Η γενιά του "Πολυτεχνείου" και η οικονομική καταστροφή και κατασυκοφάντηση του Ελληνισμού

γράφει ο Γιάννης Χαραλαμπίδης Μιά ἀποκάλυψη ὑπῆρξε ἡ συνέντευξη στήν Καθημερινή τῆς 20/6 τοῦ πολύπειρου δικαστή καί νῦν Γενικοῦ Ἐπιθεωρητή τῆς Δημοσίας Διοικήσεως, τοῦ Λέανδρου
Αριστερά ο υπουργός "προστασίας του πολίτη" Χρήστος Παπουτσής
Ρακιντζῆ. Ἦθος καί ὡριμότητα σκέψεως καί λόγου δίδαξε ὁ παλαίμαχος δικαστικός. Δύο ὅμως εἶναι οἱ προσεγγίσεις του, πού φέρουν την μείζονα σημασία. Ἡ πρώτη ἀφορᾶ την συμβολή τῆς περιώνυμης «γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου» στήν πολιτική καί οἰκονομική μας κρίση και ἡ δεύτερη τόν καθοριστικό ρόλο τῆς πολιτιστικῆς κρίσης στήν γενική μας κακοδαιμονία.

Ἡ γενιά πού αὐτοθαυμάστηκε καί αὐτοδοξάστηκε ὅσο καμμία ἄλλη ἴσως τούς τελευταίους δύο αἰῶνες στήν χῶρα μας, ἀλλά καί ταυτόχρονα πού αὐτοαναιρέθηκε ὅσο καμμία, εἶναι ἀκριβῶς αὐτή, ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Ἔδωσε πλησμονή ὑποσχέσεων, ἀνήγγειλε τήν δημιουργία ἑνός νέου κράτους καί μιᾶς νέας κοινωνίας, επαγγέλθηκε μιά οἰωνεί πολιτιστική ἐπανάσταση και ἀπετυχέ παντοῦ παταγωδῶς.
Ἡ γενιά τῆς «Ἀλλαγῆς», πού ἄλλαξε τά πάντα πρός τό χειρότερο… ἔτσι θά μείνει δυστυχῶς στήν Ἱστορία. Συγκροτήθηκε κατά βάση ἀπό ἐπιστήμονες πού ἐξελίχθηκαν εἴτε σέ τεχνοκράτες εἴτε σέ ἐπαγγελματίες πολιτικούς. Ἀναδείχθηκαν μέσα ἀπό μία περίοδο μέ ἰδιαίτερα ὀξεία πολιτική ἀντιπαλότητα καί ἔντονες κοινωνικές ἀναζητήσεις ἀλλά συνάμα καί ἐξαιρετικά σημαντική οἰκονομική καί παραγωγική ἀνάπτυξη. Ἡ μετεμφυλιακή περίοδος, δηλαδή χονδρικά ἡ εἰκοσιπενταετία 1950-1975, δημιούργησε κρίσιμα πολιτικά ἀδιέξοδα, τόσο πρίν ὅσο καί μετά τό 1967, ἀλλά τουλάχιστον δημιούργησε πρωτογενή καί δευτερογενή ἀνάπτυξη διόλου εὐκαταφρόνητη γιά μιά χῶρα πού ὡς τό 1949 εἶχε φθάσει σε ὁριακό σημεῖο.
Ἀνέλαβαν λοιπόν οἱ ἐκπρόσωποι τῆς γενιᾶς τοῦ Πολυτεχνείου νά σηκώσουν στούς ὤμους τους μιά πολιτικά δοκιμασμένη ἀλλά οἰκονομικά εὔρωστη χῶρα πού ἐπιπλέον διέθετε ἐντυπωσιακή πολιτιστική ὁμοιογένεια. Πάνω στήν ἐξέγερση τοῦ Πολυτεχνείου, ἡ ὁποία παρ’ ὅλη τήν ἱστορική της θολούρα συγκρότησε ἕνα ἐκπληκτικῆς διείσδυσης καί μακρᾶς διαρκείας πολιτικό ὑπόβαθρο, ἑδραιώθηκε ὅλη ἡ πορεία τῆς μεταπολίτευσης. Ἀρκεῖ νά σημειώσουμε ὅτι ἡ πολύ μεγαλύτερη σέ κλίμακα καί προβολή ἐξέγερση τοῦ γαλλικοῦ Μάη τοῦ ’68, σέ καμμία περίπτωση δέν ἐπέτυχε νά ἐπιβάλλει μία πολιτική τάξη στήν γαλλική κοινωνία. Δηλαδή, ἐνῶ ὁ ἑλληνικός Νοέμβρης τοῦ ’73 δέν πέτυχε τόν ἀντικειμενικό του σκοπό, την κατάρρευση τοῦ δικτατορικοῦ καθεστῶτος, πέτυχε ὡστόσο νά γίνει ἄμεσα ἀναγνωρίσιμο σύμβολο καί μέ ἐντυπωσιακή ἀποτελεσματικότητα νά συνθέσει τήν νομιμοποιητική βάση σχεδόν κάθε πολιτικῆς καί πολιτιστικῆς ἐπιλογῆς τῶν κυβερνήσεων ἀπό τό 1974 κι ἔπειτα.

Πάνω στόν μύθο τοῦ Πολυτεχνείου ἀναδείχθηκαν καί καθιερώθηκαν ἄνθρωποι μέ πρώτιστο μέλημα τήν προσωπική τους ἀνέλιξη κι ἐπιτυχία. Τό κράτος θεωρήθηκε, ἰδίως μετά τό 1981 γιά νά εἴμαστε δίκαιοι, λάφυρο και ἡ πολιτική μηχανισμός προσωπικῆς ἐπαγγελματικῆς ἀναγνώρισης. Μέσα ἀπό αὐτό τό μονοπάτι κάθε θεσμός τῆς δημοκρατίας, ὅπως τό κοινοβούλιο κι ὁ συνδικαλισμός, κάθε πυλῶνας τῆς πολιτείας, ὅπως ἡ δημόσια διοίκηση καί ἡ τοπική αὐτοδιοίκηση, ἀκόμα καί κάθε ἔκφραση τοῦ πολιτισμοῦ, ὅπως ἡ ἀκαδημαϊκή παιδεία καί ἡ τέχνη, βρέθηκαν αἰχμάλωτοι τοῦ κόμματος-κράτους. Χρησιμοποιήθηκαν ἀπό τόν προσωπικό τυχοδιωκτισμό καί τόν πολιτικό ἀριβισμό ὅλες οἱ λειτουργίες, οἱ ἀξίες καί τά ἐρείσματα τῆς κοινωνίας. Παράλληλα ὁ κρατικός μηχανισμός θεωρήθηκε καί μετατράπηκε σέ ὄχημα εὔκολου καί γρήγορου πλουτισμοῦ, τόσο αὐτῶν πού
Κώστας Λαλιώτης εν ώρα πολιτικής δράσης
ἐπέβαιναν στό ὄχημα ὅσο κι αὐτῶν πού κατάφερναν νά συνάψουν οἱαδήποτε σχέση μέ τήν λειτουργία του. Βλέποντας κάποιος τήν κατάσταση μέσω αὐτοῦ τοῦ πρίσματος ἡ θέση στήν ὁποία ἔχουμε βρεθῆ σήμερα, μέ χιλιαπλασιασμό τοῦ ἐξωτερικοῦ χρέους ἀπό τό 1974, δέν φαίνεται παράδοξη.

Τό κυριότερο ὅμως «ἐπίτευγμα» τῆς γενιᾶς πού κυβερνᾶ τήν χῶρα τά τελευταῖα 20-25 ἔτη καί συνεχίζει καί σήμερα νά ὁρίζει τίς τύχες τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ εἶναι ἡ χωρίς προηγούμενο πνευματική καί ἠθική ἀφαίμαξη τῶν Ἑλλήνων. Μπορεῖ τά ποσοστά ἐπιμὀρφωσης νά ἀνέβηκαν ἀλλά ἡ οὐσία τῆς παιδείας τῶν Ἑλλήνων καταβαραθρώθηκε. Σημειώνει εὔστοχα ὁ κ.Ρακιντζής: «Τό μόνο πού μένει στή χῶρα μας εἶναι νά κρατήσει ζωντανό κι ἀκμαῖο ἕνα ἄλλο κεφάλαιο: τόν ἑλληνικό πολιτισμό, τήν ἑλληνικότητα μέσα στο εὐρωπαϊκό γίγνεσθαι. Ἕνα σημάδι τῆς παρακμῆς μας εἶναι ὅτι τά παιδιά μας εἶχαν σταματήσει νά μεγαλώνουν ἑλληνοκεντρικά». Πλήρης ἀφελληνισμός τῆς παιδείας καί τοῦ σκέπτεσθαι. Αὐτή ἡ πορεία ἔφτασε τά παιδιά μας στό σοβαρό ἔλλειμμα γλωσσικῆς, ἱστορικῆς καί πολιτιστικῆς παιδείας. Ὡς συνέπεια ἦρθε τό μεγάλο παθητικό στήν ἐθνική αὐτοσυνείδηση. Γίναμε ἕνας λαός – ἰδίως οἱ νεώτεροι, οἱ κάτω τῶν 40 – χωρίς πολιτιστική κι ἐθνική ρίζα, ἤ μάλλον χωρίς σύνδεση μέ τήν ρίζα του.


Κάθε σχέση μέ τήν ἑλληνικότητα, μέ τήν κρυστάλλινη διαύγεια τοῦ πολιτιστικοῦ μας πεπραγμένου, ποινικοποιήθηκε συνδεόμενη μέ μελανές πολιτικές πρακτικές μιᾶς ἐποχῆς ἀκραίου φανατισμοῦ καί ἐθνικοῦ διχασμοῦ. Ὅποιος μιλοῦσε γιά ἑλληνικό πολιτισμό, ἑλληνική γλῶσσα, ἑλληνική ἱστορία, ἑλληνική παράδοση αὐτοδικαίως ἐπέσυρε κι ἐν πολλοῖς καί σήμερα ἐπισύρει τόν χαρακτηρισμό τοῦ φασίστα, τοῦ άκροδεξιοῦ καί λοιπούς τίτλους πού ἀφειδῶς χρησιμοποιεῖ ἡ χορεία τῶν ἐπαγγελματιῶν προοδευτικῶν καί δημοκρατῶν. Ἐξοῦ καί ἡ ἀκολουθοῦσα ἐρώτηση: «Δέν φοβόσαστε στήν ἐποχή μας μήπως σᾶς ποῦν φασίστα;». Μέ παρρησία ὅμως ἔρχεται κι ἡ ἀπάντηση: « Ὄχι. Εἶμαι ἕνας ἄνθρωπος πού ἔχω ζήσει στό ἐξωτερικό καί ἐκτιμῶ τήν μοναδικότητά μας, τόν πολιτισμό καί τήν παράδοσή μας. Ἄν τά χάσουμε ὅλα αὐτά, θά ἀπορροφηθοῦμε καί θά γίνουμε μιά ἀσήμαντη εὐρωπαϊκή ἐπαρχία, πού θά ἀκολουθεῖ τά χαρακτηριστικά τῶν ἄλλων, τά ὁποῖα δέν μᾶς ταιριάζουν κιόλας. Ὀφείλουμε νά κοιτάξουμε τήν ἱστορία μας γιά νά μπορέσουμε νά βγοῦμε ἀπό τήν κρίση, νά διαβάσουμε τούς ἀρχαίους συγγραφεῖς, νά ἀνακαλύψουμε ποιοί εἴμαστε. Δέν νομίζω ὅτι αὐτό εἶναι φασιστικό ἤ σωβινιστικό. Νομίζω ὅτι εἶναι ἀναγκαῖο».

Αὐτό ἐπέτυχε ἡ «γενιά τοῦ Πολυτεχνείου». Νά μεταλλάξει τό ἀναγκαῖο καί φυσικό σέ φασιστικό καί σωβινιστικό. Νά κάνει τά αὐτονόητα, ἀπαγορευμένα. Νά μᾶς κάνει «τῶν Εὐρωπαίων περίγελο καί τῶν ἀρχαίων παλιάτσους», ὅπως ἔγραψε κάποτε ὁ ποιητής. Τῶρα βέβαια πού ἡ γύμνια αὐτῆς τῆς γενιᾶς ἀποκαλύφθηκε ψάχνει τόν ἔνοχο ὁπουδήποτε μακριά της. Κάποιος ἄλλος πρέπει νά φταίει γιά τήν δική της ἀνεπάρκεια. Πότε-πότε ὅμως ἡ καμήλα πρέπει νά σταματᾶ νά κοιτᾶ γιά τίς ἄλλες καμποῦρες καί νά γυρίζει νά δεῖ τή δική της. Ἴσως ἐκεῖ βρίσκεται τό πρόβλημα…

Πηγή
http://antibaro.gr/node/1696

Σχόλια

  1. Λινάρδος Κωνσταντίνος12 Φεβ 2012, 12:13:00 μ.μ.

    Σχετικά με το ενδιαφέρον άρθρο του Κου Χαραλαμπίδη θα ήθελα να κάνω ορισμένες επισημάνσεις . Καταρχάς συμφωνώ απόλυτα ότι η γενιά του Πολυτεχνείου δεν δικαίωσε ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες που υπήρχαν από αυτή.
    Όμως δεν πρέπει να δίνουμε κομματική ή προσωπική διάσταση σε αυτή την αποτυχία οι αιτίες της οποίας είναι ποιο σημαντικές με σημαντικότερες την ανεπάρκεια του εκπαιδευτικού συστήματος και την διαφθορά του πολιτικού.. .
    Όλοι συμφωνούμε ότι η παιδεία είναι ένας πολύ βασικός πυλώνας για την δημιουργία ευνομούμενης πολιτείας και όλοι συμφωνούμε ότι τα προβλήματα σε αυτό το χώρο είναι αρκετά…
    Όμως αυτά ούτε δημιουργήθηκαν ούτε και διογκώθηκαν τα τελευταία 25 χρόνια αλλά γεννήθηκαν με την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους , όταν και ενώ πολλοί διαφωτιστές προεξέχοντος του Αδαμάντιου Κοραή , επιχείρησαν να βάλουν τη παιδεία στη σωστή κατεύθυνση , πολιτικά συμφέροντα αλλά και διάφοροι φορείς όπως η εκκλησία επέβαλαν το δικό τους μοντέλο που αποσκοπούσε (και συνεχίζει να αποσκοπεί…) να μετατρέψει το άτομο σε πειθήνιο όργανο της εξουσίας (και των κεκτημένων τους ) και όχι στη δημιουργία ενός ολοκληρωμένου πολίτη .
    Η παιδεία άλλωστε δεν αφορά μόνο τα σχολικά χρόνια αλλά συνεχίζεται μέχρι και το πέρας της ζωής για αυτό το λόγο δεν είναι μόνο εκμάθηση γνώσεων αλλά πρέπει να αποσκοπεί και στη δημιουργία ανθρώπων με ήθος και αρετή.
    Επίσης πρέπει να αποσυνδεθεί επιτέλους η παιδεία (πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια) ) από την οικονομική παραγωγική διαδικασία.
    Το σύστημα των πανελλήνιων εξετάσεων γεμίζει τα παιδιά με άγχος , αναγκάζοντας τα να διαβάζουν μόνο μια συγκεκριμένη ύλη, αδιαφορώντας για οτιδήποτε άλλο που δεν σχετίζεται με τον κλάδο στον οποίο θέλουν να πετύχουν ,γεγονός τραγικό .
    Κάθε χρονιά απογοητεύομαι βλέποντας παιδιά στην καλύτερη τους ηλικία να είναι ουσιαστικά αναγκασμένα από το σύστημα να μην μπορούν να διαβάσουν κάτι πέρα από τα μαθήματα τους , να μην μπορούν να χαρούν την ηλικία τους , να μην έχουν το χρόνο να διασκεδάσουν ούτε ακόμη και να ερωτευτούν…
    Επιπλέον πρέπει να πάψει το παιδί να αποτελεί σφουγγάρι εκμάθησης τεράστιου αριθμού γνώσεων που όμως ενώ κουράζουν ,στην μεγάλη τους πλειοψηφία δεν πρόκειται να του χρησιμεύσουν σε τίποτα…
    Από εκεί και πέρα το σύστημα της παιδείας πρέπει να γίνει ποιο ευέλικτο , να αφήσει τον καθηγητή να βάζει και την δική του πινελιά , να δίνει την δυνατότητα στα παιδιά να έχουν άποψη , να ευνοεί την συνεργασία μεταξύ τους απαραίτητο στοιχείο σε μια κοινωνία κλπ.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Λινάρδος Κωνσταντίνος12 Φεβ 2012, 12:14:00 μ.μ.

    (Συνέχεια)
    Όμως και εδώ μπαίνουμε στο επόμενο κεφάλαιο , ακόμη και αν το παιδί μπορούσε να αποκτήσει ουσιαστική παιδεία , με ποια όρεξη και με ποια όνειρα να μπει στη ζωή όταν διαπιστώνει ότι σε αυτή βασιλεύει η αναξιοκρατία και η διαφθορά;
    Ακόμη και αν ένας νέος έχει όλη την καλή διάθεση να αλλάξει την κοινωνία , η ανάγκη επιβίωσης ,η σκληρή καθημερινότητα , η καλά διοχετευμένη προπαγάνδα και η υπάρχουσα εξουσία θα τον αναγκάσουν τελικά να σκύψει το κεφάλι και είτε να αρκεστεί στα λίγα , είτε αν θέλει να ανέβει να γίνει μέρος του συστήματος …
    Αυτό ακριβώς έκανε (ή έπαθε ) και η γενιά του Πολυτεχνείου, υποτάχθηκε τελικά στο σύστημα προκειμένου να πετύχει την προσωπική ,κοινωνική και οικονομική άνοδο, αδιαφορώντας βεβαίως για την αντίστοιχη ηθική…
    Μία από τις ελπίδες της σημερινής άθλιας κατάστασης που βιώνουμε , είναι ότι πιάνοντας πάτο , έχουμε μια ευκαιρία να ξεκινήσουμε ορισμένα πράγματα από την αρχή και σε σωστές βάσεις ξεκινώντας από την αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος.
    Το πρόβλημα δεν είναι να διαλυθεί και να τιμωρηθεί η υπάρχουσα πολιτική κατάσταση που ακόμη και αυτές τις στιγμές συνεχίζει να σκέπτεται με γνώμονα το κομματικό συμφέρον , αλλά αυτή που θα τους αντικαταστήσει να μην διέπεται από τα ίδια μυαλά…
    Αυτό που προέχει είναι να καταργήσουμε καταστάσεις που είχαν ως αποτέλεσμα το σημερινό τέλμα με πρώτη και καλύτερη την αποσύνδεση του κράτους από το κόμμα…
    Στην χώρα μας ένα από τα παράδοξα αλλά και βασικά στοιχεία κακοδιοίκησης , είναι ότι όλες οι υπεύθυνες θέσεις καταλαμβάνονται από μέλη του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος. Δηλαδή αυτομάτως αποκλείουμε τα δυναμικά και ζωντανά στοιχεία που δεν ανήκουν σε αυτό και είναι η πλειοψηφία.
    Έτσι πολλοί άνθρωποι γνωρίζοντας την σύνδεση κόμματος-εξουσίας προσκολλώνται σε αυτά όχι για ιδεολογικούς αλλά για λόγους που σχετίζονται με την κοινωνική και οικονομική τους άνοδο μέσα από την ένταξη τους σε αυτά…
    Παράλληλα το δημόσιο όχι μόνο έχει εξελιχτεί σε φορέα βολέματος των ημετέρων και γνωστών αλλά και σε συντεχνία που υπερασπίζεται πρωτίστως τα δικά της κεκτημένα και συμφέροντα και όχι αυτά της πολιτείας και αυτό το σημείο πρέπει επίσης να κτυπηθεί.
    Ενώ η βουλή έχει χάσει παντελώς την σημασία και την αξία της και από νομοθετικό σώμα έχει καταντήσει να είναι μία σύναξη ανθρώπων που στο όνομα μιας κομματικής πειθαρχίας πρέπει να επικυρώνει αυτά που αποφασίζει ο αρχηγός και το αγνώστου προελεύσεως και αξίας επιτελείο του…
    Πρέπει λοιπόν να επιβάλουμε μια περισσότερο άμεση δημοκρατία ώστε να ενισχυθεί ο ρόλος του πολίτη σε βάρος της μαζικοποίησης της πολιτικής.
    Και τέλος να μην ξεχνάμε ότι λειτούργημα (με την αρχαιοελληνική έννοια) σήμαινε παροχή υπηρεσία , δαπάνη προσφερομένη από το άτομο προς την Πολιτεία. Δηλαδή λειτούργημα = προσφέρειν και όχι λαμβάνειν όμως αυτό φαίνεται ότι οι σημερινοί κρατούντες είτε δεν το γνωρίζουν είτε το αποσιωπούν…

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας