Η Βρετανική πολιτική σχετικά με την αυτοδιάθεση της Κύπρου, υπήρξε ξεκάθαρα αρνητική μετά το τέλος του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, παρά τις υποσχέσεις που είχαν παρασχεθεί στο παρελθόν αφειδώς. Συγκεκριμένα ο Βρετανός υφυπουργός σε θέματα αποικιών Χένρυ Χόπκινσον δήλωσε τον Σεπτέμβριο 1954 ότι "ουδέποτε" η Κύπρος θα αποκτούσε την ανεξαρτησία της.
Η ανοιχτή Αγγλική περιφρόνηση της Κυπριακής ανεξαρτησίας σε εποχή που η διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας βρισκόταν σε επικαιρότητα παγκοσμίως (Ινδία, Κογκό, Αλγερία, Μαρόκο κτλ), ενεργοποίησε μια σειρά από διπλωματικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην Μεγαλόνησο, όπως η (αποτυχημένη) ανακίνηση του θέματος την Κυπριακής ανεξαρτησίας στον ΟΗΕ από την κυβέρνηση Παπάγου. Αλλά μια ακόμη σημαντικότερη εξέλιξη αποτέλεσε η απόφαση του απόστρατου συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, να ξεκινήσει ένοπλη αντίσταση στην Κύπρο κατά της Βρετανικής εξουσίας. Εκ πρώτης όψεως ο Αγώνας αυτός φαινόταν καταδικασμένος, καθώς τα γεωγραφικά δεδομένα του νησιού, οι συντριπτικές δυνατότητες της πανίσχυρης Βρετανίας, αλλά και η ανοιχτή αντίθεση των τουρκοκυπρίων και του ΑΚΕΛ, φαίνονταν ανυπέρβλητα εμπόδια. Ο οπλισμός που χρησιμοποιήθηκε στον Αγώνα προερχόταν από την αντιστασιακή οργάνωση "Χ" και μεταφέρθηκε με άκρα μυστικότητα στην Κύπρο μέσα στο 1954.
Ο στρατιωτικός ηγέτης του αγώνα Γεώργιος Γρίβας αποτέλεσε την ψυχή του αντιαποικιακού αυτού αγώνα. Πολιτικός ηγέτης του Αγώνα αναδείχθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄, ο οποίος πρωταγωνίστησε στις πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο για περισσότερο από 20 χρόνια. Ο Γρίβας με στοχευμένα πατριωτικά μηνύματα κατάφερε να κινητοποιήσει την συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης και πολιτικής τοποθέτησης δημιουργώντας την μυστική επαναστατική οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Σε τόσο κρίσιμες και οριακές αναμετρήσεις όμως, δεν αρκούν μόνο η θέληση η πίστη, τα ωραία λόγια και οι καλές προθέσεις. Η επιτυχία σε έναν αγώνα εναντίον ενός συντριπτικά ισχυρότερου αντιπάλου, χρειάζεται μέθοδο και σχέδιο και ο Γρίβας απέδειξε ότι διέθετε και τα δύο. Ο τύπος της οργάνωσης που επέλεξε ο Γρίβας, ουσιαστικά του επιβλήθηκε από τις ιδιαιτερότητες του εγχειρήματος.
Ουσιαστικά σχεδίασε ένα συγκεντρωτικό προσωποπαγές πυραμιδοειδές σχήμα διοίκησης στο οποίο ο ίδιος ερχόταν σε επαφή με λίγους τομεάρχες οι οποίοι με την σειρά τους ήλεγχαν και στελέχωναν στην περιοχή τους την τοπική νεολαία (Α.Ν.Ε.), το πολιτικό σκέλος της οργάνωσης (Π.Ε.Κ.Α.) και τις τοπικές ομάδες δολιοφθορέων, των εκτελεστών και όσων είχαν αναλάβει την εξουδετέρωση Τουρκικών ομάδων. Κάθε τομεάρχης όφειλε να τηρεί ενήμερο τον αντικαταστάτη του, ο οποίος παρέμενε αδρανής όπως και οι εφεδρείες όλων των σχηματισμών, για να μην επισημανθούν από τους Άγγλους. Κατά κανόνα οι ενεργοί δεν γνώριζαν τους εφέδρους για λόγους εχεμύθειας και μυστικότητας. Σχεδόν όλα τα κατώτερα μέλη της ΕΟΚΑ γνώριζαν μόνο λίγα μέλη της οργάνωσης που συνεργάζονταν άμεσα, ενώ αγνοούσαν κρίσιμες πληροφορίες για την οργάνωση τα μέλη της και την δομή της για λόγους ασφαλείας καθώς σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν, υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια από τους Άγγλους.
Ανάμεσα στους τομεάρχες και τον Αρχηγό είχε αναπτυχθεί ένα δαιδαλώδες σύστημα από συνδέσμους (κυρίως ήταν ηλικιωμένοι και ανήλικα παιδιά) που κατάφερναν να διακινούν μεγάλο όγκο πληροφοριών και διαταγών με σχετική επιτυχία. Η επικοινωνία καθώς και η αλληλογραφία του Γρίβα δεν συγκεντρωνόταν σε ένα σημείο αλλά κυκλοφορούσε τμηματικά από πολλά πρόσωπα, ώστε να ελαχιστοποιείται ο άμεσος κίνδυνος από τυχόν σύλληψη ενδιάμεσου συνδέσμου. Παράλληλα υπήρχαν και εφεδρικοί σύνδεσμοι αν αχρηστεύονταν οι ενεργοί, ενώ ο Γρίβας χρησιμοποιούσε διαφορετική γραφή και όνομα για κάθε τομέα για λόγους ασφαλείας. Ο ίδιος ο Γρίβας εκτός από τους τομεάρχες, είχε υπό την άμεση διοίκηση του τις αντάρτικες ομάδες τις οποίες συντόνιζε και συχνά συμμετείχε στις πολύ περιορισμένες επιχειρήσεις τους, καθώς και τους μηχανισμούς της προπαγάνδας (φυλλάδια, ανακοινώσεις της οργάνωσης), των πληροφοριών (πράκτορες στην αστυνομία, νεολαία, πληροφορίες από φλυαρίες και συζητήσεις Βρετανών αξιωματικών κτλ), των εφοδιασμών και όλων των συνδέσμων.
Γίνεται φανερό από όσα αναφέραμε, πως αν ο Γρίβας έπεφτε στα χέρια των Άγγλων η έχανε την ζωή του, το παν θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος σε λίγες στιγμές. Ουσιαστικά ένα πρόσωπο (Γρίβας - "Διγενής") ασκούσε την διοίκηση και λάμβανε τις στρατιωτικές αποφάσεις, έχοντας μόνο έναν βοηθό, με τον "σταθμό διοίκησης" της οργάνωσης να μεταφέρεται συνεχώς για ασφάλεια. Βασικός αποφασιστικός παράγοντας επιτυχίας ενός τόσο αντίξοου αγώνα ήταν η ομόθυμος συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της Κύπρου, που ακόμη και όταν οι Βρετανοί στρατιώτες αυξήθηκαν σε 70.000 (ένας για κάθε δέκα κατοίκους), επέτρεπε στο ανορθόδοξο σύστημα της ΕΟΚΑ που περιγράψαμε να λειτουργεί αποτελεσματικά. Οι σκληρές βρετανικές μέθοδοι καταστολής, όπως το περίφημο "κερφιου", τα βασανιστήρια των αιχμαλώτων, οι απαγχονισμοί των αγωνιστών που συνελήφθησαν, δεν έκαμψαν το φρόνημα των Κυπρίων που ενίσχυαν και στελέχωναν μαζικά κάθε τομέα της οργάνωσης.
Έτσι, χάρις την μαζική λαϊκή συμμετοχή, ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν χαλάρωσε σε κανένα σημείο της τετραετίας 1955-1959, με συνεχείς εκτελέσεις Άγγλων, ανατινάξεις, εκρήξεις, σαμποτάζ, ανταρτοπόλεμο, οικονομικό εμπάργκο και παθητική αντίσταση, σκληρές επιθέσεις κατά των Τουρκοκυπρίων και εκτελέσεις στελεχών του ΑΚΕΛ για συνεργασία με τους Άγγλους. Τα πιο εντυπωσιακά "χτυπήματα" της οργάνωσης, ήταν οι πολλές εκτελέσεις Βρετανών αξιωματικών μέρα - μεσημέρι σε κεντρικά σημεία των πόλεων, μπροστά σε δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες. Παρά τις εξαντλητικές ανακρίσεις, οι Βρετανοί τις περισσότερες φορές δεν κατάφεραν να βρουν είτε τον δολοφόνο είτε το όπλο της δολοφονίας.
Η βίαιη δράση της ΕΟΚΑ είχε ως αποτέλεσμα πάνω από 500 νεκρούς (περισσότεροι από τους μισούς ήταν Άγγλοι στρατιώτες, ενώ περίπου 150 ήταν ελληνοκύπριοι) και 1200 τραυματίες. Η οικονομία της Κύπρου γονάτισε από τις δολιοφθορές και τον οικονομικό πόλεμο, αποτελώντας μια σοβαρή οικονομική αιμορραγία για τους Βρετανούς. Ο Κυπριακός λαός έφτασε πολύ κοντά στην αυτοδιάθεση, η οποία προσφέρθηκε εμμέσως από τον Χάρντινγκ στις περίφημες διαπραγματεύσεις του με τον Μακάριο το 1956. Το πιο αστείο από όλα είναι ότι "ερευνητές" - υβριστές του Γρίβα, όπως ο κ. Ηρακλείδης, υποστηρίζουν ότι στις διαπραγματεύσεις αυτές χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν αναφέρουν πουθενά όμως ποιος (Γρίβας - ΕΟΚΑ) και τι (βίαιη εξέγερση) ανάγκασε τον Βρετανό αποικιοκράτη να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.....
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Αναμφίβολα η δράση της ΕΟΚΑ ήταν σκληρή και είχε και αθώα θύματα, μέλη του ΑΚΕΛ και τουρκοκύπριους. Πάντως σε όλα τα αντίστοιχα αντιαποικιακά κινήματα της εποχής (Αλγερία, Μαρόκο, Παλαιστίνη, Κογκό) οι απώλειες αμάχων ήταν πολύ μεγαλύτερες ενώ οι μάχες εκεί ήταν κυριολεκτικά χωρίς έλεος, με χιλιάδες νεκρούς. Η κριτική που ασκείται από αριστερές γραφίδες για την βία της ΕΟΚΑ είναι άκρως υποκριτική, εκτός αν κάποιος από την Αριστερά υποστηρίξει σοβαρά ότι οι αντάρτες του Φιντέλ Κάστρο και του "Τσε", οι αγρότες του Μάο Τσε Τουνγκ και οι Βιετκόγκ του Γκιάπ κρατούσαν τουλίπες στα χέρι και δεν σφαγίασαν χωρίς έλεος όχι τον αποικιοκράτη ξένο κατακτητή, αλλά τους συμπατριώτες τους "αστούς" τους "κεφαλαιοκράτες" και τους "εκμεταλλευτές", κοινωνικές κατηγορίες που πάντοτε καθορίζονταν πολύ αυθαίρετα από την Άκρα αριστερά.
Ι. Β. Δ.
Πηγές
-Γεώργιος Γρίβας, Αγών ΕΟΚΑ και ανταρτοπόλεμος, έκδοση 1962
-Μαρία Σαμπατακάκη, Το κυπριακό Ζήτημα, από την Αγγλοκρατία στην διχοτόμηση, εκδόσεις Περισκόπιο
Αλέξης Ηρακλείδης, Κυπριακό - σύγκρουση και επίλυση, εκδόσεις Ι. Σιδέρης
-η πρώτη επαναστατική προκήρυξη της ΕΟΚΑ
-Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ (1955-1959) (πολύτιμο υλικό με πρωτογενείς πηγές που αξίζει να επισκεφθείτε)
-διδακτορική διατριβή της Ιωάννας Καλογεροπούλου με θέμα την ΕΟΚΑ
-ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την ΕΟΚΑ με πρωτότυπο υλικό
Η ανοιχτή Αγγλική περιφρόνηση της Κυπριακής ανεξαρτησίας σε εποχή που η διεκδίκηση της εθνικής ανεξαρτησίας βρισκόταν σε επικαιρότητα παγκοσμίως (Ινδία, Κογκό, Αλγερία, Μαρόκο κτλ), ενεργοποίησε μια σειρά από διπλωματικές και στρατιωτικές εξελίξεις στην Μεγαλόνησο, όπως η (αποτυχημένη) ανακίνηση του θέματος την Κυπριακής ανεξαρτησίας στον ΟΗΕ από την κυβέρνηση Παπάγου. Αλλά μια ακόμη σημαντικότερη εξέλιξη αποτέλεσε η απόφαση του απόστρατου συνταγματάρχη Γεωργίου Γρίβα, να ξεκινήσει ένοπλη αντίσταση στην Κύπρο κατά της Βρετανικής εξουσίας. Εκ πρώτης όψεως ο Αγώνας αυτός φαινόταν καταδικασμένος, καθώς τα γεωγραφικά δεδομένα του νησιού, οι συντριπτικές δυνατότητες της πανίσχυρης Βρετανίας, αλλά και η ανοιχτή αντίθεση των τουρκοκυπρίων και του ΑΚΕΛ, φαίνονταν ανυπέρβλητα εμπόδια. Ο οπλισμός που χρησιμοποιήθηκε στον Αγώνα προερχόταν από την αντιστασιακή οργάνωση "Χ" και μεταφέρθηκε με άκρα μυστικότητα στην Κύπρο μέσα στο 1954.
Ο στρατιωτικός ηγέτης του αγώνα Γεώργιος Γρίβας αποτέλεσε την ψυχή του αντιαποικιακού αυτού αγώνα. Πολιτικός ηγέτης του Αγώνα αναδείχθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Μακάριος Γ΄, ο οποίος πρωταγωνίστησε στις πολιτικές εξελίξεις στην Κύπρο για περισσότερο από 20 χρόνια. Ο Γρίβας με στοχευμένα πατριωτικά μηνύματα κατάφερε να κινητοποιήσει την συντριπτική πλειοψηφία του Κυπριακού λαού ανεξαρτήτως ηλικίας, κοινωνικής τάξης και πολιτικής τοποθέτησης δημιουργώντας την μυστική επαναστατική οργάνωση Ε.Ο.Κ.Α. (Εθνική Οργάνωση Κυπρίων Αγωνιστών). Σε τόσο κρίσιμες και οριακές αναμετρήσεις όμως, δεν αρκούν μόνο η θέληση η πίστη, τα ωραία λόγια και οι καλές προθέσεις. Η επιτυχία σε έναν αγώνα εναντίον ενός συντριπτικά ισχυρότερου αντιπάλου, χρειάζεται μέθοδο και σχέδιο και ο Γρίβας απέδειξε ότι διέθετε και τα δύο. Ο τύπος της οργάνωσης που επέλεξε ο Γρίβας, ουσιαστικά του επιβλήθηκε από τις ιδιαιτερότητες του εγχειρήματος.
Ουσιαστικά σχεδίασε ένα συγκεντρωτικό προσωποπαγές πυραμιδοειδές σχήμα διοίκησης στο οποίο ο ίδιος ερχόταν σε επαφή με λίγους τομεάρχες οι οποίοι με την σειρά τους ήλεγχαν και στελέχωναν στην περιοχή τους την τοπική νεολαία (Α.Ν.Ε.), το πολιτικό σκέλος της οργάνωσης (Π.Ε.Κ.Α.) και τις τοπικές ομάδες δολιοφθορέων, των εκτελεστών και όσων είχαν αναλάβει την εξουδετέρωση Τουρκικών ομάδων. Κάθε τομεάρχης όφειλε να τηρεί ενήμερο τον αντικαταστάτη του, ο οποίος παρέμενε αδρανής όπως και οι εφεδρείες όλων των σχηματισμών, για να μην επισημανθούν από τους Άγγλους. Κατά κανόνα οι ενεργοί δεν γνώριζαν τους εφέδρους για λόγους εχεμύθειας και μυστικότητας. Σχεδόν όλα τα κατώτερα μέλη της ΕΟΚΑ γνώριζαν μόνο λίγα μέλη της οργάνωσης που συνεργάζονταν άμεσα, ενώ αγνοούσαν κρίσιμες πληροφορίες για την οργάνωση τα μέλη της και την δομή της για λόγους ασφαλείας καθώς σε περίπτωση που συλλαμβάνονταν, υποβάλλονταν σε φρικτά βασανιστήρια από τους Άγγλους.
Ανάμεσα στους τομεάρχες και τον Αρχηγό είχε αναπτυχθεί ένα δαιδαλώδες σύστημα από συνδέσμους (κυρίως ήταν ηλικιωμένοι και ανήλικα παιδιά) που κατάφερναν να διακινούν μεγάλο όγκο πληροφοριών και διαταγών με σχετική επιτυχία. Η επικοινωνία καθώς και η αλληλογραφία του Γρίβα δεν συγκεντρωνόταν σε ένα σημείο αλλά κυκλοφορούσε τμηματικά από πολλά πρόσωπα, ώστε να ελαχιστοποιείται ο άμεσος κίνδυνος από τυχόν σύλληψη ενδιάμεσου συνδέσμου. Παράλληλα υπήρχαν και εφεδρικοί σύνδεσμοι αν αχρηστεύονταν οι ενεργοί, ενώ ο Γρίβας χρησιμοποιούσε διαφορετική γραφή και όνομα για κάθε τομέα για λόγους ασφαλείας. Ο ίδιος ο Γρίβας εκτός από τους τομεάρχες, είχε υπό την άμεση διοίκηση του τις αντάρτικες ομάδες τις οποίες συντόνιζε και συχνά συμμετείχε στις πολύ περιορισμένες επιχειρήσεις τους, καθώς και τους μηχανισμούς της προπαγάνδας (φυλλάδια, ανακοινώσεις της οργάνωσης), των πληροφοριών (πράκτορες στην αστυνομία, νεολαία, πληροφορίες από φλυαρίες και συζητήσεις Βρετανών αξιωματικών κτλ), των εφοδιασμών και όλων των συνδέσμων.
Γίνεται φανερό από όσα αναφέραμε, πως αν ο Γρίβας έπεφτε στα χέρια των Άγγλων η έχανε την ζωή του, το παν θα κατέρρεε σαν χάρτινος πύργος σε λίγες στιγμές. Ουσιαστικά ένα πρόσωπο (Γρίβας - "Διγενής") ασκούσε την διοίκηση και λάμβανε τις στρατιωτικές αποφάσεις, έχοντας μόνο έναν βοηθό, με τον "σταθμό διοίκησης" της οργάνωσης να μεταφέρεται συνεχώς για ασφάλεια. Βασικός αποφασιστικός παράγοντας επιτυχίας ενός τόσο αντίξοου αγώνα ήταν η ομόθυμος συμμετοχή της συντριπτικής πλειοψηφίας του πληθυσμού της Κύπρου, που ακόμη και όταν οι Βρετανοί στρατιώτες αυξήθηκαν σε 70.000 (ένας για κάθε δέκα κατοίκους), επέτρεπε στο ανορθόδοξο σύστημα της ΕΟΚΑ που περιγράψαμε να λειτουργεί αποτελεσματικά. Οι σκληρές βρετανικές μέθοδοι καταστολής, όπως το περίφημο "κερφιου", τα βασανιστήρια των αιχμαλώτων, οι απαγχονισμοί των αγωνιστών που συνελήφθησαν, δεν έκαμψαν το φρόνημα των Κυπρίων που ενίσχυαν και στελέχωναν μαζικά κάθε τομέα της οργάνωσης.
Έτσι, χάρις την μαζική λαϊκή συμμετοχή, ο αγώνας της ΕΟΚΑ δεν χαλάρωσε σε κανένα σημείο της τετραετίας 1955-1959, με συνεχείς εκτελέσεις Άγγλων, ανατινάξεις, εκρήξεις, σαμποτάζ, ανταρτοπόλεμο, οικονομικό εμπάργκο και παθητική αντίσταση, σκληρές επιθέσεις κατά των Τουρκοκυπρίων και εκτελέσεις στελεχών του ΑΚΕΛ για συνεργασία με τους Άγγλους. Τα πιο εντυπωσιακά "χτυπήματα" της οργάνωσης, ήταν οι πολλές εκτελέσεις Βρετανών αξιωματικών μέρα - μεσημέρι σε κεντρικά σημεία των πόλεων, μπροστά σε δεκάδες αυτόπτες μάρτυρες. Παρά τις εξαντλητικές ανακρίσεις, οι Βρετανοί τις περισσότερες φορές δεν κατάφεραν να βρουν είτε τον δολοφόνο είτε το όπλο της δολοφονίας.
Η βίαιη δράση της ΕΟΚΑ είχε ως αποτέλεσμα πάνω από 500 νεκρούς (περισσότεροι από τους μισούς ήταν Άγγλοι στρατιώτες, ενώ περίπου 150 ήταν ελληνοκύπριοι) και 1200 τραυματίες. Η οικονομία της Κύπρου γονάτισε από τις δολιοφθορές και τον οικονομικό πόλεμο, αποτελώντας μια σοβαρή οικονομική αιμορραγία για τους Βρετανούς. Ο Κυπριακός λαός έφτασε πολύ κοντά στην αυτοδιάθεση, η οποία προσφέρθηκε εμμέσως από τον Χάρντινγκ στις περίφημες διαπραγματεύσεις του με τον Μακάριο το 1956. Το πιο αστείο από όλα είναι ότι "ερευνητές" - υβριστές του Γρίβα, όπως ο κ. Ηρακλείδης, υποστηρίζουν ότι στις διαπραγματεύσεις αυτές χάθηκε μια μεγάλη ευκαιρία για τον Κυπριακό Ελληνισμό. Δεν αναφέρουν πουθενά όμως ποιος (Γρίβας - ΕΟΚΑ) και τι (βίαιη εξέγερση) ανάγκασε τον Βρετανό αποικιοκράτη να προσέλθει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.....
ΣΗΜΕΙΩΣΗ
Αναμφίβολα η δράση της ΕΟΚΑ ήταν σκληρή και είχε και αθώα θύματα, μέλη του ΑΚΕΛ και τουρκοκύπριους. Πάντως σε όλα τα αντίστοιχα αντιαποικιακά κινήματα της εποχής (Αλγερία, Μαρόκο, Παλαιστίνη, Κογκό) οι απώλειες αμάχων ήταν πολύ μεγαλύτερες ενώ οι μάχες εκεί ήταν κυριολεκτικά χωρίς έλεος, με χιλιάδες νεκρούς. Η κριτική που ασκείται από αριστερές γραφίδες για την βία της ΕΟΚΑ είναι άκρως υποκριτική, εκτός αν κάποιος από την Αριστερά υποστηρίξει σοβαρά ότι οι αντάρτες του Φιντέλ Κάστρο και του "Τσε", οι αγρότες του Μάο Τσε Τουνγκ και οι Βιετκόγκ του Γκιάπ κρατούσαν τουλίπες στα χέρι και δεν σφαγίασαν χωρίς έλεος όχι τον αποικιοκράτη ξένο κατακτητή, αλλά τους συμπατριώτες τους "αστούς" τους "κεφαλαιοκράτες" και τους "εκμεταλλευτές", κοινωνικές κατηγορίες που πάντοτε καθορίζονταν πολύ αυθαίρετα από την Άκρα αριστερά.
Ι. Β. Δ.
Πηγές
-Γεώργιος Γρίβας, Αγών ΕΟΚΑ και ανταρτοπόλεμος, έκδοση 1962
-Μαρία Σαμπατακάκη, Το κυπριακό Ζήτημα, από την Αγγλοκρατία στην διχοτόμηση, εκδόσεις Περισκόπιο
Αλέξης Ηρακλείδης, Κυπριακό - σύγκρουση και επίλυση, εκδόσεις Ι. Σιδέρης
-η πρώτη επαναστατική προκήρυξη της ΕΟΚΑ
-Συμβούλιο Ιστορικής Μνήμης Αγώνα ΕΟΚΑ (1955-1959) (πολύτιμο υλικό με πρωτογενείς πηγές που αξίζει να επισκεφθείτε)
-διδακτορική διατριβή της Ιωάννας Καλογεροπούλου με θέμα την ΕΟΚΑ
-ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ για την ΕΟΚΑ με πρωτότυπο υλικό
Aγαπητέ Φιλίστωρα,
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο άρθρό σου είναι εξαιρετικό, αλλά είσαι και εξαιρετικά επιεικής απέναντι στις αιτιάσεις της Αριστεράς απέναντι στη δράση της ΕΟΚΑ. Εννοώ βέβαια την Κυπριακή Αριστερά, η οποία υπήρξε απούσα από τον αγώνα και τον υπονόμευσε με κάθε τρόπο. Το μεγαλείο της 4ετούς δράσης της ΕΟΚΑ και η καθολική αποδοχή από τον Ελληνισμό όπου γής, τους ανάγκασε (εκόντες, άκοντες) να κάνουν την αυτοκριτική τους, αλλά το σύμπλεγμα δεν το ξεπέρασαν ποτε. Και το έβγαλαν στην επιφάνεια με τον αθλιότερο τρόπο μετά από το Πραξικόπημα και την Εισβολή, το 1974. Ο Ιωαννίδης, τους προσέφερε την μεγαλύτερη υπηρεσία: τους έβγαλε από το περιθώριο και την αμυντική στάση, και τους έκανε τιμητές της ΕΝωτικής Παράταξης ... Και είναι γνωστό πως οι συμπλεγματικοί τιμητές δεν οπρωδούν προ ουδενός ...
Ένα από τα συμπτώματα του συμπλέγματος, ήταν η εμφάνιση προ 10ετίας περίπου, κάποιου συλλόγου "Δολοφονηθέντων Κυπρίων από την ΕΟΚΑ", ή κάπως έτσι (κατά σύμπτωσιν, διάφορα τέτοια "σωματεία" εμφανίζονται όταν πρέπει να γονατίσει ο Κυπριακός Ελληνισμός και να αποδεχθεί τα τετελεσμένα ...). Η πλειοψηφία των ανθρώπων αυτής της κατηγορίας που εκτέλεσε τότε η ΕΟΚΑ ήταν (κρυφοί ή φανεροί) συνεργάτες των Άγγλων, ή ΑΚΕΛικοί που με τη δραστηριότητά τους έθεταν σε κίνδυνο αγωνιστές. Οπότε αντιλαμβάνεστε το θράσος ...
Εν πάση περιπτώσει, εισέπραξαν τότε μία αριστουργηματική απάντηση από τον Χριστόδουλο Γιαλουρίδη, στην Ελευθεροτυπία (αν θυμάμαι, καλά ...) Διάβασέ την, και θα καταλάβεις την αξία των επιχειρημάτων της συμπλεγματικής Κυπριακής Αριστεράς, ηχηρό σύμπτωμα της οποίας υπογράφει διάφορα βαρύγδουπα "πονήματα" με το όνομα Μακάριος Δρουσιώτης.
Κάποια στιγμή, αξίζει να αναρτήσεις την ομιλία του Ηλία Ηλιού στην Ελληνική Βουλή, όταν κυρώθηκε η συνθήκη Ζυρίχης-Λονδίνου. Πρόκειται για μνημειώδη αγόρευση, πολύτιμο εφόδιο στην ερμηνεία του Κυπριακού. Και ταυτόχρονα, τροφοδότη της κατάθλιψης και της μελαγχολίας, όταν σκέφτεται κανείς πως την πατριωτική Αριστερά του τότε, την διαδέχθηκε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ, και τον Ηλία Ηλιού του 1960, ο κ. Τσίπρας του 2008. Μάλιστα. Κάτι πήγε πολύ στραβά, όχι στην Αριστερά, αλλά στην Ελληνική κοινωνία, γενικότερα.
φίλε κώστα,
ΑπάντησηΔιαγραφήαναμφίβολα έχεις δίκιο σε όλες τις επισημάνσεις σου.
πάντως ο φόρος αίματος του ακέλ ήταν μεγάλος (ασχέτως ως πιο σημείο ήτα δικαιολογημένος) και σε μεμονωμένες περιπτώσεις ίσως και όχι απόλυτα δίκαιος. εν ώρα αγώνα προφανώς γίνονται και αυθαιρεσίες.
πάντως το ακέλ πιστεύω ότι βρισκόταν σε μια περίεργη θέση που όλα τα κομμουνιστικά κόμματα βρίσκονται κάποια στιγμή.
ενώ έβλεπε το δίκαιο του εθνικού αγώνα, δυσκολευόταν να το υιοθετήσει τόσο γιατί ήταν "εθνικό" (μη υπαρκτό δηλαδή για την αριστερά), όσο και γιατί οι πρωταγωνιστές του (μακάριος γρίβας) ήταν φανατικοί αντικομμονιστές.
η επίσημη γραμμή του ακελ ήταν αρχικά αυτοδιάθεση - ένωση και μετά "ένωση" αφού έβλεπαν ότι έχαναν πολιτικό έδαφος.
θεωρώ ότι το ακέλ ακολούθησε την χωρεία του κκε και τον υπολοίπων αριστερών κομμάτων:
ποτε δε είχε ξεκάθαρες εθνικές θέσεις για λόγους τόσο ιδεολογίας όσο και γενικότερης πολιτικής.
Απλά εκπληκτικό άρθρο! Μπράβο και χρόνια πολλα!
ΑπάντησηΔιαγραφήσας ευχαριστώ πολύ και σας αντεύχομαι τα καλύτερα!
ΑπάντησηΔιαγραφήοι χιτες ποιον ακριβως ρολο παιξανε μεσα στη γερμανικη φασιστικη κατοχη?μηπως του δοσιλογου?
ΑπάντησηΔιαγραφήλοιπον επειδη βλεπω οτι δεν καταθετετε απλα ιστορικα γεγονοτα αλλα εχετε σαφεστετη ιδεολογικη και πολιτικη τοποθετηση στα ακρα δεξια του πολιτικου συστηματος ακουστε και αυτο.
ολα στην παγκοσμια ανθρωπινη ιστορια κινουνται απο την εξυπηρετηση οικονομικων συμφεροντων.θα κανετε λοιπον αναδρομη στη γαλλικη επανασταση.τοτε δημιουργηθηκε ο διαχωρισμος των αντιληψεων αναλογα με τη θεση που πηρε ο καθενας στη γαλλικη εθνοσυνελευση σε δεξια και αριστερα.ψαξτε να δειτε το ποιοι ητανε οι δεξιοι και το ποια συμφεροντα υπηρετουσανε και ψαξτε να δειτε και το ποιοι ητανε οι αριστεροι και το που αποσκοπουσανε.
η δεξια ηθελε τη συνεχιση της ολιγαρχικης οικονομιας και η αριστερα μια δικαιοτερη οικονομια για τον λαο.
"Πατριώτες, δημοκρατικοί και μοναρχικοί
Στη Συνέλευση, που συνέχιζε τις εργασίες της, διαμορφώθηκαν τρεις ομάδες, ανάλογες προς τις πολιτικές και γενικότερα τις ιδεολογικές απόψεις των αντιπροσώπων: η δεξιά, η αριστερά και το κέντρο, οι οποίες ονομάστηκαν έτσι από τις θέσεις που κατελάμβαναν οι αντιπρόσωποι στην αίθουσα των συνεδριάσεων. Τη δεξιά αποτελούσαν οι ευγενείς, οι οποίοι απέρριπταν κάθε μεταβολή του παλιού καθεστώτος. Την αριστερά συγκροτούσαν οι «πατριώτες», οι οποίοι επεδίωκαν τον περιορισμό της βασιλικής εξουσίας και την ενίσχυση της Συνέλευσης. Τέλος το κέντρο υποστηριζόταν από τους μετριοπαθείς, οι οποίοι απέβλεπαν στην εγκαθίδρυση βασιλικού πολιτεύματος με 2 βουλές, σύμφωνα με το αγγλικό παράδειγμα.
Μέσα σε ατμόσφαιρα αντιπαραθέσεων και των έντονων ιδεολογικών διαφορών, οι οποίες κράτησαν δύο χρόνια, ψηφίστηκε το Σύνταγμα του 1791 το οποίο καθιέρωνε την συνταγματική μοναρχία. Κατά το σύνταγμα αυτό, την εκτελεστική εξουσία ασκούσε ο βασιλιάς και την νομοθετική η Συνέλευση. Πολιτικά δικαιώματα αναγνωρίστηκαν μόνο στους ενεργούς πολίτες, δηλαδή σε όσους κατείχαν περιουσία και πλήρωναν φόρους, ενώ οι υπόλοιποι δε συμμετείχαν στην πολιτική ζωή. Τρίτη εξουσία αναγνωριζόταν η δικαστική. Οι υπάλληλοι και οι δικαστές θα εκλέγονταν και δε θα διορίζονταν από τον βασιλιά, όπως συνέβαινε προηγουμένως."
ως επιλογος να σας μεινει αυτο."ο καπιταλισμος και ο φασισμος χειραγωγει τον λαο με χρηση πατριωτικης και ρατσιστικης φρασεολογιας στην οικονομικη και εξουσιαστικη τυρρανια"
προς ανώνυμο,
ΑπάντησηΔιαγραφήτο θέμα του άρθρου μου είναι για την ΕΟΚΑ και όχι για την Γαλλική επανάσταση των ικριωμάτων και των δολοφονιών.
Η οργανωση Χ του Γριβα ηταν αντιστασιακη οργανωση που δρουσε σε συνεργασια με το συμμαχικο στρατηγειο Μ.Ανατολης στελλοντας αναφορα για τις κινησεις των Γερμανων.Η αριστερα κατηγορει την Χ ως συνεργατες των Γερμανων γιατι ο Γριβας ελαβε μερος στη μαχη του Θησειου οπου κατετροπωθησαν οι Ελασιτες και αυτο μετεφεραν και στο αδελφο κομμα της Κυπρου το ΑΚΕΛ οπου μεχρι σημερα πιπιλουν αυτη τη καραμελλα οτι ο Γριβας ηταν συνεργατης των Γερμανων.Ο Γριβας ηταν απο τους μεγαλυτερους ανιδιοτελεις ηρωες του Ελληνισμου που αφιερωσε ολη του τη ζωη στην Ελλάδα.Νεαρος ανθυπολοχαγος πολεμησε στην ατυχη εκστρατεια της Μ. Ασιας, ταγματαρχης πολεμησε στην Αλβανια, διεξηγαγε τον επικο αγωνα των Ελληνοκυπριων με την ΕΟΚΑ για Ενωση με την Ελλαδα και για τις υπηρεσιες του προς την πατριδα ανακυρηχθηκε απο την βουλη των Πανελληνων ΑΞΙΟΝ ΤΕΚΝΟ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ.Οι αποντες και προδοτες του αγωνα των Ελληνοκυπριων εχουν το θρασος να αποκαλουν προδοτη τον Γριβα γιατι ποτε δεν ξεπερασαν το συμπλεγμα κατωτεροτητας και ντροπης που τους διακατεχει γιατι ηταν παντα αποντες απο τους εθνικους αγωνες της Κυπρου.
ΑπάντησηΔιαγραφήμια χαρα τα λεει ο τελευταιος ανωνυμος, αλλα οπως και να'χει, ειναι δυσκολο να τον κατανοησει ενα ατομο το οποιο πιστευει οτι "ολα στην παγκοσμια ανθρωπινη ιστορια κινουνται απο την εξυπηρετηση οικονομικων συμφεροντων"(Προφανως και αναφερομαι στον ανωνυμο της 31ης Αυγουστου)!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑς παραμεινει κολλημενος στην χρεωκοπημενη μαρξιστικη ιδεολογια του...
Να προσθεσω τελος, οτι σε οσα αριστερα συγγραμματα εχω διαβασει αναφορες για τη Χ, παντα τους κατηγορουν για συνεργατες των Γερμανων, χωρις κανενα στοιχειο!
Ο μονος που αν και αριστερος, δεν τους κατηγορει, αλλα απλα τους αναφερει ως οργανωση της ακρας δεξιας, ειναι ο Σολων Γρηγοριαδης(ο μοναδικος σοβαρος ιστοριογραφος της αριστερας)
Δυστυχώς οι αριστεροί χρησιμοποιώντας το "λέγε-λέγε στο τέλος κάτι θα μείνει" δόγμα, έχουν "επιβάλλει" την άποψη ότι η Χ ήταν γερμανόφιλη ή η ΕΟΚΑ φασιστική ή η ΕΚΟΦ του 1960-1968 φαστιστική επίσης οργάνωση.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στο site για την αποκατάσταση της αλήθειας.
κάποια στιγμή γράψτε και την αλήθεια για την ΕΚΟΦ....για να δούμε την εικόνα και απο την πραγματική της πλευρά και όχι απο την παραποιημένη της αριστεράς.
http://underinformation.files.wordpress.com/2008/01/georgios_grivas_digenis.pdf
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ άποψη του ιστορικού Άντρου Παυλίδη για το Γεώργιο Γρίβα με επιχειρήματα βάση διαφόρων πηγών