 |
| Σουλειμάν ΙΙ ο "μεγαλοπρεπής" |
Το 1520 ο Σουλεϊμάν Β' είχε γίνει δέκατος σουλτάνος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η οποία εκτεινόταν από τα περσικά σύνορα μέχρι τη δυτική Αφρική και περιλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος των Βαλκανίων. Ο Σουλεϊμαν είχε κληρονομήσει τον μεγαλύτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο στρατό του κόσμου, ο οποίος διέθετε ανώτερα στοιχεία πεζικού, ιππικού, μηχανικού και πυροβολικού. Στην καρδιά του στρατού του υπήρχαν επίλεκτες λεγεώνες γενιτσαρων, μισθοφόρων σκλάβων από χριστιανικές οικογένειες που είχαν απαχθει σε παιδική ηλικία και είχαν ανατραφεί σαν μουσουλμάνοι στρατιώτες. Απο τη πρωτεύουσα του, την Κωνσταντινούπολη, ο Τούρκος σουλτάνος άρχισε να καταστρώνει σχέδια για να επεκτείνει την αυτοκρατορία του ακόμη περισσότερο.
Ο Σουλεϊμάν είχε κληρονομήσει επίσης ένα ισχυρό ναυτικό, το οποίο χρησιμοποίησε μαζί με τον στρατό του για να πολιορκήσει το οχυρωμένο νησί της Ρόδου, πρώτη στρατιωτική κατάκτηση του. Παραχωρώντας ελεύθερη διακίνηση σε αντάλλαγμα για την παράδοση του νησιού, ο σουλτάνος απέκτησε το 1522 τον έλεγχο της Ρόδου και του μεγαλύτερου μέρους της Μεσογείου. Αυτή η νίκη απέδειξε ότι ο Σουλεϊμάν σεβόταν τις συμφωνίες ειρήνης. Ωστόσο, σε επόμενες μάχες όπου οι εχθροί του δεν παραδόθηκαν ειρηνικά, έδειξε την οργή του λεηλατώντας πόλεις, σφάζοντας τους ενήλικους άρρενες και πουλώντας σκλάβους τις γυναίκες και τα παιδιά.
 |
| Κάρολος ο πέμπτος Βασιλιάς της Αυστρίας |
Το 1528 εξουδετέρωσε την Ουγγαρία και έβαλε ένα ανδρείκελο του στον θρόνο της. Ο μόνος που βρισκόταν πλέον ανάμεσα στους Τούρκους και στη δυτική Ευρώπη ήταν η Αυστρία και οι σύμμαχοι της, Ισπανία και Γαλλία. Επωφελούμενος από έριδες μεταξύ των εχθρών του, ο Σουλεϊμάν έκανε μυστική συμφωνία με τον βασιλιά Φραγκίσκο Α' της Γαλλίας. Επίσης, ο πάπας της Ρώμης Κλήμης Ζ', αν και δεν έκανε άμεση συμμαχία με τον μουσουλμάνο σουλτάνο, απέσυρε τη θρησκευτική και πολιτική υποστήριξη του προς τους Αυστριακούς.
Το αποτέλεσμα ήταν να βρεθεί μόνος ο βασιλιάς Κάρολος και οι Αυστριακοί του για να αποκρούσουν τους Οθωμανούς εισβολείς το 1529. Στις 10 Απριλίου ο Σουλεϊμάν αναχώρησε από την Κωνσταντινούπολη με στρατό 120.000 ανδρών, ο οποίος συνοδευόταν από 200.000 βοηθητικό προσωπικό και ακολούθους του, για την αυστριακή πρωτεύουσα, τη Βιέννη. Καθ' οδόν, ο τεράστιος στρατός καταλάμβανε πόλεις και έκανε επιδρομές στην ύπαιθρο για να αποκτά τρόφιμα και σκλάβους.
Εν τω μεταξύ η Βιέννη προετοιμαζόταν για την επικείμενη σύγκρουση υπό τη στρατιωτική ηγεσία του κόμη Νικόλας φον Ζαλμ Ράιφερσαϊντ και του Βίλχελμ φον Ρόγκεντορφ. Το έργο τους φαινόταν ακατόρθωτο. Τα τείχη της πόλης, πλάτους μόλις 1,5-2 μέτρων, ήταν σχεδιασμένα για να αποκρούουν επιδρομές του Μεσαίωνα και όχι το προηγμένο πυροβολικό των Τούρκων. Ολόκληρη η αυστριακή φρουρά αριθμούσε μόλις 20.000 στρατιώτες με 72 κανόνια. Οι μοναδικές ενισχύσεις που έφθασαν στην πόλη ήταν ένα απόσπασμα από 700 μουσκετοφόρους από την Ισπανία.
Παρά τα μειονεκτήματα της, η Βιέννη είχε αρκετούς φυσικούς παράγοντες για ενίσχυση της άμυνας της. Ο Δούναβης εμπόδιζε οποιαδήποτε πρόσβαση από βορρά και ο μικρός πλωτός δίαυλος Βίνερ, που βρισκόταν στα ανατολικά, άφηνε μόνο τον νότο και τη δύση απροστάτευτους. Οι Βιεννέζοι στρατηγοί εκμεταλλεύθηκαν στο έπακρο τις εβδομάδες που προηγήθηκαν της άφιξης των Τούρκων. Γκρέμισαν κατοικίες και άλλα κτίρια έξω από το νότιο και από το δυτικό τείχος, ώστε να ανοίξουν πεδία βολής για τα κανόνια και τα μουσκέτα τους. Έσκαψαν τάφρους και τοποθέτησαν διάφορα εμπόδια στους δρόμους της προσπέλασης. Συγκέντρωσαν εφόδια για μακρόχρονη πολιορκία εντός των τειχών και απομάκρυναν από την πόλη πολλές γυναίκες και παιδιά όχι μόνο για να μειώσουν τις ανάγκες σε τρόφιμα και εφόδια, αλλά επίσης για να περιορίσουν τα φοβερά επακόλουθα σε περίπτωση που θα νικούσαν οι Τούρκοι. Τη Βιέννη βοήθησε σημαντικά άλλος ένας παράγων: το καλοκαίρι του 1525 ήταν ένα από τα πιο βροχερά της ιστορίας. Οι συνεχείς βροχοπτώσεις καθυστέρησαν την προέλαση των Οθωμανών και έκαναν δύσκολες τις συνθήκες για τον στρατό τους. Όταν τελικά έφθασαν στη Βιέννη τον Οκτώβριο, ο χειμώνας βρισκόταν επί θύραις και οι αμυνόμενοι είχαν προετοιμαστεί με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Ο Σουλεϊμάν ζήτησε αμέσως την παράδοση της πόλης. Όταν πήρε αρνητική απάντηση, άρχισε έναν καταιγισμό πυρός εναντίον των τειχών της με τα 300 κανόνια του και διέταξε τους υπονομοποιούς του να σκάψουν κάτω από τα τείχη και να τοποθετήσουν εκρηκτικές ύλες για να τα γκρεμίσουν. Οι Αυστρίακοι 'βγαιναν από τα τείχη για να επιτεθούν στους μηχανικούς και στους πυροβολητές αλλά και για να σκάψουν αντιτάφρους. Αρκετες φορες κατά τις επόμενες τρεις εβδομάδες το πυροβολικό και τα εκρηκτικά των εισβολέων δημιούργησαν μικρά ρήγματα στα τείχη, αλλά οι Βιεννεζοι στρατιώτες εκλειναν γρήγορα τα κενά και απέκρουαν οποιαδήποτε είσοδο στην πόλη. Ο Σουλεϊμάν είχε αποτύχει για πρώτη φορά. Δεκάδες από τους ανίκητους μέχρι τότε γενίτσαρους βρίσκονταν νεκροί έξω από τα τείχη της πόλης. Ο τουρκικός στρατός δεν είχε πλέον άλλη επιλογή παρά να κάψει το τεράστιο στρατόπεδο του και να γυρίσει πίσω στην Κωνσταντινούπολη. Πριν όμως γίνει αυτό, έσφαξαν τους χιλιάδες αιχμαλώτους που είχαν πιάσει καθ' οδόν προς τη Βιέννη. Στη διάρκεια της πορείας τους, πολύ περισσότεροι Τούρκοι πέθαναν από τις εφόδους εχθρικών ομάδων που χτυπούσαν τις πτέρυγες του στρατού τους.
Η αποτυχία στη Βιέννη δεν μείωσε σημαντικά την ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, σταμάτησε όμως την προέλαση των μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Ο Σουλεϊμάν και ο στρατός του σημείωσαν πολλές επιτυχίες μετά τη Βιέννη, αλλά αυτές οι νίκες έγιναν στην Ανατολή εναντίον των Περσών και όχι στη Δύση κατά των Ευρωπαίων. Η Οθωμανική Αυτοκρατορία επέζησε αρκετούς αιώνες, αλλά η πλημμυρίδα της υποχώρησε μπροστά στα τείχη της Βιέννης. Αν ο Σουλεϊμάν είχε κατακτήσει τη Βιέννη, ο στρατός του θα συνέχιζε την επίθεσή του κατά των γερμανικών επαρχιών την επόμενη άνοιξη. Υπάρχει συνεπώς μεγάλη πιθανότητα ότι η αυτοκρατορία του Σουλεϊμάν θα έφθανε τελικά μέχρι τη Βόρεια θάλασσα, παρά τη συμμαχία του με τη Γαλλία. Αντιθέτως, όμως μετά τη Βιέννη οι Οθωμανοί δεν τόλμησαν να επιτεθούν ξανά στην Ευρώπη , Η ισχύς και η επιρροή της αυτοκρατορίας τους είχε αρχίσει να παρακμάζει αργά αλλά σταθερά. Η ανεπιτυχής πολιορκία της Βιέννης από τους Οθωμανούς Τούρκους το 1529 χαρακτήρισε την αρχή της μακράς παρακμής της αυτοκρατορίας τους. Σταμάτησε επίσης την προώθηση του Ισλάμ στην κεντρική και στη δυτική Ευρώπη, διασφαλίζοντας έτσι την κυριαρχία του χριστιανισμού -και όχι του μουσουλμανισμού σε αυτήν την περιοχή.
ΠΗΓΗ
Οι 100 ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΕΣ ΜΑΧΕΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΠΟΧΩΝ
του Michael Lee Lanning εκδόσεις ΕΝΑΛΙΟΣ σελ.62-65
& http://www.phorum.gr/viewtopic.php?f=51&t=6546
Πραγματικα, πολλες φορες η αυστρια σταματησε την Οθωμανικη λαιλαπα. Το ιδιο εγινε και το 1683, το 1697 και στις αρχες του 18αι, με τον Ευγενιο της σαβοιας. Επισης, βλεποντας το ποσο ετρεμαν τους οθωμανους οι μεγαλες χριστιανικες δυναμεις της δυσης, δεν μπορει κανεις παρα να θαυμασει τις εξεγερσεις των ελληνων εκεινη την εποχη.Τοτε που ολοι θεωρουσαν τους τουρκους ανικητους, μικρες δυναμεις ελληνων ("στρατιωτες", μητροπολιτες, πρωιμοι κλεφτες) ξεσηκωνονταν με ελαχιστες ελπιδες επιτυχιας. Δυστυχως, η περιοδος της τουρκοκρατιας εχει αγνοηθει απο τα ελληνικα βιβλια, παρολο που ειναι (κατα την γνωμη μου) εξισου ηρωικη με το 1821.
ΑπάντησηΔιαγραφή