Σημειώσεις και πρόσθετες πληροφορίες για τη "Μάχη της Σημαίας" (30 Μαΐου/12 Ιουνίου 1917)

Η φωτογραφία δείχνει την αρπαγείσα Σημαία όπως ακριβώς
εκτίθεται στην αίθουσα τελετών του 1ου Συντάγματος
Τεθωρακισμένων
(παλαιότερα 1ο Σύνταγμα Μαροκινών Σπαχήδων)
στην πόλη Valence της Γαλλίας.
Γράφει ο Ιωάννης Φιλίστωρ

Η Μάχη της Σημαίας αποτέλεσε ένα ασήμαντο επεισόδιο χωρίς καμία επιρροή στην πορεία του Εθνικού Διχασμού, άφησε όμως μια ανεξίτηλη ουλή στο εθνικό υποσυνείδητο (για ένα αναλυτικό χρονικό εδώ), καθώς η αντίσταση και η σφαγή των Ελλήνων ευζώνων εκτός από το στρατιωτικό της σκέλος είχε ένα ηθικό μεγαλείο που σπάνια συναντά κανείς στην ιστορία των Εθνών. Ουσιαστικά η μάχη της Σημαίας ήταν η μόνη αντίδραση της Παλαιάς Ελλάδας κατά την προέλαση των γαλλικών στρατευμάτων από τη Θεσσαλονίκη που σήμαινε και την έναρξη της διαδικασίας από την πλευρά των Συμμάχων για την οριστική έκπτωση του Βασιλιά Κωνσταντίνου από τον ελληνικό θρόνο. Οι πληροφορίες που έχουμε για το γεγονός είναι λίγες και αντικρουόμενες, ενώ ακόμη λιγότερες είναι οι αναφορές από τις γαλλικές πηγές της εποχής. 

Αναμφίβολα η πλέον ενδιαφέρουσα μαρτυρία θα ήταν του Sarrail, αλλά αυτή πολύ λίγο μας διαφωτίζει για το συμβάν. Στα απομνημονεύματά του ο Γάλλος στρατάρχης αναφέρει ότι ήθελε από καιρό να προελάσει προς την Αθήνα και να δώσει στο καθεστώς του Βασιλιά Κωνσταντίνου την χαριστική βολή, ενώ είναι χαρακτηριστικό ότι διέθεσε 20.000 στρατιώτες για την προέλαση, όταν στη Θεσσαλία ο ελληνικός στρατός διέθετε ελάχιστες δυνάμεις. Η κατάληψη της Λάρισας έγινε μόνο αφού είχε πριν κυκλωθεί όλη η πόλη από γαλλικά στρατιωτικά αποσπάσματα. Οι εντολές της ελληνικής κυβέρνησης προς την ηγεσία των ελληνικών στρατευμάτων ήταν να μην προβληθεί η παραμικρή αντίσταση. Ο υποστράτηγος Ανδρέας Μπαΐρας πριν την εισβολή των Γάλλων στην πόλη κατέβαλε φιλότιμες προσπάθειες για να πείσει τους αξιωματικούς του να μην αντισταθούν. 

Έλληνες αιχμάλωτοι των Μαροκινών Σπαχήδων
 μετά την κατάληψη της Λάρισας
Οι Γάλλοι δεν εκτίμησαν καθόλου την ιπποτική συμπεριφορά των Ελλήνων και την πρόθεσή τους να μην αντισταθούν. Ίσως σε αυτή τους την στάση μεγάλες ευθύνες να έχει ο ίδιος ο Sarail με το πνεύμα εχθρότητας που είχε έναντι των αντιβενιζελικών. Σύμφωνα με τον Sarrail, βασικός λόγος της προέλασης των Γάλλων ήταν η εξασφάλιση της σοδειάς της Θεσσαλίας για τη στρατιά της Ανατολής, ενώ καταγράφει με λεπτομέρεια στα απομνημονεύματά του την αντίθεση των Άγγλων στις επιχειρήσεις του προς Νότο, τις οποίες προσπάθησαν τουλάχιστον να καθυστερήσουν. Σημαντική πληροφορία είναι ότι της παραμονές της προέλασης ο ίδιος ο Βενιζέλος πρότεινε στον Sarrail να συμμετέχει και η μεραρχία αρχιπελάγους στις επιχειρήσεις. Η πρόταση του δεν έγινε δεκτή, καθώς ο Γάλλος στρατηγός είχε ρητές διαταγές να μην εισβάλλουν βενιζελικά στρατεύματα σε περιοχές της Παλαιάς Ελλάδας για να αποφευχθούν τυχόν επιπλοκές η ακόμη και αντίσταση των ελληνικών δυνάμεων. Αν και ο Sarrail θεώρησε ασήμαντο το γεγονός της "μάχης της Σημαίας" παρασημοφόρησε τον υπολοχαγό Verselippe σε επίσημη τελετή στα Τρίκαλα, όπου του παρέδωσε την αιματοβαμμένη σημαία του 1/38 συντάγματος Ευζώνων. Τέλος σύμφωνα με τον Sarrail υπεύθυνος για την αιματοχυσία της μάχης της Σημαίας ήταν ο υποστράτηγος Μπαΐρας. Πάντως ο ίδιος ο Μπαΐρας στα απομνημονεύματά του που εκδόθηκαν στα Γαλλικά το 1922, απορρίπτει τις κατηγορίες, καταγράφοντας όλες τις προσπάθειες που κατέβαλλε για να αποφευχθεί η αιματοχυσία.  

Στην θέση «Μεζούρλο», λίγο έξω από την Λάρισα, απέναντι από το σημερινό Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο και μεταξύ της οδού Λάρισας-Καρδίτσας και των σιδηροδρομικών γραμμών οι διαφυγόντες Έλληνες στρατιώτες (οι περισσότεροι κατάγονταν από την Καρδίτσα), κυκλώθηκαν από πολλαπλάσιες δυνάμεις Μαροκινών σπαχήδων (ιππέων) και Σενεγαλέζων πεζών (Γαλλικά αποικιακά στρατεύματα) σε απόλυτα ανοικτό πεδίο. Αρνούμενοι και πάλι να παραδοθούν, υπερασπίστηκαν σε μία τρίωρη σκληρή μάχη την τιμή και την σημαία τους, πληρώνοντας βαρύ τίμημα (59 νεκροί από σύνολο 280 περίπου ανδρών) ενώ και οι Γάλλοι παρά την πλεονεκτική τους θέση είχαν 10 νεκρούς. Όσοι αξιωματικοί επέζησαν συνελήφθησαν και μεταφέρθηκαν στην Κατερίνη όπου φυλακίστηκαν σε παλαιούς τουρκικούς στρατώνες. Οι εύζωνες που επέζησαν απεστάλησαν στο Λιτόχωρο όπου χρησιμοποιήθηκαν σε έργα οδοποιίας και άλλες αγγαρείες.
Ας αφήσουμε όμως τον αυτόπτη μάρτυρα συντάκτη της αναφοράς με τίτλο: «Έκθεσις της συμπλοκής Λαρίσης την 30ην Μαΐου 1917 να μας διηγηθεί:

«Εκεί ενώπιον του συντάγματος και των αξιωματικών: Ταγματάρχης Ζήσιμος Δημήτριος, Λοχαγός Καζάνης Αθανάσιος, Λοχαγός Παλαιοδημόπουλος Ηλ. Διοικητής τοῦ 4ου Λόχου, Λοχαγός Λάγγης Ανδρέας Διοικητής 6ου Λόχου, Υπολοχαγός Κατάνης Αθανάσιος Διοικητής του 5ου Λόχου, Υπολοχαγός Κορωνάκος Ἰω., Υπολοχαγός Χρυσικός Γ., Υπολοχαγό Κώτσης Ηλ. Διοικητής 8ου Λόχου, Ανθυπολοχαγός Πεντζόπουλος Θωμάς διοικητής πρώτου Λόχου, Ανθυπολοχαγός Χατζηπαναγιώτου Γ. Διοικητής 2ου Λόχου-με έντονα στοιχεία οι δύο πεσόντες αξιωματικοί- ο Διοικητής του Συντάγματος επανέλαβε την πρόκλησιν του Γάλλου Συνταγματάρχου περί παραδόσεως των όπλων και πλήρης συγκινήσεως εξεδήλωσε την αγανάκτησίν του δια την προσβολήν εις την οποίαν έμελλε να υποβληθή όλον το Σύνταγμα, Σύνταγμα αναγράψαν ηρωϊκάς σελίδας κατά τους ενδόξους πολέμους, υπέβαλε δε την γνώμην να μην γίνῃ αποδεκτή η πρόκλησις του Γάλλου δια της επί του πεδίου ατιμία της παραδόσεως των όπλων άνευ πολέμου εις Σύνταγμα ούτινος η σημαία διάτρητος, αλλά υπερήφανος διέσχισε τα Μακεδονικά και τα Ηπειρωτικά πεδία καλύψασα υπό τας πτυχάς της τας ψυχάς όλων των ηρώων, Βελλισαρίου, Κολοκοτρώνη, Ιατρίδου, Γεωργούλια και πλείστων άλλων, αλλά το Σύνταγμα πιστόν εις τις παραδόσεις του να πορευθῇ προς Νότον και να αποφύγει την αιχμαλωσίαν.

Οι αναφορές του Συνταγματάρχου Φράγκου στην του Λεωνίδος θυσίαν υπέρ τιμής, συνεκίνησαν βαθύτατα όλους τους παρεστώτας αξιωματικούς και οπλίτας και η πρότασις εγένετο ἐνθουσιωδῶς δεκτή και ούτω το Σύνταγμα τεθέν εν σχηματισμώ προσπελάσεως λόγω του ότι προς την κατεύθυνσίν μας υπῆρχεν ζώνη γαλλικοῦ ιππικοῦ, εβάδισε με κατεύθυνσιν τον Νότον, προς Καρδίτσα. [Οι στρατιώτες του 1/38 Σύνταγματος είχαν όλοι καταγωγή από την Καρδίτσα] Εξαπελύθη ομοβροντία πυρών παρά γαλλικής δυνάμεως σπευσάσης και καταλαβούσης την κατά της Ν. κορυφής των στρατώνων τάφρου χωρίς μέχρι τότε να δοθεί αφορμή. Εις τα πυρά ταύτα το Σύνταγμα δεν απήντησε διαταγήν του Διοικητού του θέλοντος μέχρι της τελευταίας στιγμής να αποφύγῃ την σύγκρουσιν, αλλ’ αναπτυχθέν προς αποφυγήν απωλειών επέσπευσε την πορείαν του με κατεύθυνσιν προς ύψωμα Μεζούρλου διαρκώς βαλλόμενον. Ίλες Γάλλων ιππέων Σπαχήδων επεύλανον ίνα διακόψουσι την πορεία μας. Οι στρατιώται εν απολύτω ψυχραιμία εδέχθησαν την επέλασιν τούτων παραδειγματιζόμενοι πάντοτε παρά του εφίππου Συνταγματάρχου των.

Η πάλη ήρξατο εξ εγγυτάτης αποστάσεως. Αι ημέτεραι δυνάμεις απέκρουσαν την εισβολήν, της ύλης αναγκασθείσης εις υποχώρησιν. Κατά την εισβολήν ταύτην μικρού δειν να εφονεύετο ο Διοικητής του Συντάγματος παρά δύο ιππέων, οίτινες μη γενόμενοι αντιληπτοί επετέθησαν κατ’ αυτού δια της σπάθης και εξ ων ο εις εφονεύθη παρά του Συνταγματάχου, ο δε έτερος υπό των στρατιωτών.

Νέα επέλασι εκ των Νώτων ετέρων τμημάτων γαλλικού ιππικού απεκρούσθη καί αύτη δι’ ευστόχων πυρών των τμημάτων μας. Εν τω μεταξύ εξεδηλώθησαν κινήσεις του εχθρού τείνοντος να κυκλώση ημάς ενώ ταυτοχρόνως δύο τεθωρακισμένα αυτοκίνητα εξ’ εγγυτάτης θέσεως -από των Νώτων- βάλλουσι αδιακρίτως. Πάλη άνισος επηκολούθησε τότε. Δραξ Ελλήνων εμάχοντο δια την τιμήν της σημαίας των.

Αλλ’ είχε λάβει την απόφασιν ο Έλλην Εύζωνος να αποθάνῃ. Τίποτε δεν πτοεί ουδένα από του Συνταγματάρχου όστις έφιππος περιείρχετο τα τμήματα μας ενθαρρύνων μέχρι και τον τελευταίον στρατιώτην ορθίως μαχόμενος έπιπτε υπέρ της ευγενούς ιδέας νά σώσῃ τήν τιμήν του. Υφιστάμεθα ισχυρόν κλονισμόν λόγω των σφοδρών πυρών του εχθρού παραλλήλως μετά των πυρών των τεθωρακισμένων αυτοκινήτων. Άνδρες λιπόθυμοι εξ ηλιάσεως κινούνται εκτάδην. Άλλοι εξαντλήσαντες τα πυρομαχικά των καταβάλλουσιν υστάτην προσπάθειαν αμυνόμενοι δια της λόγχης μέχρι της τελευταίας στιγμής.»
Το μνημείο στη Λάρισα και ο ετήσιος εορτασμός

Το μνημείο στήθηκε το 1930 από τον Δήμο Λαρίσης επί δημαρχίας Μιχαήλ Σάπκα, για τους πεσόντες Έλληνες στρατιωτικούς του 1/38 Ευζωνικού Συντάγματος στην πολεμική αυτή σύγκρουση. Στο μνημείο, μια μαρμάρινη στήλη με ονόματα πεσόντων, ανάγλυφα σκαλισμένα, αναφέρονται τέσσερα μόνο ονόματα των Λαρισαίων πεσόντων: Ζήσιμος Δημ. Ταγματάρχης Πεζικού, Παλαιοδημόπουλος Επαμ. Λοχίας, Τσακανίκας Λοχίας και Κάκαβος Φώτης Στρατιώτης. Μία επιγραφή αναφέρει με κεφαλαία γράμματα: «ΕΙΣ ΕΝΔΕΙΞΙΝ ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΑΣ ΤΗΣ ΣΗΜΑΙΑΣ Ο ΔΗΜΟΣ ΛΑΡΙΣΑΣ ΕΣΤΗΣΕ ΤΟΔΕ» και ημερομηνία 30 Μαΐου 1917.

Η Επιτροπή Ιστορικής Μνήμης και Παράδοσης Νομού Λάρισας, θα τιμήσει φέτος για ένατη συνεχή χρονιά με επιμνημόσυνη δέηση και κατάθεση στεφάνων τους πεσόντες του 1/38 Συντάγματος Ευζώνων το 1917 στη «Μάχη της Σημαίας». Η εκδήλωση θα γίνει την Κυριακή 14 Ιουνίου 2020, στις 11.00 π.μ. στο χώρο του μνημείου, το οποίο βρίσκεται στην οδό Καρδίτσης μπροστά στο Κλειστό Γυμναστήριο, πριν τη διασταύρωση για το Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο. Στην εκδήλωση θα τιμηθεί η μνήμη των βασικών πρωτεργατών της αναδείξεως της Μάχης και του μνημείου που έφυγαν πρόωρα από κοντά μας: του Κων/νου Καρδαρά ιατρού-χειρουργού, του Δημητρίου Βάλλα δημοσιογράφου, του Δημητρίου Χατζηπλή αγρότη και του Κωνσταντίνου Σαμουρέλη π.αντιδημάρχου Δήμου Λαρισαίων. Κεντρικός ομιλητής θα είναι ο επικεφαλής της Δημοτικής Παράταξης «Λαρισαίων Κοινόν» κ. Κωνσταντίνος Βαϊούλης-Δημοτικός Σύμβουλος Δήμου Λαρισαίων.
Στιγμιότυπο από παλαιότερο εορτασμό

Πηγές

Χαρίτος Χαράλαμπος, Η γαλλική κατοχή της Θεσσαλίας με τη ματιά των ξένων 9Συλλογή τεκμηρίων), εκδόσεις ΗΒΗ, Βόλος 2018.

Βήττος Χρήστος, Ο Εθνικός Διχασμός και η γαλλική κατοχή (1915-1920), εκδόσεις Όλυμπος, Θεσσαλονίκη 2008.




Σχόλια

  1. Ποίος είναι ο συντάκτης της αναφοράς με τίτλο: "Έκθεσις της συμπλοκής Λαρίσης την 30ην Μαΐου 1917"; Που μπορούμε να την βρούμε;

    Μιχάλης ( για να ξεχωρίζω από τους άλλους ανώνυμους)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εδώ βρίζανε τους συμμάχους Αμυνιτες αξιωματικούς σαν τα σκυλιά, θα σεβοντουσαν οι Γάλλοι τον Έλληνα αξιωματικό και στρατιώτη που είχε μείνει πιστός στον όρκο του; Αυτή την απαξίωση του ελληνικού στρατού την έφερε το καθεστώς της Θεσσαλονίκης.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Αγαπητέ Γιάννη Γ., αφού πω πως πολύ καλά τα λέτε στο θέμα αυτό, να παρακαλέσω για μία ...ετεροχρονισμένη απάντησή σας σε άλλο άρθρο (συγκεκριμένα τη βιογραφία του Μιχελιδάκη);

    Ένα χρόνο (και βάλε...) μετά, επανέρχομαι σε απορία μου για την αλλαγή στάσης του Γούναρη το 1920 για την επέκτασή μας στη Μικρά Ασία, σε σχέση με την άρνησή του το 1915, διατυπώνοντας πιο καλά το αρχικό μου ερώτημα (το ερώτημα απευθύνεται και προς τον φίλο Γιάννη Γ., που μάλλον δεν κατάλαβε τι εννοούσα, και σε όποιον άλλο θα ήθελα να απαντήσει):

    Γιατί ο Γούναρης κι ο Κωνσταντίνος στις αρχές του 1920, ήδη πριν επανέλθουν στην εξουσία δηλαδή, άλλαξαν γνώμη για τις πιθανότητες επιτυχίας της Μικρασιατικής Εκστρατείας μολονότι ο Μεταξάς επέμεινε στην άποψη που είχε εκφράσει και το 1915 - και βάσει της οποίας οι δύο πρώτοι είχαν διαφωνήσει με τον Βενιζέλο τότε;

    Θυμίζω πως ο Γούναρης κρυβόταν στην Ιταλία, μετά την απόδρασή του από την Κορσική, ενώ ο Βασιλιάς βρισκόταν εξόριστος στην Ελβετία - και η Βρετανία επίσημα συνέχιζε να αντιτίθεται στην επάνοδο του Κωνσταντίνου και των υποστηρικτών του.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ο Γούναρης το 1915, ως πρωθυπουργός, βασιλευοντος του Κωνσταντίνου, διαπραγματευθηκε την έξοδο της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό της Ανταντ, επιζητωντας ως αντάλλαγμα τα μικρασιατικα εδάφη. Η πρόταση μάλιστα της 22ας Μαρτίου περιελάμβανε και την αποστολή στρατευμάτων στη Μικρά Ασία για την έγκαιρη προστασία του απειλούμενου πληθυσμού λόγω της συμμετοχής της Ελλάδας στον πόλεμο. Συνεπώς, καμία γνώμη δεν άλλαξαν.

      Διαγραφή
    2. Ευχαριστώ για την άμεση απάντηση! Τρία ερωτήματα:

      1. Υπάρχει κάπου δημοσιευμένη ολόκληρη η πρόταση Γούναρη του Μαρτίου 1915;
      2. Ο Μεταξάς συμφωνούσε με την πρόταση αυτή και γενικά είχε κάποια συμμετοχή στην κατάρτισή της;
      3. Η πρόταση αυτή είχε ως προϋπόθεση την συμμετοχή και των συμμαχικών δυνάμεων στον διαμελισμό της Τουρκίας, με αποστολή στρατευμάτων στη Μικρά Ασία;

      Διαγραφή
    3. Η πρόταση υπάρχει σίγουρα στο βιβλίο του Θεοδούλου "Η Ελλάδα και η Ανταντ". Από τη διαφωνία του με αυτήν, που έχει καταγράψει στο ημερολόγιό του ως συνομιλία με τον Κωνσταντίνο, ο Μεταξάς δεν φαίνεται να είχε καμία συμμετοχή στην κατάρτισή της. Ο όρος του διαμελισμού της Τουρκίας τίθεται ρητά στην πρόταση της 14ης Απριλίου.

      Διαγραφή
  4. Επανέρχομαι μετά από 6 μέρες αλλά ελπίζω να μη χαθούμε πάλι, αγαπητέ Γιάννη Γ.!

    Άρα, αν καταλαβαίνω καλά, τελικά, ο Μεταξάς τούς μεταπείθει στις 14 Απριλίου και υιοθετούν τον όρο του περί διαμελισμού της Τουρκίας! Άλλο αν οι Αντάντ δεν απάντησε στις νέες αυτές προτάσεις γιατί υπήρχε ο πιο βολικός Βενιζέλος, που έδινε Καβάλα "ντούκου" και ηρκείτο σε κάτι αόριστο στην Μικρά Ασία με αόριστους όρους και με "μεταχρονολογημένη (=μεταπολεμική) επιταγή. Σωστά;

    Αν είναι, έτσι, όμως, στις νέες προτάσεις Γούναρη υιοθετείται η λογική Μεταξά κατά της μικρασιατικής εκστρατείας. Αυτό, όμως, με κάνει να επανέλθω στην αρχική μου εντύπωση: δεν βλέπανε εφικτή τότε μία εκστρατεία στη Μικρά Ασία υιοθετώντας τις αντιρρήσεις Μεταξά, όμως παρ' ό, τι εκείνος το 1920 επιμένει σε αυτές, αυτοί πλέον εμφανίζονται πρόθυμοι να συνεχίσουν την πολιτική του Βενιζέλου. Σωστά; Πίστευαν, ίσως, σε αντίθεση με το 1915, ότι πλέον η Αντάντ επιθυμούσε τον διαμελισμό (παρ' ό, τι -επαναλαμβάνω - ο Μεταξάς διατηρούσε τις αρχικές του αντιρρήσεις); Μήπως, αντίθετα, υπήρχαν δύο γραμμές στον αντιβενιζελισμό ήδη από το 1915 για το θέμα δλδ. από τη μία Κωνσταντίνος - Γούναρης κι από την άλλη ο Μεταξάς;

    Συγγνώμη αν επαναλαμβάνομαι αλλά θέτω με καλή πίστη ερωτήματα που καλό είναι να ξεδιαλυθούν ελλείψει σύγχρονων βιβλίων τα οποία να αφηγούνται με λεπτομέρεια τα γεγονότα του Διχασμού και όχι απλά να παραθέτουν κατεβατά θεωριών και έτοιμα συμπεράσματα.

    Ευχαριστώ για την υπομονή σας, αγαπητέ Γιάννη Γ., και θα ήμουν υπόχρεως για την απάντηση, αλλά για κάποια απάντηση όποιου άλλου σχολιαστή, και - ιδανικά - και εκ μέρους του Φιλίστορος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Γιατί ερμηνεύεις τη συμπερίληψη του όρου περί διαμελισμού της Τουρκίας στην ελληνική πρόταση ως εναντίωση του Γούναρη στην εκστρατεία και όχι ως μερική υπαναχωρηση του Μεταξά, εστω και υπό δυσεκπληρωτους όρους, υπέρ της;

      Η αίσθηση που εγώ έχω αποκομίσει από τα διαβάσματά μου ειναι πως τα πράγματα ήταν πολύ πιο σύνθετα και ρευστά για να χωρέσουν σε αυστηρές σχηματοποιησεις όπως π. χ. ότι υπήρχαν δύο στρατόπεδα στον αντιβενιζελικο κόσμο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της ρευστότητας ο ίδιος ο Μεταξάς, που, ενώ θεωρείται στο μεταξύ βράχος συνέπειας μέσα στο πέρασμα των χρόνων, γράφει στο ημερολόγιό του την ημέρα που πληροφορειται την αποβίβαση του ελληνικού στρατού στη Σμύρνη πως τερματίζεται οριστικά το πολιτικό του στάδιο και μόλις μία μέρα αργότερα, μαθαίνοντας για τις συγκρούσεις που έγιναν στην προκυμαία, ανακτά την κριτική του στάση απέναντι στο μικρασιατικο εγχείρημα.

      Αυτό που θεωρώ ωστόσο βέβαιο είναι πως δεν ισχύει το βολικά απλουστευτικο για το βενιζελικο αφήγημα σχήμα που λέει πως α) ο αντιβενιζελισμος ήταν κατά της εκστρατείας και πως, ως υποτιθέμενη συνέπεια, β) έπρεπε να την εγκαταλείψει όταν πήρε την εξουσία. Επειδή το α είναι ψευδές και επειδή το β αποτελεί, ακόμα κι αν ίσχυε το α, παραλογισμό, αφού το 1920 δεν πρόκειται πια για εκστρατεία στην αλλά για αποχώρηση από τη Μικρά Ασία. Είναι άλλο να μην αναλάβεις καθόλου ένα εγχείρημα και άλλο, αφού το έχεις πρώτα επιχειρήσει, με ό,τι συνέπειες έχει επιφέρει μέσα σε 1,5 χρόνο η αναληψή του, να αποφασίσεις να το εγκαταλειψεις.

      Διαγραφή
  5. Αγαπητέ Φιλίστωρ,

    θα ήθελα να σε ενημερώσω ότι το ΓΕΣ εχει φτιάξει έναν ιστότοπο ( https://fww.army.gr/) που είναι αφιερωμένο στον 1ο Παγκόσμιο Πόλεμο και αναφέρεται η συμμετοχή της Ελλάδος. Το θέμα είναι ότι και εδω, για άλλη μια φορά η Ιστορία αναφέρεται με την βενιζελική οπτική. Ίσως θα ήταν καλό να επικοινωνήσεις μαζί τους για να αναφέρεις και την περίπτωση της " Μάχης της Σημαίας" και του μνημείου που υπάρχει μια και στον συγκεκριμένο ιστότοπο αναφέρονται μνημεία αλλά όχι αυτο.

    Φιλικά,
    Μ.Π.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτά να τα βλέπει ο εμμονικός Αγτζίδης, που ποτέ δεν απαντάει με επιχειρήματα και πάντα δικαιολογεί τις πράξεις των Βενιζελικών.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Δημοσίευση σχολίου

Ο σχολιασμός του αναγνώστη (ενημερωμένου η μη) είναι το καύσιμο για το ιστολόγιο αυτό, έτσι σας προτρέπουμε να μας πείτε την γνώμη σας. Τα σχόλια οφείλουν να είναι κόσμια, εντός θέματος και γραμμένα με Ελληνικούς χαρακτήρες (όχι greeklish και κεφαλαία).

Καλό είναι όποιος θέλει να διατηρεί την ανωνυμία του να χρησιμοποιεί ένα ψευδώνυμο έτσι ώστε σε περίπτωση διαλόγου, να γίνεται αντιληπτό ποιος είπε τι. Κάθε σχόλιο το οποίο είναι υβριστικό η εμπαθές, θα διαγράφεται αυτομάτως.

"Encompass worlds but do not try to encompass me..."

Walt Whitmann

Αναγνώστες

Συνολικές προβολές σελίδας