Η επιστολή του Ελευθερίου Βενιζέλου στην Σουηδική Ακαδημία με την οποία πρότεινε τον Κεμάλ Ατατούρκ για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης !

Αθήνα, 12 Ιανουαρίου 1934

Κύριε Πρόεδρε,
Για περίπου επτά αιώνες ολόκληρη η Μέση Ανατολή και μεγάλο τμήμα της Κεντρικής Ευρώπης αποτέλεσαν θέατρο αιματηρών πολέμων. Κύρια αιτία γι αυτούς ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία και το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων.
Η υποδούλωση χριστιανικών λαών, οι θρησκευτικοί πόλεμοι του Σταυρού εναντίον της Ημισελήνου που μοιραία επακολούθησαν και οι διαδοχικές εξεγέρσεις όλων αυτών των λαών που προσέβλεπαν στην απελευθέρωσή τους δημιουργούσαν μια κατάσταση πραγμάτων που θα παρέμενε μόνιμη πηγή κινδύνων όσο η Οθωμανική Αυτοκρατορία διατηρούσε τα ίχνη που της είχαν αφήσει οι Σουλτάνοι.

Η εγκαθίδρυση της Τουρκικής Δημοκρατίας το 1922, όταν το εθνικό κίνημα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά θριάμβευσε επί των αντιπάλων του, έθεσε οριστικά τέλος σ' αυτή την κατάσταση αστάθειας και μισαλλοδοξίας.
Πράγματι, σπάνια στη ζωή ενός έθνους πραγματοποιήθηκε σε τόσο λίγο χρόνο μια αλλαγή τόσο ριζική. Μια παρακμάζουσα αυτοκρατορία που ζούσε υπό θεοκρατικό καθεστώς στο οποίο οι έννοιες του δικαίου και της θρησκείας συγχέονταν μετατράπηκε σ`ένα εθνικό και σύγχρονο κράτος, γεμάτο ενέργεια και ζωή.

Με την ώθηση του μεγάλου μεταρρυθμιστή Μουσταφά Κεμάλ το απολυταρχικό καθεστώς των Σουλτάνων καταλύθηκε και το κράτος κατέστη αληθινά κοσμικό. Το έθνος ολόκληρο στράφηκε προς την πρόοδο, με την θεμιτή φιλοδοξία να ενταχθεί στην πρωτοπορία των πολιτισμένων λαών.

Όμως το κίνημα για την εδραίωση της ειρήνης προχώρησε από κοινού με όλες εκείνες τις εσωτερικές μεταρρυθμίσεις που προσέδωσαν στο νέο κυρίως εθνικό κράτος της Τουρκίας τη σημερινή του μορφή. Πράγματι η Τουρκία δεν δίστασε να αποδεχθεί ειλικρινά την απώλεια επαρχιών όπου κατοικούσαν άλλες εθνότητες και, ικανοποιημένη πραγματικά με τα εθνικά και πολιτικά της σύνορα όπως καθορίστηκαν από τις Συνθήκες, έγινε αληθινός στυλοβάτης της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.
Είμαστε εμείς οι Έλληνες που αιματηροί αγώνες αιώνων μας είχαν φέρει σε κατάσταση διαρκούς ανταγωνισμού με την Τουρκία οι πρώτοι που είχαμε την ευκαιρία να αισθανθούμε τις συνέπειες αυτής της βαθιάς αλλαγής στη χώρα αυτή, διάδοχο της παλιάς Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Από την επόμενη μέρα της Μικρασιατικής καταστροφής, διαβλέποντας την δυνατότητα συνεννόησης με την αναγεννημένη Τουρκία, που προέκυψε από τον πόλεμο ως εθνικό κράτος, της απλώσαμε το χέρι και το δέχτηκε με ειλικρίνεια. Από αυτήν την προσέγγιση, που μπορεί να χρησιμεύσει ως παράδειγμα για τη δυνατότητα συνεννόησης ακόμη και μεταξύ λαών που τους χώρισαν οι πιο σοβαρές διαφορές, όταν αυτοί διαποτιστούν με την ειλικρινή επιθυμία για ειρήνη, προέκυψαν μόνο καλά, τόσο για τις δύο ενδιαφερόμενες χώρες όσο και για τη διατήρηση της ειρήνης στην Εγγύς Ανατολή.

Ο άνθρωπος στον οποίο οφείλεται αυτή η πολύτιμη συμβολή στην ειρήνη δεν είναι άλλος από τον Πρόεδρο της Τουρκικής Δημοκρατίας Μουσταφά Κεμάλ Πασά. Έχω λοιπόν την τιμή ως αρχηγός της Ελληνικής Κυβέρνησης το 1930, όταν η υπογραφή του Ελληνοτουρκικού συμφώνου σηματοδότησε μια νέα εποχή στην πορεία της Εγγύς Ανατολής προς την ειρήνη, να υποβάλλω την υποψηφιότητα του Μουσταφά Κεμάλ Πασά για την διακεκριμένη τιμή του βραβείου Νόμπελ για την Ειρήνη.

Με βαθύτατη εκτίμηση

Ε. Κ. Βενιζέλος

(Translation from French into Greek by Penny Pouliou)

......................................................
Nomination letter by Eleftherios K. Venizelos for the conferral of the Nobel Peace Prize upon Mustafa Kemal Pasha (Ataturk)

(Translation from French into English by Stella Colston)
Athens, January 12, 1934
Mister President,
For almost seven centuries the whole of the Near East and a large part of Central Europe was a theatre for bloody wars. The main cause of this was the Ottoman Empire and the absolutist regime of the Sultans.
The subjugation of Christian peoples, the religious wars of the Cross against the Crescent which inevitably followed, and the successive resurgences of all the peoples who aspired to their liberation, created a situation which remained a permanent source of danger as long as the Ottoman Empire retained the imprint of the Sultans.
The foundation of the Turkish Republic in 1922, when the national movement of Moustafa Kemal Pasha triumphed over its adversaries, put a definitive end to that state of instability and intolerance.
Indeed, very rarely has such a radical change been achieved in so short a time in the life of a nation.
An empire in decline, living under a theocratic regime where the notions of law and religion intermingled, was turned into a modern nation state, full of vigour and life.
Through the impetus given by the great reformer Moustafa Kemal Pasha, the absolutist regime of the Sultans was abolished, and the state became truly secular. The whole nation embraced progress, rightly ambitious to be present at the forefront of civilized peoples.
But the consolidation of peace went hand in hand with all the internal reforms which gave the new, predominantlyethnic Turkish state the image it has nowadays. Indeed, Turkey did not hesitate to accept legally the loss of provinces inhabited by other nationalities and, satisfied with the ethnic and political borders defined by the treaties, she became a true pillar for peace in the Near East.
We, the Greeks, who had been driven for centuries of bloody battles into continuous confrontation with Turkey, were the first to feel the effects of the deep change which occurred in that country, the successor of the old Ottoman Empire.
Having discerned, very soon after the catastrophe in Asia Minor, the opportunity of an understanding with reborn Turkey - which came out of the war as a national state-we offered her our hand which she took with sincerity.
This rapprochement, which shows that even peoples divided by the most serious differences can come closer to each otherwhen they become filled with the sincere desire for peace, was beneficial both for the two countries involved and for keeping the peace in the Near East.
The man to whom this invaluable contribution to the cause of peace is due is, of course, the President of the Turkish Republic, Moustafa Kemal Pasha.
Thus, I have the honour, as the leader of the Hellenic Government in 1930, when the signature of the Greek-Turkishpact marked a new era in the march of the Near East towards peace, to propose Moustafa Kemal Pasha as a candidate for the distinguished honour of the Nobel Peace Prize.
Yours sincerely,

E. K. Venizelos

Πηγή: kalami.net και http://www.e-forum.gr/phpbb3/viewtopic.php?f=124&t=1508

Σχόλια

  1. t's such a important site. cool, quite stimulating!!!

    -------

    [url=http://oponymozgowe.pl]Opony[/url]
    [url=http://pozycjonowanie.lagata.pl]Pozycjonowanie[/url]

    [url=http://stronologia.pl/zdrowie,uroda/opony,s,1213/]opony[/url]

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. thank you for your kind words.

    I glanced at your links but to be honest I could not understand thw language.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. On 25 October, Venizelos visited Turkey, and signed a treaty of friendship.[117] Venizelos even forwarded Atatürk's name for the 1934 Nobel Peace Prize,[118] Even after his fall from power, Greco-Turkish relations remained cordial. Indeed, Venizelos' successor Panagis Tsaldaris came to visit Atatürk in September 1933 and signed a more comprehensive agreement, called the Entente Cordiale, a stepping stone for the Balkan Pact.

    Greek Premier Ioannis Metaxas said of Atatürk and the Turkish-Greek alliance, that "...Greece, which has the highest estimation of the renowned leader, heroic soldier, and enlightened creator of Turkey. We will never forget that President Atatürk was the true founder of the Turkish-Greek alliance based on a framework of common ideals and peaceful cooperation. He developed ties of friendship between the two nations which it would be unthinkable to dissolve. Greece will guard its fervent memories of this great man, who determined an unalterable future path for the noble Turkish nation."


    http://www.saylor.org/site/wp-content/uploads/2011/08/HIST351-9.1.5-Mustafa-Kemal-Ataturk.pdf

    Το ιστολογιο αυτο, ξερει να επικρινει την “φιλοτουρκη” πολιτικη του Βενιζελου, αλλα αποφεςυγει επιμελως να αναφερει ο Παναγης Τσαλδαρης υιοθετησε πληρως και επεκτεινε την πολιτικη αυτη.

    Αναφερει την οντως ενοχλητικη επιστολη του Ελευθεριου Βενιζελου, αλλα ξεχνα να αναφερει τις γλοιωδεις κολακειες του Μεταξα προς τον Κεμαλ.

    Ποια ειναι η πραγματικοτητα; Στο Μεσοπολεμο η Ελλαδα επρεπε να εκσυγχρονισει το Στρατό της, αλλα και να αποκαταστησει 1.500.000 προσφυγες. Δεν ειχε λεφτα και για τα δυο. Ο Στρατος μοιραια παραμεληθηκε, ομως η τουρκικη απειλη υπηρχε.Φαινεται οτι μαλλον ο τετραπερατος Κρητικος πολιτικος ψυχολογησε τον Τουρκο δικτατορα, και προσπαθησε να εξασφαλισει την ειρηνη κολακευοντας την απιστευτη ματαιοδοξια του.

    Το στρατηγημα αυτο μαλλον πετυχε περαν πασης προσδοκιας, ωστε το υιοθετησαν και οι αντιβενιζελικοι, μετα το 1933.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Αγαπητέ NF καλό φθινόπωρο κατ΄αρχάς.
    Δυο παρατηρήσεις:
    Η ανάρτηση περιέχει την επιστολή Βενιζέλου χωρίς οποιοδήποτε δικό μου σχολιασμό.

    Κατά δεύτερον, θέλω να μας παραθέσεις ένα οποιοδήποτε στοιχείο που να αποδεικνύει ότι ο Βενιζέλος "ψυχολογησε τον Τουρκο δικτατορα, και προσπαθησε να εξασφαλισει την ειρηνη κολακευοντας την απιστευτη ματαιοδοξια του", άποψη που μου φαίνεται ότι είναι μια προσωπική σου ερμηνεία, πιθανή μεν (όλα είναι πιθανά άλλωστε) αστήρικτη δε.

    Οι άψογες σχέσεις Τσαλδάρη - Μεταξά με τους ιθύνοντες στην Τουρκία την περίοδο 1933-1940 είναι ένα πολύ ενδιαφέρον θέμα με το οποίο ίσως ασχοληθώ στο μέλλον.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Η αποψη ότι ο Βενιζελος κολαλευσε τη ματαιοδοξια του Τουρκου δικτατορα για να εξασφαλισει την ειρηνη, είναι φυσικα μια προσωπικη ερμηνεια. Δεν είναι δυνατον να βρεθουν αποδειξεις, αλλα είναι μια πολύ ορθολογικη εξηγηση, και παντως λογικοτερη από τον εμμεσο ισχυρισμο ότι ο Βενιζελος ηταν «φιλοτουρκος».
    Οσο «φιλοτουρκοι» και «ενδοτικοι» ηταν οι Τσαλδαρης –Μεταξας, άλλο τοσο ηταν και ο Ελευθεριος Βενιζελος.

    Υπαρχει ενας γενικοτερος λογος που εγραψα το σχολιο αυτό. Διαφοροι πονηροι στην εποχη μας λενε «Κοιταξτε, φιλοι μας είναι οι Τουρκοι, και σπουδαιος ηγετης ο Κεμαλ, το ειπε και ο μεγαλος Βενιζελος!» Όλα αυτά είναι ανοησιες. Οι Βενιζελος-Τσαλδαρης-Μεταξας ηταν φανατικοι αλλα και ορθολογικοι πατριωτες. Η πολιτικη τους υπαγορευθηκε από προσεκτικους γεωστρατηγικους υπολογισμους και αναλυση της αλλης πλευρας, και όχι από ενδοτισμο, φιλοτουρκισμο ή αφελη ειρηνιστικα ιδεολογηματα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας