ΒΥΖΑΝΤΙΟ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ

Το Ανατολικό Ρωμαϊκό κράτος έζησε και διέπρεψε επί χίλια περίπου έτη μετά την άδοξη κατάρρευση του Δυτικού. Κάνοντας εδώ μια παρένθεση να τονίσω ότι αποτελεί ικανή και αναγκαία συνθήκη το στοιχείο της ενότητος σε ένα κράτος, πολλώι δε μάλλον όταν πρόκειται για μία πολυεθνική αυτοκρατορία. Αξίζει, λοιπόν, να μελετηθούν οι λόγοι αποσυνθέσεως και τελικής διαλύσεως της Δυτικής αυτοκρατορίας. Και τούτο διότι, τα συμπεράσματα που θα εξαχθούν ενισχύουν σε πολύ μεγάλο βαθμό την άποψη περί ελληνικότητος του Βυζαντίου. Έχοντας κατά νου λοιπόν την παραπάνω αρχή, στην Ανατολικορωμαϊκή Αυτοκρατορία συναντάμε τους Έλληνες και τους πλήρως εξελληνισμένους, οι οποίοι αποτελούσαν τον συμπαγή, σταθερό και σκληρό πυρήνα της. Οι άλλοι λαοί (Αρμένιοι, Γεωργιανοί, Σύριοι, Αιγύπτιοι, Σλαύοι, Βούλγαροι, Ιταλιώτες, Αλβανοί) ανήκαν σε αυτήν μερικώς και ασταθώς. Δεν εταυτίζοντο με το Κράτος, το οποίο είτε δεν το θεωρούσαν δικό τους (Σύριοι, Αιγύπτιοι), είτε εποφθαλμιούσαν την ηγεσία του από τους Έλληνες (Βούλγαροι: Συμεών, Σαμουήλ) και την μετατροπή του σε μιας άλλης μορφής και φύσης αυτοκρατορία, με προεξάρχον έθνος τους ιδίους. Για όλους τους παραπάνω λόγους, άλλες φορές τάχθηκαν στο πλευρό της κεντρικής διοίκησης, ενώ κάποιες άλλες συνεργάζοντο με τους εχθρούς του κράτους. Το Βυζάντιο, ασφαλώς και δεν ήταν δικό τους. Ανήκε στους Έλληνες που του έδωσαν την γλώσσα, την παιδεία, τον πολιτισμό και την Ελληνορθοδοξία.

Ειδικώτερα, η περίοδος 400-600 μ.χ, υπήρξε μεταβατική. Από το 600 αρχίζει η περίοδος του πλήρους εξελληνισμού, ο οποίος ολοκληρώνεται μέχρι το 650. Έκτοτε, επί 800 έτη η Αυτοκρατορία είναι πλήρως και καθαρώς Ελληνική. Στην πρόσληψη καθαρώς ελληνικού χαρακτήρος συμβάλλει και η κατά τον 7ο αιώνα απώλεια των ελληνιστικών επαρχιών (αλλά στην ουσία μηδέποτε πλήρως αφομοιωθέντων), δηλαδή της Συροπαλαιστίνης και Αιγύπτου (αφορμή οι δογματικές διαφορές όπως ο μονοφυστισμός και ο μονοθελητισμός, αλλά με βαθύτερη αιτία την προαναφερθείσα στην προηγούμενη παράγραφο), οι οποίες αφέθηκαν στην αραβική κατάκτηση διχως να προβάλλουν αντίσταση. Έτσι το κράτος περιορίζεται στην Μικρά Ασία, στην χερσόνησο του Αίμου, στα νησιά του Αιγαίου, στην Κρήτη (εξαίρεση τα περίπου 140 χρόνια σκλαβιάς στους Σαρακηνούς κατά τα έτη 824-961), στην Κύπρο και σε κάποια τμήματα της Νότιας Ιταλίας και Κριμαίας.

Επειδή, όμως, οι αναφορές μου σε Έλληνες Ιστορικούς θα θεωρηθούν ως υποκειμενικές θεωρήσεις του όλου ζητήματος θα αναφερθώ στις απόψεις ξένων Ιστορικών. Έτσι ο H.G. Wells στην «Παγκόσμια Ιστορία» του αποκαλεί το Βυζάντιο «Νέο Ελληνικόν κράτος» Γράφει σχετικώς: "Περί του Βυζαντινού κράτους ομιλούν γενικώς, ως εάν επρόκειτο περί συνεχίσεως της ρωμαϊκής παραδόσεως, ενώ εις την πραγματικότητα τούτο ήτο ανανανέωσις της παραδόσεως του Αλεξάνδρου. Το ανατολικόν κράτος, αφ΄ότου εχωρίσθη από το δυτικόν, ωμιλούσε την ελληνικήν και αποτελούσε την συνέχεια της ελληνικής παραδόσεως αν και όχι εντελώς αγνής. Πάντως το κράτος αυτό ήτο ελληνικόν και όχι λατινικόν." (α’.σελ. 635-638 εκδ. «Δέλτα»).

Ο Γίββων, επίσης, θαυμάζει την χάριν και την κομψότητα που έχει η ελληνική γλώσσα στα κείμενα του Κεδρηνού.

Ο Άγγλος Ιστορικός Toynbee, από την άλλη, σημειώνει: "Η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία είχε χρησιμεύσει ως το ελληνικόν οικουμενικόν κράτος. Τούτο, βεβαίως, κατά τον ίδιο ισχύει πολύ περισσότερο για το ανατολικό τμήμα της, ιδίως μετά το 476 μ.χ" («Σπουδή της Ιστορίας»).

Τέλος ο Γάλλος Jacques Le Goff στο βιβλίο του "La Civilisation de I' Occident Medieval Artaud" εκδοθέν στην Ελλάδα το 1993 από τις εκδόσεις ΒΑΝΙΑΣ με τον ελληνικό τίτλο "Ο πολιτισμός της Μεσαιωνικής Δύσης" χαρακτηρίζει τους Βυζαντινούς σαφέστατα ως Έλληνες. (σελ.68-69)

Επομένως, βλέπουμε ότι το χιλιόχρονο Βυζάντιο δεν δύναται να προσδιοριστεί ως οτιδήποτε άλλο παρά μόνο ΕΛΛΗΝΙΚΟ. Αποτελεί την απόλυτη αναφορά στον Β’ Ελληνικό πολιτισμό. Είναι το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΜΕΣΑΙΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ, το οποίο δεν εβίωσε τα σκοτάδια του Δυτικού Μεσαίωνα. Τουναντίον ήταν οι Βυζαντινοί Λόγιοι οι οποίοι προκάλεσαν την Αναγέννηση που οδήγησε στην παγκόσμια Δυτικοευρωπαϊκή πρωτοκαθεδρία. Διαφορετικά οι Δυτικοί θα έκαιγαν μέχρι τις ημέρες μας τις μάγισσες.

Πιστεύω οτι η ουσία εστιάζεται στον χαρακτήρα του κράτους ο οποίος ήτο καθαρώς Ελληνοχριστιανικός από τη σύζευξη των δύο μεγάλων ποταμών του Χριστιανισμού και του Ελληνικού πνεύματος. Είναι αλήθεια πως το ελληνικόν πνεύμα αναζωογονήθηκε και απετέλεσε, μέσω της ελληνικής γλώσσης, το όχημα μετάδοσης του χριστιανισμού προς τα υπόλοιπα Έθνη, τόσο εντός όσο και εκτός της αυτοκρατορίας.

Ειδικότερα, στους πρώτους αιώνες του Βυζαντίου ή της οψίμου αρχαιότητος (4ος με 6ο) διαμορφούται οι βασικοί προβληματισμοί της βυζαντινής λογοτεχνίας. Στο σημείο αυτό το "κοσμολογικό πρόβλημα" των Ελλήνων, η αγωνία δηλαδή για τη λύτρωση του ανθρώπου από τη μοίρα και τον θάνατο, θα συναντηθεί με το "χριστολογικό ζήτημα", που τοποθετεί τον ιδρυτή της νέας θρησκείας στην αρχή και στην αδιάκοπη συνέχεια του κόσμου. Πρυτανεύει η άποψη ότι η Αρχαία Ελληνική Γραμματεία αποτελεί προπαιδεία για τη μελέτη των χριστιανικών κειμένων. Η πρόθεση αυτή αποσκοπεί στο να συνδυάσει το χριστιανικό με το κλασσικό πνεύμα.

Μετά τα παραπάνω μεταφέρω ορισμένα χαρακτηριστικά στοιχεία:

1. Ο αυτοκράτωρ Ιωάννης Βατάτζης της Ελληνικής αυτοκρατορίας της Νικαίας λέγει: «Εν τω γένει των Ελλήνων ημών, η σοφία βασιλεύει.»

2. Ο Ευστάθιος, Επίσκοπος Θεσσαλονίκης τον 11ο με τα εμβριθή και κατατοπιστικά του σχόλια στα Ομηρικά Έπη (για δες οι σκοταδιστές Βυζαντινοί!!!) στην ομιλία του για την Αγία Τεσσαρακοστή, λέγει: «Εις τε τον καθ΄ημάς Έλληνα και εις Βάρβαρον» (Ρ. G. Migne τ.135, σελ. 708).

3. Ο Νικηφόρος Γρηγοράς συνεχώς χρησιμοποιεί το όνομα «Ελληνες» με εθνική και όχι θρησκευτική έννοια.

4. Ο Ηγεμών Μιχαήλ Άγγελος το Ελληνικό Δεσποτάτο της Ηπείρου το αποκαλεί «Της Ελλάδος»

5. Ο Ιωάννης Αργυρόπουλος προσφωνεί τον Ιωάννη Ε΄ Παλαιολόγο: «Ω της Ελλάδος Ήλιε Βασιλεύ» (Σάνθας, Monuments A)

6. Ο Μιχαήλ Η' Παλαιολόγος σε πανηγυρική ομιλία του υπογραμμίζει την «Δόξαν της Ελληνικής παραδόσεως» και υπερηφανεύεται (όπως άλλοτε ο Ισοκράτης για τους Αθηναίους), επειδή οι κάτοικοι της Κωνσταντινουπόλεως: «Ου μιξοβάρβαρου λαού το φθέγμα φύρδην προϊεμένου.» Αλλά διατρανούν: «Την Ελλάδα γλώτταν την ορθορρήμονα».

7. Στην «Βασίλειον Τάξιν» του ο αυτοκράτωρ Κωνσταντίνος ο Πορφυρογέννητος αναφέρει την «Ελληνική Παιδείαν» και την «Ελληνική Μουσικήν» ως αντίθετες όχι πλέον προς τις των χριστιανών, αλλά προς τις των «Βαρβάρων».

8. Η Άννα Κομνηνή υπερηφανεύεται επειδή εμελέτησε Αριστοτέλην και Πλάτωνα και γενικώς για την Ελληνική Παιδεία της.

9. Ο Επίσκοπος Αθηνών Μιχαήλ Χωνιάτης υμνεί ποιητικώς την δόξαν των Αρχαίων Αθηνών.

10. Ο Νικήτας Χωνιάτης, γράφοντας για την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως από τους Δυτικούς, θρηνεί επειδή του έλαχε η μοίρα: «Να παραπέμψω τοις έπειτα πράξεις πολεμικάς εν αις μη νικώσιν Έλληνες, να μεταχειρισθώ την Ιστορίαν, χρήμα βέλτιστον και κάλλιστον των Ελλήνων εύρημα, ίνα διαιωνίσω την μνήμην βαρβαρικών καθ' Ελλήνων κατορθωμάτων.»

11. Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης καλεί «Έλληνας» τους κατοίκους του κράτους και «Βασιλείς Ελλήνων» τους εν Κωνσταντινουπόλει αυτοκράτορας.

12. Ο Μ. Δούκας χαρακτηρίζει τον λαόν του Βυζαντίου «Τρυγίαν των Ελλήνων».

13. Ο Σουλτάνος της Αιγύπτου με επιστολή του προς τον Ιωάννην Καντακουζηνόν τον αποκαλεί: «Βασιλέα των Ελλήνων»
14. Ο Κωνσταντίνος ΙΑ' Παλαιολόγος, στην τελευταία έκκλησί του για αγώνα, χαρακτηρίζει την Κωνσταντινούπολιν: «Ελπίδα και χαράν πάντων των Ελλήνων».

15. Τέλος ακόμη και ο Ακάθιστος Ύμνος είναι εμπνευσμένος από τους χαιρετισμούς των Ορφικών προς την υψίστην Θεάν:

«Χαίρε δε και κλίμαξ ποτί ουρανόν.» (Ορφικός)

«Χαίρε κλίμαξ επουράνιε.» (Ακάθιστος Ύμνος)

πηγη: http://lalei-kairia.blogspot.com

Σχόλια

  1. αγαπητε μου, επειδη υπαρχει πολλη κοντρα στο ζητημα της ελληνικοτητας η μη, του βυζαντιου, θα σε παρακαλεσω να βαζεις ακριβεις παραπομπες των πηγων, σε ολες τις ρησεις των αυτοκρατορων, λογιων κλπ(τιτλο εργου, σελιδα),ωστε να μην υπαρχει παρεξηγηση, η αμφθσβητηση απο καποιους...

    "Apollo"

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εκπληκτικο κειμενο! Μια πολυ καλη απαντηση, σε οσους αμφισβητουν την ελληνικοτητα του Βυζαντιου και το κατηγορουν, ως καταστροφεα του ελληνισμου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Λινάρδος Κωνσταντίνος26 Ιαν 2012, 11:15:00 μ.μ.

    Το αν το Βυζάντιο είναι ή όχι ελληνικό μεσαιωνικό κράτος (sic) σηκώνει πολύ συζήτηση σίγουρα πάντως στη δύση η αγάπη για την ελληνική παιδεία ξεκίνησε διαμέσου των Αράβων (Αβικέννας –Αβερρόης κλπ), ενώ τα συγκεκριμένα παραδείγματα που υποτίθεται ότι αποδεικνύουν την ελληνικότητα του μάλλον δεν είναι τα ποιο πετυχημένα…
    Ο Ιωάννης Βατάτζης είναι πράγματι από τους πλέον πετυχημένους αυτοκράτορες , ενώ έχει σωθεί και επιστολή του στον Γερμανό Αυτοκράτορα στην οποία τονίζει ότι το κράτος του είναι συνέχεια της Ελλάδας , όμως ακριβώς αυτή την πολιτική των Λασκάρεων πολέμησαν οι ανθελληνικοί κύκλοι επιβάλλοντας με δόλο την καταγόμενη από το Βιτέρβο (σύμφωνα με τον Σπανδωνή ΙΕ’ αιώνας ) της Ιταλίας , δυναστεία των Παλαιολόγων.
    Για τον ρόλο του Μιχαήλ Παλαιολόγου έχω αναφερθεί σε άλλη ενότητα , σίγουρα πάντως μόνο φίλα προσκείμενος στο ελληνικό πνεύμα δεν μπορεί να χαρακτηριστεί…
    Ο Λαόνικος Χαλκοκονδύλης του οποίου το χρονικό …έχει πειραχτεί λιγάκι , τόνιζε ότι βασικό στοιχείο ενότητας πρέπει να είναι η ελληνική γλώσσα και όχι η θρησκεία. Μάλιστα λέγεται ότι άλλαξε το όνομα του από Νικόλαος σε Λαόνικος ακριβώς για να τονίσει την αντίθεση του στον χριστιανισμό (ή στις πρακτικές των εκπροσώπων του)για αυτό και αντιμετωπίζεται υποτιμητικά από τους χριστιανικούς κύκλους.
    Ο Νικηφόρος Γρηγοράς ήταν από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του ελληνισμού τον 14ο αιώνα σημαίνων στέλεχος της Αττικής Εταιρείας που όπως σημειώνει ο Σάθας βασικός στόχος της ήταν η σύνδεση δύσης-ανατολής , η μετάδοση στη δύση της αρχαίας ελληνικής σοφίας αλλά και η βοήθεια της δύσης προς την ευρισκόμενη σε κίνδυνο ανατολή. Ο Σάθας αναφέρει μία από τις σωθείσες επιστολές στην οποία ο Γεώργιος Λαπίθης πληροφορεί τον Γρηγορά ότι η Αττική Εταιρεία εξαπλώθηκε και στη Κύπρο… << Και νυν ω βέλτιστε πόρρω μεν Αφροδίτη του ταύτη προσανέχοντος του πάλαι ποτέ δήμου Κυπρίων εστήρικται , ως αν μυθολογήσαιεν Έλληνες , Ερμής δε περιπολεύει και Αθηνά και είτινι λόγου και αγχινοίας των άλλων μέλει Θεών. Όθεν και τους απανταχού γης και θαλάττης ίδοις αν συρρέοντας προς αυτήν οία δη προς μαγνήτιν σιδήρια >>.
    (Migne Patrologia Graecia CXLVIII, ΣΕΛ.92-93 , Σάθα , Βιβλίο 7ο Σελ.ξβ).
    Όμως τελικά λόγω και της αντίθεσης του στο Ησυχαστικό κίνημα κατηγορήθηκε και εξέπεσε των δημόσιων αξιωμάτων , ενώ φανατισμένος όχλος χριστιανών δεν δίστασε να ασελγήσει δημόσια στο νεκρό σώμα του το οποίο περιέφερε στους δρόμους της Κωνσταντινούπολης…
    Ο Νικήτας Χωνιάτης ήταν επίσημος ιστοριογράφος της δυναστείας των Κομνηνών και των Αγγέλων που δεν έχανε ευκαιρία να βρίζει τους Έλληνες. Μόνο μετά το 1204 λησμόνησε τις ύβρεις εναντίον των Ελλήνων και της ψευδοπαρθένου των Αθηνάς … και άγνωστο γιατί έκανε στροφή 180 μοιρών…
    Η Άννα Κομνηνή μάλλον είχε επιλεκτική μνήμη αφού στα πεπραγμένα του πατέρα της ξεχνάει … να αναφέρει ότι ήταν ο ίδιος που κάλεσε με επιστολή του (που έχει σωθεί) τον Πάπα να βοηθήσει το κράτος του ( Α’ Σταυροφορία 1095), ενώ επί των ημερών του έκαναν την εμφάνιση τους καθολικοί ιεραπόστολοι στον ελλαδικό χώρο κυνηγώντας ότι θύμιζε Ελλάδα… Επειδή τυχαίνει να έχω την Αλεξιάδα, πράγματι σε αυτή η Κομνηνή αναφέρει παραδείγματα από την Αρχαία Ελλάδα , δεν δείχνει όμως να συμμερίζεται και το πνεύμα τους .. ενώ στα γραφόμενα της πάντα μιλάει για το κράτος των Ρωμαίων.
    Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ακόμη και αν πίστευε (θα ήταν ευχής έργον) ότι το κράτος του ήταν ελληνικό πάντως δεν το έκανε πράξη Ο Πλήθων Γεμιστός τον παρακαλούσε να μην φύγει για την Κωνσταντινούπολη, όταν ο αδερφός του θα πήγαινε το 1438 για την σύνοδο στην Φερράρα ,αλλά να μείνει στην Πελοπόννησο και να ιδρύσει κράτος ελληνικό όμως ο Κωνσταντίνος δείλιασε , επίσης στην μόνη σωζόμενη ιδιόχειρη υπογραφή που έχει σωθεί υπογράφει ως << Κωνσταντίνος ο εν Χριστώ τω Θεώ πιστός βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων ο Παλαιολόγος >>.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Λινάρδος Κωνσταντίνος26 Ιαν 2012, 11:17:00 μ.μ.

    (Συνέχεια)
    Στον Ακάθιστο Ύμνο είχε προστεθεί παρείσκατος χαιρετισμός << εις αυτήν την υπέρμαχον Παναγίαν , χαίρε των Αθηναίων τας πλοκάς διασπώσα >> που βέβαια μόνο αγάπη για την Ελλάδα δεν δείχνει ( Κωνσταντίνου Σάθα ,Μεσαιωνική βιβλιοθήκη Τόμος 7Ος σελ.ιε).
    Για τον Ιωάννη Παλαιολόγο μόνο η προδοτική του συμπεριφορά κατά την μάχη της Βάρνας το 1444 (μπορώ να αναφέρω και αναλυτικά τα πεπραγμένα του ) θα αρκούσε για να του αναφωνήσει κανείς << Ω του κράτους σου ανάξιε Βασιλεύ !!! >>.
    Με τα λεγόμενα για τον Ευστάθιο θα συμφωνήσω (άλλωστε ποτέ δεν έλειψε η μερίδα των ανθρώπων που υποστήριζε την γόνιμη συνύπαρξη ελληνισμού-χριστιανισμού απλώς σπάνια επέβαλλε την άποψη της ).
    Για κάθε μία τέτοια όμως περίπτωση υπήρχαν …πολλαπλάσιες προς την αντίθετη κατεύθυνση , ενδεικτικά ο Νικόλαος Καβάσιλας εκ των σπουδαιοτέρων εκπροσώπων της Ορθοδοξίας τον 15ο αιώνα σε λόγο του προτρέπει τους Αθηναίους να καθαιρέθωσι τον σκανδαλώδη αυτών βωμόν (εννοεί τον Παρθενώνα που τολμάει να τον πιάνει στο στόμα του) , ως αρκούσης τας εν Κωνσταντινουπόλει Αγίας Σοφίας . Ο Σάθας αναφέρει ότι ο εγγονός του Πλήθωνα Γεμιστού ,του έδωσε πληρωμένη απάντηση λέγοντας του ότι η Αγία Σοφία είναι αντίγραφο του Αθηναϊκού πρωτοτύπου (Κωνσταντίνου Σάθα , Τόμος 7ος Σελ.ΜΗ-ΜΘ ‘ Εισαγωγή).
    Αλλά και ο Μητροπολίτης Κορίνθου , Παύλος που τον 12ο αιώνα προειδοποιούσε τους Έλληνες << ότι θα παραδοθώσιν εις άλλον Κύριον , αν δεν υπέκυπτον αγογγύστως εις την αυτοκρατορικήν εξουσίαν και ανεγνώριζαν το θρησκευτικό καθεστώς >>. (Κων/νου Σάθα , Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη Τόμος 7ος Σελ.ΙΣΤ ‘ Εισαγωγή).
    Αλλά και σε ότι αφορά τους ξένους ιστορικούς , το παράδειγμα του Γίββων είναι ατυχές αφού είναι γνωστή η γνώμη που είχε για το Βυζάντιο και τους Βυζαντινούς , ενώ υπάρχουν δεκάδες παραδείγματα ξένων ιστορικών που έχουν αντίθετη άποψη για την ελληνικότητα του Βυζαντίου.
    Ο διάσημος ιστορικός J. Bury υποστήριξε ότι η βυζαντινή αυτοκρατορία δεν γεννήθηκε ποτέ διότι η ρωμαϊκή αυτοκρατορία πέθανε το 1453 με την άλωση της δεύτερης Ρώμης.
    Ενώ ο Heisenberg όριζε το Βυζάντιο ως εξής : << Βυζάντιο είναι το εκχριστιανισθέν Ρωμαϊκό κράτος >>.
    Πάντως ανεξάρτητα της παράθεσης επιχειρημάτων προς την μία ή την άλλη κατεύθυνση ,το σίγουρο είναι ότι η άλωση του 1453 σηματοδότησε το τέλος της προσπάθειας αναγέννησης του ελληνισμού διαμέσου της αναγέννησης , επιβάλλοντας στην καμπούρα του απλού λαού όχι μόνο την τουρκική τυραννία αλλά και την συνέχιση της βυζαντινής νοοτροπίας και δηλώσεων τύπου όπως αυτή του Γεώργιου Τυπάλδου Ιακωβάτου που ανέφερε τον 19ο αιώνα ότι << όπου πατεί τούρκος είναι ρωμιοσύνη>>.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας