κατ' εμέ, εφικτή και δικαία. Γνωρίζω από τας συνομιλίας μας μετά του κ. Σωσσίδη ότι έχετε εντυπωσιασθή, ως και ημείς, ενταύθα, εκ του κινδύνου, τον οποίον ενέτειναν αι Ρωσικαί κινήσεις, να περιέλθη η Κύπρος υπό την κομμουνιστικήν επιρροήν και εκ των εκτεταμένων συνεπειών, τας οποίας θα συνεπήγετο το γεγονός αυτό επί της πολιτικής και στρατηγικής καταστάσεως εις την Ανατολικήν Μεσόγειον. Είμαι βέβαιος ότι συμφωνούμεν εις το ότι ο κίνδυνος δημιουργεί διά την Τουρκίαν και διά την Ελλάδα έν κοινόν ενδιαφέρον, υπερακοντίζον κατά πολύ τας ακριβείς γραμμάς επί ενός χάρτου, όστις θα έδει να χαραχθή διά την επίτευξιν συμφωνίας. Τα προβλήματα τα οποία εγείρονται, δι' εκάστην πλευράν, είναι πολιτικά, και από της σκοπιάς ταύτης τα αντιμετωπίζω.
    Είμαι έτοιμος να ασκήσω την μεγίστην δυνατήν πίεσιν και πειθώ διά να επιτύχω όπως παραιτηθούν οι Τούρκοι πάσης απαιτήσεως δι' εδαφικήν περιοχήν υπό την κυριαρχίαν των εις την Κύπρον, διά να ελαττώσουν την έκτασιν των απαιτήσεών των διά μίαν στρατιωτικήν βάσιν εις την Χερσόνησον της Καρπασίας, ως και διά τον καθορισμόν των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, επί τη βάσει των γραμμών τας οποίας συνεζητήσαμεν μετά του κυρίου Σωσσίδη και τας οποίας δύναμαι να διατυπώσω εις Σχέδιον, το οποίον θα είναι έτοιμον αύριον. Ειδικώτερον θα προτρέψω τους Τούρκους να περιορίσουν το σχέδιόν των εις την εκμίσθωσιν διά 50 έτη του τμήματος εκείνου της Χερσονήσου της Καρπασίας το οποίον ορίζεται από το νοτιοανατολικώτερον άκρον του μέχρι μιας γραμμής χαρασσομένης προς Βορράν και προς Νότον, ακριβώς δυτικώς του ΚΟΜΙ KEBIS. Είμαι πεπεισμένος, κατόπιν της μελέτης της καταστάσεως εις την οποίαν προέβην, συνεπικουρούμενος υπό Στρατιωτικών συμβούλων, ότι η ύπαρξις μιας τοιαύτης βάσεως δικαιολογείται απολύτως, από στρατιωτικής σκοπιάς, διά την άμυναν των προσβάσεων προς την Τουρκικήν ενδοχώραν και διά την άμυναν αυτής ταύτης της βάσεως εξ αιφνιδιαστικής επιθέσεως. Είναι ενδεχόμενον ότι η προτεινόμενη χάραξις της δυτικής γραμμής της περιοχής ταύτης θα εδημιούργει πολιτικόν πρόβλημα εις υμάς την στιγμήν ταύτην. Το πρόβλημα τούτο θα ήτο δυνατόν να αποφευχθή εάν η γραμμή παρέμενεν αχάρακτος, με την προοπτικήν να καθορισθή, κατόπιν μελέτης, από στρατιωτικής σκοπιάς, υπό του Ανωτάτου Διοικητού των Συμμαχικών Δυνάμεων διά την Ευρώπην και υπό τον όρον ότι η Ελληνική Κυβέρνησις θα παρείχε την διαβεβαίωσίν της ότι εις περίπτωσιν χαράξεως της γραμμής ως ανωτέρω αύτη θα εγένετο δεκτή. Θα ήρκει να γνωστοποιηθή εις εμέ η πρόθεσις της Ελληνικής Κυβερνήσεως όπως δεχθή μίαν τοιαύτην ρύθμισιν, ώστε να μην απαιτηθή, επί του παρόντος, η άμεσος ανάληψις υποχρεώσεως έναντι της Τουρκικής Κυβερνήσεως. Η διαβεβαίωσις αύτη θα μου επέτρεπε να πράξω παν το δυνατόν, και πιστεύω ότι θα επετύγχανον, να επιτύχω Συμφωνίαν μετά της Τουρκικής Κυβερνήσεως, όπως μη παρέμβη διά να αποτρέψη ή διά να απαιτήση διακυβερνητικήν συμφωνίαν προ της πραγματοποιήσεως της Ενώσεως της Κύπρου μετά της Ελλάδος.
    Συνεχίζεται…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λινάρδος Κωνσταντίνος13 Ιουλ 2013, 11:08:00 μ.μ.

    Συνέχεια…
    Ελλείψει των ανωτέρω, οι Τούρκοι θα επίστευον, βεβαίως, ότι τα συμβατικά των δικαιώματα εκμηδενίζονται, σχεδόν μετά περιφρονήσεως, και ότι οι ίδιοι δεν αντιμετωπίζουν ει μη το ενδεχόμενον είτε της Ενώσεως άνευ όρων είτε της άνευ όρων ανεξαρτησίας μιας Κύπρου υπό Κομμουνιστικήν κυριαρχίαν.
    Οσα εισηγούμαι θα εμφανίσουν σοβαρωτάτας δυσχερείας διά τους ηγέτας τόσον της Ελλάδος όσον και της Τουρκίας, ως και διά τους λαούς των οποίων ούτοι ηγούνται. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι εν όψει του επικείμενου κοινού κινδύνου έκαστον Εθνος θα ευρεθή ηνωμένον διά να υποστηρίξη λύσεις αι οποίαι αποβλέπουν, πέραν στιγμιαίων αντιθέσεων, εις την θεμελιώδη ασφάλειαν και την ευημερίαν των μεγάλων Κρατών της Ελλάδος και της Τουρκίας, και εις την υποστήριξίν των, εις το εξωτερικόν, εκ μέρους της μεγάλης Συμμαχίας των Ελευθέρων κρατών, από πάσης αναμίξεως κατά την πραγματοποίησίν των.
    Επιτρέψατέ μοι, αγαπητέ Κύριε Πρωθυπουργέ, να ζητήσω την ταχείαν επάνοδον του κ. Σωσσίδη εις Γενεύην, διά να μας βοηθήση εις την επίτευξιν της λύσεως ταύτης.
    Ειλικρινώς υμέτερος
    DEAN ACHESON

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας